ตอนที่ 105 สิ่งที่ไม่คาดคิด – มุมมองอาเรีย
“——ถ้าเช่นนั้น เชิญด้านในเลยค่ะ ท่านเบเรธ”
ห้องที่ซาเนียได้ขออนุญาตจากโรงเรียนให้ใช้เป็นกรณีพิเศษ เป็นห้องส่วนตัวขนาดใหญ่ที่อยู่ลึกเข้าไปในพื้นที่ของห้องสนทนา
เมื่ออาเรียเปิดประตูห้องออก เธอก็เชิญเบเลธ เซนต์ฟอร์ด บุตรชายคนโตแห่งตระกูลมาร์ควิสให้เข้าไป
“ถ-ถ้าเช่นนั้น ขออนุญาตนะครับ… อ้อ อย่างน้อยขอให้ผมเป็นคนปิดประตูเองได้ไหมครับ?”
“ไม่เป็นไรค่ะ ดิฉันเป็นคนเชิญท่านมาเอง ขอให้ท่านไม่ต้องเกรงใจ อีกทั้งโรงเรียนเรายังมีคำขวัญเรื่อง ‘ความเสมอภาค’ อยู่ด้วยค่ะ”
“ถ้าเช่นนั้น ผ-ผมขอถือโอกาสตามคำเชิญนะครับ… ขอบคุณมากครับ”
เบเรธกล่าวขอบคุณด้วยความสุภาพพร้อมกับโค้งตัวต่ำก่อนจะเดินเข้าไปข้างใน
(ดี… ดีมากเลย~!)
ถ้าหากว่าเขาขัดขืนขึ้นมา อาเรียคงไม่รู้จะรับมืออย่างไร
เธอจ้องมองแผ่นหลังของเขาที่ค่อย ๆ เดินลึกเข้าไปในห้อง พร้อมกับรู้สึกโล่งใจอย่างมาก
จากนั้น อาเรียก็เดินตามเข้าไปและปิดประตูทันที
(จากนี้ต้องไม่ให้ท่านเบเรธหนีออกไปได้… เพื่อที่จะบรรลุเป้าหมายให้ได้)
สิ่งที่เธอทำในทันทีนั้นคือสิ่งที่ได้เขียนไว้ในบทอย่างละเอียด
เธอเลื่อนตัวล็อกและลงมือ ล็อกประตู อย่างแน่นหนา(TLN:….)
เสียง‘คลิก’ของการล็อกประตูดังขึ้น ทำให้เบเรธสะดุ้งเล็กน้อยและหันกลับมามองด้วยสีหน้าอึดอัด
“เอ่อ… เอ่อ…”
“ค่ะ มีอะไรหรือคะ?”
“คะ-คุณล็อกประตู… ใช่ไหมครับ?”
“ต้องขออภัยอย่างยิ่งค่ะ นี่เป็นสิ่งที่ดิฉันจำเป็นต้องทำค่ะ”
“อ-อาเรียไม่จำเป็นต้องขอโทษหรอกครับ!”
“ฟุฟุ~ ท่านพูดแบบนั้น ดิฉันก็โล่งใจค่ะ”
เบเรธดูเหมือนจะเริ่มรู้สึกบางอย่างได้
ว่าน้ำเสียงและท่าทีของเธอนั้นมีความหมายแฝงว่า ‘จะให้หนีก่อนได้ยังไง ถ้ายังไม่ได้บรรลุเป้าหมาย’
ที่จริงแล้ว นี่คือสิ่งที่เธอตั้งใจพูด แม้จะไม่ตรงไปตรงมาเสียทีเดียว แต่น้ำเสียงของเธอก็แสดงออกมาชัดเจนเพราะความกังวลในตัวเอง
เมื่อการสนทนาเริ่มต้นขึ้น เธอก็ค่อย ๆ ใกล้เข้าสู่ “ประเด็นสำคัญ” เกี่ยวกับตัวตนที่แท้จริงของเธอ
แต่ในกระบวนการนั้น เธอกลับสร้างความกดดันให้เบเรธโดยไม่ตั้งใจ และใบหน้าของเขาก็เริ่มมีอาการเกร็งขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
อาเรียรู้สึกเสียใจกับเรื่องนี้ขึ้นมาทันที และความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามาในหัวของเธอ
(จริง ๆ แล้ว เขาไม่จำเป็นต้องใส่ใจหรือเกรงใจฉันขนาดนี้เลย… เขาเป็นคนที่ช่วยดูแลเรื่องเสียงของฉันแท้ ๆ… เขาเป็นคนที่ยอมรับตัวตนของฉันแท้ ๆ…)
แต่ความไม่พอใจเล็ก ๆ นั้น เธอเลือกที่จะไม่แสดงออกทางสีหน้า
เพราะสิ่งที่เธอต้องการคือ กลับไปสู่ความสัมพันธ์แบบในวันนั้นอีกครั้ง
——ในคืนงานเลี้ยงอาหารค่ำ เมื่อพวกเขาพูดคุยกันในสวน
และสิ่งที่เธอต้องการที่สุดคือได้บอกคำขอบคุณที่เธอยังไม่ได้เอ่ยออกมา…
“เอาล่ะค่ะ ท่านเบเรธ”
“ค-ครับ? มีอะไรหรือเปล่าครับ?”
“เมื่อครู่เราได้กล่าวทักทายตามธรรมเนียมเรียบร้อยแล้ว เพราะฉะนั้น——ต้องขออภัยหากจะขอเข้าสู่ประเด็นสำคัญเลยนะคะ”
อาเรียยิ้มอย่างสง่างาม แสดงท่าทีสมบูรณ์แบบ และเปิดปากพูดต่อไป
“ท่านเบเรธมีบางอย่างที่ต้องการพูดกับดิฉัน หรือบางอย่างที่อยากจะบอกใช่ไหมคะ?”
“!!”
คำถามนี้ทำให้เบเรธแข็งทื่อไปในทันที
(นะ… นี่แหละ! ฉันทำได้แล้ว!! ที่เหลือก็แค่รอให้ท่านเบเรธพูดสิ่งนั้นออกมาเท่านั้น! ถ้าพูดออกมาเมื่อไร ฉันจะตอบกลับไปว่า ‘ใช่ค่ะ เรื่องนั้นสินะคะ~’ ให้ดูราบรื่นเลย!)
ที่จริงแล้ว อาเรียไม่ได้เขียนบทพูดจนเสร็จสมบูรณ์
เพราะเธอเชื่อฟังคำแนะนำของซาเนีย ที่บอกว่า “แค่พูดความรู้สึกออกมาอย่างตรงไปตรงมาก็พอ”
อย่างไรก็ตาม เธอก็ยังใช้ไอเดียบางส่วนจากบทที่เขียนไว้มาเป็นแนวทางในการนำเสนอสิ่งที่ต้องการ
และเธอก็เชื่อว่านี่เป็นการตัดสินใจที่ถูกต้อง
เพราะทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นไปได้ด้วยดีตามแผนที่วางไว้
(ฉันพร้อมแล้ว… ฉันเตรียมใจมาแล้ว!)
เธอกล้าหาญและแน่วแน่ในใจ พร้อมจะเผชิญหน้ากับผลลัพธ์ทุกอย่าง
แต่สิ่งที่เธอไม่คาดคิดก็บังเกิดขึ้นในวินาทีถัดมา
“คะ-คือ…”
“คะ?”
“ต้องขออภัยเป็นอย่างยิ่งครับ แต่ตัวผมเอง… ไม่มีเรื่องอะไรที่อยากจะพูดกับคุณอาเรียเลยครับ”
“…เอ๋?”
“จะว่าไป… ขออนุญาตถามกลับสักหน่อยนะครับ เนื่องจากคุณอาเรียเป็นฝ่ายจัดสถานที่และเรียกผมมาแบบนี้ คุณอาเรียเอง… มีอะไรที่อยากถามผมไหมครับ?”
“เอ๋!?”
อาเรียถึงกับตกตะลึง
สถานการณ์ที่ไม่เคยอยู่ในแผนการของเธอ—”การถามกลับ”
ทั้งที่เธอวางแผนไว้ว่าจะค่อย ๆ เปิดเผยตัวตนที่แท้จริงออกมาตามลำดับ เมื่ออีกฝ่ายเริ่มต้นพูดก่อน
แต่ตอนนี้เธอกลับเสียการควบคุมสถานการณ์ไปโดยสิ้นเชิง
“ค-คือ… เอ่อ… อืม…”
เพราะมั่นใจว่าทุกอย่างจะเป็นไปตามแผน เธอจึงไม่ทันเตรียมตัวรับมือกับเหตุการณ์นี้
หัวสมองของเธอขาวโพลนไปหมด
“อ-อืม… คือว่า…”
ความตื่นตระหนกของเธอฉายชัดในดวงตาที่หมุนวนไปมาราวกับพายุ
สุดท้าย ความกดดันก็ทำให้เธอตอบกลับออกไปในที่สุด
“มี…ค่ะ”
แต่คำตอบนั้น กลับเป็นการผสมผสานระหว่างน้ำเสียงแบบตัวตนที่แท้จริงของเธอ กับน้ำเสียงที่ปรุงแต่งให้ดูสง่างาม
“…”
“…”
ไม่มีใครพูดอะไรต่อ
คนแรกที่ตระหนักถึงความผิดปกตินั้นคืออาเรียเอง
(อ๊า… ฉัน… ทำอะไรลงไปเนี่ย…!)
เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอพูดอะไรแปลก ๆ แบบนี้ออกมา
และที่แย่ที่สุด—เธอพูดสิ่งนั้นต่อหน้าคนที่เธออยากสนิทสนมด้วยที่สุด
ใบหน้าของอาเรียเริ่มแดงก่ำตั้งแต่คอขึ้นไป
เธอหลบสายตาเบเรธ ก้มหน้าลงเพื่อซ่อนความเขินอายที่เดือดพล่านอยู่ในตัว
ราวกับศีรษะของเธอจะปล่อยไอน้ำพุ่งออกมาได้ตลอดเวลา…
TLN: kawaii
