ตอนที่ 80 งานเลี้ยง 14
เวลาเหลือ 15 นาทีก่อนการแสดงร้องเพลงเปิดตัวของอาเรีย
“แบบว่า… แบบว่า… สุดยอดไปเลยแฮะ…”
“พูดคนเดียวเหรอ?”
“อ-อา ฮะๆ… ก็… ก็ประมาณนั้นแหละ”
“อืม…”
เอเลน่ามองด้วยท่าทีเหมือนเคย ขณะที่ลูน่ายังคงจ้องมองมาด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์
จากนั้น เชียที่เพิ่งกลับมาหลังจากกล่าวคำทักทายกับแขกคนอื่นๆ เสร็จ ก็มาทางเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย
เมื่อโดนสายตาจากทั้งสามคนจ้องมองมาแบบนั้น เบเลธที่กำลังมองไปรอบๆ งานก็อดคิดไม่ได้ว่า
“จริงๆ นะ ฉันนี่มันไม่เข้าพวกสุดๆ ไปเลย…”
การกล่าวทักทายแขกในงาน รวมถึงมื้ออาหารที่เป็นส่วนหนึ่งของค่ำคืนนี้ใกล้จะสิ้นสุดลงในอีกไม่นาน
แขกในงานที่ได้ทำทั้งสองสิ่งนั้นเสร็จแล้ว กำลังใช้เวลาที่เหลือพูดคุยกันอย่างสนิทสนม
แน่นอนว่ากลุ่มผู้หญิงตรงหน้าเขาก็เช่นกัน… ซึ่งมาคิดดูแล้ว มันเป็นครั้งแรกที่เกิดขึ้นแบบนี้
เชีย แต่งกายด้วยชุดสาวใช้ที่มีทั้งสีขาวและสีดำ
เอเลน่า สวมชุดเดรสสีแดงขาวที่โปร่งแสงเผยให้เห็นส่วนแขน ไหล่ และบริเวณหน้าอก
ลูน่า เลือกชุดเดรสเปิดไหล่ที่ใช้สีแดงม่วงและน้ำเงินเข้มประดับด้วยโบว์สีดำตรงเอว
ผู้หญิงทั้งสามที่สนิทสนมกันดีนี้—ผู้ซึ่งเป็นจุดเด่นในงานเลี้ยงคืนนี้—กลับมารวมตัวอยู่รอบตัวเบเรธ
(มีผู้หญิงที่แต่งตัวดูดีขนาดนี้มารวมตัวอยู่ตรงหน้า… ทำให้รู้สึกถึงพลังบางอย่างเลยแฮะ)
จะบอกว่ามันเหมือนพวกเธอปล่อยออร่าออกมาก็คงได้ และนั่นอาจเป็นเหตุผลที่ทำให้เขารู้สึกว่าไม่เข้ากับสถานที่นี้เอาเสียเลย
หากจะมีใครที่สามารถเทียบเคียงความโดดเด่นของพวกเธอได้ ก็คงมีเพียง “นักร้องสาวผู้งดงาม” อย่างอาเรียเท่านั้น
(แต่ยังไงก็เถอะ สายตาพวกนี้มันเจ็บแปลบไปหมด… เหมือนโดนเกลียดเข้าเส้นเลย)
โดยเฉพาะสายตาของบรรดาขุนนางชายที่มารวมกลุ่มกันมองมา
เพราะต้องเจอสายตาที่เต็มไปด้วยความอิจฉาและไม่พอใจมาตลอดตอนอยู่ในโรงเรียน เบเรธจึงมีความไวต่อสายตาเหล่านี้มากกว่าคนปกติ
เขาเกือบจะถอนหายใจออกมา แต่ทันใดนั้น
“ก็อดทนกับอะไรแบบนี้หน่อยแล้วกันนะ”
“…ห้ะ? เอ๊ะ? หรือว่าเอเลน่าเองก็สังเกตออกเหมือนกัน?”
“ฟุฟุ… สายตาเจ็บปวดนั่นสินะ น่าสงสารจริงๆ”
เอเลน่ายิ้มมุมปากเหมือนกับว่าเธอรู้อยู่แล้วว่ามันจะเกิดขึ้นแบบนี้ และภาพลักษณ์นั้นก็ทำให้เบเรธเผลอคิดอะไรแปลกๆ ไปชั่วขณะ
“นี่เอเลน่า… อย่าบอกนะว่า… เธอเป็นคนทำให้มันกลายเป็นแบบนี้?”
“ไร้มารยาทจริง ฉันไม่ได้สนใจอะไรไร้รสนิยมขนาดนั้นหรอกนะ ถ้าจะมีที่เกี่ยวข้องก็คงเป็นแค่… ตอนที่ฉันปฏิเสธคำเชิญไปร่วมฟังบทเพลงของคุณอาเรียนั่นแหละ”
“อา… ก็… ก็จริงสินะ…”
“แต่อย่างไรก็ตาม ฉันก็บอกไปว่า ‘ฉันมีนัดกับคนอื่นแล้ว’ เผื่อจะเข้าใจผิด”
“…ว่าแต่คนที่พูดถึงนี่ไม่ใช่ฉันเหรอ?”
“นั่นแหละ… แต่ถ้าคิดแบบนั้นก็เป็นเพราะนายเองนะ”
“อา… เข้าใจล่ะ… เอ๊ะ!? เดี๋ยวสิ! นี่มันต้นเหตุตัวจริงเลยไม่ใช่เหรอ!?”
เหลือเวลาอีกไม่นานก่อนการแสดงเปิดตัวของอาเรีย
เพียงไม่นานก่อนที่การร้องเพลงจะเริ่มขึ้น ก็ไม่ยากที่จะคาดเดาเรื่องราวจากการสนทนาที่เกิดขึ้นกับคนที่อยู่ตรงหน้าในตอนนี้
“การถูกลือว่า ‘คนเลว’ นี่มันลำบากจริงๆ นะ… ฉันเป็นฝ่ายเจ้าภาพในงานนี้ด้วย”
“นั่นก็จริงอยู่หรอกนะ…”
ความจริงคือ เบเรธไม่ได้มีนัดหมายฟังเพลงกับเอเลน่าแต่อย่างใด
ที่เขาไม่ได้โต้แย้งอะไรก็เพราะเขาอยากมีใครสักคนที่ฟังเพลงด้วยกันเท่านั้น มันเป็นเหตุผลง่ายๆ แค่นั้นเอง
“แล้วก็… ถ้าคิดจะโทษฉันละก็ ช่วยโทษคนสองคนที่หลบสายตาอยู่ตอนนี้ด้วยสิ? เพราะสองคนนั้นแสดงออกชัดเจนกว่าฉันอีก ฉันเอ่ยชื่อนายไปแล้วแต่ก็นั่นล่ะ”
“!!”
“!!”
ทันทีที่เอเลน่าจับชายกระโปรงของลูน่ากับเชีย คนทั้งคู่ก็สะดุ้งเล็กน้อย
“เดี๋ยวนะ? ท่าทางแบบนั้นหมายความว่าฉันพูดถูกใช่ไหม?”
“—ฉะ-ฉันเป็นสาวใช้ของท่านเบเรธค่ะ ดังนั้นก็ถือเป็นเรื่องธรรมดาที่ฉันจะทำเช่นนี้”
“—ฉันไม่มีทางเลือกค่ะ หากไม่มีเหตุผลที่ชัดเจนในการปฏิเสธ อาจทำให้เกิดความไม่พอใจ และคุณเองก็เคยบอกไว้ว่า ‘พึ่งพาฉันได้นะ’ ไม่ใช่เหรอคะ?”
“ฮะๆ… ฉันไม่ได้โกรธหรอกนะ”
การพูดเร็วปรื๋อแบบนั้นทำให้เบเรธอดคิดไม่ได้ว่า “นี่สองคนนี้ซ้อมมาดีจริงๆ เลยนะ…”
แม้ว่าจะรู้สึกเหมือนถูกใช้เป็นข้ออ้างสะดวกๆ แต่ถ้าสองคนนี้รอดพ้นจากสถานการณ์ลำบากเพราะเขา มันก็ไม่ใช่เรื่องที่เขารู้สึกแย่อะไร
แต่สิ่งที่เขากังวลคือ “คนอื่นจะเข้าใจผิดว่าฉันไปบังคับขู่เข็ญอะไรพวกเธอหรือเปล่า”
“ว่าแต่… ขอถามให้แน่ใจหน่อยนะ เบเรธ นายไม่ได้มีใครเชิญไปฟังเพลงด้วยใช่ไหม? จากจำนวนคนที่มาทักนาย”
“…ก็ใช่นั่นแหละ”
เขาส่งสายตาไปยังเอเลน่าเหมือนจะบอกว่า “ช่วยพูดให้มันนุ่มนวลกว่านี้หน่อยไม่ได้หรือไง” แต่กลับได้รับเพียงรอยยิ้มล้อเลียนเป็นคำตอบ ขณะที่ลูน่าและเชียดูเหมือนจะโล่งใจ
“ถ้าอย่างนั้น สุดท้ายก็ไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม? เพราะงั้นหลังจากนี้ก็อยู่กับพวกเรานะ เพื่อช่วยเคลียร์ข้ออ้างของเชียกับลูน่าด้วย”
“แน่นอนอยู่แล้ว จริงๆ ฉันเองก็อยากให้พวกเธออยู่ด้วยมากกว่า”
“…นายควรเลือกคำพูดให้ดีกว่านี้หน่อยนะ…”
“ให้พูดว่า ‘ช่วยไม่ได้ เลย…’ แบบนั้นน่ะเหรอ? ฉันคงไม่พูดแบบนั้นหรอก เพราะฉันไม่ได้คิดแบบนั้นเลย”
“เฮ้อ… อะไรก็ช่างเถอะ อะไรก็ได้…”
“อย่าโยนทิ้งแบบนั้นสิ…”
“เพราะมันเป็นความผิดของนายนี่แหละ ทั้งหมด”
“ท-ทำไมกัน…”
บทสนทนาเช่นนี้ยังคงดำเนินต่อไปจนกระทั่งเวลานับถอยหลังเหลือไม่ถึง 5 นาทีก่อนการแสดงร้องเพลงจะเริ่มขึ้น
ประตูคู่ของห้องจัดเลี้ยงถูกเปิดออก โดยมีคำแจ้งจากพนักงานของตระกูลเลแคลร์ให้แขกย้ายไปยังสถานที่อื่น
กลุ่มขุนนางผู้ใหญ่จึงเป็นกลุ่มแรกที่เริ่มเคลื่อนย้ายออกไป
“ห้องจัดเลี้ยงกับห้องแสดงดนตรีเป็นคนละที่เหรอ?”
“ใช่ค่ะ ระหว่างที่มีการแสดง พนักงานก็จะทำความสะอาดห้องจัดเลี้ยงไปด้วย แล้วพอการแสดงเสร็จก็จะกลับมาที่นี่อีกครั้ง เสียงที่สะท้อนในแต่ละห้องก็จะแตกต่างกันไปตามขนาดของห้อง”
“คิดถึงคุณอาเรียด้วยสินะ”
นี่คือสิ่งที่ทำได้เพราะพวกเขามีคฤหาสน์ที่กว้างขวาง และแสดงให้เห็นถึงการเตรียมการที่ใส่ใจในรายละเอียด
“เอ่อ… ทุกคน เรื่องของคุณอาเรียน่ะ ตอนนี้ขอถามอะไรสักหน่อยได้ไหม?”
เบเรธหันไปมองทั้งสามคนก่อนลดเสียงลงและถามต่อ
“คุณอาเรียนี่… เธออาจจะเป็นคนที่มีสถานะอ่อนแอในครอบครัวรึเปล่า? อย่างเช่น ไม่ค่อยมีอิสระ หรือพูดอะไรได้ไม่เต็มที่”
“ฉันไม่เคยได้ยินข่าวลืออะไรแบบนั้นเลยนะ…”
“ทำไมท่านเบเรธถึงคิดแบบนั้นล่ะคะ?”
“อ-อา… คือ… แค่รู้สึกแบบนั้นขึ้นมาเองน่ะ ไม่สิ อาจจะแค่คิดไปเองก็ได้”
ตอนที่ออกไปสูดอากาศข้างนอก เขาได้ยินคำพูดบางอย่างจากใครบางคนที่เขาเชื่อว่าน่าจะเป็นอาเรีย
ทั้งคู่ต่างไม่รู้ว่าต่างฝ่ายคือใคร ความไม่เปิดเผยตัวตนเช่นนี้จึงอาจเป็นเหตุผลที่ทำให้มีคำพูดหลุดออกมาแบบนั้น
“ว่าแต่ลูน่าคิดว่าไง?”
“ดิฉันก็ไม่เคยได้ยินข่าวลือแบบนั้นมาก่อนค่ะ… แต่ก็มีความเป็นไปได้ เพราะฐานะของท่านอาเรียอยู่ในครอบครัวของท่านดยุค ซึ่งเป็นตำแหน่งขุนนางที่สูงที่สุด และครอบครัวของเธอก็มีระบบหลายภรรยา”
“เอ่อ… หมายความว่าไง?”
“ในระบบหลายภรรยา ภรรยาแต่ละคนมักมองกันเป็นคู่แข่ง การที่ใครจะมีสถานะเหนือกว่าในครอบครัวขึ้นอยู่กับปัจจัยหลายอย่าง เช่น จำนวนลูกที่ให้กำเนิด ความสามารถของลูก หรือว่าลูกสามารถสร้างประโยชน์ให้แก่ตระกูลได้มากน้อยแค่ไหน”
ลูน่าลดเสียงลงเล็กน้อยขณะพูดต่อ
“กล่าวคือ การที่ภรรยานำลูกไปใช้เป็นเครื่องมือเพื่อบรรลุเป้าหมายของตนเองนั้นไม่ใช่เรื่องแปลก โดยเฉพาะในครอบครัวที่มีตำแหน่งเป็นถึงดยุค ตำแหน่งที่สูงส่งเช่นนี้เป็นตัวเร่งให้เกิดการแข่งขันระหว่างภรรยา ซึ่งท้ายที่สุดก็ช่วยเสริมสร้างอำนาจของตระกูลให้แข็งแกร่งยิ่งขึ้น”
“…เข้าใจละ”
สำหรับเบเรธ ผู้ซึ่งเคยมีชีวิตในโลกเดิม สิ่งนี้เป็นอะไรที่เขาไม่สามารถเข้าใจหรือเข้าถึงได้เลย
แต่คำอธิบายของลูน่าก็ชัดเจนและเข้าใจง่ายมากพอ
และมันก็ช่วยเพิ่มความน่าเชื่อถือให้กับคำพูดที่เขาได้ยินจากอาเรียก่อนหน้านี้มากยิ่งขึ้น
