ตอนที่ 75 งานเลี้ยง 9
“ดูเหมือนจะสนุกดีนะ?”
“ฮะๆ ก็ต้องขอบคุณเธอด้วยล่ะ อาหารที่นี่ก็อร่อยมากเลยนะ”
“ถ้าเธอพูดแบบนั้น ฉันก็ดีใจนะ”
หลังจากที่ได้ทานอาหารแบบบุฟเฟต์อย่างสบายๆ กับเซีย สาวใช้ส่วนตัวแล้ว เบเรธก็ได้มีช่วงเวลาที่อยู่คนเดียว และในตอนนั้นเอง เอเลน่า ผู้จัดงานเลี้ยงคืนนี้ ก็เดินเข้ามาทักทายเขา
“อ๊ะ แล้วก็มีเรื่องดีๆ ด้วยนะ ลองฟังหน่อยสิ”
“อะไรเหรอ?”
“ตอนอยู่ในงานเลี้ยง มีคนเข้ามาทักทายฉันตั้งหลายคนแน่ะ! นี่มันสุดยอดไปเลยใช่มั้ยล่ะ?”
“……”
เบเรธดูจะตื่นเต้นเป็นพิเศษ ซึ่งถือว่าไม่ปกตินัก เพราะปกติแล้วคนรอบข้างมักจะกลัวเขาอยู่เสมอ สำหรับเอเลน่าที่รับรู้ถึงความทุกข์ใจในชีวิตประจำวันของเบเรธ เธออดไม่ได้ที่จะทำหน้าตาเหนื่อยใจก่อนจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม
“ฟุฟุ ก็ถ้าคิดถึงสถานะของนาย ที่เคยถูกเข้าใจผิดว่าเป็น ‘คนไม่ดี’ ล่ะก็ มันก็น่าประทับใจจริงๆ นั่นแหละ”
“ใช่มั้ยล่ะ!”
สำหรับเบเรธ การที่มีคนเข้ามาทักทายเขาในงานเลี้ยง ซึ่งเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับคนอื่น กลับไม่ใช่เรื่องธรรมดาสำหรับเขาเลย สีหน้าของเขาดูมีความสุขมาก ซึ่งเมื่อเอลีนาเห็นเข้า เธอก็หรี่ตามองพร้อมกับแซวเบาๆ
“แต่ว่านะ มันก็เหมือนการอวดที่ดูเหงานิดหน่อยนะ? “
“ก็เพราะเป็นการอวดที่บอกกับเพื่อนเท่านั้นไง เลยไม่เป็นไร”
“งั้นเหรอ”
เอเลน่าตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบๆ พร้อมกับก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ก่อนจะหมุนตัว 180 องศา แล้วมายืนเคียงข้างเบเรธ โดยหันหลังพิงกำแพงเหมือนกัน ทั้งสองหันมองไปที่งานเลี้ยงจากมุมมองเดียวกัน
“……ยังไงก็ตาม ฉันคิดว่าพูดแบบนี้ก็ดีกว่าพูดคุยต่อหน้านะ”
“เอ๊ะ… หมายความว่าไม่อยากมองหน้าฉันเวลาคุยเหรอ?”
“ทำไมตีความแบบนั้นล่ะ…? ฉันแค่คิดว่ามันดูใกล้ชิดกว่าไงล่ะ… เอ่อ…”
เอเลน่าที่รู้ตัวว่าพูดเกินไปเล็กน้อย ใบหน้าของเธอขึ้นสีแดงจางๆ ก่อนจะกระแอมเบาๆ แล้วแก้ไขคำพูด
“ขอเปลี่ยนคำพูดหน่อยนะ… ฉันหมายถึงว่า ‘ไม่เป็นทางการ’ มากกว่าต่างหาก”
“ไม่เห็นต้องแก้ตัวเลย”
“ถ้านายไม่ใช่คนที่ชอบแซวคนอื่น ฉันก็คงไม่ต้องแก้ตัวแบบนี้หรอก”
“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะแซวเลยนะ อย่างน้อยก็ครั้งนี้”
“งั้นก็ควรทบทวนพฤติกรรมในชีวิตประจำวันของตัวเองดูนะ”
“ฮะๆ ถ้าพูดแบบนั้น ฉันก็ไม่มีอะไรจะเถียงเลยล่ะ”
“แต่ก็นะ ความชอบทำตัวสบายๆ แบบนี้ มันก็เป็นข้อดีของนายเหมือนกันนะ”
“นั่นไม่ใช่คำชมเลยใช่มั้ย?”
บทสนทนาที่เป็นกันเองแบบนี้ บ่งบอกถึงความสนิทสนมของทั้งสองคน และดูเหมือนว่าในหมู่เพศตรงข้าม จะมีเพียงเบเรธเท่านั้นที่สามารถทำให้เอเลน่าเผยรอยยิ้มสนุกสนานแบบนี้ได้
“ว่าแต่ ถ้าคิดถึงคนรอบตัวล่ะก็ ฉันว่าการพูดคุยต่อหน้าก็จะดีกว่านะ?”
“หมายความว่าเธอไม่อยากให้เกิดความเข้าใจผิดใช่มั้ย?”
“ก็ประมาณนั้นล่ะ จากภาพลักษณ์ของเธอ ฉันว่าคนทั้งงานคงพุ่งเข้ามาหาเธอกันหมดแน่ๆ แล้วเธอก็จะลำบากรับมือไม่ไหวแน่ๆ ใช่มั้ยล่ะ?”
ในงานแบบนี้ การทักทายหรือสนทนาส่วนใหญ่ควรจะทำกันต่อหน้าเป็นหลัก
การยืนพิงกำแพงเคียงข้างกับเพศตรงข้ามแบบนี้ ดูยังไงก็เหมือนสิ่งที่คู่รักมักจะทำกัน
และแน่นอนว่าผู้ที่แอบสนใจเอเลน่าย่อมต้องมองหาโอกาสเข้ามาสังเกตสถานการณ์
“ถ้ามันเกิดขึ้น ก็คงต้องปล่อยให้เป็นแบบนั้น ฉันจัดการได้อยู่แล้ว”
“งั้นเหรอ”
“…แต่ฉันอยากถามกลับนะ นายล่ะ จะโอเคหรือเปล่า? ถ้ามีใครเข้าใจผิดขึ้นมา ฉันว่าคงมีผลกระทบอะไรบางอย่างเหมือนกันนะ”
“ฉันเหรอ? ฉันก็คง…แบบว่า…‘อืม’ อะไรทำนองนั้น”
“หา? ‘อืม!’ นั่นมันหมายความว่ายังไงกัน?”
เอเลน่าทำหน้าบึ้งพร้อมกับเน้นเสียงเหมือนแสดงความไม่พอใจ ดูเหมือนเธอไม่เข้าใจความหมายของคำพูดนั้น ซึ่งสำหรับเบเรธแล้ว การตอบสนองของเธอกลับดูน่าสนุกและน่ารักไปในตัว
“‘อืม’ ก็คือ ‘อืม’ ไง”
“ก็เพราะแบบนั้นไงล่ะ ฉันถึงไม่เข้าใจว่า ‘อืม!’ นี่มันหมายความว่ายังไงกันแน่!”
“…มันคือการย่อคำว่า ‘อื้ม’ ไง”
“…แย่ที่สุด ถ้างั้นถือว่าฉันไม่ได้ยินก็แล้วกัน”
“ฉันก็ไม่น่าพูดออกไปเลย”
“…”
“…”
สุดท้าย คำพูดของเอเลน่ามักแฝงด้วยความหมายที่ว่า “เพราะมันน่าอาย” ส่วนคำพูดของเบเรธเองก็มีความรู้สึกที่ว่า “เพราะฉันรู้สึกอาย” เช่นกัน
แม้คำพูดที่ใช้จะต่างกัน แต่ความรู้สึกที่แบ่งปันกลับเหมือนกัน ทั้งสองคนหันหน้าหนีและปล่อยให้ความเงียบครอบคลุมบรรยากาศ แต่ความเงียบนี้ก็ไม่ได้ยืดเยื้อนานนัก
“เอ่อ…ว่าแต่ อลันน้องชายของเธอตอนนี้ทำอะไรอยู่เหรอ? ไม่เห็นเขาในงานเลยนะ” เบเรทพูดเปลี่ยนเรื่องเพื่อทำลายความเงียบ
“อ๋อ อลันเหรอ เขากำลังทำงานอยู่ในครัวน่ะ คิดว่าจะเข้าร่วมงานตอนที่คุณอาเรียเริ่มร้องเพลง”
“หรือว่าเขากำลังเรียนรู้เพื่อเปิดร้านของตัวเองอยู่? ฝึกพวกการสังเกตการณ์หรือการให้คำสั่งอะไรแบบนั้นใช่ไหม?”
“คงจะใช่นะ เป็นคำสั่งของคุณพ่อ ฉันว่าท่านคงต้องการให้อลันเรียนรู้อะไรแบบนั้นล่ะ แน่นอนว่ามีคนคอยแนะนำและดูแลอยู่ อลันคงไม่มีปัญหาอะไรหรอก”
“พอได้ยินแบบนี้ก็สบายใจแล้วล่ะ”
“ว่าแต่…เปลี่ยนเรื่องหน่อยนะ นายทำอาหารเป็นใช่ไหม?”
“อืม ก็…พอทำได้แหละ แต่ช่วยเก็บไว้เป็นความลับได้ไหม? ถ้าคนอื่นรู้เดี๋ยวจะกลายเป็นเรื่องใหญ่”
แม้เขาจะพูดแบบนั้น แต่นั่นเป็นเพียงข้ออ้างเท่านั้น
ความจริงแล้ว เบเรทที่เคย “ไม่เคยทำอาหาร” มาก่อนกลับทำอาหารได้ มันอาจจะทำให้เหล่าคนรับใช้ตั้งข้อสงสัยขึ้นมาได้
ถ้าเป็นเชียที่ใสซื่อ บางทีคำตอบแบบ “ไม่รู้ตัวเลยแต่จู่ๆ ก็ทำได้ขึ้นมาเอง!” คงพอใช้ได้อยู่ แต่ถ้าเป็นคนอื่น คำตอบแบบนั้นคงใช้ไม่ได้แน่
“แน่นอน ฉันจะเก็บไว้เป็นความลับให้ แต่ฉันต้องการอะไรตอบแทนนะ”
“ต-ตอบแทนเหรอ?”
“ใช่ ฉันจะไม่บอกใคร แต่ขอชิมอาหารฝีมือนายสักครั้งได้ไหม?”
เอเลน่าพูดพร้อมกับเหลือบมองเขาด้วยสายตาแวบหนึ่ง
“ฮะๆ ถ้าตอบแทนแค่นั้นก็ไม่มีปัญหา ฉันไม่ได้มั่นใจในฝีมือตัวเองมากนักหรอกนะ”
“ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่ นายคิดว่าจะทำให้ฉันชิมเมื่อไหร่? คำพูดมันพูดอะไรก็ได้ ฉันเลยอยากฟังคำตอบที่ชัดเจนหน่อย”
“อืม…ก็คงก่อนที่อลันจะเปิดร้านของตัวเองมั้ง? ถ้าเอเลน่าบอกว่าอร่อย ฉันคิดว่าจะให้อาหารจานนั้นเป็นเมนูในร้านของอลันก็ได้นะ แต่ขอให้บอกว่าเป็นไอเดียจากคนอื่นแทนฉันก็แล้วกัน”
“งั้นก็ถือว่าเป็นสูตรต้นตำรับเลยสินะ?”
“ก็…ประมาณนั้นแหละ”
“…เฮ้อ นายมันช่างไม่มีความอยากได้อยากมีเลยนะ ไอเดียแบบนี้บางทีก็ขายได้ราคาสูงเชียวนะ หรือไม่ก็ใช้ต่อรองได้”
เอเลน่าถอนหายใจพลางมองเขาด้วยสายตาที่เหมือนจะตำหนิ
“ฉันก็รู้หรอก แต่เอเลน่าเองก็เป็นคนแบบนั้นใช่ไหมล่ะ? ที่ไม่ค่อยมีความอยากได้อะไร”
“เคยใช่ แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้วล่ะ เพราะฉันมีสิ่งหนึ่งที่อยากได้มากจริงๆ”
“สิ่งที่อยากได้? เป็นเครื่องประดับหรืออัญมณีอะไรหรือเปล่า?”
“ก็ประมาณนั้น อัญมณีที่ทั้งดื้อและขี้เล่น”
“เอ่อ…หมายถึงมันแพงมากใช่ไหม?”
“ใช่เลย ช่วงนี้มูลค่ามันพุ่งสูงมากจนมีคนหมายปองเยอะเลย”
“อย่างนั้นเหรอ? ถ้ามันสุดยอดขนาดนั้น ฉันอยากเห็นสักครั้งจัง คงสวยมากแน่ๆ”
“ฟุฟุ…ไม่หรอก ไม่ได้สวยอะไรขนาดนั้นหรอก”
“หา?”
เบเรธถึงกับนิ่งงงเมื่อคำพูดของเอเลน่าดูไม่สอดคล้องกัน
ในขณะที่เขากำลังทำหน้าสับสน เอเลน่ากลับยิ้มอย่างอารมณ์ดี พร้อมเลิกคิ้วและแสดงสีหน้าที่เหมือนจะแหย่เขาเล่น
