หลังตรวจสอบประสิทธิภาพของสูทเสร็จ ฮิลด้าที่ปลดการแปลงร่างออกแล้วก็ถูกนำไปตรวจสอบสภาพร่างกายเพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีอะไรผิดปกติ
จากนั้นฉัน คัตสึมิคุงและอากาเนะจังเลยเลือกจะมาที่ร้านกาแฟเซอไซนัสซึ่งเชื่อมประตูมิติกับสำนักงานใหญ่
พอไปถึงร้านกาแฟ คัตสึมิคุงก็ลงไปช่วยงานร้านที่ชั้น 1 จึงทำให้เหลือแค่ฉัน อากาเนะจัง อาโออิจังและคิราระจังที่เลิกเรียนมาแล้วอยู่ชั้น 2
「พลังแบบนั้น….ฟิกเซอร์บีม…. จากนี้ฉันก็ใส่พลังได้เต็มที่แล้วสินะ?」
「ไอ้แบบนั้นไม่น่าจะเข้าท่านะ」
พอรายงานเกี่ยวกับผลการทดสอบให้อาโออิจังและคิราระจังฟัง พวกเธอก็แสดงอาการออกมาไม่ต่างกับฉันเลย
ว่ากันตามตรงฉันคิดเหมือนกันว่ามันเหมือนฟิกเซอร์บีม แต่ไม่คิดว่าจะมีใครพูดออกมาตรงๆ
「ว่าแต่โมโมโกะซังไม่ได้รู้สึกแปลกอะไรใช่ไหมคะ?」
「ฉันไม่เป็นไรหรอก ฮิลด้าพยายามช่วยเหลือในการจัดการพลังนี้อยู่น่ะ ตอนนี้หากมีอุปกรณ์ควบคุมตรงข้อมืออยู่ก็สามารถคุมได้สบาย」
เพราะงั้นฉันถึงสามารถออกมาอยู่ข้างนอกฐานได้แม้จะไม่นานนักก็เถอะ
นอกจากนี้อีกหนึ่งในเงื่อนไขก็คือฉันต้องมีคัตสึมิคุงไม่ก็อากาเนะจังดูแลด้วย จะให้ออกไปนอกร้านกาแฟก็คงไม่ไหว
「ถ้าโมโมโกะซังมีอะไรที่รู้สึกกังวลใจสามารถปรึกษากับพวกเราได้เสมอนะคะ」
คิราระจังถามอย่างเอาใจใส่
โดยปกติแล้วสาวๆ พวกนี้คือคนที่คอยต่อสู้กับพวกสัตว์ประหลาดและเอเลี่ยนอยู่เสมอ ทว่าพอปลดการแปลงร่างออกพวกเธอก็ไม่ต่างอะไรกับเด็กสาวทั่วไป…ไม่สิ ก็บอกว่าทั่วไปไม่ได้หรอก แต่อย่างน้อยพวกเธอก็เป็นคนที่มีจิตใจดี
ถึงจะแอบรู้สึกแย่นิดหน่อยที่ต้องมารับการดูแลจากคนที่เด็กกว่าก็เถอะ
「ก็รู้สึกกังวลอยู่หรอก แต่ว่า…ถ้าให้พูดตามตรง ฉันก็แอบดีใจนิดหน่อยน่ะ」
「ดีใจ?」
「มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกน่ะ…คือมันก็ไม่ใช่เรื่องน่ายินดีนักหรอก แต่พอตัวเรามีบางอย่างที่พิเศษขึ้นมาแล้วกลายมาเป็นส่วนหนึ่งขององค์กรที่เหมือนกับเป็นเสาหลักของเรื่องราวอย่างจัสติสครูเซเดอร์แล้วมันก็ดีใจน่ะ」
「「「อ้ออออออ」」」
ทำไมรู้สึกเหมือนโดนหยาบคายใส่เลยนะ แต่พวกอากาเนะจังก็พยักหน้าแบบเห็นด้วย
「ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่เข้าใจหรอกนะคะ」
「อย่างที่คิดไว้」
「เธอก็คิดแบบนั้นตั้งแต่เข้ามาเหมือนกันนี่เนอะ?」
「ฉันว่าเธอที่ทำตัวบ้าๆ บอๆ มาตั้งแต่แรกไม่มีสิทธิ์ไปบ่นชาวบ้านเขานะ」
「ฉันเหรอบ้า?」
「พวกบ้าที่ไม่รู้ว่าตัวเองบ้าเนี่ย น่ากลัวชะมัด….」
พอได้มาคุยกันจริงจังก็เหลือจะเชื่อว่าพวกเธอสามารถใกล้ชิดได้ง่ายสุดๆ
ในฐานะอดีตเด็กสาวธรรมดาแล้ว เด็กพวกนี้ค่อนข้างเกินคาดในหลายๆ ความหมาย
「………ถ้าจะให้ยกตัวอย่างความรู้สึกก็เหมือนกับตัวเองกลายเป็นตัวละครหลักในคอมมิกฝั่งตะวันตกไม่ก็พวกซีรีย์โทคุซัสสึน่ะ」
「โมโมโกะ คาเสะอุระ สาวนักศึกษามหาลัยธรรมดาคนหนึ่ง ทว่าอยู่ดีๆ เธอก็ถูกสิงร่างโดยตัวตนที่ถูกเรียกว่าฮิลด้า เอเลี่ยนผู้ชั่วร้าย หลังจากได้รับการช่วยเหลือจากองค์กรลึกลับ เธอก็ได้ตื่นขึ้นมาพร้อมกับพลังลึกลับ….ประมาณนั้นสินะ?」
「ก็ประมาณนั้นแหละ」
ฉันพยักหน้าให้กับคำพูดของอาโออิจัง
ไม่รู้ทำไมเธอถึงหยิบเอาแว่นตาปลอมซึ่งเอามาจากไหนไม่รู้ขึ้นมาสวมขณะพูดด้วยพร้อมกับกระดกแว่นหนึ่งที
「แปลว่ารุ่นพี่โมโมโกะตัดสินใจจะมาร่วมกับพวกเรา?」
「เอ่อก็ยังไม่ได้คิดถึงขั้นนั้นหรอก」
「ทั้งที่พูดมาซะขนาดนี้แต่ดันดึงมือกลับเหรอ น่าสนใจดีนี่」
เด็กคนนี้อะไรกันเนี่ย?
ทำไมนิสัยของเธอมันถึงได้แปลกกว่าชาวบ้านนักล่ะ
ฉันรู้สึกว่าเธอแปลกยิ่งกว่าที่ฉันเคยเห็นในเน็ตอีก ในขณะที่อาโออิเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ออกมาขณะถอดแว่นตาปลอมออก ก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้น
「พวกเธอ ฉันเอาเครื่องดื่มมาให้」
「หนูเองก็มาแล้วนะ」
คัตสึมิคุงที่สวมผ้ากันเปื้อนขึ้นมาชั้นบนพร้อมกับเครื่องดื่ม โดยมีเด็กสาวในชุดนักเรียนตามหลังมาด้วย
คัตสึมิคุงฉันไม่แปลกใจหรอก แต่เด็กสาวข้างหลังนั่นใครกันนะ การที่ขึ้นมาชั้นสองได้ก็แปลว่าต้องเป็นคนที่เกี่ยวข้องกับโลกฝั่งนี้ แถมหน้าตาเธอยังคล้ายกับอาโออิจังด้วยสิ
พอพวกเราสบตากัน เธอก็เดินเข้ามาหาฉันแล้วยิ้ม
「ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ฉันฮารุ ฮินาตะค่ะ เป็นน้องสาวคนยัยคนแปลกๆ นั่น!」
「เอ่อ โมโมโกะ คาเสะอุระค่ะ ตอนนี้ได้รับการดูแลจากองค์กร…เป็นอดีตคนธรรมดาละมั้ง?」
「นี่ ฮารุจังจะพูดกับพี่สาวของเธอแบบนั้นไม่ได้นะ พี่สาวของเธอกำลังป่วยอยู่นะ อย่ารุนแรงนักสิ」
น้องสาวนี่เอง
น่ารักจริงๆ เด็กคนนี้
ถึงอาโออิจังจะน่ารักเหมือนกันก็เถอะ แต่เพราะพฤติกรรมแปลกๆ ของเธอมันเลยกลบความน่ารักไปซะหมด
เดี๋ยว….ถ้าเป็นพี่น้องกัน….ก็หมายความว่า….
「แปลว่าเธอเป็นน้องสาวของอาโออิจังสินะ」
「ค่ะ! ฉันทำงานเป็น Vtuber ให้กับบริษัทKANEZAKI หรือที่รู้จักกันในฐานะ นาโอ อาโอฮานะค่ะ!!」
「———」
ให้พูดกันตามตรงเรื่องที่ฉันตกใจสุดๆ ในวันนี้ก็คือเรื่องนี้นี่แหละ
นาโอะ อาโอฮานะ หนึ่งในVtuberที่ได้รับความนิยมในหมู่วัยรุ่นสุดๆ!!
แน่นอนว่าฉันก็เป็นหนึ่งในนั้น
ติดตามเธอมาโดยตลอด
เรียกว่าเป็นแฟนคลับรุ่นก่อตั้งเลยก็ได้
อย่างไรก็ตามในฐานะติ่งแล้วฉันไม่คิดจะเผยความจริงนี้ออกไปให้เธอได้รู้หรอก ไม่งั้นคงมองหน้ากันยากแหง
「ขอบคุณสำหรับไลฟ์ที่สนุกๆ มาโดยตลอดเลยนะคะ!!」
「เอ่อ ขอบคุณมากค่ะ!! อันที่จริงฉันก็อายุน้อยกว่าคุณด้วย ไม่จำเป็นต้องใช้ภาษาสุภาพอะไรนักหรอกค่ะ」
สิ่งที่น่าทึ่งคืออวาตาร์ของนาโอะ อาโอฮานะ กับหน้าตาของฮารุ ฮินาตะที่อยู่ตรงหน้าของฉันแทบจะเหมือนกันเกือบทุกประการ
ทักษะในการปั้นโมเดลจาก 3D ให้กลายเป็น 2D ของประธานนี่เจ๋งชะมัด
「จะเรียกฉันว่าฮารุก็ได้นะคะ ส่วนฉันก็ขอเรียกคุณว่าโมโมโกะซังได้ไหมคะ?」
「อื้อ ไม่มีปัญหา」
แทบจะหุบยิ้มไม่ได้เลยแฮะ พอโดนโอชิเรียกชื่อตัวเอง
「ดีจริงๆ ที่พวกเธอเข้ากันได้」
หลังทักทายกันเสร็จ คัตสึมิคุงก็พูดขึ้นระหว่างที่เอาเครื่องดื่มมาวางตรงหน้าพวกเรา
「ยัยพวกนี้เก่งเรื่องการยุ่งเรื่องชาวบ้านน่ะ หากว่าพวกเธอทำอะไรเกินเลยก็รีบถอยห่างมาซะล่ะ」
「ก็มีแต่คัตสึมิคุงเท่านั้นแหละที่ทำอะไรแบบนั้น」
「คัตสึมินยุคแรกๆ ทำตัวเป็นเม่น」
「ปากไม่ตรงกับใจ ไม่เหมือนตอนนี้เลยสักน้อยเด้」
「หนวกหูเฟ้ย」
คัตสึมิคุงโวยวายออกมาก่อนจะตัดสินใจเดินกลับไปทำงานชั้นล่างต่อ
แต่เหมือนอากาเนะจังจะรั้งเขาเอาไว้ซะก่อน
「คัตสึมิคุง ไหนๆ ขึ้นมาแล้วก็มาคุยกันหน่อยสิ」
「….นั่นสินะ ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับพวกเธอนิดหน่อยด้วย」
พวกเธอจะหารืออะไรกันนะ?
จากนั้นคัตสึมิคุงก็วางถาดลงแล้วไปนั่งตรงเก้าอี้ที่ว่าง
「ว่าแต่จะคุยเรื่องอะไรล่ะ?」
「ก่อนอื่นคงต้องอธิบายสถานการณ์ปัจจุบันซะก่อน」
คัตสึมิคุงเริ่มเปิดปากพูดอธิบายถึงสถานการณ์ที่เกิดขึ้น
สรุปสั้นๆ ก็คือการแปลงร่างของเขาตอนนี้มันไม่ค่อยเสถียรจากปัจจัยที่ควบคุมไม่ได้และดูเหมือนเขาจะออกไปลุยไม่ได้จนกว่าการตรวจสอบและแก้ไขจะเสร็จ
ดังนั้นหากไม่ฉุกเฉินจริงๆ เขาจะไม่แปลงร่างออกไปต่อสู้ ฉันที่ได้ยินแบบนั้นก็ตกใจสุดๆ เพราะอัศวินดำที่เป็นหัวหอกในสนามรบมาโดยตลอดกลับไม่สามารถออกไปต่อสู้ได้
「เพราะงั้นฉันคงจะหายไปจากแนวหน้าสักพัก เรมะก็เลยแนะนำให้ฉันหางานอดิเรกหรืออะไรทำน่ะ」
「คัตสึมิคุงมีงานอดิเรกกับเขาด้วยเหรอ」
「แล้วหาเจอหรือยัง?」
「นั่นแหละปัญหา ฉันยังหาไม่เจอ」
ว่าแต่ทำไมมันต้องมาจับเข่าคุยกันจริงจังขนาดนี้ด้วยล่ะ?!
แค่การไม่มีงานอดิเรกทำมันเป็นปัญหาขนาดนั้นเลยเหรอ?
「พอฉันกลับมาคิดดู ฉันก็พบว่าตัวเองไม่ได้มีงานอดิเรกอะไรที่อยากทำจริงๆ จังๆ …เพราะถ้าเป็นเมื่อก่อนเรื่องที่ทำทุกคืนก็คือการใส่สูทวิ่งไปทั่วเมืองกับฆ่าสัตว์ประหลาด」
「「「อื้ม」」」
ทั้งสามฟังอย่างตั้งใจ
งานอดิเรกของคัตสึมิคุงสินะ
ในฐานะของอัศวินดำแล้ว การต้องมาใช้ชีวิตเหมือนคนปกติมันคงเป็นเรื่องยากสำหรับเขาจริงๆ นั่นแหละ
「งั้นถ้าเป็นเรื่องทำอาหารล่ะ?」
「ทำอาหารเหรอ….มันก็ไม่ใช่ว่าเป็นงานอดิเรกอะไรหรอก ที่ทำไปตอนนั้นก็เพราะฮาคัวชอบเฉยๆ จะให้เอามาเป็นงานอดิเรกจริงจังเลยคงไม่ไหว」
ก็ไม่รู้ว่าเขาพูดถึงอะไรหรอกนะ แต่พวกอากาเนะจังเหมือนจะเริ่มคิดหนักกันแล้วแฮะ
「ออกกำลังกายล่ะ นายทำเป็นประจำเลยนี่?」
「ของแบบนั้นเรียกว่างานอดิเรกไม่ได้หรอก มันเป็นกิจวัตรที่มีไว้เพื่อฝึกฝนกล้ามเนื้อเฉยๆ น่ะ」
「อ่านหนังสือก็ไม่เลวเด้?」
「……อ่านหนังสือ….ตอนที่อยู่ห้องขังฉันก็อ่านหนังสือที่เธอให้มาอยู่เหมือนกัน แต่ยังต่อไม่ค่อยติดเท่าไหร่」
ดูเหมือนคิราระจังจะพยายามสุดๆ ในการหางานอดิเรกให้กับเขา
「คัตสึมิซังดูwhotubeหรือเปล่าคะ?ส่วนตัวงานอดิเรกยามว่างของฉันก็คือการไถวิดีโอดูนี่แหละค่ะ」
「มีอะไรแบบนั้นด้วยเหรอ?」
「ค่ะ! อย่างอันนี้คือวิดีโอแชแนลของฉัน―――」
「ถ้าเป็นการไลฟ์ของนาโอะ อาโอฮานะฉันก็ตามเป็นปกติอยู่แล้วนะ จะให้เรียกว่าเป็นงานอดิเรกมันก็….」
「————」
คัตสึมิคุงเองก็ตามเธอเหมือนกันเหรอ
พอถูกพูดใส่ต่อหน้า ร่างกายของฮารุจังก็กลายเป็นหินไปซะแล้ว
「ทุกไลฟ์เลยเหรอคะ….」
「อ้า แต่เพราะฉันกังวลว่าการไปเม้นอะไรในนั้นอาจจะทำให้เธอเดือดร้อนก็เลยดูเฉยๆ น่ะ อย่างไลฟ์เมื่อวานก็สนุกไม่น้อยเลย」
「เมื่อวาน……เมื่อวาน……เมื่อวาน……อึก」
ฉันเองก็ทำเรื่องที่เกิดขึ้นในไลฟ์เมื่อวานได้
มันเป็นเกมแนวดาร์คโซลที่ทำให้นาโอะจังแสดงด้านหัวร้อนสุดๆ ออกมาเป็นครั้งแรก
『วันนี้ฉันตั้งเป้าว่าจะเคลียร์บอสทุกตัวให้ได้ตั้งแต่รอบแรกแหละ』
『อึก แกร่งชะมัด』
『ดีเลย์ การโจมตีมันไม่โกงเกินไปหน่อยเหรอ???』
『……』
『จากนี้ไป ฉันจะคิดว่าแกเป็นพี่สาวก็แล้วกัน!!』
『ตายไปซะ!! ตายได้แล้วเว้ยยยย!!』
『แฮกๆๆ บัดซบ หลอดHP ยังเหลืออีกบานเลย บ้าเอ้ยยยยยยย』
『ตายยยยยยยยยยยยย!!』
ฉันคิดว่าเป็นเรื่องที่น่าทึ่งสุดๆ เพราะบรรยากาศไลฟ์มันตรงข้ามกับไลฟ์โดเกสะคราวก่อนคนละโลก
ในฐานะแฟนคลับรุ่นใหญ่แล้ว ก็นับว่าเป็นอะไรที่น่าประทับใจ
「ฉันประหลาดใจเหมือนกันนะที่เธอสามารถทำเสียงแบบนั้นได้ พวกคนดูเองก็สนุกไม่น้อยเลย ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจระบบเกมเท่าไหร่แต่ดูๆ ไปก็เพลินดี」
「อะ งื้ออออ……」
「การพูดคุยที่ดูลื่นไหลและเป็นธรรมชาติที่คอยสร้างความสนุกสนานให้ผู้ชม มันเป็นสิ่งที่คนพูดไม่เก่งแบบฉันอิจฉาและประทับใจจริงๆ」
「ตายค่ะ」
「เอ๋?」
「ฮารุจัง!?」
「ดะ เดี๋ยวสิ!?」
ฮารุจังตกเก้าอี้ไปทั้งแบบนั้นราวกับถูกพลังที่มองไม่เห็นผลักให้ล้มลง
คิราระจังที่อยู่ข้างๆ ก็รีบเข้าไปพยุงเธอเอาไว้ทันที สภาพของเธอในตอนนี้ฉีกยิ้มออกมากว้างสุดๆ
「ฮารุจัง แข็งใจไว้ อย่ามาตายเพราะแผลแค่นี้สิ!!」
「การถูกโอชิตัวเองพูดแบบนี้ใส่มันรุนแรงพอๆ กับการถูกขอแต่งงานเลยนะคะ」
「ขอโทษสำหรับอาการป่วยของเธอด้วย」
「นั่นน้องสาวเธอนะ อาโออิ……」
สมกับเป็นน้องสาวของอาโออิจัง
ถึงจะเห็นในไลฟ์เป็นประจำอยู่แล้ว แต่พอมาเห็นกับตา…ก็ยังอดรู้สึกทึ่งไม่ได้
「ฮะ ฮารุ ไหวไหมเนี้ย….」
「คัตสึมิคุง ถ้าลืมฉันคนนี้ไปฉันจะลำบากใจนะ」
「ไหงงั้น」
อยู่ดีๆ อาโออิจังก็เดินมาหาเขาพร้อมกับใบหน้าที่บึ้งตึง
เธอโพสต์ท่าแปลกๆ ก่อนจะเอานิ้วโป้งชี้ไปยังร่างของตัวเอง
「ฉันอาโออิ ฮานาตะ เป็นโอตาคุ ที่พักนี้ถูกตราหน้าว่าเป็นพวกประหลาด」
「ก็เรื่องจริงนี่」
「ก็จริงนะ」
「เรื่องจริงไม่ใช่เหรอ」
「จะพูดเหมือนเป็นเรื่องปกติไปไหม」
อาโออิจังตบมุกไปหนึ่งดอก ขนาดเป็นฉันที่เจอเธอไม่นานก็คิดว่าเธอประหลาดนะ
「ดูหนัง ดูท่องเน็ต อ่านหนังสือ สิ่งเหล่านี้คืองานอดิเรกอย่างแน่นอน」
「อ้า」
「แต่สิ่งเหล่านี้จะไม่ได้รับการยืนยันหากขาดแหล่งอ้างอิงที่น่าเชื่อถือ!」
「!!? นะ นั่นสินะ!」
ถึงฟังดูจะเป็นเรื่องจริงตามที่อาโออิจังบอก แต่มองจากมุมคนนอกทำไมฉันรู้สึกเหมือนพวกต้มตุ๋นกำลังเข้าหาเหยื่อล่ะ
บางทีคัตสึมิคุงก็มีมุมที่ไร้เดียงสาอย่างคาดไม่ถึงสินะ?
「ด้วยความสามารถที่ฉันมี ฉันสามารถค้นหางานอดิเรกของนายได้อย่างง่ายดายพอๆ กับการทำให้คนเชื่อว่าสัตว์ประหลาดทากจริงๆ คือปลิงทะเล」
ไม่รู้จะต้องทึ่งกับไอ้ตัวอย่างที่ยกมาไหม
อย่างไรก็ตามคัตสึมิคุงก็มองอาโออิจังด้วยสายตาที่คาดหวัง
「ดังนั้น วันหยุดที่จะถึงนี้ พวกเราไปหาค้นหางานอดิเรกกันที่ห้างสรรพสินค้าดีไหม?」
「หือ? ได้สิ」
「「「!!?」」」
ทุกคนในตอนนี้ถึงกับไปไม่เป็นเมื่อเห็นอาโออิจังชวนเขาออกเดตได้อย่างเป็นธรรมชาติแถมยังได้รับการตอบรับอย่างง่ายดาย
เอ๋ ง่ายๆ งี้เลยเหรอ?!แถมในสถานการณ์แบบนี้เนี่ยนะ?!
「เอ๋ เอ่อ นี่มัน …ได้จริงเหรอ….」
เดี๋ยวสิ เธอเป็นคนชวนเองนะ ไหงทำท่าแปลกใจเหมือนไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะตอบรับล่ะ?!
—จบ—
พลังกลิตแมนก็มา สังคมเริ่มหล่อหลอมโมโมโกะ ส่วนอาโออิก็เหมือนจะได้ผลลัพธ์ที่คาดไม่ถึง
มาเม้ามอยหลังอ่านกันได้ที่เพจนะครับ แล้วก็ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่ช่วยหารค่าไฟ และสามารถช่วยค่าไฟคนแปลได้ที่ กสิกร 2092612913 หรือ QR Code
