ตอนที่ 71 งานเลี้ยง 5
(การสนทนากับคนที่มีสถานะสูงกว่ายังคงเป็นเรื่องยากจริง ๆ …แถมยังเป็นคนที่แทบจะเรียกได้ว่าเพิ่งเจอกันครั้งแรก)
หลังจากที่ใช้เวลาประมาณ 15 นาทีกับอาเรียขณะยืนรับประทานอาหารร่วมกัน เบเรธก็แยกตัวออกมา
ในตอนนี้ เขาถือจานอาหารใหม่ไว้ในมือและพยายามย้ายไปยังมุมที่ไม่รบกวนใคร
บรรยากาศในงานเลี้ยงกลับยิ่งคึกคักขึ้น เมื่ออาหารหลากหลายเมนูถูกนำมาเสิร์ฟเพิ่ม
แค่ได้อยู่ในบรรยากาศแบบนี้ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้รู้สึกสดชื่น เบเรธยิ้มบาง ๆ และกัดไก่ในจานพลางมองรอบตัว
(แต่ถึงอย่างนั้น…มันก็น่าทึ่งจริง ๆ)
เขาคิดในใจ ก่อนจะกลืนอาหารในปากลงไป
“อยู่ด้วยกันบ่อยจนเริ่มชินชาไปแล้ว แต่พอมามองแบบนี้อีกที…”
เขาหันคอไปทางขวาและหยุดสายตาไว้ตรงจุดนั้น
ตรงนั้นมีเซียที่กำลังพูดคุยอย่างสนุกสนานกับกลุ่มคนรับใช้ชายสามคน
ดูเหมือนเธอจะปฏิเสธคำชวนอะไรบางอย่างจากพวกเขา เพราะเธอหันมือโบกปฏิเสธไปหลายครั้ง
สิ่งหนึ่งที่ชัดเจนคือ เธอได้รับความนิยมอย่างล้นหลาม
จากนั้น เขาหันคอไปทางซ้ายเล็กน้อยและมองไปยังส่วนกลางของงาน
ตรงนั้นมีเอเลน่าที่เพิ่งเสร็จจากการช่วยเสิร์ฟอาหาร และตอนนี้กำลังพูดคุยหัวเราะกับขุนนางชายสี่คน
ดูเหมือนทั้งหมดจะเป็นคนรู้จักกัน เพราะบรรยากาศระหว่างพวกเขาดูสนุกสนานกว่าคนอื่น ๆ
และทุกครั้งที่เอเลน่ายิ้ม คนที่อยู่รอบตัวเธอก็หน้าแดงกันหมด บางคนถึงกับหยุดมือที่กำลังรับประทานอาหารไปเลย
สิ่งหนึ่งที่แน่นอนคือ พวกเขาหลงรักเธอเข้าแล้ว
สุดท้าย เบเลธหันคอไปทางซ้ายอีกครั้ง และมองไปยังส่วนด้านซ้ายของงาน
ตรงนั้นมีลูน่าที่กำลังถูกขุนนางชายเข้ามาทักทายทีละคน
ดูเหมือนพวกเขาจะเป็นฝ่ายพูดคุยอยู่ฝ่ายเดียว ขณะที่ลูน่าเพียงตอบรับสั้น ๆ ด้วยสีหน้าเรียบนิ่งเช่นเคย
เนื่องจากสถานะที่ต่ำกว่า ทำให้เธอเป็นคนที่ถูกเข้าหาได้ง่าย
ยิ่งไปกว่านั้น แม้เธอจะมีสถานะต่ำ แต่ความงดงามของเธอก็ไม่แพ้เอเลน่าหรืออาเรียเลย
สิ่งที่ชัดเจนคือ เธอกำลังตกเป็นเป้าหมายของพวกเขา
“……”
หลังจากที่ละสายตาจากทั้งสามคน เบเรธก็ก้มหน้ามองจานอาหารของตัวเองอีกครั้ง และตักอาหารใส่ปาก
(ทำไมถึงได้รู้สึกหงุดหงิดแบบนี้นะ…… หรือเป็นเพราะไม่เคยเห็นภาพแบบนี้มาก่อนกันนะ…… ปกติแล้วมันไม่ได้เป็นแบบนี้เลยนี่นา…)
ความรู้สึกเหมือนถูกบีบหัวใจเล่นงานเขาอย่างหนัก
(ถึงกับรู้สึกแบบนี้กับเอเลน่ากับลูน่าด้วย… ไม่ใช่แค่กับเซีย…)
ทั้งสองคนนั้นก็แค่เพื่อนเท่านั้น นี่มันก็มีความรู้สึกอยากครอบครองที่ไม่สมควรจะเกิดขึ้น
(TLN:เพื่อนนนนนน)
“……เฮ้อ ช่างมันช่างมัน……”
เบเรธถอนหายใจพยายามปัดเป่าความรู้สึกไม่พอใจในใจออกไป
หากเขามองภาพเหล่านั้นต่อไป อารมณ์ของเขาคงยิ่งขุ่นมัวขึ้นไปอีก
เขาพยายามจะตั้งสติ หันไปสนใจลิ้มรสอาหารตรงหน้าแทน แต่ในจังหวะนั้นเอง—
“——สวัสดีค่ะ”
“อ่ะ… สวัสดีครับ”
จู่ ๆ ก็มีเสียงของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้น เธอคือหญิงผมยาวในชุดสูทสีดำ ซึ่งแตกต่างจากคนอื่น ๆ ที่สวมชุดราตรี
การแต่งกายที่สะดวกต่อการเคลื่อนไหวแบบนี้บ่งบอกว่าเธอไม่น่าจะเป็นผู้ร่วมงาน แต่เป็นหนึ่งในทีมรักษาความปลอดภัย
(งั้นก็คงเป็นคนของตระกูลเลแคลร์สินะ? อาจเป็นหน้าที่ของเธอที่จะทำให้ผู้ร่วมงานที่อยู่คนเดียวไม่รู้สึกโดดเดี่ยว?…)
ไม่มีใครที่อยากเข้าใกล้คนที่มีข่าวลือไม่ดีอย่างเขา ดังนั้น เบเรธจึงไม่แปลกใจที่เธอจะเข้ามาคุยด้วย และถือว่าการคาดเดาของเขานั้นสมเหตุสมผล
“กำลังสนุกกับงานเลี้ยงอยู่หรือเปล่าคะ”
“ครับ สนุกดีครับ อาหารก็อร่อยมาก”
(ดูเหมือนจะเป็นไปตามที่คิดจริง ๆ แถมเธอยังดูนิ่งมาก สมกับเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหญิง…)
เมื่อแน่ใจว่าเธอเป็นคนของตระกูลเลแคลร์ เบเรธจึงตอบกลับด้วยคำพูดเชิงบวกตามความจริง
“ดีใจที่ได้ยินแบบนั้นค่ะ”
เธอเผยรอยยิ้มบาง แต่รอยยิ้มนั้นก็ดูมีความนัยที่ยากจะเข้าใจ
“เรื่องของคุณหนูอาเรีย… ขอบคุณมากนะคะ”
“อ่ะ… เอ่อ… ขอโทษครับ แต่คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไรเหรอครับ”
ไม่มีอะไรน่ากลัวไปกว่าการได้รับคำขอบคุณสำหรับสิ่งที่เราไม่รู้เรื่อง เบเรธจึงพยายามถามกลับด้วยท่าทีอ่อนน้อม
“หึ… จะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นไปจนจบเลยสินะคะ”
“อ่ะ… ฮะ ๆ…”
(เดี๋ยวสิ ผมไม่ได้ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นสักหน่อย—)
“ที่คุณชวนคุณหนูอาเรียไปรับประทานอาหารแบบยืนไงล่ะคะ คุณคงไม่รู้สินะว่าตำแหน่งของเธอน่ะทำให้การขยับตัวในงานเลี้ยงถูกจำกัดแค่ไหน”
“อ่ะ… อ๋อ อย่างนี้นี่เอง…”
(หา? ทำไมอาเรียถึงถูกจำกัดการเคลื่อนไหวล่ะ? ทำไมเธอถึงไม่สามารถชวนใครไปยืนกินได้ล่ะ?)
เบเรธยังคงไม่เข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ดูเหมือนหญิงสาวตรงหน้าจะเข้าใจผิดคิดว่าเขากำลังแสร้งทำไม่รู้เรื่อง
หญิงสาวคนนั้นค่อย ๆ เปิดเผยถึงเนื้อหาของคำขอบคุณที่เธอพูดถึงอย่างค่อยเป็นค่อยไป
“ที่คุณเป็นคนเริ่มเชิญคุณหนูอาเรียให้ไปรับประทานอาหารแบบยืนน่ะค่ะ ทำให้คุณหนูอาเรียสามารถเปลี่ยนบรรยากาศเป็นการรับประทานอาหารพร้อมกับการทักทายผู้อื่นได้ ต้องขอบคุณสำหรับความกล้าหาญและความใส่ใจของคุณจริง ๆ”
(ด…ด…ด๋ยวก่อน! ‘ความกล้าหาญในการเชิญ’ หมายความว่านี่มันไม่ใช่สิ่งที่ควรทำโดยปกติหรือยังไง!? แต่เอเลน่าบอกฉันว่า ‘รับประทานอาหารไปด้วยได้’ ไม่ใช่เหรอ…!)
จากน้ำเสียงของหญิงสาว เบเรธรู้ได้ทันทีว่าการกระทำของเขาเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยพบเห็นได้ทั่วไป และอาจกลายเป็นการเสียมารยาทได้ง่าย ๆ หากผิดพลาด
นี่ทำให้เขาตระหนักได้ว่าการที่เขาไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับอาเรีย เพราะตำแหน่งที่สูงส่งกว่าของเธอนั้น ได้กลายเป็นปัญหาอย่างที่เขากลัวไปแล้ว
“กรุณาเงยหน้าขึ้นเถอะครับ ผมรับคำขอบคุณไม่ได้จริง ๆ เพราะผมไม่ได้มีเจตนาแบบนั้นเลยครับ”
“…คุณเป็นคนที่แปลกจริง ๆ นะคะ แม้แต่มองจากมุมมองของคุณ คำขอบคุณนี้ก็ไม่น่าจะเป็นสิ่งที่เล็กน้อยเลยไม่ใช่หรือคะ”
“กะ…ก็นะครับ นี่เป็นเพียงความคิดเห็นส่วนตัว แต่ผมคิดว่า งานเลี้ยงนี้ควรเป็นเรื่องที่ทุกคนสนุกสนานไปพร้อมกันครับ”
“ฟุฟุ… ถ้าคุณคิดเช่นนั้นก็ดีค่ะ”
(…ถึงกระนั้น การถูกดูแลเอาใจใส่ขนาดนี้สมกับเป็นอาเรียจริง ๆ เธอถูกเรียกด้วยคำว่า ‘คุณหนู’ ทุกคำเลย)
แม้แต่คนของตระกูลเลแคลร์ยังเรียกอาเรียด้วยความนับถือ นี่แสดงถึงความสำคัญของเธอในงานนี้
“…เอาล่ะค่ะ ขออภัยที่ยังไม่ได้แนะนำตัว ฉันชื่อซาเนีย เรทีเชีย เรียกว่าซาเนียก็ได้ค่ะ”
“อ่ะ! ต้องขออภัยเช่นกันครับ ผมชื่อเบเรธ เซนต์ฟอร์ด เรียกผมว่าเบเรธก็พอครับ”
และเช่นนั้น เบเรธได้กล่าวทักทายกับซาเนีย ซึ่งเขาไม่รู้ว่าเธอคือสาวใช้ประจำตัวของอาเรีย
