ตอนที่ 61 ค่ำคืนกับเชีย 1
ในค่ำคืนของวันที่เอเลน่าและลูน่าสนิทกันมากขึ้น
“……”
เมื่อเบเรธกลับเข้าไปในห้องนอนของเขาแล้ว ช่วงเวลาว่างก็เป็นของเชียที่นั่งอยู่ตามลำพังในห้องโถงที่แสงจันทร์ส่องกระทบ
แน่นอนว่าเธอไม่ได้เพียงแค่นั่งเหม่อลอย
เชียกำลังทำบางสิ่งอยู่
—เช็ด…เช็ด เช็ดแล้วเช็ดอีก
เธอวางผ้าขนหนูลงบนโต๊ะ แล้วนำสมบัติล้ำค่ามาวาง เช็ดสิ่งสกปรกออกอย่างตั้งใจ ซึ่งเธอทำมานานถึงสิบกว่านาทีแล้ว
ความจริงแล้ว สมบัติเหล่านี้ไม่ได้มีสิ่งสกปรกติดอยู่เลย หากมีก็คงแค่รอยนิ้วมือเล็กน้อยเท่านั้น ใครมองก็ต้องเห็นว่ามันสะอาดอยู่แล้ว แต่เธอก็ยังยืนยันที่จะดูแลมันด้วยความตั้งใจ
“อืม ตอนนี้สะอาดแล้ว รอยขีดข่วนก็…ดูจะไม่มีนะ”
สมบัติล้ำค่าของเชียที่วางอยู่บนผ้าขนหนูมีสองชิ้น
หนึ่งคือกิ๊บติดผมสีเหลือง อีกหนึ่งคือสร้อยคอที่ประดับด้วยหินสีม่วง ทั้งสองชิ้นเป็นของที่เบเรธมอบให้เธอ
“อยากดูแลให้ดี รักษาให้สำคัญ และใช้มันต่อไปเรื่อยๆ…”
ความรู้สึกพิเศษเกิดขึ้นในใจของเธออย่างเป็นธรรมชาติ
เพราะคนที่เธออยากอยู่เคียงข้างเสมอมอบของเหล่านี้ให้กับเธอเป็นครั้งแรก
“ของขวัญที่ท่านเลือกให้ฉันเอง…ฮิฮิ”
เชียที่มีสีหน้าชื่นบานเหมือนมีตัวโน้ตดนตรีลอยอยู่เหนือหัว มองดูสมบัติล้ำค่าด้วยรอยยิ้มกว้าง
แต่ในขณะที่เธอจมอยู่ในโลกของตัวเอง เสียงคุ้นเคยก็ดึงเธอกลับสู่ความเป็นจริง
“เชีย? ทำอะไรอยู่ตรงนั้นเหรอ?”
“อ๊ะ! ท่านเบเรธ!?”
‘ทำไมท่านถึงอยู่ที่นี่ในตอนนี้!?’ เชียยอุทานด้วยความตกใจ ขณะที่เบเรธก้าวเข้ามาใกล้และอธิบายเหตุผล
“เหมือนเธอไม่ได้กลับห้อง ก็เลยมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น”
“อ๋อ… อย่างนี้เอง”
“ฉันไม่ตำหนิหรอกนะ แต่ตามที่เคยบอกไว้ เวลาแบบนี้ควรใช้เพื่อพักผ่อนจะดีกว่า ฉันไม่อยากให้เธอ—”
เบเรธที่คิดว่าเซียอาจจะกำลังทำงานที่ค้างอยู่ในเวลานี้ จู่ๆ ก็สังเกตเห็นบางสิ่งจนทำให้ความคิดของเขาเปลี่ยนไป
เขาเหลือบไปเห็นแสงจันทร์ที่สะท้อนกับกิ๊บติดผมสีเหลืองและสร้อยคอที่ประดับด้วยหินสีม่วง
แน่นอนว่าเขาจำได้ทันทีว่าสิ่งเหล่านี้คือของที่เขามอบให้เธอ
“เอ๊ะ? เดี๋ยวนะ เชีย เธอกำลังทำอะไรอยู่น่ะ?”
“อะ-เอ่อ… ฉันกำลังทำความสะอาดของขวัญที่ท่านมอบให้ค่ะ…”
“ทำไมไม่ทำในห้องของเธอเอง แต่เลือกมาทำตรงนี้ล่ะ?”
คำถามของเบเรธดูมีเหตุผล เพราะไม่มีประโยชน์อะไรที่จะทำความสะอาดของในห้องโถง แต่เชียก็มีเหตุผลของเธอ
“ค่ะ เพราะนี่คือที่ที่ท่านมอบของขวัญให้ฉัน…”
“หืม? หมายความว่าไง?”
คำตอบของเธอยังไม่ชัดเจนพอ เบเรธจึงเอียงศีรษะถามอีกครั้ง
เชียห่อสมบัติไว้ด้วยผ้าขนหนู และพูดอธิบายต่อไปด้วยรอยยิ้มที่มีความเขินอายเล็กน้อย
“เพราะที่นี่คือที่ที่ฉันได้รับของขวัญจากท่านเบเรธค่ะ ฉันก็เลยอยากทำความสะอาดมันในสถานที่ที่ทำให้ฉันรู้สึกมีความสุขเมื่อระลึกถึงช่วงเวลานั้น…”
“…”
เมื่อเบเรธได้ยินเช่นนั้น เขาถึงกับอึ้งและไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ในทันที
“ข-ขอโทษค่ะที่พูดอะไรแปลกๆ ออกไป! แต่สำหรับฉันมันเป็นความสุขมากขนาดนั้นเลยค่ะ…”
“ฮะ ฮะฮะ… อย่างนี้นี่เอง”
เชียพูดพลางประสานมือทั้งสองข้างไว้ ทำท่าปิดปากครึ่งล่างของเธอและมองขึ้นมาด้วยสายตาเว้าวอน
เพราะรอบๆ นั้นค่อนข้างมืด ทำให้เบเลทมองเห็นสีหน้าของเชียได้ไม่ชัดเจน แต่ท่าทีของเธอกลับกระตุ้นความรู้สึกอยากปกป้องในใจของเขา
“ถ้าเธอทำแบบนี้เพื่อให้ฉันดีใจ แล้วคิดว่าจะได้รับการลูบหัวละก็…เธอคงจะ…”
“อ๊ะ…”
เมื่อมือของเบเรธวางลงบนศีรษะของเธอผมสีเหลืองอ่อนนั้นเบาๆ เชียก็ปล่อยเสียงเล็กๆ ออกมา แล้วเงยหน้ารับสัมผัสของมือเขาอย่างคุ้นเคย
เมื่อก่อน การสัมผัสเช่นนี้ระหว่างทั้งสองคนไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเลย แม้แต่ความคิดก็ไม่เคยผุดขึ้นมา
แต่มันแสดงถึงระยะห่างระหว่างเขาและเธอที่ลดลงอย่างแท้จริง
“นี่เซีย ถึงจะมาพูดอะไรแบบนี้เอาตอนนี้ก็คงช้าไปแล้วนะ แต่ตอนที่เธอให้ปากกาฉันเป็นของขวัญตอบแทน ฉันเองก็รู้สึกดีใจไม่แพ้เธอเลยนะ ตอนนั้นฉันยังเอาไปอวดเอเลน่าเลยด้วยซ้ำ”
“เอ๊ะ? เอ๋… ถ้าจะพูดว่าแค่คำชม ฉันก็ยังดีใจอยู่ดีค่ะ… ฉันถามความเห็นจากหลายๆ คนเลยนะคะ”
“ฉันไม่ได้พูดแค่คำชมหรอกนะ ฉันหมายความตามนั้นจริงๆ”
ในขณะที่พวกเขาสนทนากัน เบเรธยังคงขยับมือเพื่อสัมผัสเส้นผมของเชียอย่างนุ่มนวลต่อไป
ไม่นานนัก น้ำหนักเบาๆ ก็เริ่มพาดลงมาบนร่างของเขา
“เชีย? หรือว่าเธอง่วงแล้ว? เธอเอนตัวมาพิงฉันอยู่นะ”
“ไม่ใช่ค่ะ…”
“งั้นมีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า?”
“…”
“หืม?”
“ฉันอาจจะพูดอะไรที่ฟังดูเห็นแก่ตัวไปหน่อย แต่…ฉันไม่อยากรับใช้ใครนอกจากท่านเบเรธค่ะ ฉันอยากจะคอยอยู่เคียงข้างท่านต่อไป…ค่ะ”
ในยามค่ำคืนที่ดึกสงัด เมื่อช่วงเวลาแห่งการทำงานได้สิ้นสุดลง และเธอได้ใช้เวลาอันแสนหวานร่วมกับเจ้านายของเธอ ความรู้สึกที่ปกติเธอไม่เคยแสดงออกก็พลันผุดขึ้นมาในใจของเชีย
