ตอนที่ 60 เอเลน่า ลูน่า กับเรื่องราวลึกลับ
หลังเลิกเรียนในวันนั้น
ลูน่าไม่ได้อยู่ที่ห้องสมุด แต่กลับมาที่ห้องเรียนว่างแห่งหนึ่ง
เธอไม่ได้อยู่คนเดียว แต่มีเอเลน่าอยู่ด้วย
เมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ เอเลน่าได้เดินมาหาลูน่าที่ห้องสมุด และชวนเธอเปลี่ยนสถานที่คุยกัน
“ขอโทษนะ ที่ต้องให้เธอมาตามใจฉันแบบนี้ ฉันรู้ว่าเธอคงปฏิเสธไม่ได้เพราะเรื่องการ์ดเชิญ”
“ไม่เป็นไรค่ะ จริงๆ แล้วฉันเองก็อยากจะคุยกับคุณเหมือนกัน เรื่องที่ฉันต้องให้คุณมาหาเองนี่สิคะ เป็นฉันต่างหากที่ต้องขอโทษ”
“หึหึ ไม่ต้องคิดมากขนาดนั้นหรอก เธอแค่แสดงความเกรงใจตามแบบของเธอใช่ไหมล่ะ”
“ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ”
ทั้งสองคนเอ่ยคำขอโทษต่อกันเหมือนจะเข้าใจกันดี
และเพราะทั้งคู่รู้เรื่องที่ต้องพูดกันอยู่แล้ว พวกเธอจึงเข้าสู่ประเด็นโดยตรงทันที
“เรื่องที่คุยกันตอนกลางวันใช่ไหมคะ?”
“ใช่ ฉันอยากรู้ว่าเธอตัดสินใจเกี่ยวกับเบเรธไปยังไงบ้างแล้ว เธอเดินหน้าไปได้บ้างหรือยัง?”
“เอ่อ… ก่อนที่ฉันจะตอบเรื่องนั้น ขอถามอะไรคุณสักอย่างได้ไหมคะ?”
“อะไรเหรอ?”
“ถ้าสมมติว่าฉันตอบว่า ‘ใช่’ คุณจะไม่รู้สึกอึดอัดหรือคะ?”
ลูน่ามองขึ้นไปสบตาเอเลน่าด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเกรงใจ
เพราะพวกเธอทั้งคู่ต่างมีคนที่ชอบเป็นคนเดียวกัน
เอเลน่าที่เคยผลักดันลูน่าด้วยเหตุผลนี้จึงเข้าใจความรู้สึกนั้น เธอใช้มือปิดปากสีชมพูของตัวเอง และยิ้มอย่างอ่อนโยน
“หึหึ จะบอกว่าไม่รู้สึกเลยก็คงโกหก แต่ถ้ามันเป็นความสำเร็จจากความพยายามของเธอ ฉันก็ยอมรับได้นะ ดูจากที่เธอพูดมา ฉันเดาว่าเธอทำสำเร็จแล้วใช่ไหม?”
“ค่ะ ขอบคุณคำแนะนำของคุณ ฉันเลยสามารถตกลงกับเขาได้ว่าจะพักผ่อนด้วยกันสองต่อสองระหว่างงานเลี้ยงอาหารค่ำ ขอบคุณมากจริงๆ ค่ะ”
หากไม่ได้คุยกับเอเลน่าก่อนหน้านี้ ลูน่าคงไม่มีวันกล้าชวนเบเรทแบบนั้น
และในวันงานเลี้ยง เธอคงได้แค่พักผ่อนคนเดียว
เธอโค้งศีรษะต่ำเพื่อแสดงความขอบคุณอย่างสุดซึ้ง
“ลูน่า… มันอาจจะดูไม่เข้าท่าที่ฉันพูดแบบนี้ แต่… เธอไม่เสียใจที่เลือกเบเรธเหรอ? เพราะฉันเป็นคนเร่งรัดเธอให้รีบตัดสินใจ เธออาจไม่มีเวลาคิดหรือทำอะไรตามจังหวะของตัวเองเลย… พอมาคิดดู ฉันเองก็รู้สึกว่าสิ่งที่ฉันทำมันผิด”
“ในเมื่อเขาเป็นคนที่คุณตกหลุมรัก คุณควรมั่นใจในตัวเองสิคะ เขาเป็นคนที่ยอดเยี่ยม ใครๆ ก็อยากแนะนำ ฉันคิดว่าไม่มีทางเสียใจแน่นอนค่ะ”
“เธอนี่พูดเก่งไม่แพ้หมอนั่นเลยนะ…”
ด้วยเสียงที่สงบและเหตุผลที่หนักแน่น ลูน่าพูดออกมา
เอเลน่าที่หน้าเริ่มแดงจนเห็นได้ชัด เบะปากเล็กน้อยก่อนจะใช้ปลายนิ้วพันผมสีแดงของตัวเองไปมา
“เพราะแบบนั้น ฉันเลยไม่เสียใจเลยค่ะ ฉันคิดว่าสิ่งที่คุณทำถูกต้องแล้ว อีกอย่าง ฉันก็เข้าใจเหตุผลที่คุณเร่งรัดฉัน”
ในตอนนี้เอง ลูน่าที่มักมีสายตาเรียบนิ่งได้แปรเปลี่ยนเป็นดวงตาที่เต็มไปด้วยความคาดคั้น เธอพูดออกมาเหมือนคนที่มีแผนบางอย่างในใจ
“ฉันรู้ว่าพูดแบบนี้อาจจะดูไม่สมควร แต่ทำไมเขาถึงซื้อบื้อได้ขนาดนั้นคะ?”
“หึหึ ฉันดีใจนะที่มีคนมาร่วมบ่นเรื่องนี้ด้วยกัน เธอก็คิดเหมือนกันใช่ไหม?”
“ทั้งที่ซื้อบื้อ ขนาดนั้น แต่เขากลับฉลาดและรู้จักเอาใจใส่คนอื่นได้ มันเป็นเรื่องที่ฉันไม่เข้าใจเลยค่ะ”
ลูน่าเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมเอเลน่าถึงพูดว่า ‘ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ ทุกอย่างคงไม่เปลี่ยนแปลง’
หลังจากหยุดคิดชั่วครู่ เอเลน่าก็เริ่มพูดความคิดของตัวเองออกมา
“ฉันคิดว่า… เบเรธอาจจะจงใจไม่ใส่ใจอะไรบางอย่างอยู่ก็ได้นะ”
“หมายความว่ายังไงคะ?”
“สิ่งที่ฉันพูดทั้งหมดนี้เป็นแค่การคาดเดานะ เพราะงั้นเธอฟังอย่างระมัดระวังหน่อยแล้วกัน… ฉันคิดว่าเขาอาจจะรู้สึกผิดอะไรบางอย่าง ถึงได้พยายามไม่คิดถึงมันมากนัก โดยเฉพาะในช่วงนี้”
“ขอโทษค่ะ แต่ช่วยอธิบายให้ละเอียดกว่านี้ได้ไหมคะ?”
ทั้งเอเลน่าที่ขมวดคิ้วอย่างเคร่งเครียด และลูน่าที่เปิดโหมดตั้งใจฟัง ทั้งคู่ขยับเข้าใกล้กันอีกนิดเพื่อไม่ให้พลาดคำพูดแม้แต่น้อย
“เธออาจไม่รู้ แต่เบเรธในตอนนี้กับเมื่อก่อนนั้นแตกต่างกันมาก ทั้งภาพลักษณ์ บรรยากาศ และทุกอย่างเลยก็ว่าได้ เมื่อก่อนเขาเคยมีท่าทีเหมือนดูถูกคนรอบข้างด้วยซ้ำ”
“หมายความว่าบุคลิกของเขาเปลี่ยนไปอย่างนั้นหรือคะ?”
“ก็ไม่ถึงกับเปลี่ยนไปหรอก เบเรธแค่แสดงละครต่างหาก เขาทำแบบนั้นเพื่อให้เชีย ที่เป็นสาวใช้ของเขา เติบโตขึ้นอย่างสมบูรณ์ไง เธอคงเคยได้ยินมาบ้างว่าการสร้างความกลัวจะช่วยให้คนพัฒนาตัวเองได้ เพราะแบบนั้นล่ะ”
“เข้าใจแล้วค่ะ หมายความว่าเขายอมรับได้ว่า ‘ตัวเองจะถูกมองยังไงก็ไม่เป็นไร’ เพราะฉะนั้นเขาจึงให้คำแนะนำอย่างเข้มงวดกับเธอสินะ”
“ใช่เลย ข่าวลือไม่ดีแพร่สะพัดไปอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้”
“ว่าแต่ ทำไมถึงคิดว่ามันเป็นแค่การแสดงล่ะ?”
“เพราะช่วงที่เบเรธเริ่มใจดีขึ้น มันตรงกับช่วงที่เชียมีผลการเรียนยอดเยี่ยมต่อเนื่องกันพอดี แบบนี้ก็ถือว่ามีน้ำหนักพอใช่ไหม?”
“จริงด้วยค่ะ”
ในโลกใบนี้ไม่มีแนวคิดเรื่อง “หลายบุคลิก”
ดังนั้น หากพิจารณาในเชิงความเป็นจริง สิ่งที่เอเลน่าพูดถึงคงเป็นเรื่อง “การแสดง” อย่างแน่นอน
“…เพราะฉะนั้น ต่อให้มันเป็นการแสดง แต่เขาก็ทำให้คนรอบข้างไม่พอใจในอดีต เขาอาจจะกำลังคิดอะไรแปลกๆ อย่างเช่น ‘ตัวเองสมควรได้รับความสุขหรือเปล่า’ ก็เป็นไปได้…”
“เพราะเขาเป็นคนที่จริงใจและเคร่งครัดกับตัวเองมาก จึงมีความเป็นไปได้สูงที่จะยังติดอยู่กับเรื่องในอดีต”
“นั่นแหละ เขายังติดอยู่แน่ๆ ฉันเคยได้ยินเขาพูดว่า ‘ต้องขอโทษเชียอีกครั้งให้ได้’ เลยนะ”
แม้เอเลน่าจะพูดทั้งหมดจากการคาดเดา แต่ก็มีหลายจุดที่เชื่อมโยงกับเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นได้อย่างสมเหตุสมผล
“อีกอย่างนะ เวลามีคนชมเรื่องนิสัยของเบเรธ เขาจะดูมีความสุขมาก แต่พอมีคนชมเรื่องรูปลักษณ์ เขากลับดูไม่ยินดียินร้ายเลย อาจจะดูไม่เกี่ยวกัน แต่ฉันคิดว่ามันเป็นเพราะเขายังรู้สึกผิดกับอดีตที่ผ่านมา การถูกชมเรื่องนิสัยเลยทำให้เขามีความสุขมากกว่า”
“ถ้าเป็นเขา ฉันคิดว่าเขาน่าจะหาวิธีทำให้เชียเติบโตได้โดยไม่ต้องลดภาพลักษณ์ตัวเองลงนะคะ”
“บางทีเขาอาจต้องการสร้างจิตใจที่เข้มแข็งให้กับเชีย เพื่อให้เธอสามารถทำงานในบ้านตระกูลไหนก็ได้ก็ได้น่ะ เพราะบางบ้านก็ควบคุมสาวใช้ด้วยความหวาดกลัว ถ้าจะป้องกันไม่ให้เธอถูกกดดันจากคนแบบนั้น เขาก็คงต้องทำให้ตัวเองดูน่ากลัวเพื่อฝึกเธอ”
“…”
ในตอนนั้นเอง ลูน่าก็นึกถึงเหตุการณ์ที่เชียถูกผู้ชายคนหนึ่งพยายามจีบ
ไม่ว่าผู้ชายคนนั้นจะพยายามชักชวนแค่ไหน เชียก็ไม่เคยตอบตกลง
จนเขาเริ่มรู้สึกเสียหน้า และพยายามคว้าแขนของเชียร์
แต่เชียสะบัดมือเขาออก พร้อมกับจ้องตาเย็นเยียบใส่ และแสดงท่าทางที่มั่นคงอย่างยิ่ง
ถ้าความสามารถในการปกป้องตัวเองของเธอมาจากการสอนของเบเรธ มันก็ดูสมเหตุสมผลดี
“แค่ได้ใกล้ชิดเบเรธในตอนนี้ เธอก็จะเห็นเลยใช่ไหมว่าเขาให้ความสำคัญกับเชียมากแค่ไหน?”
“ค่ะ เห็นได้ชัดเลย”
“หึหึ เพราะแบบนั้น เราเองก็ต้องได้รับความสำคัญจากเขาด้วยเหมือนกันใช่ไหมล่ะ ลูน่า?”
“อย่า… พูดอะไรน่าอายแบบนั้นเลยค่ะ ฉันไม่เข้มแข็งเหมือนคุณหรอกนะ…”
แม้จะเป็นความปรารถนาที่สมเหตุสมผล แต่คำพูดนั้นก็ยังทำให้ลูน่าเขิน
เธอถอยหลังไปหนึ่งก้าว ก้มหน้าลงพลางหน้าแดง และเอเลน่าก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้
“นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นเธอทำหน้าเขินแบบนี้”
“ฉัน… ฉันจะบอกเขานะว่าคุณล้อฉันแบบนี้”
“อุ๊ย ลูน่านี่กล้าหาญจัง ถ้าจะบอก ฉันเองก็ยินดีไปสารภาพพร้อมเธอนะ”
“มะ… ไม่เป็นไรค่ะ”
“หึหึ ฉันอยากให้เบเรธได้เห็นหน้าตอนนี้ของเธอจัง”
เอเลน่าที่พูดคำว่า “เรา” หมายถึงเธอและลูน่า
ทำให้ไม่ว่าจะพูดอะไร มันก็จะรวมถึงลูน่าเข้าไปด้วย
และในเรื่องแบบนี้ ลูน่ามักจะเถียงเอเลน่าไม่ชนะเลย
และหากเธอมีความกล้าหาญมากพอ เธออาจสังเกตเห็นบางอย่าง
“เอาล่ะ… ยังไงเราก็ต้องพยายามไปด้วยกันนะ ถ้าพูดความรู้สึกออกไปตรงๆ หมอนั่นจะไม่มีทางหนีได้แน่”
เอเลน่าพูดพร้อมกับซ่อนแก้มที่แดงก่ำไว้ใต้เส้นผมยาวของเธอ
TLN: จากที่ถามไปตอนที่แล้ว แปลแบบเดิมนะครับ วันนี้จบแค่ตอนนี้นะครับ พรุ่งนี้เจอกันครับ????
