เกิดใหม่พร้อมอาชีพสุดเทพเหรอ ความจริงคือมาพร้อมโชคเฉยๆ น่ะ - ตอนที่ 21 ความเร็วแสงที่แท้จริง
- Home
- All Mangas
- เกิดใหม่พร้อมอาชีพสุดเทพเหรอ ความจริงคือมาพร้อมโชคเฉยๆ น่ะ
- ตอนที่ 21 ความเร็วแสงที่แท้จริง
บทที่ 21 – ความเร็วแสงที่แท้จริง
สำหรับจิเสะแล้วจะโดนดูถูกยังไง เธอก็ไม่เคยเก็บมาคิดมาก… เพราะสำหรับเธอแล้วสิ่งที่เธอทำคือเรื่องที่ถูกต้องในฐานะนินจา
นินจานั้นเร้นลอบ สังหารแบบเงียบเชียบ หากจะแพ้ก็ไม่มีทางโง่เข้าไปหาเรื่อง นั่นแหละคือจุดต่างระหว่างนินจากับซามูไร
กล่าวคือ ต่อให้โดนดูถูก เธอก็จะมีเพียงยิ้มตอบรับและภูมิใจในฐานะนินจาด้วยซ้ำ.. ถูกแล้วยิ่งเธอโดนกล่าวว่าขี้ขลาดมากเท่าไหร่
ก็เท่ากับว่าเธอใกล้เคียงกับนินจามากเท่านั้นนั่นเอง.. สิ่งนี้ควรจะถูกเรียกว่าอัตตาของนินจาก็ได้
ดังนั้นหากเป็นศัตรูที่ไม่มีทางชนะ เธอก็ไม่มีทางเข้าไปสู่
ใช่.. นั่นมันอีโก้ของเธอในฐานะที่ตัวเองเป็นนินจา ไม่เกี่ยวกับการที่ ‘นินจาโดนดูถูก’ หากด่าว่าเธอขี้ขลาดเท่ากับสนับสนุนว่าเธอเป็นนินจาที่ยอดเยี่ยม
แต่หากดูถูกนินจา.. ก็เท่ากับว่าดูถูกตัวเธอ!นั่นแหละชุดความคิดของจิเสะนินจาสาวคนนี้
คำว่านินจานั้นมีความหมายกับเธอมากขนาดไหนไม่มีใครรู้นอกจากเธอ มันอาจจะไม่ได้เป็นเพราะว่าเธอเป็นนินจาอย่างเดียว
แต่มีเหตุผลที่ลึกซึ้งมากกว่านั้น.. ทว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลามาหวนนึกถึงความหลังเพราะดวงตาของจิเสะจ้องไปที่โรซาเรียด้วยความมืดมน
มีคำกล่าวไว้ว่าอย่าได้ต้อนสุนัขให้จนมุมมากเกินไป.. เพราะมันอาจจะระเบิดออกมารวดเดียวทำให้เราบาดเจ็บได้
บางทีจิเสะในตอนนี้ก็อาจจะเป็นแบบนั้น..
ทว่าขณะที่เหมือนอันตรายจากเงามืดจะมาถึงตัวของโรซาเรียเจ้าตัวยังไม่รู้ห่าเหวอะไรเลย เพราะเธอใช้นิยายที่เกิดจากชุดความคิดของคนในโลกนี้มาเป็นตัวอ้างอิงในการเขียนบทพูดของเธอ
ใช่แล้ว นิยายเกิดจากจินตนาการหรือความคิดของใครสักคนบนโลกใบนี้ กล่าวคือแค่เธออ่านมันเธอก็สามารถลอกบทพูดได้นั่นเอง
เจ้าตัวรู้สึกเหมือนตัวเองฉลาดเกินแก้กับการเตรียมตัวของตนเอง.. โดยไม่รู้ตัวว่าด้านบนหัวตัวเองมีคนจ้องจะเอาชีวิตอยู่น่ะนะ
“แต่จะว่าไปในโลกนี้มีอาชีพนักเขียนด้วยแฮะ”
เธอคิดในใจคนเดียว.. จริงๆ ในโลกนี้ถึงจะดูแฟนตาซีแต่ก็เป็นความแฟนตาซีที่ไม่เหมือนแฟนตาซีตามสูตรขนาดนั้น
เพราะที่นี่มีทั้งเครื่องฉายภาพเวทมนตร์ ภาพถ่ายเวทมนตร์ แม้แต่เครือข่ายเวทมนตร์ยังมีเลยด้วยซ้ำ
และแน่นอนว่านิยายที่เธออ่านก็เป็นแนวแฟนตาซี… ใช่ แฟนตาซีสำหรับโลกใบนี้ไม่ใช่เวทมนตร์หรือมังกร แต่เป็นโลกวิทยาศาสตร์ก้าวหน้า
การปกครองแบบประชาธิปไตย ของพวกนั้นแหละที่โลกนี้เรียกว่า ‘แฟนตาซี’ อย่างโลกนี้ไม่มีรถที่ใช้น้ำมันขับเคลื่อน
พอในนิยายมีรถที่ใช้น้ำมันขับเคลื่อนแทนที่จะเป็นเวทมนตร์ผู้อ่านก็จะอุทานว่า
“โคตรแฟนตาซี”
ซึ่งโรซาเรียอยากจะตบมุกไปว่า ‘พวกเอ็งไม่ใช่เรอะ ที่แฟนตาซี’ … แน่นอนว่าอาจจะเพราะได้อ่านนิยายครั้งแรกโรซาเรียจึงมีแรงบันดาลใจขึ้นมา
“เอ้ะ.. หรือฉันแต่งนิยายขายดีนะ?”
ก็ถ้าเป็นเรื่องแฟนตาซี..หมายถึงที่คนบนโลกนี้มองว่าแฟนตาซีคงไม่มีใครรู้ดีเท่าเธออีกแล้ว.. ตอนแรกก็ว่าจะเป็นไอดอลเพื่อหาเงิน เพราะตัวเองสวยโคตร สวยมาก สวยที่สุดอยู่แล้ว
แต่จากที่เธอเจอมาคงไม่ง่ายขนาดนั้น งั้นเขียนนิยายขายก็คงได้เพราะจะเขียนที่ไหนก็ได้นี่.. โรซาเรียคิดแบบนั้นแล้วก็ยิ้มออกมา
และนั่น.. จึงเป็นครั้งแรกที่โรซาเรียคิดจะก้าวเข้าสู่วงการในโลกแห่งนี้…..
แต่ทว่าก่อนหน้านั้น.. คุไนสีดำก็พุ่งลงไปทางโรซาเรียด้วยความเร็วสูง แต่ทว่าวินาทีเดียวกันโรซาเรียก็โยกหัวหลบอย่างว่องไว!
ซะเมื่อไหร่.. หล่อนแค่ยืดเส้นยืดสายจนคุไนพลาดเป้าพอดีต่างหาก.. ‘ปึก!’
โรซาเรียที่เห็นจู่ๆ คุไนก็ถูกเสกมาปักกลางโต๊ะเธอก็สะดุ้งด้วยความตกใจ แน่นอนว่าเธอไม่ได้มีปฏิกิริยาตอบสนองพอที่จะเห็นคุไนพุ่งมาหรอก
ดังนั้นเธอจึงเหมือนเห็นว่าจู่ๆ คุไนก็มาปักกลางโต๊ะ เจ้าตัวถึงกับขมวดคิ้ว
“อะไรเนี่ย ไอ้ของเล่นเด็กนี่”
เพราะเห็นกระดาษพันอยู่ด้ามคุไนเจ้าตัวเลยคิดว่าเป็นของเล่นเด็ก… โดยไม่อ่านก่อนว่ากระดาษนั่นไม่ใช่สัญลักษณ์ทางการค้าแต่อย่างใด
ในทางตรงกันข้ามคนที่ปาซึ่งเป็นจิเสะ โดนบอกว่าอาวุธลับของนินจาเป็นของเล่นเด็กยิ่งทำให้เธอเดือดปรี๊ดยิ่งกว่าเดิม
“โร..ซา..เรีย!!!”
ในขณะเดียวกันโรซาเรียกำลังสงสัยว่ามันมาได้ไง.. แต่เพราะนี่เป็นโลกแฟนตาซีอาจจะมีการเคลื่อนย้ายข้ามมิติส่งมาผิดที่หรือเปล่า
เธอไม่รู้ด้วยสิว่าที่นี่มีเวทมนตร์วาร์ปอะไรแบบนั้นไหม แต่ก็นึกออกแค่อย่างเดียวนี่นะ
“ช่างเถอะ คงไม่เท่าไหร่หรอก”
แน่นอนว่าที่หมายถึงคือ ถ้าส่งผิดก็คงราคาไม่เท่าไหร่.. เพราะเป็นแค่ของเล่นเด็ก โรซาเรียจึงพูดแบบนั้นพร้อมจับคุไนนั้น.. คนที่เดือดขึ้นทุกคำพูดก็คือจิเสะ
เพราะว่า.. วินาทีที่โรซาเรียจับคุไนเธอก็ถูกส่งข้ามมิติไปยังที่ห่างไกลออกไปจากเมืองเป็นกลางภูเขาที่ถูกผ่าครึ่งครั้งแรกจากทุกภูเขาในประเทศนี้
จริงๆ ก็ไม่เชิงข้ามมิติ.. เพราะตำแหน่งที่โรซาเรียเคยอยู่มีก้อนหินมาแทนที่.. วิชานินจาที่สาม ‘สลับพื้นที่’
ส่วนจิเสะที่มองภาพทุกอย่าง.. หากถามว่าทำไมเธอถึงเดือดจัดจนหน้าคล้ำขนาดนี้.. ขออธิบายแบบรวบรัดสุดเลยแล้วกัน
คุไนอาวุธลับที่แสนอันตรายของนินจาถูกล้อว่าเป็นของเล่นเด็ก
แต้มโกรธ +10 จ้า
ที่คุไนมีกระดาษปักอยู่ มันคือกระดาษเคลื่อนย้ายขอแค่สัมผัสกับคุไรก็จะถูกสลับตำแหน่งกับคุไนอีกตัว.. สิ่งที่จิเสะทำคือปาโดนตัวโรซาเรียเฉยๆ
แต่โรซาเรียหลบได้เสร็จแล้วยืดเส้นยืดสายต่อแบบไม่คิดมาก แถมทั้งที่เห็นกระดาษเคลื่อนย้ายปักอยู่เจ้าตัวยังจับแบบไม่ลังเล
แถมพูดว่า ‘คงไม่เท่าไหร่หรอก’ .. ขนาดปาคุไนยังไม่โดนเลยนี่น่า…
ใช่แล้ว.. จิเสะ.. ไม่สิ.. นินจาจิเสะโดนดูถูกแบบเต็มสูบ..
ความโกรธของเธอพุ่งทะยานไปถึงท้องฟ้า
“โรซาเรีย!!ถึงข้าจะแพ้!ข้าก็จะทำร้ายเจ้าให้ได้สักครั้งเพื่อแสดงให้เห็นว่านินจา.. เหล่านินจาของแคว้นเท็นเซย์นั้นไม่มีทางแพ้เวทมนตร์กระจอกๆ!!!”
ว่าแล้วเจ้าตัวก็ตามโรซาเรียไปติดๆ…
…….
…..
…
“วอทดาฟัค”
ขอโทษนะ.. นี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นอีกแล้ววะเนี่ย ในมือของฉันมีคุไนของเล่นเด็กถืออยู่กับมือ ภาพตรงหน้าคือพื้นที่โล่งกว้าง
ไม่มีทั้งต้นไม้หรือสิ่งปลูกสร้างใดๆ แต่ก็ยังพอมีหญ้าอยู่บ้าง.. ที่นี่มันที่ไหนอีกวะเนี่ย แล้วไหงพอจับของเล่นเด็กก็ถูกส่งมาที่นี่ได้เนี่ย
ฉันเกลียดโลกนี้เฟ้ยยย แล้วจะกลับไงวะเนี่ย?!
อีกอย่างเลยคือ.. ไอ้นินจาเจแปนนิส ตรงหน้าที่จ้องมาทางฉันด้วยความเกลียดชังสุดโต่งหนักกว่าตอนเจอเมอร์ลินอีกนี่มันอะไรฟะ
ทำไมถึงจ้องฉันด้วยสายตาขนาดนั้น ฉันไปทำอะไรไว้อีกหรือเปล่าเนี่ย.. ในขณะที่ฉันสับสนอยากจะถามคนตรงหน้า
นินจาสาวตรงหน้าก็ชิ้นดาบสั้นๆ มาที่ฉัน ไม่รู้ว่าเรียกดาบอะไร.. ทันโตะมั้ง..
“โรซาเรีย!”
“ข้ายอมรับว่าเจ้าแข็งแกร่งที่สามารถหลบอสนีบาตชั่วพริบตาข้าได้ แถมยังกล้ารับคำท้าทายของข้าโดยไม่หวั่นเกรง”
ห้ะ หลบอะไรนะ ไอ้ชื่อท่าโคตรขนลุกดูจูนิสุดๆ แบบนั้นมันคืออะไรนะ
“แต่ว่า.. ต่อให้ข้าจะตายตรงนี้ ข้าก็จะสร้างแผลให้เจ้าสักแผลไปชั่วชีวิต! ข้อหามาลบหลู่ตระกูลของข้า!”
อิหยังอีกวะเนี่ย ดิฉันไปลบหลู่หล่อนตอนไหนอี๊กกกก
“ดาบทันโตะเล่มนี้สร้างจากชิ้นส่วนของโอโรจิ.. เป็นดาบที่ปฏิเสธการฟื้นฟูทุกชนิด ต่อให้เจ้าจะแข็งแกร่งขนาดไหนและฟื้นฟูสุดยอดขนาดไหน เจ้าก็ต้องได้แผลเป็นจากดาบเล่มนี้!”
วอทดาฟัค ถือดาบโกงขนาดนั้นคนที่ตายเป็นดิฉันไม่ใช่เหรอเว้ยเฮ้ย
“ในฐานะนินจาทำแบบนี้แล้วไม่ถูกต้อง การเปิดเผยข้อมูลตนเองให้ศัตรูถือเป็นความอัปยศ.. แต่หากข้าไม่สามารถสร้างบาดแผลให้เจ้าข้าคิดว่ามันอัปยศยิ่งกว่า! อัปยศในฐานะนินจา”
ว่าแล้วเธอก็ย่อตัวลงต่ำเตรียมตัวพุ่ง
“ขอบอกไว้ก่อนนะ.. โรซาเรีย.. ความเร็วของข้าคือ ‘สปีดเวิล์ด’ ฟูจิน..เป็นนินจุทสึที่ได้รับชื่อซึ่งเป็นชื่อจากเทพแห่งความเร็ว ต่อจะให้เป็นผู้สังหารเทพ”
“เจ้าจะรับมือความเร็วระดับ ‘เทพ’ นี้ได้หรือเปล่า”
“ตั้งแต่เกิดมา.. ข้าไม่เคย.. คิดจะใช้ความเร็วสูงสุดมาก่อนเลย”
“อยากรู้ไหมเพราะอะไร”
“เพราะความเร็วของข้า.. มันอาจจะทะลุกำแพงแสงและส่งข้า.. ข้ามไปยังห้วงเวลาอื่นน่ะสิ”
…..อิเมากัญชานี่เก่งกว่าเมอร์ลินชัวร์ป้าบเลยเฮ้—
ฉันยังไม่ทันได้พูดเสร็จเจ้าตัวก็หายไปแล้วยืนอยู่ด้านหลังฉัน พร้อมกับเก็บดาบเข้าฝักอย่างช้าๆ..
อ้ะ… อิแบบนี้.. ถ้าเก็บเข้าฝักจนดัง ‘ปัก’ ตัวฉันจะ.. ขาดครึ่ง ใช่ป่ะ?
ชิบหายแล้วค่าาาา…
ว่าแต่… ยัยนี่ใครเนี่ย?
……..
[ถ้าคุณอ่านต่อสู้เรื่องอื่น คุณจะต้องลุ้นว่าตัวเอกจะสู้ชนะไหม ชนะยังไง แต่ถ้าคุณมาหาเรื่องนี้ คุณจะได้ลุ้นว่ามันจะกาวยังไงให้ชนะ— แต่คำถามที่มอบให้สำหรับนักอ่านในตอนนี้คือ… นางเอกเราจะหลบได้ไหม ถ้าหลบได้จะหลบยังไง ? lol – ผู้เขียน]