ตอนที่ 83 งานเลี้ยง 17
ที่ปลายทางของโถงทางเดินกว้างซึ่งอยู่ห่างจากห้องจัดเลี้ยงออกมาเล็กน้อย
“…แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะค่ะ คุณเริ่มต้นคำถามได้ค่อนข้างฉับพลันเลยนะคะ กับเรื่องที่ว่า ‘คุณอาเรียมีวิธีดูแลรักษาคออย่างไรบ้าง’”
“อ่ะ-ฮะฮะ… ต้องขอโทษจริงๆ ฉันรู้ว่ามันไม่มีน้ำหนักน่าเชื่อถือเลย แต่ก็ไม่ได้มีเจตนาแปลกๆ แอบแฝงอะไรเลยนะ…”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันคิดว่ามันต้องมีอะไรบางอย่างเป็นจุดเริ่มต้นแน่ๆ ถึงทำให้คุณถามแบบนั้นออกมา จริงไหมคะ?”
ซาเนียกล่าวพร้อมเสริมว่า “หากเป็นเช่นนั้น การพูดคุยกันแบบส่วนตัวน่าจะดีกว่านะคะ”
(น่าทึ่งจริงๆ ที่เพียงคำพูดนิดหน่อยเธอก็รับรู้อะไรได้ขนาดนี้… ทั้งที่คุณอาเรียไม่น่าจะได้บอกอะไรเธอเลยแท้ๆ…)
แม้จะเผลอเปรียบเทียบกับความคล่องแคล่วแบบมืออาชีพของเซีย แต่เบเรธก็อดทึ่งไม่ได้
“อ่ะ-เอ่อ… จริงๆ แล้วมันก็ไม่ได้มีจุดเริ่มต้นอะไรเป็นพิเศษหรอกครับ…”
“อย่างนั้นหรือคะ ถ้างั้นก็ตามนั้นละกันค่ะ เพราะดูเหมือนว่าคุณจะมีบางอย่างที่อยากปิดบังอยู่ใช่ไหมคะ?”
แม้จะพยายามแสดงออกอย่างเต็มที่ แต่คำพูดของซาเนียกลับเหมือนทะลุผ่านเข้าถึงความในใจของเบเรธได้โดยตรง
ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกอะไร เพราะหากไม่มีเหตุผลอะไรเลย คงไม่มีใครอยู่ๆ ลุกขึ้นมาถามคำถามแบบนั้นหรอก
“งั้นเรามาเข้าเรื่องกันดีกว่าค่ะ คุณอยากทราบวิธีที่คุณหนูอาเรียใช้ดูแลรักษาคอของเธอ ใช่ไหมคะ?”
“ครับ”
“ก็เป็นวิธีการทั่วไปค่ะ เช่น การวอร์มเสียงก่อนร้องเพลง การดื่มน้ำมากๆ เพื่อให้คอชุ่มชื้น หลีกเลี่ยงการไอที่อาจสร้างความเสียหาย การกลั้วคอ และการพักผ่อนให้เพียงพอ”
“นอกจากนั้นแล้ว… มีอะไรอีกไหมครับ?”
“ไม่มีค่ะ”
เมื่อได้ยินคำตอบนั้น เบเรธก็ครุ่นคิดในใจ
(อย่างที่คิดไว้เลย…)
สำหรับโลกนี้ นั่นถือเป็นการดูแลที่ถือว่า “ทั่วไป” แต่สำหรับเบเรธ ซึ่งมาจากโลกที่วิทยาศาสตร์ เทคโนโลยี และการแพทย์พัฒนาก้าวหน้า เขากลับรู้สึกว่าวิธีการเหล่านี้ยังไม่เพียงพอ
แม้เขาจะไม่ได้เชี่ยวชาญเรื่องดนตรีหรือการร้องเพลง แต่ก็ยังรู้สึกว่าอาจมีอะไรเพิ่มเติมได้
“คือว่า…”
“คุณคิดว่า ‘การดูแลเหล่านี้ยังไม่เพียงพอ’ ใช่ไหมคะ? ฉันมองออกจากสีหน้าของคุณค่ะ”
“…”
“ฉันขอขอบคุณในความห่วงใยที่มีให้ค่ะ… แต่ในฐานะคำขอบคุณ ขออนุญาตเตือนอะไรบางอย่างไว้ด้วยนะคะ”
ซาเนียกล่าวพร้อมแสดงท่าทางที่สง่างาม และมองตรงไปยังเบเลธด้วยสายตาคมกริบ
“สิ่งที่คุณกำลังจะก้าวล้ำเข้าไปนั้น เกี่ยวพันกับเขตอำนาจของตระกูลดยุค คุณพร้อมจะเดิมพันทั้งชื่อเสียงของตระกูลเซนต์ฟอร์ด และฐานะมาร์ควิสหรือยังคะ?”
“เดิมพัน… เหรอครับ?”
“ใช่ค่ะ สิ่งที่คุณหนูอาเรียทำอยู่ในตอนนี้ คือการดูแลรักษาที่ถูกต้องแล้ว หากคำแนะนำของคุณถูกนำไปใช้ และเกิดผลลัพธ์ที่เลวร้ายขึ้นมา คุณอาจถูกบีบบังคับจากตระกูลขุนนางมากมาย รวมถึงดยุคด้วยค่ะ แน่นอนว่าฉันเองก็ต้องรับผิดชอบหากดูแลคุณหนูอาเรียผิดพลาด และฉันจะต้องชดใช้ด้วยชีวิตค่ะ”
“!”
สิ่งที่ทำให้เบเรธตื่นตระหนก ไม่ใช่การที่ตัวเขาอาจถูกกดดัน
แต่เป็นความจริงที่ว่าแม้แต่ซาเนียเอง ก็ต้องแบกรับความรับผิดชอบด้วยชีวิตของเธอ…
“คุณพูดจริงเหรอครับ… เรื่องที่ว่าคุณต้อง…”
เบเรธถามย้ำด้วยใบหน้าซีดเผือด
“อ่า…เอ่อ…ชีวิตของคุณซาเนีย จะขึ้นอยู่กับชีวิตของฉันเองสินะ…”
“ฟุฟุ… มั่นใจถึงขนาดนั้นเลยหรือคะ? ถ้าอย่างนั้น ขอฟังวิธีการดูแลจากคุณก่อน หลังจากนั้นฉันจะพิจารณาและตัดสินใจว่าจะปฏิบัติตามหรือไม่ค่ะ”
“ฮะ…ฮะฮะ…”
“เผื่อไว้ก่อน ฉันขอบอกให้ชัดเจนนะคะ ถ้าเกิดอะไรขึ้น เราควรพากันจบชีวิตไปพร้อมกันดีไหมคะ? ด้วยวิธีนั้น ตระกูลเซนต์ฟอร์ดก็คงไม่เผชิญเหตุการณ์ที่เลวร้ายที่สุด และการที่มีเราอยู่ด้วยกันสองคน ก็คงทำให้รู้สึกสบายใจกว่า”
“ผะ…ผมเข้าใจแล้วครับ”
ด้วยท่าทางมั่นใจเต็มที่และรอยยิ้มสง่างามของซาเนีย ทำให้เบเรธพยายามระงับเสียงสั่นเครือของตน พลางยิ้มออกมาอย่างฝืดเคือง
นี่เป็นช่วงเวลาที่เขารู้ว่าตัวเองไม่สามารถถอยกลับได้อีกแล้ว
และเขาก็ได้พยายามปลุกกำลังใจให้ตนเอง ด้วยความคิดที่ว่า “สิ่งที่ฉันทำมันจะต้องไม่ผิดแน่ๆ”
“ถ้าอย่างนั้น รบกวนช่วยบอกเนื้อหาการดูแลที่ว่ามานั้นได้ไหมคะ?”
“ได้ครับ”
ถึงเวลาหยุดความกลัวไว้เพียงแค่นี้
เบเรธปรับสีหน้าให้จริงจังขึ้น ก่อนจะเริ่มอธิบายวิธีการดูแลหลังจากเว้นช่วงไปเล็กน้อย
การวางผ้าขนหนูเปียกไว้ข้างหมอน เพื่อช่วยเพิ่มความชื้นในอากาศ
การทำให้ลำคออุ่นก่อนนอน
การดื่มชาแดงผสมน้ำผึ้ง
ทั้งสามวิธีนี้ควรทำอย่างใส่ใจและระมัดระวัง
และทันทีที่เขาพูดจบ ก็ถูกถามทันทีว่า
“เอ่อ…การวางผ้าขนหนูเปียกไว้ข้างหมอน มันสามารถช่วยเพิ่มความชื้นในอากาศได้จริงๆ เหรอคะ? ฉันเคยดูแลตัวเองโดยดื่มน้ำให้เพียงพอเพื่อให้คอชุ่มชื้นแล้ว เรื่องการทำให้บรรยากาศชื้นขึ้นนั้น ฉันรู้สึกว่ามันอาจจะเป็นแนวคิดที่ได้ผลอยู่นะคะ”
“ถ้าห้องกว้าง คงต้องเพิ่มจำนวนผ้าขนหนูมากขึ้นน่ะ…”
“เข้าใจแล้วค่ะ แล้วการทำให้ลำคออุ่นก่อนนอน มันช่วยดูแลลำคอได้อย่างไรคะ?”
“……”
“และเหตุผลที่น้ำผึ้งมีผลดีนั้นคืออะไรคะ? ฉันไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับการดื่มชาแดงผสมน้ำผึ้งมาก่อนเลยค่ะ แล้วมันอร่อยจริงหรือเปล่าคะ? ถ้าจะพูดกันตรงๆ ฉันคิดว่าการเติมนมยังจะเหมาะกว่าด้วยซ้ำ…”
“…………”
นี่คือความรู้จากโลกก่อนหน้านี้ของเขา หากไม่มีข้อมูลนี้ในโลกปัจจุบัน แน่นอนว่ามันคงไม่ง่ายที่จะได้รับการยอมรับโดยไม่ตั้งคำถาม…
(ท…ทำยังไงดี? ฉันไม่เข้าใจเหตุผลอะไรเลยสักนิด…)
ถึงแม้จะรู้ว่าการทำเช่นนั้นได้ผล แต่ก็มีคนมากมายที่ไม่สามารถตอบได้ว่า “ทำไมถึงได้ผล?”
เบเรธเองก็เป็นหนึ่งในคนเหล่านั้น
เขาขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าเคร่งเครียด และพยายามใช้สมองอย่างหนักเป็นเวลาหลายสิบวินาที
“ต้องขออภัยค่ะ คำถามก่อนหน้านี้ถือว่าเป็นคำถามที่ไร้มารยาท ถ้าฉันถามเรื่องนี้จนได้คำตอบ ก็เท่ากับฉันได้แย่งความดีความชอบทั้งหมดของคุณไป”
“!?”
จู่ๆ ก็ถูกพูดอะไรที่ไม่เข้าใจความหมายออกมา
“คุณไม่เพียงแค่เป็นคนหนุ่ม แต่ยังมีสถานะที่สูงส่ง ถึงขนาดที่คุณมั่นใจจนกล้าเดิมพันชีวิต คงต้องมีอะไรบางอย่างที่ทำให้คุณมั่นใจได้เช่นนั้น และข้อมูลที่คุณพูดออกมานั้น ยังไม่ได้แพร่หลายในโลกใบนี้ กล่าวได้ว่ามันเป็นข้อมูลที่มีคุณค่ามากเลยทีเดียวค่ะ”
“ข…ขอบคุณครับ…”
การที่เขาเดิมพันชีวิต คงช่วยสร้างความน่าเชื่อถือให้เธอได้มากขนาดนั้น
พอคิดว่า “ถ้าไม่ได้เดิมพันชีวิตตอนนั้นล่ะก็…” เขาก็รู้สึกเหงื่อเย็นไหลท่วมตัวในอีกความหมายหนึ่ง
“เอ่อ…ตัวผมไม่มีความคิดที่จะเผยแพร่ข้อมูลนี้ ดังนั้นถ้ามันได้ผล คุณสามารถนำข้อมูลนี้ไปใช้ได้เลยครับ”
(ถึงจะมีข้อมูลนี้ แต่ผมก็อธิบายเหตุผลว่าทำไมถึงได้ผลไม่ได้อยู่ดี…)
นี่คือความรู้สึกที่แท้จริง
ถ้าถูกถามว่า “คุณรู้สิ่งนี้ได้อย่างไร ในเมื่อคุณตอบคำถามไม่ได้?” เขาเองก็ไม่มีทางแก้ตัวได้
“…ฉันไม่ได้คิดจะสงสัยในตัวคุณเลยนะคะ แต่ก็มีคำพูดที่ว่า ‘เรื่องดีเกินจริงมักมีเบื้องหลัง’ ดังนั้น คุณช่วยตอบอย่างตรงไปตรงมาได้ไหมคะ?”
“แน่นอนครับ ถึงแม้จะเป็นเหตุผลส่วนตัวไปบ้างก็ตาม ผมแค่คิดว่าคงแย่มากถ้าจะไม่ได้ฟังเพลงของคุณอาเรียอีกต่อไป วันนี้ผมรู้สึกแบบนั้นเพราะได้รับช่วงเวลาที่น่าหลงใหลจากเธอครับ”
เขายิ้มออกมาเพื่อไม่ให้ถูกมองว่าเป็นคำเยินยอ
(ผมอยากช่วย แต่ที่ทำได้ก็มีแค่นี้เท่านั้น…)
ถึงจะรู้สึกเจ็บปวดที่ไม่สามารถแก้ปัญหาที่ต้นเหตุได้ แต่เขาก็หวังอย่างยิ่งว่าการดูแลที่บอกไปจะช่วยให้อีกฝ่ายรู้สึกดีขึ้นแม้เพียงเล็กน้อยก็ตาม
“อย่างที่คิดไว้ คุณเองใช่ไหมคะ?”
“เอ๊ะ?”
“คำพูดของคุณเหมือนจะรู้เรื่องของคุณหนูอาเรียอย่างแม่นยำเลยนะคะ”
“อ…อ๋อ…นั่นเป็นการเดาเอาครับ ผมคิดว่างานที่ยุ่งยากอาจทำให้เธอเจ็บคอได้”
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในความมืดนั้นช่างเหมือนกับความฝัน อีกฝ่ายเองก็คงเก็บไว้เป็นความลับในใจเช่นกัน
และเมื่อเห็นว่าเป็นจังหวะที่เหมาะสม เขาตั้งใจจะปิดบทสนทนาด้วยคำพูดว่า “ต้องขอโทษที่รบกวนมานานนะครับ”
แต่ในตอนนั้นเอง
“…อย่างที่คุณพูดนั่นแหละค่ะ ฉันมันน่าละอายจริงๆ”
“เอ๊ะ?”
โดยที่เบเรธไม่ทันรู้ตัว คำพูดของเขากลายเป็นคำพูดเชิงเหน็บแนมที่มุ่งไปยังซาเนีย…
