ตอนที่ 104 ก่อนเข้าชั้นเรียน – มุมมองอาเรียและซาเนีย
“คุณหนูอาเรียคะ ท่านกำลังทำอะไรอยู่กันแน่คะ?”
ซาเนีย สาวใช้ประจำตัวของอาเรียเอ่ยถามในเช้าวันหนึ่งก่อนที่อาเรียจะเดินทางไปโรงเรียน
สิ่งที่เธอเห็นคือภาพของอาเรียที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ พลางเขียนอะไรบางอย่างด้วยสีหน้าจริงจัง ซึ่งเป็นภาพที่หาได้ยากยิ่งนัก
“เขียนบทอยู่…”
“คะ? ฉันคิดว่าเราไม่มีงานอะไรที่จำเป็นต้องใช้บทแบบนั้นเลยนะคะ”
“อีกหนึ่งชั่วโมงไงล่ะ… ตอนที่ต้องพูดคุยกับท่านเบเรธ จำเป็นต้องใช้นี่นา…”
“เฮ้อ…”
ซาเนียถอนหายใจพลางยกมือขึ้นจับศีรษะ เมื่อมองดูอาเรียที่กำลังเบิกตาซึ่งคลอด้วยน้ำตาเล็กน้อย แสดงถึงความไม่มั่นใจอย่างเห็นได้ชัด
“ความจริงแล้ว ท่านเบเรธทราบถึงนิสัยที่แท้จริงของคุณหนูอยู่แล้ว ต่อให้ไม่เตรียมตัวอะไรเลยก็ไม่มีปัญหา ท่านเพียงแค่ต้องการพูดคุยและกล่าวคำขอบคุณสำหรับเรื่องที่ผ่านมาเท่านั้นเองค่ะ”
“นั่นแหละยากที่สุด! จะเปลี่ยนวิธีพูดเมื่อไหร่ดี จะพาเรื่องเข้าสู่ประเด็นยังไงดี… แล้วที่สำคัญที่สุด มันน่าอายจะตายไป!”
“ทั้งที่ท่านเบเรธทราบดีว่าคุณหนูกำลังแสร้งทำตัวเป็นอีกคนอยู่ แต่ท่านยังต้องรักษาบทบาทเช่นนั้นในห้องเรียนและที่อื่น ๆ มันช่างน่าอับอายจริง ๆ เลยนะคะ”
“อือออ…”
ราวกับได้รับความเสียหายครั้งใหญ่ อาเรียเอนตัวลงไปกับโต๊ะ ปล่อยให้ร่างกายครึ่งบนทิ้งตัวลงไปแนบกับพื้นโต๊ะ
หน้าอกที่ใหญ่จนเด่นชัดของเธอก็พลอยถูกบดบี้ไปด้วยตัวของเธอเอง(TLN:ขนาดนั้นเลย?)
“ก็คงต้องถือว่านี่เป็นผลจากการกระทำของคุณหนูเองล่ะนะคะ”
“ทำไมเธอไม่บอกให้ฉันปรับปรุงตัวตั้งแต่แรกกันล่ะ…”
“ฉันพูดไปแล้วเป็นสิบครั้งร้อยครั้งด้วยน้ำเสียงจนแทบจะหมดลม ท่านต่างหากที่ไม่พยายามปรับปรุงตัวเลยค่ะ คุณหนูอาเรีย”
“…ค่ะ”
ไม่มีคำพูดใด ๆ ที่จะตอบกลับได้อีก อาเรียยอมรับความผิดด้วยท่าทางหงอยเหงา และหดตัวเล็กลงอย่างชัดเจน
“แล้วบทที่เขียนเสร็จหรือยังคะ?”
“ยัง”
“ฉันคิดว่าเรื่องแบบนี้ไม่จำเป็นต้องเขียน เพียงแค่พูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมาก็พอแล้ว… ขออนุญาตดูหน่อยได้ไหมคะ?”
“อื้ม”
เมื่อได้รับอนุญาต ซาเนียก็ยืนข้าง ๆ อาเรียและเริ่มอ่านบทที่เธอเขียนขึ้น
ใช้เวลาเพียง 1 นาที
“อ้อ อย่างนี้นี่เอง วกวนเกินไปค่ะ แถมยังไม่ช่วยอะไรเลยสักนิด”
“!!”
บทของอาเรียเต็มไปด้วยบทสนทนาที่ซับซ้อนและยืดเยื้อ เธอพยายามค่อย ๆ ปรับเปลี่ยนวิธีพูดของตัวเองกลับไปยังแบบที่เป็นตัวตนจริง โดยทำทีเหมือนไม่ได้ตั้งใจ
ด้วยเหตุนี้ บทที่เธอเขียนถึงได้ขยายความจนกลายเป็นเอกสารที่หนาและยาวมากอย่างที่ไม่ควรจะเป็น
“กะ-ก็ถ้าเปลี่ยนวิธีพูดไปดื้อ ๆ แบบ ‘ทราบแล้วค่ะ’ เป็น ‘อื้ม เข้าใจแล้ว~’ ต้องทำให้เขารู้สึกแปลกแน่ ๆ เลยนี่นา…”
“เอาเป็นว่าดิฉันไม่อาจโต้แย้งเรื่องที่น้ำเสียงของคุณหนูเปลี่ยนไปอย่างชัดเจนได้ค่ะ แต่ท่านเบเรธเข้าใจในตัวคุณหนูนะคะ ถึงขนาดสอนวิธีดูแลรักษาคอให้ด้วยความใส่ใจ”
“ก็เพราะแบบนั้นแหละ ฉันเลยไม่อยากให้เขาเกลียดฉัน… ฉันก็เลยคิดหนักอยู่นี่ไง…”
อาเรียค่อย ๆ ยืดตัวขึ้นจากโต๊ะ แล้วหยิบปากกามาตั้งใจเขียนบทสนทนาต่อ ใบหน้าของเธอฉายชัดถึงความตั้งใจจริง
“ดีใจมากเลยสินะคะ”
“อืม… แค่คิดถึงตอนนี้ก็ยังดีใจอยู่เลย…”
นี่เป็นครั้งแรกที่ซาเนียได้เห็นอาเรียใส่ใจชายหนุ่มคนหนึ่งมากขนาดนี้
คนที่ปกติใช้เวลาทั้งวันอยู่บนเตียง ม้วนตัวเหมือนหนอนดักแด้ และในวันที่ไม่มีอะไรพิเศษก็ใช้เวลานอนหลับไปเกือบสิบชั่วโมงอย่างสง่างาม เธอคือราชินีแห่งความเกียจคร้าน
ในชีวิตส่วนตัวของเธอ แม้แต่คำว่า “ผู้ชาย” ก็ไม่มีอยู่ในสารบบเลยด้วยซ้ำ
“เพราะแบบนั้น ฉันถึงอยากสนิทกับท่านเบเรธมากกว่านี้…”
“ถ้าเป็นเช่นนั้น แทนที่จะเขียนบทเช่นนี้ ลองถ่ายทอดความรู้สึกที่แท้จริงออกไปอย่างตรงไปตรงมาดูไหมคะ ฉันเชื่อว่าท่านเบเรธจะเข้าใจแน่นอนค่ะ”
“…งั้นซาเนีย อุ้มฉันที”
ทุกครั้งที่ต้องรวบรวมความกล้า อาเรียมักจะทำเช่นนี้
ด้วยความขี้อ้อนของเธอ เธอยื่นข้อเรียกร้องที่เกินจะปฏิเสธออกมาอีกครั้ง
เธอเงยหน้ามองซาเนียด้วยสายตาอ้อนวอน พร้อมกับยื่นมือทั้งสองข้างไปข้างหน้า ก่อนจะเขย่าแขนขึ้นลงราวกับจะบอกว่า “เร็วสิ”
“รับทราบค่ะ”
แน่นอนว่าคำขอเช่นนี้ไม่มีทางถูกปฏิเสธ มันไม่เคยมีในความคิดของซาเนียด้วยซ้ำ
เธอพยักหน้ารับพร้อมกับก้าวเข้าไปใกล้อาเรีย จากนั้นก็จัดท่าทางให้อาเรียโอบแขนรอบคอเธอ
เมื่อการเตรียมตัวสำหรับการอุ้มเสร็จเรียบร้อย ซาเนียก็กระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูของอาเรีย
“…สักวันหนึ่ง ขอให้ท่านเบเรธอุ้มคุณหนูบ้างนะคะ แม้จะในฐานะเพื่อนก็ตามเถอะค่ะ”(TLN:หา? เพื่อนที่ไหนเขาอุ้มกัน?)
“!!!?”
คำพูดนั้นเหมือนทิ่มแทงเข้าไปในใจ
อาเรียที่นิ่งค้างไปเหมือนถูกแช่แข็ง ใบหน้าเริ่มร้อนผ่าวขึ้นเรื่อย ๆ ทว่าซาเนียก็ยังคงทำตามคำขอของเธอโดยไม่ลังเล
และหลังจากเรื่องราวดังกล่าว…
“ถ้าเช่นนั้น เชิญด้านในเลยค่ะ ท่านเบเรธ”
อาเรียก็พาท่านเบเรธเข้าสู่ห้องที่มีเพียงเธอและเขาสองต่อสอง
