ตอนที่ 66 ห้องสนทนา 2
“ว่าแต่… ที่เรียกพวกเรามาวันนี้มีเรื่องอะไรเหรอ?”
“เรื่องเกี่ยวกับงานเลี้ยงอาหารค่ำพรุ่งนี้ไงล่ะ ฉันแค่อยากจะอธิบายให้ชัดเจนอีกครั้งในฐานะเจ้าภาพ และอีกอย่าง การที่พวกเรามารวมตัวกันแบบนี้ก็ช่วยกระชับความสัมพันธ์ได้ด้วย”
“อ้อ เข้าใจแล้ว”
ตามที่เอเลน่าพูด ตารางเวลาของงานเลี้ยงอาหารค่ำพรุ่งนี้ เบเรธเองก็ได้เตรียมไว้ในหัวเรียบร้อยแล้ว แม้จะรู้เช่นนั้น แต่ถ้าเธอยังยืนยันที่จะพูดอีกครั้ง เป้าหมายที่แท้จริงก็คงเป็นอย่างหลัง—การกระชับความสัมพันธ์
สำหรับลูน่าที่จะเข้าร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำเป็นครั้งแรก เบเรธ, เอเลน่า และเชีย คือคนสามคนที่เธอสามารถพึ่งพาได้มากที่สุด
นี่จึงเป็นความใส่ใจในแบบของเอเลน่า
“ใจดีจริง ๆ นะคะ”
“ฮะ ๆ ใช่เลย”
ราวกับลูน่ารับรู้ได้ว่าพวกเขาคิดเหมือนกัน เธอหันมาพูดกับเบเรธ
“มากกว่าที่คุณคิดอีกนะคะ แน่นอนเลย”
“มากกว่าที่ฉันคิดเหรอ? นั่นก็ต้องมากโขเลยล่ะสิ?”
“ถูกต้องที่สุดค่ะ”
“แล้วฉันล่ะ?”
“ไม่เข้าใจความหมายของ ‘แล้วฉันล่ะ’ เลยค่ะ”
เบเรธชี้นิ้วมาที่ตัวเอง แต่ลูน่าก็ตอบกลับด้วยสีหน้าจริงจังโดยไม่ลังเล
“ฟุฟุ โดนสองคนนั้นยึดพื้นที่ไปแล้วล่ะสิคะ คุณเชีย”
“ช-ใช่ค่ะ! แต่ว่าฉันได้มาอยู่ที่นี่ด้วยก็ถือว่าโชคดีมากแล้วค่ะ ขอบพระคุณมากจริง ๆ ค่ะ!”
เชียก้มโค้งแสดงมารยาทอย่างงดงาม แล้วเหลือบมองไปทางด้านข้าง
ที่นั่นคือเบเรธที่กำลังพูดคุยโต้ตอบกับลูน่าอย่างสนุกสนาน มีทีท่าผ่อนคลายที่ไม่ได้เห็นกันบ่อยนัก
คำว่า “ขอบคุณ” ของเซีย ไม่ได้หมายถึงแค่การที่เธอได้อยู่ร่วมวงนี้ แต่ยังขอบคุณที่เจ้านายของเธอได้มีช่วงเวลาแห่งความสนุกและได้เผยรอยยิ้มที่หาได้ยาก
“อยากเปลี่ยนที่นั่งไหมคะ? นั่งตรงนี้จะมอง(เบเรธ)ไม่ค่อยชัดใช่ไหม?”
“ม-ไม่เป็นไรค่ะ ถ้านั่งตรงหน้า… อาจทำให้ท่านเบเรธสังเกตเห็น ฉันไม่อยากรบกวนเวลาของท่านค่ะ”
“—หา? เชียไม่ได้รบกวนอะไรเลยนะ? ฉันไม่มีทางคิดแบบนั้นแน่ ๆ ถ้ายังเข้าใจผิด ฉันจะไม่ให้เธอทำงานเลย เข้าใจไหม? นี่เป็นคำสั่ง”
“……!?”
ทันทีที่คำว่า “รบกวน” หลุดเข้าหูของเบเรธ เขาก็หันกลับไปมองเชียพร้อมสีหน้าจริงจัง และพูดแก้ไขสถานการณ์ทันที
แม้การตอบสนองของเบเรธจะเป็นการเข้าใจความหมายผิดไปจากที่เชียตั้งใจ แต่คำพูดของเขากลับทำให้เชียรู้สึกอบอุ่นและปลื้มใจ
ในขณะเดียวกัน ลูน่าที่กำลังโต้เถียงหยอกล้อกับเบเรธ ก็ไม่ได้ปล่อยให้บทสนทนาของทั้งสองหลุดรอดหูไป เธอฟังอยู่เงียบ ๆ อย่างตั้งใจ ใช้สมองอันชาญฉลาดบันทึกสิ่งที่เกิดขึ้นทุกคำทุกประโยค
“เหตุผลที่คุณปฏิเสธจดหมายแนะนำตัวจากราชวังที่เหล่าสาวใช้คนอื่นๆ ต่างพากันอิจฉา ฉันเข้าใจแล้วล่ะค่ะ หลังจากได้เห็นการสนทนาของพวกคุณทั้งสองเป็นครั้งแรก รู้สึกแปลกใหม่ดีจริงๆ”
“ไม่ต่างอะไรเลยนี่? ตอนที่คุยกับพวกเราน่ะ หมอนี่ก็เป็นแบบนี้ตลอด”
“……ยิ่งเห็นแบบนี้ ก็ยิ่งรู้สึกถึงความเคารพรักที่ลึกซึ้งขึ้นเรื่อยๆเลยค่ะ”
“ฟุฟุ แต่ก่อนเขาอาจจะเข้มงวดไปหน่อย แต่ตอนนี้ก็เป็นแบบที่เขาเป็นในทุกวันนี้แล้วนี่นะ”
สองคุณหนูผู้สูงศักดิ์ยังคงเข้าใจกันได้ดีโดยไม่ต้องพูดอะไรมาก
และเพื่อไม่ให้ขัดจังหวะพวกเธอ เบเรธจึงหันไปถามคำถามกับเซียแทน
“นี่ เซีย ‘ชิโบะ’ แปลว่าอะไรเหรอ? ฉันว่ามันต้องเป็นคำที่ยากมากแน่ๆ เลย…”
(TLN: แปลว่า ‘ความเคารพรัก’ จากประโยคที่ลูน่าพูดด้านบน ทางนี้ไม่รู้รายละเอียดมากเพราะไม่เคยเรียนญี่ปุ่น แต่น่าจะให้อารมณ์คล้ายๆ คำพ้องเสียงของไทย)
“อ๊ะ… มันคือ…”
เซียหยุดคิดครู่หนึ่งก่อนจะตอบออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “แปลว่า ‘ความไว้วางใจ’ ค่ะ”
“หา!? แปลว่าแบบนั้นเหรอ? โอ้… ขอบคุณมากเลยนะทั้งสองคน ฟังแล้วเขินจังแฮะ”
เบเรธเกาแก้มพลางยิ้มเขินกับคำแปลที่คาดไม่ถึง แต่เขาไม่อาจรู้ได้เลยว่าความจริงแล้วเซียเพียงแค่ อ่านบรรยากาศ และตั้งใจเปลี่ยนความหมายให้ต่างออกไป
ผลก็คือ ลูน่าหรี่ตามองด้วยท่าทางอายๆ ขณะที่เอเลน่าหัวเราะขำขันกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น
“เอาล่ะ ไหนๆ ตอนนี้ก็กำลังอยู่ในช่วงเวลาที่เหมาะสม ฉันขอพูดถึงงานเลี้ยงอาหารค่ำพรุ่งนี้อย่างคร่าวๆ เลยก็แล้วกันนะ”
“อืม ฝากด้วยล่ะ”
“รบกวนด้วยค่ะ”
“ดิฉันเองก็ฝากตัวด้วยค่ะ”
“โอ๊ย ไม่ต้องทำตัวเป็นทางการกันขนาดนั้นก็ได้นะ”
ทั้งสี่คนจึงเริ่มตรวจสอบกำหนดการของงานเลี้ยงอาหารค่ำที่จะจัดขึ้นในวันพรุ่งนี้
“ไม่นึกเลยนะคะว่าจะเชิญนักร้องสาวมาแสดงได้ด้วย สมกับเป็นงานเลี้ยงของท่านเคานต์จริงๆ”
“ลูน่า เธอรู้จักกับคุณอาเรียใช่ไหมล่ะ?”
“จะพูดว่า ‘รู้จัก’ คงเป็นการอ้างตัวเกินไปค่ะ แต่เนื่องจากดิฉันมักอยู่ที่ห้องสมุดเป็นประจำ ท่านอาเรียซึ่งมาสอบที่นี่ก็มักจะเข้ามาพูดคุยด้วยค่ะ”
“เห? เรื่องนี้ฉันเพิ่งจะเคยได้ยินเลยนะ”
“เบเรธเองกับท่านอาเรีย… ไม่ได้สนิทกันมากใช่ไหมคะ?”
“ใช่แล้วล่ะ ถ้าจะพูดตรงๆ ก็คือหน้าตาของเธอเองก็แทบจะไม่ได้ลอยขึ้นมาในหัวด้วยซ้ำ แค่รู้สึกเหมือนว่ามีบางอย่างที่น่าจดจำอยู่นิดหน่อยเท่านั้นเอง…”
ความทรงจำเลือนลางของเบเรธทำให้เขาเงยหน้าขึ้นมองเพดาน พลางพยายามนึกถึงจุดที่น่าจะจดจำได้มากที่สุด
ในขณะนั้น ลูน่าซึ่งสีหน้าดูไร้อารมณ์มากกว่าปกติ ได้ยกมือขึ้นกุมหน้าอกของตัวเองเอาไว้
“ยังไงก็นึกไม่ออกอยู่ดี…ว่าแต่ หืม?”
พอหันสายตากลับมา เขาก็สังเกตเห็น
เอเลน่ากำลังมองเขาด้วยสายตาเย็นชา แน่นอนว่าเขาไม่มีความทรงจำใดที่อาจเป็นต้นเหตุให้เธอทำเช่นนั้น
“อะ-อะไร? ฉันพูดอะไรแปลกๆ งั้นเหรอ?”
“…เบเรธ ขอร้องล่ะ อย่าทำตัวเสียมารยาทนะ ท่านอาเรียเป็นคนที่มีฐานะสูงกว่านาย แถมยังเป็นคนที่สมบูรณ์แบบไร้ที่ติ ถ้าเกิดนายทำอะไรผิดพลาดขึ้นมา มันจะเป็นเรื่องที่ไม่มีทางแก้ไขได้นะ”
“ฮะๆ ฉันไม่มีความคิดที่จะยุ่งเกี่ยวอะไรกับเธอนอกจากการกล่าวทักทายอยู่แล้วล่ะ ไม่ต้องห่วง”
“เอ่อ…ท่านเบเรธไม่ได้สนใจท่านอาเรียเลยเหรอคะ?”
เชียที่รู้ถึงรูปลักษณ์และชื่อเสียงของ “นักร้องเสียงอันงดงาม” ถามขึ้นด้วยท่าทีเหมือนสนใจใคร่รู้
“ไม่ใช่ว่าไม่สนใจนะ แต่ฉันรู้สึกว่าการจะเข้าหาคนที่อยู่เหนือกว่ามันลำบากใจอยู่หน่อย แล้วถ้ายิ่งเป็นคนที่สมบูรณ์แบบไร้ที่ติ ก็ยิ่งแล้วใหญ่”
“พูดแบบนั้น แล้วสุดท้ายก็เข้าไปพัวพันกับเขาอีกจนได้ใช่ไหม? อย่างตอนที่เป็นเรื่องของอลัน”
“ไม่เอาน่า คราวนี้จริงจังนะ”
ในฐานะนักเรียนของโรงเรียน อาเรียซึ่งเป็นบุตรสาวตระกูลดยุคก็คงจะรู้จักข่าวลือเกี่ยวกับเบเรธดี
เพื่อความสงบสุขของตัวเอง เพื่อไม่ให้โดนจับตามอง และเพื่อไม่ให้พลาดพลั้งโดยไม่ตั้งใจ การรักษาความสัมพันธ์ให้พอดีที่สุดน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด
“ก็-ก็เอาเถอะ จะยุ่งเกี่ยวกับใครฉันก็ไม่ได้สนอะไรหรอกนะ แต่ที่สำคัญกว่านั้น…”
“อะไรเหรอ?”
“เบเรธ… สัญญานั่น… นายไม่ได้ลืมใช่ไหม? ตอนงานเลี้ยงอาหารค่ำ——”
“แน่นอน ฉันไม่ลืมอยู่แล้ว!”
ทันทีที่หัวข้อนี้ถูกหยิบยกขึ้นมา เอเลน่าก็หน้าแดงขึ้นมา ส่วนเบเรธก็พยักหน้าหงึกๆ อย่างรวดเร็ว
“…อะ-เอ่อ เบเรธ เซนต์ฟอร์ด คุณไม่ได้ลืมสัญญาของเราด้วยใช่ไหมคะ ที่ว่าจะไปเดินรับลมยามเย็น——”
“อืม ฉันไม่ได้ลืมหรอกนะ ถ้าจะพักผ่อนก็ชวนได้ตลอดเวลาเลย”
“…ค่ะ”
แล้วลูน่าก็เอ่ยขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา ขณะที่สายตาเธอดูสั่นไหวอย่างเห็นได้ชัด
ท่ามกลางเหตุการณ์ทั้งหมดนี้ เชียซึ่งยืนมองอยู่เพื่อไม่ให้รบกวนบรรยากาศ ได้เผยสีหน้าภาคภูมิและดูยินดีอย่างเงียบๆ
เพราะเธอเป็นสาวใช้ส่วนตัว… หรืออาจเป็นเพราะคนที่เธอตัดสินใจติดตามนั้นเป็นที่ต้องการของใครหลายคนกันแน่
สิ่งนี้คงมีเพียงเจ้าตัวเท่านั้นที่รู้แน่ชัด
และแล้ว วันที่จะจัดงานเลี้ยงอาหารค่ำก็มาถึง
TLN: ตอนต่อๆไป ‘งานเลี้ยง’ จะมีทั้งหมด 25 ตอนครับ(จบ‘งานเลี้ยง’ตอนที่ 91????) หลายตอนหน่อยแต่จบฟินแน่ครับ จะลงเท่าที่ลงไหวเหมือนเดิมครับ
