ตอนที่ 112 ในห้องบรรณารักษ์ 3
“เอ่อ ขอถามอะไรหน่อยค่ะ คุณยังไม่ได้ทานมื้อเที่ยงใช่ไหมคะ?”
ลูน่าเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็วราวกับพยายามปกปิดความเขินอายที่ทำให้ใบหน้าของเธอแดงก่ำ
“อืม ยังไม่ได้ทานเลย เพราะตอนพักกลางวัน ฉันรีบมาหาเธอทันทีน่ะ”
“ง-งั้นเหรอคะ”
เธอยิ้มอย่างมีความสุข ก่อนจะเอ่ยชวน
“ถ้าอย่างนั้น ทานด้วยกันไหมคะ ฉันเตรียมส่วนของคุณไว้ด้วยค่ะ”
“เธอชวนฉันแบบนี้ ฉันดีใจจริง ๆ นะ แต่กินส่วนที่เธอเตรียมไว้สำหรับหลังเลิกเรียนมันจะดีเหรอ?”
เบเรธรู้ว่าลูน่ามักจะพกอาหารมาสองมื้อ เพื่อใช้สำหรับช่วงดึกเวลาที่เธออ่านหนังสืออยู่ในห้องสมุด การเอาอาหารมื้อหนึ่งของเธอมาทานจึงทำให้เขารู้สึกเกรงใจ
“ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นค่ะ วันนี้ฉันเตรียมมาเผื่ออีกหนึ่งมื้อ”
“หา? จริงเหรอ?”
“ค่ะ ถึงแม้จะอยู่ในกล่องธรรมดาเหมือนเดิมก็ตาม”
เธอพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะหันหลังไปหยิบกล่องอาหารถักลายสานออกมาจากกระเป๋าทีละใบ ทีละใบ รวมทั้งหมดสามใบ เพื่อยืนยันคำพูดของเธอ
“ฉันคิดไว้แล้วว่าคุณต้องพูดแบบนั้นค่ะ”
“…อะไรเนี่ย พอรู้ทันถึงขนาดนี้ฉันก็เขินนะ แล้วนี่…เหตุผลที่เธอให้ฉันมาห้องสมุดตอนเช้าก็คือ…”
“หนึ่งในเหตุผลก็คือ ฉันเตรียมอาหารไว้ให้ค่ะ”
“บอกฉันตรง ๆ ตั้งแต่แรกก็ได้นี่!”
หากเธอไม่ได้บอก เขาอาจไม่ได้มากินอาหารที่เธอตั้งใจทำให้ และมันคงน่าเสียดายมาก เบเรธที่คิดแบบนั้นก็รู้สึกซาบซึ้งขึ้นมา แต่ลูน่ากลับยังคงสงบนิ่ง
“อาจจะฟังดูหลงตัวเองเกินไป แต่ฉันคิดว่าคุณต้องมาหาฉันแน่ ๆ ถึงฉันจะไม่บอกก็ตาม…เพราะต่อให้มีความแตกต่างทางฐานะ คุณก็ยังคงเป็นคนที่ใจดีกับฉันเสมอค่ะ คนที่เป็นคนรักของฉัน”
“…”
“ฟุฟุ งั้นลองชิมสักกล่องนะคะ”
“อ-อา ฮะฮะ… ฉันแพ้เธอทุกครั้งเลยจริง ๆ ลูน่า…”
เบเรธรับกล่องอาหารที่เธอยื่นให้ด้วยความขอบคุณ
“พอได้อยู่กับคุณแบบนี้แล้ว ฉันก็อยากเล่าเรื่องในตอนนั้นจังค่ะ”
“พูดถึงตอนนั้น ฉันก็เคยได้ข้าวกล่องจากเธอเหมือนกัน จำได้เลยว่าพอมารู้ทีหลังว่ามันเป็นฝีมือเธอ ฉันตกใจมาก”
“ตอนนั้นฉันดีใจมากเลยค่ะ ที่คุณทานอย่างเอร็ดอร่อย”
“…รู้สึกเหมือนเป็นเรื่องนานมาแล้วจริง ๆ ทั้งที่ตอนนั้นมีแต่ข่าวลือแย่ ๆ แต่เธอก็ยังใจดีกับฉันไม่เปลี่ยนเลย”
แม้จะเป็นเรื่องในอดีต แต่เขายังจำได้ชัดเจน มันเป็นช่วงเวลาที่สำคัญและน่าจดจำมากสำหรับเบเรธ
“ไม่ค่ะ คำพูดนี้ต้องมาจากฉันมากกว่า ตอนนั้นฉันสงสัยว่าคุณอาจจะมาที่ห้องสมุดนี้เพื่อก่อเรื่อง ฉันถึงได้ขอให้มีการจับตาดูคุณ แต่ถึงอย่างนั้น คุณก็ยังไม่เคยแสดงท่าทีไม่พอใจ และยังคอยเป็นห่วงฉันด้วย”
“ฉันไม่คิดว่าฉันทำอะไรที่เรียกว่าคอยเป็นห่วงเธอเลยนะ”
“เพราะคุณเป็นคนที่คิดว่า ‘สิ่งที่ทำไปเป็นเรื่องปกติ’ ไงคะ ฉันถึงคิดว่าคุณอาจจะจำเรื่องนั้นไม่ได้”
“ฮะฮะ ถ้าจริงอย่างนั้นก็คงจะดีนะ”
ทั้งสองนั่งลงข้างกันเพื่อทานอาหาร พลางพูดคุยถึงเรื่องในอดีตที่ทั้งคู่ยังจำได้
“แล้วก็ นี่อาจจะเป็นเรื่องที่ฉันเพิ่งพูดตอนนี้ แต่ว่าลูน่านี่เก่งจริง ๆ เลยนะ ทั้งที่อีกฝ่ายเป็นคนที่เธอควรจะกลัวเพราะเรื่องฐานะ แต่เธอก็ยังกล้าปกป้องห้องสมุด”
“แน่นอนค่ะ ฉันถึงขั้นทุ่มสุดตัวเลย เพราะที่จริงฉันก็ตัดสินใจจากอคติ และมันก็เป็นความผิดของฉันเต็ม ๆ”
“ฮะฮะ อย่างนั้นจริง ๆ สินะ”
ด้วยสถานะทางสังคมที่ต่ำกว่า ลูน่าคงเข้าใจเรื่องความแตกต่างทางฐานะเป็นอย่างดี และพ่อแม่ของเธอก็คงเตือนเรื่องนี้อย่างเคร่งครัด แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังยืนหยัดต่อสู้ เพื่อแสดงให้เห็นถึงความรักและความสำคัญที่เธอมีต่อสถานที่นี้
“แต่ตอนนั้น… ฉันดีใจจริง ๆ ที่กล้าหาญพอที่จะทำค่ะ เพราะมันทำให้ฉันได้มีความสัมพันธ์ที่ดีกับคุณ ได้รู้จักคุณเอเลน่าและคุณเชีย และได้สนิทสนมกันมากขึ้น”
“ขอบคุณที่พูดแบบนั้นนะ ฉันเองก็รู้สึกแบบเดียวกัน”
เบเรธสัมผัสได้ถึงสายตาของลูน่าที่มองมาจากข้าง ๆ เมื่อหันไปสบตากับเธอ ทั้งสองก็ต้องเบือนหน้าหนีทันที เพราะบทสนทนาที่ทำให้ทั้งคู่รู้สึกเขิน
“…เอ่อ ก่อนจะทานอาหาร ขอพูดอะไรอีกเรื่องได้ไหมคะ?”
“อืม ว่ามาเลย”
“สำหรับเรื่องหลังเลิกเรียนวันนี้ ฉันคิดว่าฉันจะยุ่งอยู่กับการอ่านหนังสือ ดังนั้น ขอให้คุณใช้เวลาหลังเลิกเรียนอยู่กับคุณเอเลน่าหรือคุณเชียแทน… ขอโทษที่ฉันให้ความสำคัญกับงานอดิเรกมากไปหน่อยค่ะ”
สิ่งที่ลูน่าพูดช่างเป็นตัวเธอเสียจริง หากไม่สนิทกันมากพอ คงยากที่จะเข้าใจความหมายที่ซ่อนอยู่ในคำพูดนั้น
“ลูน่า แล้วนี่เธอมีอะไรอยากพูดอีกไหม?”
“ขอบคุณค่ะ… บางทีสิ่งที่ฉันเพิ่งพูดนี้ อาจจะไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันเคยบอกคุณ”
“อืม ใครจะไปรู้ล่ะ”
คำพูดของเธอเป็นไปอย่างที่เขาคิดไว้จริง ๆ ลูน่าพูดอะไรที่คล้ายกับสิ่งที่เอเลน่าและเชียเคยพูดไว้ในตอนเช้า เห็นได้ชัดว่าทุกคนต่างพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อหลีกเลี่ยงความขัดแย้งและปัญหา
เขารู้สึกว่าโชคดีที่ได้มีคนรักอย่างลูน่า
และในขณะเดียวกัน แซนด์วิชที่ลูน่าทำให้ในวันนี้ ก็อร่อยกว่าครั้งไหน ๆ สำหรับเบเรธ
