อั่งเปาทะลุโลก (发个红包去未来 ) - ตอนที่ 356

CF:บทที่ 356 กังวล

ด้วยอารมณ์ที่เป็นกังวลนี้, อู่อ่าวเหรินจึงได้เข้าไปยังกลุ่มเชฟซองแดง, เพื่อถามเกี่ยวกับเรื่องนี้

” เชฟชา, ลุงชาวจีนอยู่มั้ยวันนี้”

เชฟชามองเห็นอู่ฮาวเหรินที่โผล่มาจึงพูดขึ้น “ไอ้หนู, รีบเอาชาออกมาอีกสิ, หลายวันมานี้, มีพวกตาแก่มาหาฉันราวกับโจรปล้น, และปล้นเอาใบชาของฉันไปหมดเลย”

ชา, ตอนนี้อู่ฮาวเหรินไม่มีชาเลย, เพราะเขาไม่ได้เอาชาติดตัวขึ้นเรือมาด้วย, แต่หลายวันก่อนเขาเพิ่งได้ชามาเยอะแยะเลย

“อืม, เชฟชาครับ, ตอนนี้ผมไม่มีใบชาเหลืออยู่เลย, เดี๋ยวผมจะเอามาให้ละกันถ้าผมหาเจอนะ”

“โอ้, ขอบใจนะ, ชาแบบนั้น ถ้ามีวิธีที่หามาได้ง่ายๆก็ดีสิ, บ้าจริง ถ้ารู้แบบนี้ไม่น่าเอามาโชว์ให้พวกตาแก่นั่นดูเลย”

โง่เอง, มันกลายเป็นแบบนี้เพราะทำตัวเองแท้ๆ สำหรับเรื่องแบบนี้ อู่อ่าวเหรินคงพูดได้แค่ว่า ”สมควรแล้ว”

“เชฟชาวจีนดูเหมือนว่าจะไปที่ต่างประเทศได้สักพักแล้ว ตอนนี้มันมีสถานการณ์ที่ไม่สงบเกิดขึ้นนะ, เหล่าผู้เชี่ยวชาญของสหพันธ์ก็ไปกันหมด, ดูเหมือนพวกอารยธรรมพาลอสจะทิ้งปัญหาเอาไว้ ซึ่งดูเหมือนจะเกิดขึ้นเพราะสหภาพมนุษย์ของพวกเราเองด้วย

ไม่สงบสุข็งั้นเหรอ, บ้าจริง จะรบกันไม่ได้นะ!

ถ้าเกิดมีการต่อสู้กันขึ้นมาจริงๆ ระบบซองแดงไม่ต้องปิดตัวลงหรอกเหรอ?

“เชฟชา, สหภาพยังไม่ได้ทำสงครามกันใช่ไหม?”

“ยังหรอก, แต่ช่วงนี้สหพันธรัฐจักรวาลช่วงนี้ก็ไม่ได้สงบสุขเท่าไร, ไหนจะเรื่องของเขตดวงดาวใหม่, สัตว์ประหลาดที่นั่นแข็งแกร่งมาก, กองกำลังทั้งหมดของพวกอารยธรรมชั้นสูงต่างก็ถูกส่งไปเพื่อแก้ปัญหานี้, บางอารยธรรมก็ดูเหมือนจ้องจะฉวยโอกาสนี้ทำอะไรบางอย่างอยู่, ปีที่มีเรื่องเยอะ, เป็นปีที่มีเรื่องเยอะจริงๆ!”

อู่ฮาวเหรินนั้นไม่คิดว่าเหล่าเชฟพวกนี้จะรู้อะไรไปมากกว่าพวกคนในระบบซองแดง

แต่เขาก็รู้อย่างนึงว่าพวกคนที่ใช้ระบบซองแดงโดยทั่วไปก็เหมือนจะมีแต่คนหนุ่มสาว, ซึ่งไม่น่าจะรู้ว่าพวกเทียนหยูกรุ๊ปนั้นกำลังวางแผนจะทำอะไรกันอยู่แน่

” เชฟชาครับ, คุณพอจะรู้บ้างมั้ยว่า, อาจารย์เฒ่าหอยเม่นจะเข้ามาเมื่อไรครับ?”

“เขาไม่ได้เข้ามาเลยช่วงนี้, ฉันได้ยินมาว่าเขานั้นเกือบจะพังไปครึ่งดาวด้วยตัวเขาเอง, จนเกือบจะกลายเป็นดาวร้างไปแล้ว หลังจากที่พวกตัวเรือดได้บ่นเรื่องพฤติกรรมของเขาให้สหพันธรัฐจักรวาลฟัง”

ดูเหมือนว่าคงจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะถามผู้เฒ่าหอยเม่นเกี่ยวกับเรื่องนี้

หลังจากที่เขาคุยกับเชฟชาต่ออีกสักพัก,

อู่อ่าวเหรินก็กลับไปยังห้องซองแดงหลัก, แล้วพบว่าคนพวกนี้กำลังเดือดดาลอะไรบางอย่าง

” พ่อค้าโบราณ, เอาซองแดงพวกนี้ไป!”

“ฉันสงสารนาย และฉันจะไม่แย่งฉกซองด้วย, ฉันได้ยินมาว่าสหพันธรัฐจักรวาลดูเหมือนจะปั่นป่วนไปหมดช่วงนี้ แล้วถ้าเกิดสงครามขึ้นมา ระบบซองแดงได้ถูกปิดแน่”

ลองคิดดูให้ดีก่อน, ตราบเท่าที่พวกอารยธรรมชั้นสูงไม่ทำพลาดอะไร, ก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรมาถึงระบบซองแดงหรอก, ทำไมคุณถึงคิดว่าเทียนหยูกรุ๊ปถึงได้ลงทุนจ่ายพลังงานมากขนาดนั้นให้กับอารยธรรมต่างๆเพื่อสร้างอุปกรณ์เคลื่อนย้ายมากมายเพื่อป้องกันระบบซองแดงกันล่ะ?”

“มันก็จริงอยู่ ฉันเองก็ได้ยินเรื่องนี้มาเหมือนกัน ตอนนี้เทียนหยูกรุ๊ปเองก็ไม่สามารถเข้ามายุมย่ามระบบซองแดงได้มากเช่นกัน, ดูเหมือนจะต้องมีความลับอะไรซ่อนอยู่แน่”

อู่ฮั่วเหรินไม่คิดว่าจะมีความลับอะไรแบบนั้นอยู่ด้วย และถ้าเป็นแบบนั้นจริง ก็เรียกได้ว่าเขากังวลปัญหาของเขามากเกินไปเอง

ดูเหมือนจากสถานการณ์นี้, ถ้าคนพวกนั้นอยากจะรู้ข้อมูลของเขาจริงๆ, พวกเขาคงก็ไม่น่าจะมาให้เขาบอกข้อมูลแบบนี้แล้วทำการผนึกบัญชีนี้ไปเลย, ซึ่งนี้น่าจะเป็นวิธีขู่ได้ผลกว่า

แต่ในเมื่อพวกเขาไม่สามารถใช้วิธีนี้ได้, ไม่สต้องบอกว่าพวกเขาไม่สามารถทำได้มากกว่า

หลังจากที่ขับไล่ความกังวลออกไป, อู่ช่าวเหรินก็เริ่มฉกซองแดง, พวกเขาส่งกันมาราวกับว่าจะใช้เหรียญพลังงานให้หมดไม่ให้เหลือ มิเช่นนั้นพวกเขาก็จะคิดกันถึงเรื่องอื่นที่ทำให้รู้สึกแย่ลงไป

มองดูซองแดงมากมายเหล่านี้, อู่ฮาวเหรินก็ยิ้มออกมา, โดยเฉพาะซองแดงซองใหญ่ที่ใส่หินพลังงานที่ให้มาโดยคนนึงในกลุ่ม, ซึ่งจะช่วยแก้ปัญหาเรื่องของการใช้หินพลังงานของเขาได้ในระยะยาวเลยทีเดียว

แต่น่าเสียดายที่, ตอนนี้เขาอยากจะได้วัสดุสำหรับใช้ก่อสร้างเกาะ, ในระบบซองแดงนั้นเหมือนจะไม่ค่อยมีคนที่อยากจะส่งวัสดุมาให้ซักเท่าไร

จากที่พวกเขาว่ามา, มันคงไม่มีใครจะโง่พอที่จะส่งเป็นวัสดุมาให้, เพราะว่าวัสดุชิ้นนึ่ง ในระบบซองแดงนั้นมีค่าน้อยมาก

และพวกหินที่ถูกส่งมาให้โดยชายขุดแร่นั้นก็มักจะถูกส่งมาในลักษณะของหินที่ผ่านกระบวนการแปรรูปมาแล้ว

เมื่อฉันออกมาจากระบบซองแดง, ฉันก็พบว่าเป็นเวลาคำพอดี

เข้ามาในสะพานเดินเรือ, อู่ฮาวเหรินก็ถามขึ้น “เกิดอะไรขึ้นบ้างมั้ย?”

“ไม่เลย ตอนนี้สถานการณ์ปกติดีอยู่” หม่าช่างจุนจ้องมองอยู่ที่หน้าจอและพูดขึ้น

คนๆนี้เรียนรู้อุปกรณ์ทุกอย่างบนเรือลำนี้หมดแล้ว, แน่นอนว่า เขาพบว่าอุปกรณ์บนเรือกู้ซากของอู่ฮ่าวเหรินนั้น ล้ำสมัยมากกว่าของที่ใช้บนเรือรบเสียอีก

ในเวลาอาหารค่ำ, เหล่าลูกเรือต่างมีความสุขมาก, พวกเขาคิดว่าเขาคิดถูกแล้วที่เลือกที่จะมาทำงานบนเรือกู้ซากลำนี้

”ลูกพี่, คุณคิดมั้ยว่าเทคโนโลยีนี้ ถ้าเราสามารถนำมาใช้บนเรือรบได้ก็คงจะดี, มันไม่ง่ายเลยที่จะกินผักที่สดขนาดนี้ได้บนเรือรบ”

“เทคโนโลยีนี้มันสุดยอดจริงๆนั้นแหละ, แต่ข้าได้ยินมาว่ามันแพงมากเลยนะ, มันเป็นไปไม่ได้ที่จะแพร่หลายหรอก”

เมื่อพวกเขาพบว่าอู่ฮาวเหรินนั้นกำลังยืนอยู่หลังพวกเขานั้น, พวกเขาก็ตกใจ

” สวัสดีครับ หัวหน้า”

” สวัสดี, ไม่มีอะไรหรอก เชิญทานต่อไปเถอะ”

แน่นอนว่า, เมื่อเขาอยู่ด้วยแล้ว, พวกนั้นไม่สามารถที่จะคุยอย่างเปิดเผยกันได้

อู่ฮาวเหรินจึงได้เดินออกมาจากที่นั่น และคิดถึงเรื่องที่ทั้งสองคนนั้นคุยกัน, จริงๆแล้ว, เทคโนโลยีการปลูกผักอันนี้มันไม่ได้ยากอะไรเลย, มันสำคัญที่การแก้ปัญหาเรื่องสารอาหารของพืช

กลับไปที่ห้องนอน, อู่ฮาวเหรินก็ได้นอนลงบนเตียงและเริ่มหารือเรื่องของการก่อสร้างบนเกาะกับ

ในปัจจุบัน, ห้องใต้ดินของเกาะนั้นได้ถูกสร้างขึ้นมาแล้ว, และมันจึงไม่ใช่เรื่องไกลแล้วที่อาวุธที่เขาต้องการนั้นจะถูกสร้างขึ้นมา

บนเรือบรรทุกเครื่องบินลำหนึ่ง, มีผู้บังคับบัญชาทั้งของอเมริกาและญี่ปุ่นได้นั่งลงร่วมกัน

แผนในคราวนี้ง่ายมาก, พวกเราจะเข้าสกัดกั้นเรือรบของจีนและกันไม่ให้พวกเขาเข้ามาช่วยได้, ส่วนหน้าที่ของพวกคุณคือขึ้นไปยังเรือกู้ซากนั้นและจับตัวชายคนนั้นมาให้ได้” ผบ.อเมริกากล่าว

“เข้าใจแล้ว, พวกเราจะปลอมตัวเป็นโจรสลัดและบุกขึ้นยึดเรือกู้ซากลำนั้นและนำตัวคนออกมาเอง” ผบ.ญี่ปุ่นพูดขึ้นอย่างตื่นเต้น

“ดีมาก, และจำไว้ว่าเมื่อจับตัวคนได้แล้ว ก็ส่งเขามาที่เรือบรรทุกเครื่องบินให้ทันเวลาเพื่อที่จะส่งต่อไปยังอเมริกา, เมื่อทางรัฐบาลจีนทราบเรื่องของชายคนนี้เข้าแล้ว, คงไม่ยอมง่ายๆแน่”

“แล้วถ้าจีนส่งเรือรบฝ่าเข้ามาล่ะ, พวกเราจะโจมตีกลับไปมั้ย?”

“อย่าโจมตีกลับไปถ้าไม่จำเป็นจริงๆ เพราะถ้าเกิดสงครามเพราะแบบนี้เมื่อไร, มันจบไม่สวยสำหรับทุกคนแน่”

” แล้วถ้าชายคนนั้นต่อต้านล่ะ, พวกเราจะฆ่าเขาเลยได้มั้ย?”

“ไม่, ไม่, ห้ามฆ่าเขาเด็ดขาดนะ, เขามีค่ามากเกินไปกว่าที่จะตาย”

เมื่อผบ.ญี่ปุ่นได้ยินเข้า สายตาของเขาก็เปลี่ยนไป

เมื่อทางญี่ปุ่นได้จากไป, เจ้าหน้าที่ที่อยู่ข้างๆผบ.อเมริกาก็ได้ถาม, “ท่านครับ, ผมเกรงว่าพวกเขาจะไม่กลับมาแน่หลังจากที่พวกเขาจับตัวคนมาได้แน่ๆครับ”

“แน่นอน, พวกนั้นไม่มาที่นี่หรอก, ดังนั้นหน้าที่ต่อไปของพวกคุณคือ…”

ผบ.ญี่ปุ่นที่กลับมายังเรือรบของตัวเองนั้นก็ได้กลับมาจัดเตรียมแผนการของเขาใหม่เช่นกันเพราะพวกเขาไม่เชื่อใจพวกอเมริกาเช่นกัน หลังจากที่พวกเขาได้ตัวคนไป พวกเขาจะต้องถีบส่งพวกเขาออกมาแน่

” หลังจากที่จับตัวได้แล้ว อย่ากลับไปที่เรือบรรทุกเครื่องบิน แต่ให้กลับมาที่นี่จะมีคนที่รอรับคุณอยู่ แล้วถ้าพาตัวเขากลับมาที่ญี่ปุ่นไม่ได้ก็อย่าหวังว่าอเมริกาจะได้ตัวเขาไปก็ฆ่าเขาทิ้งเสีย”

“ครับผม, แต่ว่ามันจะไม่น่าเสียดายเกินไปเหรอครับที่จะฆ่าเขาทิ้งน่ะครับ?”

“ไม่จะเป็นต้องเสียดาย, ไม่ว่าคนๆนี้จะอยู่ในจีนหรืออเมริกาก็ตาม ล้วนแล้วแต่ไม่เป็นผลดีกับญี่ปุ่นทั้งสิ้น, ในเมื่อพวกเราไม่ได้ตัวมา ก็สู้ทำลายทิ้งดีกว่า