ตอน 39 เอเลน่าปากร้าย
“ขอบคุณที่มาส่งนะ… ขอบคุณอีกครั้ง”
“ไม่หรอก ฉันต่างหากที่ต้องขอบคุณ”
ระหว่างที่ทั้งสองพูดคุยกัน เดินไม่นานก็ถึงบ้านของเอเลน่า ตอนนี้พวกเขายืนคุยกันอยู่หน้าประตูรั้ว
“ที่จริงฉันควรจะขอบคุณเธอมากกว่า”
“เอ๋? เรื่องอะไรล่ะ?”
“ก็เรื่องกาแฟที่เลี้ยงฉันน่ะ ตามจริงแล้วฉันควรจะจ่ายเงินเองแท้ๆ”
“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก เป็นนโยบายของคุณพ่ออยู่แล้ว ฉันก็แค่พานายไปหามุมสงบเอง”
เอเลน่าพูดตอบกลับอย่างเป็นปกติ พร้อมกับรอยยิ้ม แต่ดูเหมือนว่าเธอจะสังเกตอะไรบางอย่างได้ และคิ้วของเธอก็กระตุกเบาๆ
“นี่… การพูดแบบนาย มันติดมาที่ฉันแล้วนะ”
“ฮ่าๆ ฉันเองก็คิดเหมือนกัน”
“ไม่ใช่เรื่องน่าขำเลยนะ…”
เอเลน่าบ่น แล้วใช้มือของเธอฟาดไปบนหลังมือของเบเรธอย่างเบาๆ ด้วยความหงุดหงิด
“บอกแล้วไง ว่าฉันโดนที่บ้านแซวทุกวันเลยนะ ว่า ‘ให้หมั้นกับนายไปเลยสิ’ ถ้าเรื่องนี้หลุดออกไปล่ะก็… ไม่ไหวแล้วจริงๆ”
“ว่าแต่เธอน่ะแหละที่เป็นต้นเหตุ พูดเล่นว่า ‘ฉันจะแต่งงานกับคนที่ช่วยน้องชายของฉัน’ แบบนั้นเองไม่ใช่เหรอ?”
“เฮ้อ… ฉันอยากให้คนที่ช่วยอลันเป็นใครก็ได้ที่ไม่ใช่นาย”
“เดี๋ยวนะ เธอพูดแบบนี้ได้ไง? ถ้างั้นใครล่ะที่เธออยากให้ช่วย?”
เบเรธถามด้วยท่าทางยิ้มเจ้าเล่ห์เหมือนจะหยอกล้อ หากตอบตรงๆ ก็จะเปิดเผยคนที่เธอแอบชอบ แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาสำหรับเอเลน่า
“อย่ามายิ้มแบบนั้นนะ ใครก็ได้ที่ไม่ใช่นาย เข้าใจไหม?”
“อ้าว! ใครก็ได้งั้นเหรอ? งั้นหมายความว่าฉันคือคนที่แย่ที่สุดสำหรับเธองั้นสิ?”
“แน่นอนอยู่แล้ว นายมันร้ายกาจ ถ้าฉันคบกับนาย ฉันคงไม่รู้ว่าจะโดนอะไรบ้าง”
“ฉันไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก”
“ใครจะไปเชื่อกันล่ะ!”
เอเลน่ายืนกอดอกด้วยท่าทางจริงจัง แต่อีกมือก็ขยับไปมาอย่างลังเล สายตาของเธอเริ่มมองซ้ายมองขวาด้วยท่าทีเขินอาย
“ฉันว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากอยู่กับนายหรอกนะ น่าเสียดายจริงๆ”
“จริงเหรอ?”
“จริงสิ! ไม่มีทางแน่นอน”
“แต่ก็ยังมีเอเลน่าอยู่นี่ไง”
“หา!? พูดอะไรของนายน่ะ…! ฉันบอกแล้วไงว่านายมันแย่ที่สุดสำหรับฉัน ไม่ต้องมาคิดเข้าข้างตัวเองว่าฉันชอบนายนะ!”
“ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นสักหน่อย”
แต่ทันทีที่เบเรธตอบกลับ สีหน้าของเอเลน่าก็แดงก่ำ ก่อนที่เธอจะเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักอย่างรวดเร็ว
“ด-ดีแล้วล่ะ! ฉันไม่มีวันชอบนายหรอก จำไว้เลย!”
เบเรธมองเธอด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับคิดในใจว่า ถ้าเธอต้องการปฏิเสธแบบนั้น ก็ปล่อยให้เป็นไปแล้วกัน
“แต่ว่านะ ถ้าฉันบอกว่า ‘คุณหนูแห่งตระกูลเคานต์ไม่รับผิดชอบคำพูดตัวเองเลย~’ ดูท่าอลันคุงจะเข้าข้างฉันนะ”
“ขี้โกงนี่นา…แบบนั้นมันไม่ยุติธรรมเลย เอาอลันมาใช้ประโยชน์เนี่ย”
“เอาน่า”
“ถ้า…ถ้าฉันพูดอะไรอย่าง ‘ฉันจะรับผิดชอบเอง’ ขึ้นมาล่ะ? จะลำบากใช่มั้ย? นายน่ะ—“
“ไม่เห็นจะลำบากเลยสักนิด”
“…พูดล้อเล่นก็ให้คิดหน่อยไม่ได้หรือไง!”
“เอ๊ะ…”
ด้วยจังหวะบังเอิญ คำพูดทั้งสองซ้อนกันขึ้นมา
“… “
“… “
จากนั้นความเงียบกินเวลาหนึ่งถึงสองวินาที ปกคลุมทั้งสองคน
“นี่… เมื่อกี้นายพูดว่า ‘ไม่ลำบาก’ งั้นเหรอ…”
“พูดแบบนั้นล่ะ ก็เหมือนกับที่เอเลน่ามีเรื่องการแต่งงานทางการเมือง ฉันเองก็เหมือนกัน จะต้องหมั้นกับคนที่ไม่เคยเห็นหน้ากัน ถ้าจะเลือกใครสักคน ก็ขอเป็นคนที่คุ้นเคยกัน… ฉันเข้าใจความรู้สึกแบบนั้นดีเลย”
“…”
“แถมในโรงเรียน ฉันก็ดูเป็นคนที่คนอื่นกลัวด้วย ถ้าจะเลือกคู่ ฉันอยากได้คนที่สามารถพูดเล่นกันได้สนุก ๆ เราก็สนิทกันดีนี่ แถมดูยังไงก็คงไปกันได้ด้วยดีอีกต่างหาก”
“อย่ามาพูดส่งเสริมเรื่องแบบนั้นสิ…”
เอเลน่าที่พยายามโต้แย้งเสียงเบา ๆ หน้าแดงก่ำด้วยความเขิน
“ฮึ! นายไม่รู้จักฉันดีพอเลยต่างหาก ถึงได้พูดอะไรล้อเล่นอย่าง‘มันจะไปได้ด้วยดี’มันไร้สาระสิ้นดี”
“พูดแบบนั้นหมายความว่าอะไรน่ะ?”
“…ถ้านายไม่สนใจฉัน ฉันจะงอนนะ รู้ไว้ซะเถอะ แค่ฉันเห็นนายคุยกับผู้หญิงคนอื่นอย่างสนิทสนม ฉันก็หึงแล้ว เรื่องแบบนี้นายคงไม่รู้สินะ”
“ฮะฮะฮะ! เรื่องใหญ่น่าดูเลยนะ”
สิ่งที่เอลเลน่าพูดออกมานั้นเป็นคำสารภาพที่น่ารักจนทำให้เขาหัวเราะออกมา
“…”
“…”
จากนั้นความเงียบก็มาเยือนอีกครั้ง บรรยากาศเริ่มอึดอัดเล็กน้อย ตอนนี้ทั้งคู่เพิ่งสังเกตเห็นว่านี่ไม่ใช่การสนทนาในแบบปกติของพวกเขา
“ว่าแต่… ทำไมถึงกลายมาเป็นเรื่องนี้ได้นะ?”
“ก็เพราะนายนั่นแหละ… เพราะนายพูดอะไรแปลก ๆ ออกมา”
“โทษทีนะ อาจจะเป็นหัวข้อที่ไม่ค่อยเหมาะเท่าไหร่”
“ไม่ใช่แค่อาจจะเลย! มันไม่เหมาะสมเลยต่างหาก เจ้าโง่”
เอเลน่าพยายามทำท่าปัดมือไปมา พร้อมกับจับโชคเกอร์ที่พันคอของตัวเองด้วยความกระสับกระส่าย
“กลับบ้านไปได้แล้ว! คนบ้า ฉันอายจะตายแล้ว แล้วก็มืดแล้วด้วย”
“โทษทีนะ อืม จริงด้วยสิ งั้นฉันกลับล่ะ”
“อืม”
ถึงแม้จะเป็นการจากลากันแบบลวก ๆ แต่ด้วยเนื้อหาการสนทนาแล้ว มันคงช่วยไม่ได้
ขณะที่เขาหันหลังจากไป เอเลน่าก็พูดขึ้นมาเป็นครั้งสุดท้าย
“…ช็อกโกแลตที่ให้ไปคราวก่อนน่ะ เดี๋ยววันประชุมจะเตรียมไว้ให้อีกเยอะ ๆ เลย…”
“โอ้! ขอบคุณนะ งั้นเจอกันพรุ่งนี้”
“รีบไปได้แล้ว!”
“โอเคๆ น่ากลัวจังเลย”
“ฮึ!”
เสียงพ่นลมหายใจด้วยความไม่พอใจดังขึ้นเป็นรอบสุดท้าย ขณะที่เขาเดินจากไป
และหลังจากนั้นไม่นาน…
“นี่มันอะไรกันเนี่ย… ตอนนี้…”
เอเลน่าทรุดตัวลงนั่ง เหมือนพลังทั้งร่างถูกดึงออกไป หลังจากที่เฝ้ามองเขาลับสายตา
“ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย… ทั้งที่พูดจาใจร้ายแบบนั้น…”
หัวใจเธอเต้นอย่างรุนแรง
“ฉันเกลียดเขาจริง ๆ เลย… คนแบบนั้น…”
เธอพยายามสงบใจ แต่ทุกครั้งที่นึกถึงบทสนทนาก่อนหน้า ก็อดกัดริมฝีปากตัวเองด้วยความขัดเขินไม่ได้
—————
ในขณะเดียวกัน ที่บ้านของเบเรธ
“นี่ เชีย มีเวลาสักครู่มั้ย?”
“ค่ะ!”
เชียเดินเข้ามาหาด้วยท่าทางน่ารัก แม้จะตอบในทันทีแต่เธอก็เดินเข้ามาอย่างเรียบร้อยเหมือนกำลังถูกฝึกเรื่องมารยาท
“ช่วงนี้ฉันรู้สึกว่าเอเลน่าพูดจาแรง ๆ กับฉันคนเดียวนะ ‘ไอ้บ้า’ อะไรแบบนั้น เธอไม่พูดกับคนอื่นใช่มั้ย?”
“อ๊ะ! เพราะว่านั่นคือท่านเอเลน่าค่ะ!”
“หา? หมายความว่าไงน่ะ?”
เชียตอบกลับด้วยน้ำเสียงใส ๆ ถึงคำอธิบายนี้จะดูสั้นเกินไป แต่มันก็ถูกต้องที่สุดแล้ว
TLN: ตอนนึง 4500-6000 ตัวอักษร????
![ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย [ 农女致富记 ]](https://cat2auto.com/wp-content/uploads/2022/11/hhhhgdfsj5h1t5ed-75x106.jpeg)
