ตอนที่ 111 ในห้องบรรณารักษ์ 2
‘เพราะงั้นไงล่ะ ฉันถึงจะพิสูจน์ให้ดูว่าเธอสนใจฉัน’
เขาพยายามพูดเสียงเบาๆ เพื่อไม่ให้ถูกได้ยิน แต่ห้องบรรณารักษ์อยู่ใกล้กับทางเข้า ทำให้ถึงจะฟังไม่ค่อยชัด แต่ก็พอจับใจความได้
‘เฮ้! ลูน่าจัง! ฉันมาอีกแล้วนะ!’
‘น่าจะอยู่ชั้นสองหรือเปล่า?’
‘เอาล่ะ ไปหาดูกันเถอะ ฉันก็อยากทักทายเธอเหมือนกัน’
‘…ทั้งที่ฉันอุตส่าห์มาเองอยากให้เธอโผล่หน้ามาหน่อยนะ’
เสียงฝีเท้าและเสียงพูดคุยเริ่มห่างไปเรื่อยๆ จากนั้นหายไป ในที่สุดประตูห้องบรรณารักษ์ก็ปิดลง ทำให้ไม่สามารถเห็นสามคนที่เดินเข้ามา แต่จากบทสนทนาเดากันได้ว่า พวกเขาน่าจะขึ้นไปชั้นบน
“เอ่อ…พวกนั้นเป็นคนรู้จักของลูน่าเหรอ?”
“น่าจะเป็นคนที่เพิ่งทักทายวันนี้ครั้งแรกค่ะ”
เบเรธหยุดมือที่กำลังลูบหัวลูน่าแล้วกระซิบถาม ลูน่าก็พยักหน้าและตอบกลับด้วยเสียงเบา
“จากท่าทางแบบนั้น…คิดว่าแผนที่เปลี่ยนไปได้ผลนะ?”
“อย่าทำให้เข้าใจผิดค่ะ…ฉันมีคนสำคัญอย่างคุณอยู่แล้วนะคะ”
ลูน่าเอนตัวเข้ามาหาเบเรธและพูดกระซิบที่หน้าอกของเขา ขณะเดียวกันก็ลูบหน้าเขาเบาๆ ไปด้วย ทำให้เบเรธแทบจะหยุดหายใจ
“และนอกจากนั้นค่ะ ฉันอยากให้เขาช่วยทำตามกฎของห้องสมุดนะคะ การเรียกเสียงดังแบบนั้นไม่ถูกต้อง”
“ก็ใช่…เสียงดังไปหน่อยจริงๆ”
ลูน่าที่รักและหวงแหนหนังสือในห้องสมุด และเคร่งครัดกับกฎเป็นเรื่องที่เหมาะสมสำหรับเธอ
“…เอ่อ แล้วจะทำยังไงดี? ออกไปแสดงตัวไหม?”
“คุณอยู่แบบนี้ไปก่อนนะคะ ฉันก็จะอยู่แบบนี้เหมือนกัน”
“อ-อืม เข้าใจแล้ว”
สรุปว่า ลูน่าเลือกที่จะใช้แผน “ทำเป็นไม่อยู่”
“จนกว่าคนพวกนั้นจะไป เราจะอยู่ในท่านี้… ถ้าทำเสียงดังไป อาจจะถูกสังเกตเห็นได้ค่ะ”
“น-นั่นมันข้ออ้างใช่ไหม? ทำแบบนี้น่ะ…”
“…ขอสงวนสิทธิ์ไม่ตอบค่ะ”
“ฮะฮะ ถ้าใช่จริงๆ ฉันคงจะดีใจนะ”
เธอเข้าใจว่าถูกจับได้เต็มๆ แต่ด้วยความเขินอาย ก็เลยตอบไปแบบนั้น
“…เอ่อ บอกไว้ก่อนนะคะ ถ้าคุณรู้สึกไม่ชอบที่จะสัมผัสหัวของฉัน หรือไม่ชอบให้ฉันพิงแบบนี้ ก็ปล่อยฉันออกได้เลยค่ะ”
“ฉันไม่คิดว่าจะรู้สึกไม่ชอบได้เลย”
“…อืม ฉันก็เหมือนกันค่ะ”
ความเห็นตรงกัน
เมื่อสายตาประสานกับลูน่าที่ซุกอยู่ตรงอก เขาก็เห็นเธอหันหน้าหนีด้วยความเขินอาย
“…”
“…”
ถึงอย่างนั้น เมื่อเขาลูบหัวเธอเบาๆ เธอก็ยังคงยอมให้ทำต่อไป— และแล้ว เสียงหนึ่งก็ได้ดังขึ้นอีกครั้ง
‘ไม่มีการตอบสนองอะไร ถึงจะเรียกถึงขนาดนี้ คงไม่มีใครอยู่จริงๆ แล้วล่ะ’
‘อืม น่าเสียดายจริงๆ’
‘ชิ… ทั้งที่ฉันอุตส่าห์มาเยี่ยมถึงที่นี่แท้ๆ’
เสียงของชายสามคนที่เข้ามาเมื่อไม่นานมานี้และเสียงฝีเท้าของพวกเขา
‘บางทีพวกเธออาจจะไปเจอคุณเบเรธ เซนต์ฟอร์ด ที่ไหนสักแห่งแล้วก็ได้นะ’
‘อ้อ จริงสิ ได้ยินข่าวลือว่าดูสนิทกันมากเลยนี่’
‘หา? พูดอะไรของนาย ใช้ฐานะบังคับเอาน่ะสิ จะเป็นเหตุผลอื่นไปได้ยังไง ไร้สาระสิ้นดี’
‘แต่ฉันได้ยินมาว่า พวกเขาดูไม่มีท่าทางหวาดกลัวเลยนะ แถมยังคุยกันอย่างสนุกสนานอีกด้วย’
‘รู้สึกว่าเขาคงเป็นคนที่ลูน่าอยากหลีกเลี่ยงที่สุด แต่ก็แปลกดีเหมือนกันนะ’
‘ถึงอย่างนั้น ฉันก็บอกว่าน่าจะโดนบังคับอยู่ดีแหละ เอาเป็นว่าดูไปก็แล้วกัน เดี๋ยวมันก็มีเรื่องแบบนั้นหลุดออกมาแน่ๆ’
หลังจากคำพูดนั้น จู่ ๆ เสียงเปิดปิดประตูห้องสมุดก็ดังขึ้น
เมื่อเงี่ยหูฟัง ก็พบว่าห้องสมุดกลับมาเงียบสงัดไร้ซึ่งเสียงใด ๆ
เขารู้ได้ทันทีว่าคนพวกนั้นออกไปโดยไม่ทันสังเกตเห็นพวกเขา ขณะเดียวกัน เบเรธก็ดูเหมือนจะรู้สึกผิดจนแสดงออกมาให้เห็นได้ชัด
“อ-เอ่อ คือ… ฉันขอโทษนะ ลูน่า ตอนนี้จะพูดมันก็สายไปแล้ว แต่…ฉันมักจะโดนพูดถึงในทางแย่ ๆ อยู่ตลอดเลย”
“ไม่เป็นไรค่ะ แม้มันจะเสียมารยาทที่จะพูดแบบนี้ แต่ตั้งแต่ตอนที่ฉันเลือกจะมีความสัมพันธ์แบบนี้ ฉันก็เตรียมใจไว้แล้วค่ะ”
“แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ทำให้รู้สึกไม่ดีอยู่ดีใช่ไหม? เธอเองก็เคยบอกว่าเป็นห่วงเรื่องพวกนี้เหมือนกัน”
“สำหรับฉันมันกลับรู้สึกดีค่ะ”
“…หา? ดีงั้นเหรอ? ทำไมถึงดีล่ะ?”
“แน่นอนว่าไม่ใช่ในความหมายแปลก ๆ นะคะ”
เธอส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะถอยหลังออกมาหนึ่งก้าว ทำให้ร่างทั้งสองที่แนบชิดกันเมื่อครู่แยกออกจากกัน
แม้ว่าเธอจะพูดไว้ว่าจะ “อยู่ในท่านี้จนกว่าคนพวกนั้นจะไป” แต่การถอยออกมานี้ก็ดูเหมือนเป็นการกระทำที่ยึดมั่นในคำพูดของเธอเอง
ลูน่าหรี่ตาเล็กน้อยก่อนจะพูดออกมาด้วยความจริงใจ
“ในขณะที่คนอื่นยังไม่รู้จักข้อดีของคุณ ฉันกลับรู้จักข้อดีของคุณอยู่คนเดียว นั่นทำให้ฉันรู้สึกดีเหมือนได้เปรียบเหนือคนอื่นค่ะ ดังนั้น…ไม่ว่าคนรอบข้างจะพูดอะไร หรือฉันจะได้ยินอะไร ความรู้สึกนี้ของฉันจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลงค่ะ”
ลูน่าจ้องตาเขา ขณะที่พูดอย่างตรงไปตรงมาและหนักแน่น
แม้ว่าท่าทางของเธอจะแสดงออกถึงความมุ่งมั่นและเข้มแข็ง แต่ปลายนิ้วทั้งสองของเธอกลับขยับไปมาอย่างกระสับกระส่าย
และยิ่งไปกว่านั้น ใบหน้าของเธอแดงก่ำจนมองเห็นได้ชัดเจนว่ากำลังเขินอายมากแค่ไหน
