ตอนที่ 40 การสนทนาสำคัญกับเชีย
ก๊อก ก๊อก
ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา เสียงเคาะประตูดังขึ้นที่หน้าห้องนอน
“อะ…เอ่อ…เชียค่ะ”
“หืม? มีอะไรหรือเปล่า?”
เสียงที่เต็มไปด้วยความเกรงใจดังลอดผ่านประตูมา
“คะ คือว่า…ยังเห็นว่าท่านเบเรธยังไม่นอน เลยลองเตรียมชาสมุนไพรที่ช่วยให้นอนหลับสบายมาให้น่ะค่ะ…”
“อ้อ ขอโทษนะที่ต้องลำบากไปเตรียมให้”
“ไม่เลยค่ะ! ฉันทำด้วยตัวเองทั้งนั้นค่ะ!”
“รอแป๊บนะ เดี๋ยวเปิดประตูให้”
เชียคงสังเกตจากแสงไฟที่ลอดผ่านประตูว่าฉันยังไม่หลับ จึงลงมือทำสิ่งนี้โดยไม่ได้รับคำสั่ง เป็นการกระทำที่เต็มไปด้วยความใส่ใจ
เมื่อเปิดประตูออก ก็พบกับเชียในชุดนอนเปิดไหล่ ถือถาดชาอยู่ตรงหน้า
“ขะ…ขอโทษนะคะที่แต่งตัวแบบนี้! ฉันกำลังจะเปลี่ยนเป็นชุดทำงาน แต่เห็นท่านเข้าห้องนอนแล้ว ก็เลย…”
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่ว่าอะไรหรอกแค่ใส่ชุดสบาย ๆ เอง”
“ขอบคุณค่ะ”
ฉันกำหนดไว้ว่าหลังจากที่ฉันเข้าห้องนอนแล้วจะเป็นเวลาพักผ่อนของเชีย หากเธอยังทำงานในช่วงเวลานั้น ฉันก็จะคอยเตือนให้เธอพักผ่อน การโกรธเธอในเรื่องนี้จึงเป็นเรื่องไร้เหตุผล
ตอนที่ฉันกำลังจะขอบคุณสำหรับชาที่เธอเตรียมมา ฉันก็สังเกตเห็นว่าบนถาดนั้นมีถ้วยชาอยู่สองถ้วย
ทำไมถึงมีสองถ้วย? แค่ดูสีหน้าที่เหมือนมีบางอย่างอยากจะพูดของเชียก็พอจะเข้าใจได้
“คะ…คือว่า เชิญดื่มเลยค่ะ…”
“ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว ดื่มด้วยกันเถอะ ถ้าฉันดื่มสองถ้วยท้องฉันคงอืดแน่ ๆ”
“ได้เหรอคะ!?”
“ได้สิ”
“ว้าว…!”
ทันทีที่ฉันพูด เชียก็ยิ้มกว้างพร้อมกับก้มศีรษะแสดงความขอบคุณ
(อยากดื่มด้วยกันสินะ…)
ถึงจะรู้ว่าเธอตั้งใจแบบนั้น แต่ถ้าฉันไม่พูดเช่นนี้ เชียก็คงจะเกรงใจ
“งั้นเข้ามาในห้องสิ”
“…!”
“อ๊ะ ขอโทษนะ ฉันพูดผิด ไปห้องโถงกันเถอะ”
“ค่ะ!”
การชวนเข้าห้องนอนนั้นมีความหมายในตัวมันเอง การที่เธอหน้าแดงจนเผลอพูดผิดก็ไม่แปลกอะไร
จากนั้นเราจึงย้ายไปที่ห้องโถง แล้วเริ่มพูดคุยกันอย่างผ่อนคลาย
“ช่วงนี้ที่โรงเรียนเป็นยังไงบ้าง? ตั้งแต่ที่ฉันให้เวลาว่างตอนกลางวันมานี่ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”
“ไม่มีปัญหาเลยค่ะ! เวลาที่ว่างจากการดูแลท่าน ฉันก็เอาไปทุ่มให้กับการเรียนค่ะ!”
“งั้นก็ดีแล้ว อย่าหักโหมล่ะ ต่อไปก็ทำแบบนี้ต่อไปนะ”
“ค่ะ! ขอบคุณมากค่ะ!”
เราจิบชาไปพร้อม ๆ กับสนทนากันในบรรยากาศสบาย ๆ
ในพื้นที่ที่เงียบสงบเช่นนี้ จึงเป็นโอกาสที่ดีสำหรับการพูดคุยเรื่องสำคัญ
“เอาล่ะ เชีย ฉันมีเรื่องสำคัญอยากจะคุยกับเธอ”
“เรื่องสำคัญ…เหรอคะ?”
“ใช่ ลูน่าเคยบอกฉันว่า ถ้าเชียรักษาผลการเรียนในปัจจุบันไว้ได้ เธอจะได้รับจดหมายแนะนำตัวไปยังราชวัง เรื่องนี้จริงหรือเปล่า?”
“ฉันไม่ทราบรายละเอียดมากนักค่ะ แต่โควต้าแนะนำตัวนั้นมีอยู่จริง และฉันอาจจะอยู่ในเกณฑ์นั้นค่ะ”
“ก็ว่าอย่างนั้นแหละ…”
ในฐานะนักเรียนที่ได้คะแนนรวมสูงสุดในหลักสูตรคนรับใช้ เชียไม่มีทางที่จะพลาดเกณฑ์นั้นไปได้
“นี่เป็นแค่เรื่องสมมุตินะ แต่ถ้าเธอได้รับจดหมายแนะนำตัว เธออยากจะไปไหม?”
“ฉันจะปฏิเสธค่ะ และขอรับใช้ท่านเบเรธต่อไป”
“…ฉันก็คิดว่าเธอจะตอบแบบนี้ แต่แน่ใจแล้วเหรอ? นี่เป็นชีวิตของเธอนะ อย่าลังเลที่จะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ตัวเอง”
โดยไม่รู้ตัว สีหน้าของฉันก็เคร่งเครียดขึ้น
นี่คือทางแยกสำคัญในชีวิตของเธอ การเลือกเพียงครั้งเดียวอาจเปลี่ยนชีวิตของเธอไปตลอดกาล
“ครอบครัวของเชียรับใช้ตระกูลเรามาตลอด แต่มันก็แค่จนเธอเรียนจบเท่านั้นใช่ไหม? แม้ว่าเธอจะสานต่อหน้าที่นี้ได้ แต่ว่าจดหมายแนะนำตัวไปยังราชวังมันเป็นสิ่งที่มีค่ามาก และเป็นโอกาสที่คนต้องพยายามอย่างหนักถึงจะได้มา… ฉันคิดว่ามันน่าเสียดายนะ ถ้าหากเธออยากไปจริง ๆ——”
“ฉันไม่อยากไปค่ะ”
“…”
นี่เป็นครั้งแรกที่เชียพูดแทรกขึ้นมาโดยไม่รอให้ฉันพูดจบ…
“เอาจริง ๆ นะ เชีย เธอไม่ได้ฝืนใจหรือโกหกอะไรใช่ไหม?”
“…เอ่อ มีบางอย่างที่ฉันแอบปิดบังอยู่ค่ะ”
“เห็นไหม! ยังไงเธอก็อยากทำงานในราชวังใช่ไหม? มันเป็นงานที่ทำให้ตระกูลดูดี มีอนาคตมั่นคง และบางทีคนสำคัญในราชวังอาจชอบเธอก็ได้”
ฉันคิดว่าสิ่งที่พูดไปเป็นเรื่องปกติ แต่คำพูดของเชียทำให้รู้ว่าฉันรีบด่วนสรุปไปเอง
“ฉันขอพูดเรื่องนี้ด้วยความกล้าแม้จะโดนตำหนิก็ตาม… อันที่จริง ฉันเคยอยากทำงานในวังหลวงมาก่อนค่ะ แต่…ตอนนี้ไม่คิดแบบนั้นแล้ว!”
“เอ๊ะ? หมายความว่าเธอไม่ได้ปิดบังว่าอยากทำงานในราชวัง?”
“ใช่ค่ะ!”
“งั้นช่วงที่เธออยากทำงานในราชวัง มันเป็นช่วงที่ฉันเคยเข้มงวดกับเธอมากใช่ไหม?”
(ถ้าเป็นอย่างนั้น แสดงว่าความรู้สึกของเธอเปลี่ยนไปหลังจากที่ฉันกลับชาติมาเกิดใหม่…)
เชียพยักหน้าเบา ๆ ด้วยสีหน้าที่ลำบากใจ
“แต่อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ฉันรู้ว่าท่านเบเรธทำแบบนั้นเพื่อพัฒนาฉัน ฉันก็มั่นใจในสิ่งที่เลือกแล้วค่ะ!”
“งั้นเหรอ…”
(แต่ความจริงแล้ว เบเรธคนก่อนหน้านั้นไม่ได้มีเจตนาดีแบบนี้เลย… ฉันก็อดรู้สึกผิดไม่ได้)
“ฉันเองก็อยากให้เธออยู่กับฉันต่อไป แต่…จะไม่เสียใจจริง ๆ เหรอที่ปฏิเสธจดหมายแนะนำตัวไปราชวัง? มันเป็นโอกาสที่หาได้ยากมากนะ ฉันว่าในบรรดานักเรียนทั้งหมด อาจมีไม่ถึงห้าคนที่ได้รับโอกาสนี้”
“ฉันไม่เสียใจค่ะ ถ้าต้องจากท่านเบเรธไป ฉันจะเสียใจมากกว่าค่ะ”
“หมายความว่า…ราชวังก็ไม่สำคัญเท่าฉันเหรอ?”
“ใช่ค่ะ ตราบใดที่ฉันยังไม่เป็นภาระ ฉันก็อยากรับใช้ท่านเบเรธต่อไปค่ะ”
แววตาสีฟ้ากลมโตของเชียสะท้อนความมุ่งมั่นอย่างเต็มเปี่ยม ทำให้ฉันสัมผัสได้ว่าเธอพูดจากใจ
“แล้วถ้าเป็นเรื่องที่ว่าเธอจะเป็นภาระ…หมายถึงอะไรเหรอ? ฉันไม่คิดว่าเธอจะเป็นภาระได้เลยนะ”
“ก็…เมื่อท่านเบเรธมีคู่ชีวิตค่ะ ตอนนั้นฉันคิดว่าคงไม่จำเป็นต้องมีสาวใช้ส่วนตัวอีกต่อไป และอาจทำให้ภรรยาของท่านรู้สึกไม่ดีด้วย”
“อืม… ถึงตอนนั้นฉันก็คงเสียใจเหมือนกันนะถ้าต้องแยกจากเธอ”
“ท่านเบเรธพูดแบบนี้ ฉันดีใจมากค่ะ”
เชียหลุบตาลงเล็กน้อยพลางยิ้มเศร้า ๆ ก่อนจะจิบชาอย่างสงบ
“ว่าแต่ เชีย…เคยมีคนที่ชอบไหม?”
“คะ คนที่ชอบเหรอคะ?”
“อ๊ะ ขอโทษนะ ถ้าตอบยาก งั้นเปลี่ยนคำถามเป็น เคยมีคนมาสู่ขอไหม?”
“อ่า…ตอนที่ฉันไปช่วยงานเลี้ยงตอนกลางคืน มีคนชวนให้เป็นเมียน้อยอยู่สามครั้งค่ะ”
“แล้วเธอปฏิเสธไปหมดเลยเหรอ?”
“ค่ะ การที่สาวใช้ส่วนตัวไปเป็นเมียน้อยให้คนอื่นเป็นเรื่องไม่เหมาะสมค่ะ”
“งั้นเหรอ…”
นั่นหมายความว่า เชียมุ่งมั่นที่จะรับใช้ฉันโดยไม่มองชายอื่นในแง่ของความสัมพันธ์
“ฉันเองก็ไม่อยากทิ้งเธอไปแบบนั้นนะ ถึงเวลานั้นก็อยากให้เธอได้เจอคนที่ชอบจริง ๆ และใช้ชื่อเสียงของตระกูลฉันช่วยผลักดันความสัมพันธ์นั้น เพราะการได้อยู่กับคนที่รักคือความสุขที่สุดไม่ใช่เหรอ?”
“ฉันขอบคุณที่ท่านคิดถึงอนาคตของฉันค่ะ แต่ฉันคิดว่าคงไม่มีวันนั้นค่ะ”
“เอ๊ะ?”
เชียยืดตัวตรง ใบหน้าแดงเล็กน้อย ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ฉันคิดว่าไม่มีใครยอดเยี่ยมไปกว่าท่านเบเรธแล้วค่ะ”
“นั่นมันเพราะเธอเป็นสาวใช้ส่วนตัวของฉันต่างหาก! อย่าคิดแบบนั้นสิ เธอควรเปิดใจหาความสุขของตัวเองบ้าง…”
“ไม่ค่ะ! แค่ได้อยู่รับใช้ท่าน ฉันก็มีความสุขมากแล้วค่ะ… อิอิ”
“มะ ไม่เอาน่า… บ้าจริงเลย”
ความซื่อสัตย์ของเชียทำให้ฉันยอมแพ้หมดท่า ฉันวางมือลงบนศีรษะของเธอและลูบเบา ๆ
“อ่ะ เอ่อ…ช่วยลูบเบา ๆ กว่านี้ได้ไหมคะ? ฉันจะทำให้ลูบง่ายขึ้นค่ะ…”
เชียค่อย ๆ ยื่นศีรษะมาทางฉันด้วยความอาย และเมื่อเป็นแบบนี้ ฉันก็ทำได้แค่ลูบอย่างอ่อนโยนเท่านั้น…
![ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย [ 农女致富记 ]](https://cat2auto.com/wp-content/uploads/2022/11/hhhhgdfsj5h1t5ed-75x106.jpeg)
