ตอนที่ 65 ห้องสนทนา 1
ยามหลังเลิกเรียนในวันก่อนหน้าของงานเลี้ยงอาหารค่ำ
“ห้องรับรองใช่ไหมคะ?”
“ใช่ เอเลน่าบอกให้ฉันไปหา บอกตรง ๆ ฉันไม่อยากไปโผล่หน้าในที่ที่พวกนักเรียนมารวมตัวกันเลย”
เบเรธเดินไปยังห้องรับรองที่มีบรรยากาศกว้างขวางเหมือนงานเลี้ยง พร้อมด้วยเชีย สาวใช้ของเขา ห้องนั้นมีแม้กระทั่งระเบียงที่เปิดรับลมเย็น
“เอ่อ ดิฉันไปด้วยได้แน่นะคะ? ถ้ารบกวนล่ะก็…”
“เอเลน่าบอกว่า ‘ให้พาเชียไปด้วย’ เพราะงั้นเธอไม่รบกวนหรอก แถมฉันรู้สึกอุ่นใจที่เธออยู่ด้วย”
“ข-ขอบคุณมากค่ะ!”
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องเกรงใจ”
คำพูดนั้นไม่ได้มาจากการประจบหรือเอาใจ แต่เป็นความรู้สึกจากใจจริง เพราะเขาไม่สามารถรวบรวมกำลังใจเดินเข้าไปในห้องรับรองเพียงลำพังได้
เขาไม่อยากจินตนาการถึงปฏิกิริยาที่จะเกิดขึ้น เมื่อคนที่ยังมีชื่อเสียงด้านลบเช่นเขาเดินเข้าไป
“เชีย ขอบอกก่อนนะ ถ้ามันกลายเป็นเรื่องวุ่นวายขึ้นมา ต้องขอโทษด้วยล่ะ”
“คะ?”
“ฉันว่ามันจะต้องเกิดเรื่องอะไรสักอย่างแน่ ๆ เลย”
“ข-เข้าใจแล้วค่ะ!”
แม้คำตอบจะหนักแน่น แต่น่าจะเป็นเพราะความจงรักภักดี เชียดูเหมือนจะยังไม่เข้าใจสถานการณ์ทั้งหมด
ในขณะพูดคุยกันนั้น พวกเขาก็มาถึงห้องรับรองที่ตั้งอยู่บนชั้นบนของอาคาร
เมื่อเปิดประตูเข้าไปในห้อง ทุกคนที่กำลังสนทนาอย่างร่าเริงก็เริ่มสังเกตเห็น และเสียงพูดคุยที่เคยคึกคักก็หยุดลงทันที
ในฐานะคนที่มักตกเป็นเป้าสายตาด้านลบอยู่เสมอ เบเรธสามารถจับความรู้สึกต่าง ๆ ที่ส่งมาจากสายตาของพวกเขาได้
ความตกใจ ความหวาดหวั่น ความกลัว ความไม่สบายใจ และมีเพียงบางส่วนที่ดูจะเป็นมิตร
อัตราส่วนอาจจะราว ๆ 8 ต่อ 2 แม้จะมีบ้างที่เป็นมิตร แต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธได้เลยว่าบรรยากาศรอบตัวเปลี่ยนไป
“อ-อย่างที่คิดเลยใช่ไหม…”
“…”
เมื่อหันไปมองเชียที่อยู่ข้าง ๆ ก็เห็นว่าเธอแสดงสีหน้าเรียบเฉยราวกับไร้ความรู้สึก
บางทีเธออาจจะเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าชื่อเสียงด้านลบของเขายังไม่จางหายไป และแม้เธอจะไม่แสดงออกมา แต่บางทีเธออาจจะกำลังโกรธ… หรือเปล่านะ?
เพราะเขารู้สึกเหมือนเห็นกลิ่นอายสีดำลอยออกมาจากเธอ
“เอ่อ…เชีย?”
“ค่ะ!”
“ฉ-ฉันไม่เป็นไรหรอกนะ ไม่ต้องห่วง…อืม…”
เมื่อเขาเรียกเธอด้วยเสียงเบาและสั่นเล็กน้อย เชียก็เปลี่ยนเป็นยิ้มสดใสพร้อมตอบรับอย่างกระตือรือร้นในทันที
การเปลี่ยนแปลงที่รวดเร็วนี้ทำให้เบเลธถึงกับอึ้งไป
“เบเรธ มานี่สิ”
เสียงที่เขาคุ้นเคยเรียกเขามาจากอีกฟากของห้อง
“อ๊ะ เดี๋ยวไป—เอ๊ะ?”
เจ้าของเสียงนั้นคือเอเลน่า หญิงสาวผมสีแดงสดและดวงตาสีม่วงที่สง่างาม และใกล้ ๆ กับเธอมีใครบางคนยืนอยู่ ซึ่งเป็นคนที่เขาไม่คาดคิด
เมื่อเดินเข้าไปใกล้พร้อมกับซา เขาก็เบิกตากว้างและถามออกไป
“นี่มันคู่ที่ไม่ธรรมดาจริง ๆ เลยนะ ใช่ไหม?”
“ไม่เห็นจะแปลกเลย จริงไหมลูน่า?”
“ใช่ค่ะ”
“ง-งั้นเหรอ…”
ลูน่า หญิงสาวผมสีฟ้าผูกหางข้าง และดวงตาสีทองที่ดูง่วงนอน ดูเหมือนจะสนิทสนมกับเอเลน่าอย่างมาก
ทั้ง ๆ ที่มีข่าวลือว่าเธอไม่เคยออกจากห้องสมุดนอกจากเวลาไปโรงเรียน ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองต้องแน่นแฟ้นมากถึงได้มาอยู่ที่นี่ด้วยกัน…
“คุณเซีย ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ ดูสุขภาพดีอยู่ก็ดีใจค่ะ”
“ไม่ได้เจอกันนานเช่นกันค่ะ คุณลูน่า! เห็นคุณลูน่าสุขภาพดีก็โล่งใจเหมือนกันค่ะ!”
“จะว่าไป ขอโทษนะคะ คุณไม่ได้ถูกเจ้านายกลั่นแกล้งใช่ไหม?”
คำพูดที่โจมตีตรงจุดออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
“หา!? เดี๋ยวก่อนสิ!” เบเรธกำลังจะตอบโต้ แต่เชียกลับพูดตอบทันทีด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“ไม่มีแน่นอนค่ะ!”
“เรื่องนั้น…ช่วยเก็บไว้เป็นความลับด้วยนะคะ เจ้านายของคุณก็อยู่ตรงนี้”
“อ๊ะ…ที่พูดมาเพื่อเรื่องนี้สินะคะ เข้าใจแล้วค่ะ!”
คำว่า “เรื่องนั้น” ที่ลูน่าหมายถึง คือการสนทนาที่เกิดขึ้นตอนที่เชียแวะมาหาลูน่าที่ห้องสมุดหลังจากสัปดาห์ที่เบเลธและลูน่าไปเดทกัน
ย้อนกลับไปในการสนทนาครั้งนั้น—
“เอ่อ นี่เป็นคำขอบคุณส่วนตัวค่ะ! ระหว่างเดท คุณลูน่าได้เล่าอะไรหลาย ๆ อย่างเกี่ยวกับฉันให้ท่านเบเรธฟังใช่ไหมคะ!”
“เรื่องนั้นสินะคะ คุณไม่ได้รู้สึกอึดอัดอะไรใช่ไหม? เพราะฉันพูดไปโดยไม่ได้ขออนุญาต”
“ไม่มีทางค่ะ! ท่านเบเรธชมดิฉันเยอะมากเลยค่ะ!”
“งั้นก็โล่งใจแล้วล่ะค่ะ ดีแล้วนะคะ”
ก่อนจากกันในวันนั้น—
“เรื่องที่คุณชื่นชมเจ้านายของคุณ คราวหน้าลองเล่าให้ฉันฟังด้วยสิคะ ฉันสนใจมากเลยค่ะ”
คำว่า “เจ้านาย” ที่ลูน่าเลือกใช้นั้น มีเจตนาเพื่อจะเชื่อมโยงมาถึงเหตุการณ์ในวันนี้
กลับมาสู่ปัจจุบัน—
เบเลธที่กำลังมองดูเชียและลูน่าคุยกันอย่างเข้ากันได้ดี ก็ไม่ทันรู้เลยว่าเชียและลูน่าได้สร้างความสัมพันธ์เช่นนี้ขึ้นมาด้วย
“ว่าแต่ว่า การสนทนาลับ ๆ ระหว่างลูน่ากับเชียมันทำให้ฉันสงสัยมากเลย…”
“ฉันก็เพิ่งเคยได้ยินเหมือนกันนะ แต่ถ้านายบังคับให้พวกเขาพูดออกมา ฉันไม่ยอมแน่ ๆ เข้าใจไหม เบเรธ?”
“ม-ไม่ต้องเน้นย้ำขนาดนั้นก็รู้แล้วล่ะ…”
ความเป็นเอเลน่าช่างโดดเด่นตรงที่เธอให้ความสำคัญกับเพื่อนมากกว่าความอยากรู้อยากเห็น
“ถ้าจะว่าไปแล้ว ฉันสามารถบอกคุณเอเลน่าได้นะคะ”
“อ้าว? …ฮิฮิ เข้าใจแล้วค่ะ คงเดาได้ประมาณหนึ่ง”
“หา? แค่นั้นก็ดูออกแล้วเหรอ? ทำไมฉันถึงรู้สึกเหมือนถูกกันออกจากวงนี้เลยล่ะ…”
“คิดไปเองค่ะ”
“ใช่ไหมล่ะคะ คุณเชีย?”
“อะ-เอ่อ…ค่ะ ฮิๆ…”
แม้ว่าเอเลน่าจะไม่รู้เรื่องราวอย่างแท้จริง แต่กลับดูเหมือนเธอกำลังร่วมมือกับลูน่า แถมเชียที่ยิ้มอย่างขื่น ๆ ก็เหมือนจะอยู่ฝ่ายเดียวกับสองคนนั้นด้วย
“ว่าแต่ เบเรธ นายจะยืนไปถึงเมื่อไหร่กัน? ถ้านายไม่ยอมนั่งลง พวกเราก็นั่งไม่ได้หรอกนะ?”
“หา? อ้อ จริงด้วย นั่งได้เลยนะเชีย ขอโทษด้วยนะ นี่เป็นคำสั่ง”
“รับทราบค่ะ! ขอบคุณสำหรับความกรุณาค่ะ ท่านเบเรธ”
แม้จะมีกฎของโรงเรียนที่ว่า “นักเรียนทุกคนเสมอภาคกัน” แต่ในสังคมขุนนาง มารยาทแบบ “ผู้อยู่สูงกว่านั่งก่อน” ยังคงเป็นความเข้าใจที่ไม่ต้องพูดออกมา
เพราะสายตาของคนรอบข้างและความเสี่ยงที่จะเกิดข่าวลือที่ไม่พึงประสงค์ เอเลน่าและลูน่าซึ่งเป็นคนใกล้ชิดกับเบเรธ จึงรักษามารยาทนี้อย่างเคร่งครัด
“เฮ้อ…เป็นนักเรียนแท้ ๆ แต่ทำตัวเคร่งเครียดไปได้นะ”
“ฟังจากคนที่อยู่ในตำแหน่งสูงสุดนี่มันน่าประทับใจจริง ๆ เลยนะคะ”
“หมอนี่มันแปลกอยู่แล้วแหละ”
“เรื่องนี้ถือว่าเป็นการเปรียบเทียบแบบ ‘เทียบหัวโอ๊คสองต้น’ ระหว่างคุณเบเรธกับคุณเอเลน่าเลยค่ะ”(TLN:?)
“…เป็นการแสดงออกเชิงวรรณกรรมที่น่าสนใจนะคะ แม้ว่าความหมายจะแปลกไปบ้าง แต่ฉันชอบค่ะ”
“หา? เชียเข้าใจความหมายของมันเหรอ?”
“ม-ไม่ค่ะ! ไม่เข้าใจเลยค่ะ!”
“เอเลน่า ฉันว่าบางทีเชียกำลังโกหกอยู่นะ”
“ท-ท่านเบเรธ!?”
“นี่ นี่ พวกนายทุกคนเป็นอะไรกันเนี่ย!”
“เมื่อกี้ฉันก็รู้สึกแบบนั้นเลยล่ะ”
บรรยากาศบนโต๊ะนี้ดูครึกครื้นอย่างเห็นได้ชัด
แต่สำหรับนักเรียนคนอื่น ๆ ในห้องพูดคุยแห่งนี้ มันกลับไม่ใช่บรรยากาศที่น่าผ่อนคลายเลย
เลดี้แห่งตระกูลเคานต์ ผู้ใจดีไร้การแบ่งแยก และถูกขอแต่งงานนับไม่ถ้วน
‘เอเลน่า เลแคลร์’ หรือที่รู้จักกันในนาม “เจ้าหญิงแห่งดอกไม้สีแดง”
คุณหนูคนที่สามแห่งตระกูลบารอน ผู้ใจเย็น มีสมองเป็นเลิศจนได้รับสิทธิ์พิเศษให้เข้าเรียนที่ห้องสมุด
‘ลูน่า เปเรนเมล’ หรือ “อัจฉริยะหนอนหนังสือ”
(TLN:perenmeru)
สาวใช้ในตำแหน่งสูงสุดของตระกูลมาร์ควิส ผู้มีผลการเรียนเขียนและปฏิบัติยอดเยี่ยมจนได้รับจดหมายแนะนำตัวสู่ราชวัง
‘เซีย อัลม่า’ ผู้ได้รับฉายาว่า “สมบูรณ์แบบไร้ที่ติ”
(TLN:aruma)
ทายาทคนโตแห่งตระกูลมาร์ควิส ผู้มีชื่อเสียง (ในทางลบ) จนถูกหวาดกลัวและเกรงขามไปทั่ว
‘เบเลธ เซนต์ฟอร์ด’ หรือที่ใคร ๆ เรียกว่า “คนที่ถูกเกลียดที่สุดในโรงเรียน”
เมื่อบุคคลอันเลื่องชื่อจากทุกด้านมารวมตัวกันในที่เดียว ใครจะไม่รู้สึกตึงเครียด?
TLN:ชื่อใครแปลกๆ ค้านได้นะครับ ส่วนจากที่ถามตอนที่แล้ว หลังจากนี้สาวใช้ของอาเรียจะผมเรียกว่า ‘ซาเนีย’ นะครับ
