ตอนที่ 101 การสนทนาของสองคนและการมาโรงเรียนของอาเรีย
ที่หน้าบ่อน้ำพุซึ่งจัดเตรียมไว้ในโรงเรียน ทั้งสามยังคงพูดคุยกันเรื่อยเปื่อยจนเวลาผ่านไป
หลังจากบอกลาลูน่า ซึ่งมาโรงเรียนด้วยการไปห้องสมุดโดยตรงแล้ว เบเรธจึงเข้าไปในห้องเรียนพร้อมกับเอเลน่า
“ว่าแต่… ตั้งแต่เมื่อกี้มันดูวุ่นวายอะไรหรือเปล่า?”
“คงเป็นเพราะรถม้าที่ท่านอาเรียนั่งผ่านประตูหน้าเข้ามาแล้วล่ะ ดูสิ คนในสวนเริ่มมารวมตัวกันมากขึ้นเรื่อย ๆ เลย”
เอเลน่าซึ่งยืนอยู่ข้างหน้าต่าง ชี้สายตาเป็นนัยว่า “ดูข้างนอกสิ”
เมื่อเบเรธมองภาพคู่รักของตนที่ดูงดงามราวกับภาพวาดในยามแสงอาทิตย์ส่องกระทบ เขาถึงกับกระพริบตาถี่ด้วยความรู้สึกชื่นชม และเดินมายืนข้าง ๆ เอเลน่าช้าเล็กน้อย
“อ่า… จริงด้วย คงได้รับความนิยมมากจริง ๆ เลยนะ… ท่านอาเรียเนี่ย”
“หึ ๆ พูดอะไรเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาไปได้ เสียงร้องเพลงที่ไพเราะและการวางตัวที่ไร้ที่ติแบบนั้น จะไม่ให้ได้รับความนิยมได้ยังไงล่ะ?”
“…”
“มีอะไรหรือเปล่า? ทำหน้าเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่เลย”
“ฮะ ๆ… เปล่าหรอก ไม่มีอะไร”
เบเรธไม่สามารถพูดออกไปได้ ไม่สามารถบอกใครได้เลย
ว่าการวางตัวที่ไร้ที่ตินั้นเป็นเพียงภาพลวงตาที่สมบูรณ์แบบเท่านั้น
ในวันที่ไม่มีแผนการอะไร เธอผู้นั้นจะใช้เวลาอยู่บนเตียงทั้งวัน พันตัวอยู่ในผ้าห่ม อาหารการกินก็พยายามจัดการบนเตียงทั้งหมด ด้วยเหตุผลเดียวคือต้องการหลีกเลี่ยงการลุกจากเตียง แม้กระทั่งการเข้าห้องน้ำ เธอก็พยายามอดทนจนถึงขีดสุด และถึงกับพูดว่าอยากให้มีคนอุ้มไปส่งเสียด้วยซ้ำ
ไม่เพียงแค่นั้น เธอยังพยายามดึงตัวสาวใช้ส่วนตัวของเธอเข้าไปในผ้าห่ม เพื่อใช้เป็นหมอนข้างอีกด้วย
“วะ-ว่าแต่ว่า! ดีจังเลยนะที่ท่านอาเรียเปลี่ยนนโยบายให้มาโรงเรียนบ่อยขึ้น แบบนี้เราคงจะมีโอกาสได้เจอกันมากขึ้นแน่ๆ”
เบเรธรีบเปลี่ยนเรื่องสนทนาอย่างรวดเร็วเพื่อเลี่ยงประเด็นที่ไม่สะดวกใจ
“ตามที่นายพูดนั่นแหละ ในฐานะเพื่อนฉันก็ยินดีมาก แต่ปัญหาคือมันทำให้ฉันอิจฉามากขึ้นนี่สิ”
“หืม? หมายความว่าไง?”
เอเลน่า ตอบกลับด้วยสีหน้าเหมือนพูดจริงครึ่งแซวครึ่ง ทำให้เบเรธซึ่งเอียงคอสงสัยถามขึ้น
“ก็ท่านอาเรียน่ะ เป็นคนที่ไม่มีข้อบกพร่องเลยสักนิดใช่ไหมล่ะ? จากมุมมองของผู้หญิงด้วยกัน เธอดูมีเสน่ห์เหลือเกิน”
“อืม… ก็คงเป็นแบบนั้นล่ะมั้ง เพราะเธอมีสิ่งที่ตัวเราไม่มีอะไรประมาณนั้น”
“ใช่เลย”
เอเลน่าพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะพูดต่อ
“แน่นอนว่ามันเป็นผลลัพธ์จากความพยายามอย่างหนักของเธอ ฉันเลยไม่เคยคิดอยากอิจฉาหรือริษยาอะไร แต่บางครั้งก็อดเปรียบเทียบตัวเองในฐานะสุภาพสตรีไม่ได้”
“หืม…”
“หืมอะไรของเธอน่ะ อย่าทำเหมือนเป็นเรื่องของคนอื่นสิ”
“เอ๊ะ?”
ทันใดนั้น สายตาสีม่วงที่สวยงามดั่งอัญมณีก็แปรเปลี่ยนเป็นจ้องมองคมกริบ
“ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของนาย”
“หา?… นี่มันไม่ยุติธรรมเลย”
“คราวนี้มันไม่ได้ไม่ยุติธรรมนะ ก็เพราะฉันเป็นแฟนของนาย เลยยิ่งรู้สึกแบบนี้มากขึ้นไง ถ้าฉันมัวแต่หลงใหลในความสัมพันธ์ปัจจุบัน วันหนึ่งนายอาจหมดรักฉันแล้วไปหาผู้หญิงคนอื่นแทน”
“ฮะๆ นั่นมันอะไรน่ะ?”
เบเรธหัวเราะพรืดออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ เพราะไม่เคยคิดว่าจะได้ยินอะไรแบบนี้
“จิตวิทยาที่จะมองหาคู่ที่ดีกว่าเป็นธรรมชาติของมนุษย์ทุกคนไม่ใช่เหรอ? …แต่นี่ไม่ใช่เรื่องที่น่าหัวเราะนะ”
“ก็ไม่ใช่เรื่องที่เอเลน่าจะต้องกังวลถึงขนาดนั้นน่ะสิ ไม่ตลกหรือไง?”
“นี่พูดจริงหรือแค่พูดให้ดีใจกันแน่”
“พูดจากใจจริงเลย”
เอเลน่าขมวดคิ้วเล็กน้อยอย่างไม่เชื่อถือ ขณะที่เบเรธยิ้มแหยๆ และสบตาเธอ
“ก่อนอื่นเลย คนที่ต้องคอยระวังคำพูดของเอเลน่าที่สุดก็คงเป็นฉันนี่แหละ เพราะในงานเลี้ยงอาหารค่ำยังมีแค่ไม่กี่คนที่เข้ามาทักทายฉันเลย”
“หึๆ ก็จริงที่เราสองคนไม่ใช่คนที่จะปล่อยให้ความประทับใจของคนรอบข้างมามีอิทธิพล แต่ฉันก็ไม่อยากให้เกิดข่าวลือแปลกๆ เพราะอยู่ใกล้นายมากเกินไปน่ะ”
“ก… ก็ดีนะ…”
เพียงแค่เกี่ยวข้องกับตัวเขา เบเรธก็รู้ดีว่าเสียงรอบข้างมักพูดว่า “ถูกข่มขู่หรือเปล่านะ?” หรือ “เธอไม่เป็นไรใช่ไหม?”
ดูเหมือนว่าเอเลน่าคงต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ และต้องคอยรับมือกับสิ่งที่ไม่จำเป็นเหล่านี้
“แต่แค่นั้นน่ะ ไม่พอที่จะทำให้ฉันเบื่อนายหรอกนะ”
“จริงเหรอ?”
“ฉันพูดไปหลายครั้งแล้ว เรื่องนี้ให้เวลาเป็นตัวช่วยดีกว่า อีกอย่าง ถ้าคนรอบตัวมองว่านายเป็น ‘คนไม่ได้เรื่อง’ ฉันก็แค่ตักเตือนนายอย่างจริงจังและช่วยขัดเกลาให้ดีขึ้นเอง แน่นอนว่าฉันก็ต้องขัดเกลาตัวเองไปด้วยเหมือนกัน”
“ฮะๆ นั่นฟังดูน่าอุ่นใจเลย”
หรือว่านี่คือคำพูดที่แฝงความหมายว่า “จะไม่มีวันปล่อยมือ” กันแน่นะ?
“ถ้างั้น ฝากด้วยนะ”
“แน่นอนอยู่แล้ว”
เอเลน่าตอบกลับอย่างหนักแน่น ก่อนจะชนไหล่เบเรธเบาๆ พร้อมรอยยิ้มขี้เล่นที่มุมปาก
“ขอโทษนะ ที่ฉันเป็นผู้หญิงที่ดูหนักแน่นแบบนี้ แต่ก็คงต้องโทษตัวนายเองที่เผลอไปสะดุดตาฉันเข้า”
“คำพูดนี้ฟังดูดี ขอบคุณนะ”
“หรือว่ามันเป็นคำประชดที่มีแววเสียใจอยู่?”
“เธอพยายามจะให้ฉันพูด’แบบนั้น’ใช่ไหม?”
“แล้วไงล่ะ?”
“ฉันไม่พูดหรอก มันน่าอายเกินไป”
“หึหึ งั้นเหรอ”
ถึงบทสนทนาจะดูเรียบง่าย แต่ความรู้สึกของทั้งคู่กลับชัดเจนอย่างไม่ต้องการคำพูดเพิ่ม
“นี่ ฟังไว้นะ… ถึงนายจะได้พูดคุยกับท่านอาเรียในงานเลี้ยงอาหารค่ำ แต่ก็อย่าลืมรักษากาลเทศะล่ะ อย่าได้ผูกขาดเธอไว้คนเดียว”
“ฉันรู้แล้วน่า และฉันก็ไม่ได้ตั้งใจจะเข้าไปพูดคุยก่อนอยู่แล้ว”
“จริงเหรอ? นายไม่ได้เกลียดท่านอาเรียใช่ไหม?”
“ก็ไม่นะ ออกจะชื่นชมด้วยซ้ำ แต่เธอมีฐานะที่สูงกว่าฉัน เลยทำให้รู้สึกเกรงใจน่ะ”
“เฮ้อ… ฉันไม่น่าถามเลย”
“ฮะๆ ขอโทษละกันนะ”
“ถ้าตอนนี้เราอยู่กันสองคน ฉันคงลงโทษเธอไปแล้ว แต่ไม่บอกหรอกนะว่าจะทำอะไร”
“…ฉันรู้สึกไม่ดีขึ้นมาแล้ว ไม่ถามดีกว่า”
“รู้สึกไม่ดี? แบบนี้ฉันควรโกรธไหมเนี่ย”
“เอ๊ะ?”
เบเรธยังดูสับสน และไม่ค่อยเข้าใจความหมาย ในขณะที่บรรยากาศรอบตัวกลับดูอึดอัดขึ้นอย่างชัดเจน
ถ้าลูน่าหรือเชียอยู่ที่นี่ พวกเธอคงแค่หัวเราะและเรียกมันว่า “การทะเลาะของคนรัก”
หลังจากนั้นไม่นาน
เสียงเอะอะจากทางเดินเริ่มดังขึ้น และใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
ไม่ต้องเดาเลยว่าเป็นใคร
ด้วยเส้นผมสีแพลตตินั่มบลอนด์ที่พลิ้วไหว หน้าอกที่ดูโดดเด่นสั่นไหวไปตามจังหวะก้าวเดินเล็กๆ เธอคนนั้นก็ปรากฏตัวเข้ามาในห้องเรียน
นักร้องสาวผู้เลื่องชื่อ
“…………”
และทันทีที่หญิงสาวผู้สูงศักดิ์คนนั้นก้าวเข้ามา สายตาของเบเรธก็สบเข้ากับสายตาของอาเรียอย่างรวดเร็วที่สุด โดยที่ตัวเขาเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไม
