ตอนที่ 74 งานเลี้ยง 8 – มุมมองเชีย
(ท่านอาเรีย ท่านเอเลน่า และท่านลูน่าช่างงดงามยิ่งนัก…ผู้คนคงจะตื่นเต้นกันมากทีเดียวสินะคะ…)
ด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนที่เปี่ยมไปด้วยความจริงใจ เชียรับมือกับคำทักทายมากมายอย่างเต็มใจ แต่ในใจลึก ๆ เธอกลับรู้สึกหนักใจกับสถานการณ์เหล่านี้
เพราะสิ่งที่เธอกำลังเผชิญนั้นไม่ใช่คำทักทายธรรมดา ๆ ทว่ากลับเต็มไปด้วยคำพูดที่ทำให้เธอเหนื่อยล้าทั้งใจและกาย
“ครั้งหน้าวันหยุด ไปทานอาหารด้วยกันดีไหมครับ?”
“เธอนี่น่ารักจริง ๆ มีคนที่คุณสนใจแล้วหรือยังครับ?”
“ได้ยินข่าวลือมาบ้าง… ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” พร้อมกับการมองไปที่เบเรธอย่างสำรวจ—— “ถ้ามีปัญหาอะไร ผมยินดีจะรับฟังนะ”
ในฐานะสาวใช้ประจำตัวของเบเรธ มีสิ่งสำคัญที่เธอคำนึงถึงเหนือสิ่งอื่นใด——
ไม่ทำให้ผู้เป็นนายต้องเสื่อมเสียชื่อเสียง และไม่สร้างความลำบากใจให้เขา
เธอจึงปฏิเสธคำเชิญเหล่านั้นด้วยถ้อยคำที่นุ่มนวลและเอาใจใส่ เพื่อไม่ให้ผู้พูดเสียหน้าและไม่หันเป้ามาที่เบเลท
การปรับคำตอบให้เหมาะกับลักษณะนิสัยของแต่ละคน ถือเป็นสิ่งที่เธอต้องพยายามอย่างหนัก
แต่ในใจลึก ๆ แล้ว เธอกลับอยากตอบไปแบบตรงไปตรงมาว่า——
“ครั้งหน้าวันหยุด ไปทานอาหารด้วยกันดีไหมครับ?”
หากได้ยินคำถามนี้——
“ต้องขออภัยค่ะ ท่านเบเรธอาจจะเข้าใจผิดได้!”
“เธอนี่น่ารักจริง ๆ มีคนที่คุณสนใจแล้วหรือยังครับ?”
หากได้ยินคำถามนี้——
“แน่นอนค่ะ คน ๆ นั้นคือท่านเบเรธค่ะ!”
“ได้ยินข่าวลือมาบ้าง… ไม่เป็นอะไรใช่ไหม? ถ้ามีปัญหาอะไร ผมยินดีจะรับฟังนะ”
หากได้ยินคำถามนี้——
“ไม่เป็นไรค่ะ ท่านเข้าใจท่านเบเรธผิดแล้วล่ะค่ะ”
ในงานเลี้ยงอาหารค่ำที่เต็มไปด้วยบรรยากาศที่สง่างามเช่นนี้ ไม่มีขุนนางคนใดที่จะใช้วาจารุนแรงหรือแสดงความคุกคาม แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ความกดดันในใจเชียลดลงเลยแม้แต่น้อย
เธออดไม่ได้ที่จะมองหาเบเรธ——
ตอนนี้เขากำลังทักทายกับสาวใช้สองคนที่ดูเหมือนจะมาแทนที่ซาเนีย สาวใช้ประจำตัวของอาเรีย
สองสาวนั้นมีท่าทีประหม่าเล็กน้อย แต่กลับดูมีความสุขและดวงตาส่องประกายระหว่างที่พูดคุยกับเบเรธ
(ฉันก็อยากอยู่ตรงนั้นเหมือนกัน…)
สองสาวใช้ที่กำลังทักทายกับเบเรธตอนนี้ เป็นเพื่อนร่วมชั้นของเชีย และในโรงเรียน ทั้งสองยังเป็นคนที่สนใจเรื่องราวเกี่ยวกับเบเรธอย่างมาก
พวกเธอคือคนที่ไม่ปล่อยให้ข่าวลือแย่ ๆ มีผลต่อความคิด แต่เลือกที่จะประเมินด้วยตัวเอง
เพราะเหตุนี้ ความเข้าใจผิดจึงถูกแก้ไข และภาพที่ไม่ค่อยได้เห็นบ่อยนักก็ปรากฏขึ้น
สิ่งนี้เป็นผลดีต่อเบเรธ—— แต่สำหรับเชีย มันกลับทำให้หัวใจของเธอรู้สึกปวดร้าวราวกับถูกบีบรัด
เธออดไม่ได้ที่จะคิด…
——ท่านเบเรธเองก็อาจได้รับคำเชิญในลักษณะเดียวกันหรือเปล่านะ?
——ด้วยความที่ไม่อยากทำร้ายความรู้สึกของอีกฝ่าย… ท่านอาจจะปฏิเสธไม่ลงหรือเปล่า?
——หรือบางที… ท่านอาจคิดว่า “คนๆนี้ควรค่าแก่การรับไว้ข้างกาย” หรือเปล่า?
สาวใช้สองคนที่กำลังพูดคุยกับเบเรธ เป็นผู้ที่มีผลการเรียนยอดเยี่ยมในโรงเรียน เป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่โดดเด่นที่สุด
ส่วนซาเนียนั้น ไม่ต้องเอ่ยถึงความสามารถ
และทั้งสามคนนั้นล้วนมีใบหน้าที่ดูเป็นผู้ใหญ่และสง่างาม ต่างจากเชียที่มีใบหน้าที่ดูเด็กกว่าวัย
บรรดาสาวใช้ที่รายล้อมรอบเบเรธ ล้วนเป็นหญิงสาวที่งดงามและโดดเด่น—— เมื่อเทียบกับเธอแล้ว ช่างแตกต่างกันเหลือเกิน
“……”
งานของเชียคือการทักทายกับแขกแทนเบเรธ จนถึงเวลา 20:00 น. เธอต้องทุ่มเทให้กับหน้าที่ของตน
แต่——
(แค่นิดหน่อย… ขอทำตามใจสักครั้ง…)
สำหรับเชียแล้ว เบเรธคือผู้ที่ให้คำปรึกษาเรื่องอนาคตของเธอ
คือคนที่เธอรักและเคารพมากที่สุด
และตำแหน่งนี้ เธอไม่อยากให้ใครมาแย่งไป——
แม้เธอจะเชื่อมั่นในตัวเขาเพียงใด แต่ความหวาดหวั่นในใจก็ยากจะสลัดทิ้ง
(ขอแค่ 5 นาที… อย่างน้อย 3 นาทีก็ยังดี…)
เชียกุมมือแนบอกขณะมองไปยังจานอาหารในมือของเจ้านาย และเมื่อเห็นว่าไม่มีอาหารเหลืออยู่ เธอจึงตัดสินใจลงมือ
เธอเดินตรงไปยังโต๊ะที่มีอาหารเรียงรายอยู่ และเลือกอาหารที่ดูน่ารับประทานหลากสีสัน ก่อนจะเดินตรงไปยังกลุ่มคนสามคนอย่างเงียบ ๆ
ในระหว่างนั้น เธอได้ยินเสียงพูดคุยอย่างสนุกสนานดังแว่วมา
———
“——เอ๊ะ จริงเหรอคะ!?”
“ค่ะ! ดิฉันยึดถือท่านเป็นแบบอย่างเสมอ…!”
“ฉันเองก็เคารพท่านมากเช่นกัน…!”
“โอ้ ได้ยินอย่างนี้ในฐานะเจ้านายก็รู้สึกภูมิใจจริง ๆ แต่อืม… พูดแบบนี้อาจทำให้ดูน่าเกรงขามไปหน่อย แต่ถ้าในอนาคตยังช่วยเหลือกันแบบนี้ก็คงจะดีไม่น้อยเลย”
“มะ-ไม่นะคะ! นั่นต่างหากที่ดิฉันต้องขอร้องจากท่าน!”
“ฉันก็เช่นกัน ถ้าได้รับโอกาสนี้จะเป็นเกียรติอย่างยิ่งค่ะ!”
———
เบเรธยิ้มอย่างอบอุ่น ในขณะที่สาวใช้สองคนดูท่าทางวุ่นวายแต่เต็มไปด้วยความชื่นชม
ในตอนนั้นเอง——
“อ๊ะ เชีย”
เชียที่ตั้งใจรอให้การทักทายจบลงก่อนจะเข้าไป กลับถูกสังเกตเห็นเสียก่อน
“อะ-เอ่อ… ขออภัยที่เข้ามาขัดจังหวะการทักทายนะคะ คือว่า… ฉันเห็นว่ามือของท่านเบเลทว่างเปล่า ก็เลยนำอาหารที่ท่านชื่นชอบมาให้ค่ะ…”
“เอ๊ะ!? ขอบคุณมากเลยนะ เชีย ขอโทษจริง ๆ ที่เธอต้องลำบากในระหว่างที่ยุ่งแบบนี้ โอ้… ดูสีสันนี่สิ สวยงามมากเลยนะ”
“อ-เอ่อ… แต่ท่านเบเรธคะ ฉันเข้ามาขัดจังหวะการทักทายของท่านหรือเปล่า…”
แม้ว่าเธอจะรู้สึกดีใจที่เบเรธให้ความสนใจเธอ แต่ในสถานการณ์เช่นนี้ เชียรู้ดีว่ามันแตกต่างออกไป
เมื่อเชียพยายามเร่งพูดแก้สถานการณ์อย่างลุกลี้ลุกลน สาวใช้สองคนก็ยิ้มบาง ๆ
“เหมือนที่เคยได้ยินมาจริง ๆ เลยนะคะ”
“ปกติคงพูดคุยกันแบบนี้อยู่เสมอสินะคะ”
พวกเธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูมีนัย ก่อนจะถอยออกไปพร้อมโค้งคำนับอย่างสุภาพ
“ท่านเบเลทคะ ขอโทษที่เสียมารยาท แต่ฉันคงต้องขอตัวก่อนนะคะ”
“ดิฉันเองก็ขออภัยที่ต้องขอตัว ขอขอบคุณที่สละเวลาให้ดิฉันมาก ๆ เลยค่ะ”
“อ๊ะ… อืม ทางนี้เองก็ต้องขอบคุณมาก ๆ เช่นกัน”
เบเรธที่เข้าใจเจตนาของพวกเธอ จึงกล่าวขอบคุณกลับไป
สองสาวใช้ที่จับชายกระโปรงอย่างแผ่วเบากล่าวคำอำลา ก่อนจะเดินจากไป
เมื่อสถานการณ์กลับกลายเป็นเพียงเขากับเชีย เบเรธจึงยิ้มบาง ๆ และพูดขึ้น
“ฮะฮะ… ดูเหมือนพวกเธอจะเกรงใจเชียสินะ”
“อ-อ๊ะ!”
เชียไม่เคยตั้งใจจะแทรกการสนทนานั้นเลย แต่ผลลัพธ์กลับกลายเป็นเช่นนั้น
เธอรีบก้มหัวเตรียมกล่าวคำขอโทษ แต่กลับได้ยินน้ำเสียงเปลี่ยนไป
“ว่าแต่… เชีย เธอว่าพวกนั้นจะรู้รึเปล่า… เรื่องระหว่างเราน่ะ… เรื่องที่เราเคยคุยกันไว้เกี่ยวกับอนาคต…”
“ม-ไม่ค่ะ! อ-อ-อันนั้น ดิฉันยังไม่เคยเล่าให้ใครในห้องรู้เลยนะคะ…!”
“งั้นเหรอ… งั้นก็อาจจะเป็นเพราะพวกเขาสังเกตเห็นอะไรบางอย่างจากพวกเราก็ได้มั้ง”
“อาจจะ…เป็นอย่างนั้นก็ได้นะคะ…”
เบเรธพูดพร้อมก้มหน้าลงด้วยท่าทางเขินอาย เชียเองก็รับรู้ได้ถึงความเขินนั้น และรู้สึกใบหน้าร้อนวูบขึ้นมาเหมือนกัน
“แต่ก็นะ ถึงจะรู้ก็ไม่น่าจะเป็นอะไรใช่ไหม? เราไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย”
“นั่นสินะคะ…?”
ทั้งคู่หันมาสบตากัน แม้ว่าพวกเขาอาจไม่ทันสังเกตเห็น แต่สีหน้าแดงระเรื่อของกันและกันก็มองเห็นได้ง่าย
แต่สำหรับเชีย เวลานี้กลับเต็มไปด้วยความสุขอย่างที่สุด
“ว่าแต่…เปลี่ยนเรื่องหน่อยนะ ตอนนี้เชียพอจะมีเวลาไหม? สัก 15 นาที”
“มีค่ะ!”
“ถ้างั้นไปกินข้าวด้วยกันหน่อยไหม? ฉันกำลังจะอยู่คนเดียวพอดี”
“ยินดีมากค่ะ!”
“ขอบคุณนะ งั้น… คราวนี้ให้ฉันเลือกอาหารสำหรับเธอบ้างดีไหม?”
“ด-ได้ค่ะ!!”
และแล้วพวกเขาก็สร้างช่วงเวลาเล็ก ๆ สำหรับกันและกัน พร้อมเดินไปยังโต๊ะอาหารด้วยกัน
—————
ที่มุมหนึ่งของห้อง…
“อ้าว… เขาเลือกอาหารให้เชียเหรอ?”
“น่าจะเป็นแบบนั้นค่ะ ทั้งสองคนน่าจะแลกกันเลือกอาหารให้กันเอง ดูสนิทสนมเหมือนเดิมเลยนะคะ”
“……”
เอเลน่าเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ
ลูน่ามองด้วยสายตาเรียบเฉยแต่มีแววสนใจ
และอาเรีย…ที่ยังคงมองทั้งคู่ด้วยสายตาเงียบงัน สังเกตท่าทีที่เบเรธปฏิบัติต่อเชียอย่างอ่อนโยน
