ตอนที่ 85 งานเลี้ยง 19
“ถ้าอย่างนั้น ท่านเบเรธ ได้เวลาพอดีแล้วค่ะ เรากลับไปที่ห้องจัดงานกันเถอะ ต่างคนต่างก็มีสิ่งที่ต้องทำต่อไปสินะคะ”
“นั่นสินะครับ”
ขณะที่บทสนทนาในครั้งนี้กำลังจะสิ้นสุดลง—
“…อ๊ะ ขอประทานโทษนะครับ คุณซาเนีย ก่อนจะไป ผมมีข้อเสนอเล็กๆ หรืออาจเรียกว่าการแก้ไขอย่างหนึ่งอยากขออนุญาตพูดหน่อยครับ…”
“แก้ไข… อย่างนั้นเหรอคะ?”
“เกี่ยวกับข้อมูลการดูแลเรื่องเสียงที่ผมพูดไว้ก่อนหน้านี้ ผมคิดว่า ‘จะมอบให้กับตระกูลดยุค’ น่ะครับ…”
เบเรธพูดด้วยสีหน้ารู้สึกผิดเล็กน้อย พร้อมกับยกมือทั้งสองขึ้นประนมอย่างอ่อนน้อม
“ผมขอเปลี่ยนเป็น ‘มอบข้อมูลนี้ให้คุณซาเนีย’ แทนได้ไหมครับ? แน่นอน ผมสัญญาว่าจะไม่เอ่ยชื่อว่าเป็นผู้เสนอข้อมูลนี้เองแน่นอน”
“ท่านเบเรธเองก็คงทราบดีอยู่แล้ว แต่ดิฉันเป็นเพียงคนที่ทำงานภายใต้ท่านดยุคนะคะ ต่อให้เปลี่ยนเช่นนั้น ดิฉันก็ไม่คิดว่ามันจะสร้างความแตกต่างใดๆ ให้กับท่านเบเรธหรอกค่ะ”
“ก็จริงอยู่ครับว่าในกรณีของผมมันคงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่ว่าถ้าข้อมูลนี้ได้ผลจริง ผมคิดว่าสถานะของคุณซาเนียอาจจะดีขึ้นเล็กน้อยก็ได้น่ะครับ”
“…!”
เบเรธพูดด้วยรอยยิ้มที่แฝงความลำบากใจเล็กน้อย เมื่อได้ยินคำตอบนั้น ซาเนียถึงกับเบิกตากว้างอย่างหายาก
“ขออภัยที่เพิ่งพูดออกมาทีหลังนะครับ แต่ถ้าพูดตรงๆ ผมอยากมอบข้อมูลแบบนี้ให้กับคนที่จริงใจอย่างคุณซาเนียจริงๆ… ถ้าไม่เป็นการรบกวนจะรับไว้ได้ไหมครับ?”
หลังจากอธิบายเหตุผลเสร็จ เบเรธยกมือขึ้นเกาท้ายทอยพลางเอียงคอเล็กน้อยอย่างเก้ๆ กังๆ ซาเนียเพียงแค่ยิ้มบางๆ พร้อมพูดขึ้นว่า
“ผู้ให้ข้อมูลไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธข้อเสนอนี้หรอกค่ะ ยิ่งไปกว่านั้น ฉันเองต่างหากที่ต้องขอบคุณสำหรับความกรุณานี้”
“เพราะแบบนั้นแหละครับ ผมไม่อยากสร้างความลำบากใจให้คุณ”
“…”
“…”
“…………”
“…เฮ้อ…”
ความเงียบเข้าปกคลุมอยู่ครู่หนึ่ง ท่ามกลางสีหน้าจริงจังของเบเรธ คำตอบที่ได้รับกลับมาคือ…เสียงถอนหายใจ
“จริงๆ เลย… ท่านเบเรธเป็นคนที่อยู่ในฐานะสูงนะคะ ควรมีความเป็นขุนนางมากกว่านี้หน่อยเถอะค่ะ การกระทำแบบนี้มันจะกลายเป็นสาเหตุที่ทำให้ถูกดูถูกหรือโดนคนอื่นเอาเปรียบได้ง่ายนะคะ”
ซาเนียพูดด้วยน้ำเสียงที่เหมือนจะเหนื่อยใจ แต่ก็แฝงไปด้วยรอยยิ้มขบขันที่ไม่ได้แสดงถึงความรังเกียจแม้แต่น้อย
เบเรธรู้สึกเหมือนได้เห็นอีกด้านหนึ่งที่แท้จริงของผู้หญิงที่สง่างามคนนี้เป็นครั้งแรก
“อ่าฮะฮะ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ จะจำไว้ให้ดี”
“ด้วยลักษณะนิสัยของท่านเบเรธ ฉันคิดว่าคงจะเป็นเรื่องยากที่สุดสำหรับท่าน ดังนั้นฉันจะสอนวิธีที่ไม่ต้องตั้งใจแต่ก็ทำให้ท่านไม่โดนดูถูกนะคะ”
“อ่าขอบคุณนะ แล้ววิธีนั้นคืออะไรล่ะ?”
“ก็คือการสร้างความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกับคุณหนูอาเรียแห่งตระกูลดยุกค่ะ เพราะท่านมีอำนาจมากพอ”
“…..”
เบเรธคิดว่าจะได้รับคำแนะนำที่จริงจัง แต่กลับถูกบอกสิ่งที่ไม่มีความเป็นจริง เขาหรี่ตาลงด้วยความไม่เชื่อ ส่วนซาเนียก็ยิ้มมุมปากแล้วหรี่ตามองเขา
“ถ้าท่านสามารถสนิทสนมกับคุณหนูอาเรียได้ ฉันก็อาจจะทำงานใต้ท่านเบเรธได้นะคะ”
“….ฮะ!?”
หลังจากหยุดไปสักครู่ เมื่อเข้าใจสิ่งที่พูดออกไปแล้ว ซาเนียก็ตอบด้วยน้ำเสียงขำ ๆ ว่า “มันคงทำให้ชีวิตง่ายขึ้นนะคะ”
(TLN: อะไร จีบพี่เมดอีกคนติดหรอ??)
————
“ในที่สุดก็มาถึงแล้วนะคะ ไม่รู้ว่าท่านคุยกับคุณซาเนียเรื่องอะไรบ้าง”
หลังจากที่กลับมาที่ห้องอาหารพร้อมกับซาเนียและแยกทางกันไปแล้ว เอเลน่าก็ถามด้วยสายตาแปลกๆ
“ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ เป็นแค่เรื่องธรรมดาๆ ไม่ได้มีอะไรเลย”
“อืม… แต่ทำไมต้องไปคุยในที่ที่ไม่มีคนล่ะคะ?”
“ฮ่าฮ่า… ถ้าพูดแบบนั้น ฉันก็ไม่สามารถเถียงได้เลยน่ะสิ”
“ก็แค่โกหกให้ดีขึ้นหน่อยสิ”
“ถ้าฉันทำได้ ฉันก็คงไม่เดือดร้อนหรอก…”
ถึงแม้ว่าเอเลน่าจะมั่นใจในสิ่งที่เขาพูด แต่เบเรธกลับรู้สึกผ่อนคลายเพราะเขารู้ว่าเอเลน่าสามารถเข้าใจในสิ่งที่เขาไม่อยากพูดและไม่กดดันเขามากเกินไป
“เอ่อ… แล้วเรื่องนั้นล่ะ? ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?”
“อันนั้นเหรอ? ไม่ต้องอธิบายหรอก มันแค่การต่อสู้กับความคิดลับของแต่ละคนเท่านั้นเอง”
เบเรธและเอเลน่าหันไปมองที่ลูน่า ซึ่งยืนอยู่ใกล้ๆ กับกำแพง และที่นั่นมีขุนนางชายหลายคนยืนอยู่ โดยทุกครั้งที่มีคนหนึ่งออกไป ก็จะมีคนหนึ่งมาทดแทน
“เนื่องจากเวลานี้ก็เริ่มดึกขึ้นแล้ว ขุนนางที่ประสบความสำเร็จในการชักชวนก็เริ่มออกไปทีละคน ทีละคน คงจะได้รับแรงกระตุ้นจากกันนะคะ”
“อืม… เข้าใจแล้ว แล้วที่เอเลน่ายังไม่โดนหามไปเลยนั้น ค่อนข้างเซอร์ไพรส์นะ”
“ฉันก็ถือว่าอยู่ในฐานะที่มีระดับอยู่บ้าง แถมยังเป็นฝ่ายจัดงานด้วย ถ้าเวลายิ่งดึก ก็ยิ่งไม่มีใครกล้าเข้าใกล้และนายเองก็น่าจะรู้เรื่องนี้ดีใช่ไหมล่ะ?”
“อ่าฮ่าฮ่า… ก็ใช่ ถึงจะยังแปลกใจอยู่บ้างก็ตาม”
เบเรธยิ้มแห้งๆ และพยายามปกปิดความรู้สึก
“ดูเหมือนจะลำบากนะ นั่นน่ะ…”
“ถ้าคิดอย่างนั้นก็ไปช่วยเธอสิ ลูน่าเธอกำลังรอคำเชิญจากนายอยู่ แล้วไม่ใช่ว่านายสัญญากับเธอเหรอว่าจะพักด้วยกัน?”
“….ก็ใช่ แต่…”
ถึงแม้ว่าอยากช่วย แต่ก็ทำให้เบเรธพูดไม่ออก เพราะเขาจะต้องพบกับเวลา 21:00 ที่ตกลงกับเอเลน่าจะออกไปด้วยกันในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า
“ฉันไม่ไปช่วยหรอกนะ? ถ้าเป็นการหนีไปกับผู้หญิงด้วยกัน จะทำให้เกิดความเข้าใจผิดได้”
“….”
“แต่อย่าลืมนะ ว่าลูน่าเธอที่บอกว่าจะพักกับนายแต่ยังไม่ได้พักเลยแม้แต่ครั้งเดียว ทั้งๆ ที่ยังไม่คุ้นเคยกับบรรยากาศที่นี่เลยแท้ๆ”
“ฮึก”
“ถ้าเราทั้งสองคนหนีไปโดยไม่ใส่ใจ ลูน่าเธอคงจะอยู่ตรงนั้นต่อไปเรื่อยๆ”
“….”
เบเรธต้องเลือกแล้วว่าจะเอาตัวเองหรือเลือกลูน่า
เอเลน่าที่เหมือนจะยั่วเย้าให้เบเรธลังเลอยู่ก็ผลักเบเรธเบาๆ
“ฟึฟึ… ยังลังเลอยู่ทำไมล่ะ?”
“อะ…?”
“ถ้าเป็นผู้ชายจริงๆ ล่ะก็ ลองพาลูน่ากับฉันออกไปด้วยกันดูสิ แล้วฉันจะยอมเปลี่ยนเงื่อนไขให้”
เอเลน่ากระซิบข้างหูเขาพร้อมกับยิ้มหวานและมองขึ้นไปด้วยสายตาที่อ่อนโยน
“แบบนั้นน่าจะดูดีนะ คุณเบเรธ?” เธอพูดประโยคสุดท้ายโดยทำท่าทางประจบอย่างตั้งใจ
