ตอนที่ 62 ค่ำคืนกับเชีย 2
“ฉันไม่อยากรับใช้ใครนอกจากท่านเบเรธค่ะ ฉันอยากจะคอยอยู่เคียงข้างท่านต่อไป…”
คำพูดที่เบเรธไม่คาดคิดว่าจะได้ยินจากเชียทำให้เขาหยุดมือลูบศีรษะเธอทันที เบเรธเอียงคอเล็กน้อยพร้อมยกคิ้วขึ้นแสดงความสงสัย
“เอ๊ะ… หรือว่าเธอไม่เชื่อใจฉัน? ฉันเคยบอกแล้วนี่ว่าหลังจากเรียนจบจะเตรียมเส้นทางนั้นไว้ให้เธอแน่นอน”
“ไม่ค่ะ! ฉันเชื่อมั่นในคำพูดของท่านเสมอ! เพียงแต่…ฉันอยากจะพูดออกมาอีกครั้งค่ะ”
“อ๋อ… อย่างนั้นเองเหรอ”
เชียยกมือเล็กๆ ขึ้นมาประสานกันไว้ เธอดูเขินอายและลุกลี้ลุกลนเล็กน้อย ท่าทางของเธอทำให้ดูน่าทะนุถนอมจนเบเรธแทบจะอดใจไม่ไหว หากปราศจากความยับยั้งชั่งใจ เขาคงโอบกอดเธอไปแล้ว
เบเรธหันสายตาไปมองที่โต๊ะเพื่อหลีกเลี่ยงความคิดนั้น
“…แต่ฉันไม่คิดเลยนะว่าเชียจะให้ความสำคัญกับของขวัญที่ฉันให้มากขนาดนี้ ฉันไม่ได้คิดว่าเธอจะทำมันเสียหายหรอกนะ แต่ของพวกนี้มันไม่ได้มีมูลค่าเหมือนอัญมณีอะไรเลย”
เบเรธมองดูที่โต๊ะ เนคไทและกิ๊บติดผมวางอยู่บนผ้าขนหนูอย่างเรียบร้อย ดูเหมือนว่าถูกดูแลรักษาเป็นอย่างดีเพราะยังดูเหมือนใหม่เหมือนตอนที่เขาให้
“สำหรับฉัน มันมีค่ามากกว่าอัญมณีใดๆ เสียอีกค่ะ”
“จริงเหรอ?”
“แน่นอนค่ะ ถ้าเป็นสิ่งที่ท่านเบเรธให้ ต่อให้เป็นก้อนหินธรรมดามันก็เป็นของล้ำค่าของฉันค่ะ”
“ฮ่าๆ ฉันคงไม่ให้ก้อนหินเธอหรอกนะ”
ความจงรักภักดีที่เธอแสดงออกมาทำให้เบเรธหัวเราะเบาๆ เขาไม่ได้ตั้งใจจะยืดบทสนทนาออกไปแต่แรกอยู่แล้ว
“งั้น เอาล่ะ เธอกลับไปที่ห้องได้แล้วนะ ดึกมากแล้ว แถมอากาศก็หนาว เธอจะเป็นหวัดเอา”
“ค่ะ ขอบพระคุณมากค่ะ”
เชียเก็บเนคไทและกิ๊บติดผมไว้อย่างระมัดระวังในผ้าขนหนูก่อนจะกอดมันไว้แน่นที่อก
“ฉันจะไปส่งนายที่ห้องพักนะคะ”
“ไม่ต้องลำบากหรอก ตอนนี้เธอมีเวลาส่วนตัวแล้วนี่นา”
“ในฐานะสาวใช้ นี่เป็นหน้าที่ของฉันที่จะยอมไม่ได้ค่ะ”
“อืม น่าเสียดายนะ แต่ฉันก็ยอมไม่ได้เหมือนกัน”
“เอ๊ะ…”
“ถ้าเธอไปส่งฉันที่ห้อง มีโอกาสที่เธอจะกลับมาที่นี่อีกใช่ไหม? เพราะเป็นเธอน่ะ เชีย”
“มะ…ไม่มีทางค่ะ!”
แม้เบเรธจะไม่คิดว่าเชียจะกลับมาที่นี่อีก แต่เพราะมันยังมีความเป็นไปได้ เขาจึงไม่อยากเสี่ยง เพราะเขาต้องการให้เชียได้พักผ่อนอย่างเต็มที่
“งั้น เอาล่ะ”
เบเรธยื่นมือออกไปทางเซีย
“เอ้า ยื่นมือมาเร็วเข้า”
“มะ…มือน่ะเหรอคะ?”
ดูเหมือนเธอยังไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น เธอกระพริบตาปริบๆ ด้วยความสงสัยก่อนจะยื่นมือซ้ายออกไปช้าๆ
“ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือนะ”
“อะ!?”
เบเรธจับมือของเธอทันที พร้อมกล่าวขอบคุณ
“แค่นี้ก็พร้อมพาเธอไปส่งถึงห้องแล้ว”
“อุ๊…!”
มือเล็กๆ ของเธอสั่นเล็กน้อย ความรู้สึกหลากหลายทั้งเขินอายและสับสนกำลังปะปนกัน
“เอาล่ะ ไปกันเถอะ รอบๆ มันมืด ระวังหน่อยนะ”
“อ่า… เดี๋ยวก่อนค่ะ!”
“ไม่รอ”
“ฉัน…ฉันไม่อาจให้ท่านทำเรื่องนี้ได้ค่ะ!”
“ไม่ต้องกังวลไปหรอก”
“แต่…แต่…”
คำพูดถัดไปของเชียติดอยู่ในลำคอ
เธอไม่สามารถพูดคำว่า “ช่วยปล่อยมือด้วยค่ะ” ออกมาได้
เพราะความรู้สึกบางอย่างเข้ามาขวางไว้
“(ฉันไม่อยากปล่อยมือ…อยากจะจับมือนี้ต่อไป…)”
ความต้องการอันเห็นแก่ตัวที่เกิดขึ้นในหัวใจของเธอ
“มือเธอเป็นอะไรหรือเปล่า?”
“มะ…ไม่มีอะไรค่ะ…”
“โอเค”
สุดท้าย เชียก็ยอมแพ้ให้กับความรู้สึกส่วนตัวของเธอเอง และเธอปล่อยให้ตัวเองได้อิงแอบอยู่ในช่วงเวลานี้อย่างเต็มที่
“ในเมื่อเป็นช่วงเวลาส่วนตัวแล้วนี่นา…”
คำพูดของเบเรธวนอยู่ในใจของเธอ
หญิงสาวยังคงจับมือของเบเรธไว้แน่น ราวกับต้องการเก็บช่วงเวลานี้ไว้ให้นานที่สุด
เมื่อเข้าใกล้ห้องของตัวเองขึ้นเรื่อยๆ มือเล็กๆ ของเธอก็เพิ่มแรงกดเล็กน้อย ราวกับไม่อยากให้ถึงจุดหมายเร็วเกินไป
—————
หลังจากนั้น—เมื่อมาถึงห้องของเธอแล้ว เชียก็ล้มตัวลงบนเตียงทันที
ในท่าที่เธอขดตัวเล็กๆ โดยใช้มือขวาวางบนหลังมือซ้ายที่เพิ่งสัมผัสมือของเบเรธไว้แน่น
“เบเรธ… นายท่าน…”
เชียกระซิบชื่อของเขาเบาๆ ขณะที่ใบหน้าของเธอมีสีแดงระเรื่อ
ความรู้สึกอุ่นจากมือของเบเรธยังคงหลงเหลืออยู่ในความทรงจำ พร้อมกับเสียงหัวใจของเธอที่เต้นรัวไม่หยุด
