อัศวินดำคุงไม่อยากเป็นเซ็นไต - ตอนที่ 111 สิ่งผิดปกติและเหตุฉุกเฉิน
ผ่านไปได้สองสัปดาห์แล้วตั้งแต่ที่ฉันสู้กับฮิลด้า
ตอนนี้โมโมโกะ คาเสะอุระได้ถูกส่งตัวไปยังสำนักงานใหญ่เพื่อตรวจสอบร่างกายโดยพวกเจ้าหน้าที่
เธอถูกฮิลด้าเอเลี่ยนปรสิตเข้าสิงร่างเป็นเวลาหลายเดือน ดังนั้นจึงมีความเป็นไปได้ที่ร่างกายของเธอจะเปลี่ยนไป
ทว่าผลที่ได้คือไม่พบความผิดปกติใดๆ
หรือก็คือสิ่งที่ฮิลด้าพูดเอาไว้เป็นความจริง จากนั้นเธอจะถูกส่งตัวไปพักรักษาตัวที่โรงพยาบาลในโตเกียวโดยมีคนของพวกเราเข้าไปดูแลเพื่อรอวันที่เธอตื่นขึ้นมา
「คัตซึน จากผลตรวจก็ไม่มีผิดปกติอะไรแล้วนายก็ทำใจให้สบายเถอะ」
「นั่นสิ……」
ตอนนี้ฉันอยู่ที่โรงบาลซึ่งคาเสะอุระซังพักรักษาตัวอยู่
อัลฟ่าและฮาคัวที่มีเวลาว่างเหมือนกับฉันได้ทำการปลอมตัวมาตรวจสอบสถานการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยเหมือนกัน
「หรือมีอะไรที่นายยังกังวลอยู่?」
「แบบว่าไม่รู้สิ มันแปลกๆ ……」
โรงพยาบาลที่เราอยู่นั้นมีขนาดใหญ่ คนก็เลยเยอะพอสมควรแม้จะเป็นวันธรรมดา
โชคดีพอสมควรที่ไม่มีใครรู้ตัวจริงของฉัน ฉันเก็บความสงสัยเอาไว้ในใจและตรงไปยังแผนกต้อนรับของโรงพยาบาลตามที่เรมะแนะนำ
「ขอโทษครับ พอดีว่าผมมาเยี่ยวโมโมโกะ คาเสะอุระซัง」
「!ขะ เข้าใจแล้วค่ะ ก่อนอื่นกรุณาแสดงสิ่งที่สามารถพิสูจน์ตัวตนของคุณด้วยค่ะ」
พนักงานต้อนรับสาวทำสีหน้าประหลาดใจทันทีที่ได้ยินชื่อนั้น ก่อนจะยื่นอุปกรณ์บางอย่างออกมาจากใต้โต๊ะให้กับฉัน
ฉันก็เลยยื่นโปรโตเชนเจอร์Xไปสแกนเข้ากับเครื่องนั้น ก่อนที่มันจะปล่อยแสงสีเขียวออกมาเหมือนบอกว่าการสแกนเสร็จสิ้น
「ยะ ยืนยันตัวตนเสร็จแล้วค่ะ…..ตัวจริงสินะ」
จากนั้นฉันก็ไปตามทางที่อีกฝ่ายบอก ขณะมองไปยังพนักงานต้อนรับที่เดินจากมา
「เธอทำสีหน้าแปลกใจสุดๆ เลยแฮะ」
「ก็นะ หลังจากตอนนั้นหลายๆ อย่างมันก็เปิดเผยออกมาแล้วนี่นา」
นี่เป็นโรงพยาบาลที่มีความเกี่ยวข้องกับจัสติสครูเซเดอร์ ดังนั้นพวกเจ้าหน้าที่กับบุคลากรทางการแพทย์ก็น่าจะรู้เรื่องเกี่ยวกับพวกเราพอสมควรแท้ๆ
「ในกรณีของคัตซึนน่าจะต่างจากคนอื่นนิดหน่อยนะ」
「หมายความว่ายังไงกัน?」
「นึกถึงตอนไลฟ์ของฮารุจังสิ」
「ขอร้องอย่าพูดเลย……」
รู้สึกว่าตัวเองได้ทำอะไรพลาดไปแล้วจริงๆ วุ้ย
「……จะว่าไปก็ไม่ได้มาโรงพยาบาลพักใหญ่แล้วแฮะ」
「ก็คัตสึมิแทบจะไม่ป่วยอะไรเลยนี่นา」
ฉันหันไปหาอัลฟ่าที่พูด
ในกรณีของฉันต้องบอกว่าถึงจะเป็นหวัดก็ไม่คิดจะไปโรงพยาบาลมากกว่า
ตอนที่เป็นคัตสึกิ ชิราคาวะก็เคยป่วยเหมือนกันแต่ก็ได้ฮาคัวดูแล
「จะว่าไปฮาคัวก็เคยทำงานที่โรงพยาบาลไม่ใช่เหรอ?」
「ก็เคยหรอก แต่ไม่ใช่ที่นี่สักหน่อย ที่ฉันอยู่เป็นโรงพยาบาลเล็กๆ น่ะ」
ในช่วงเวลาที่ฉันเสียความทรงจำไป ก็รู้สึกแอบประทับใจยัยเด็ก 1 ขวบคนนี้ที่ออกไปทำงานหาเงินนะ
「อะ เอาจริงๆ มันก็ไม่ได้รู้สึกลำบากอะไรด้วยสิ พอคิดว่าคัตซึนกำลังรออยู่ที่บ้านมันก็เลยมีแรงทำงานน่ะ」
「ทำไมพูดเหมือนฉันเป็นแมงดาเลยฟะ」
「……」
「อย่าเงียบใส่สิเห้ย」
ถ้าหล่อนทำหน้าเหมือนยอมรับทางนี้มันจะรู้สึกแปลกๆ ตามนะเห้ย
คิดว่าฉันจำไม่ได้หรือไงว่าตอนนั้นมันเกิดอะไรขึ้นบ้าง
ในระหว่างที่พูดคุยกันเรื่อยเปื่อยพวกเราก็มาถึงห้องพักของโมโมโกะ คาเสะอุระซังแล้ว
ห้องพักของเธอเหมือนจะอยู่ห่างจากห้องพักของคนอื่นพอสมควรแล้วก็มีชายใส่สูทสีดำกำลังเฝ้ายามอยู่หน้าห้องด้วย พอพวกเขาเห็นฉันก็ก้มหัวให้โดยไม่พูดอะไรสักคำ
ทางฉันเลยก้มหัวรับแล้วเคาะประตูห้อง ไม่นานนัก ชายสวมชุดคลุมสีขาวก็เปิดประตูออกมาจากข้างใน
「! นี่เธอ……」
「เอ๋」
ชายคนนี้…..
ฉันตกใจเป็นอย่างมากที่ได้พบกับสายตาคู่นี้ในระยะใกล้
「นั่นสินะ หากเธอจะมาที่นี่ก็คงไม่แปลก」
เขาพูดขึ้นเหมือนเข้าใจ จากนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน
「โมโมโกะ คาเสะอุระยังหลับอยู่ จะเข้าไปเยี่ยมก็ไม่ว่าอะไรหรอก พ่อกับแม่ของเธอก็กำลังกลับไปไม่นานนี้เอง」
「……ครับ」
ฉันพยักหน้าให้กับเขาก่อนจะเข้าไปข้างในห้องพัก
ฮาคัวกับอัลฟ่าเหมือนจะไม่เข้าใจถึงสิ่งที่เกิดขึ้นจนเอียงหัวสงสัยไปตามๆ กัน
「คัตซึนรู้จักคุณหมอคนนั้นด้วยเหรอ?」
「ฉันก็ไม่รู้……」
「เขาเป็นคนที่เคยดูแลฉันเมื่อก่อนน่ะ แปลกใจเหมือนกันที่เขามาเป็นคนดูแลของคาเสะอุระซังด้วย」
โลกเรานี่มันกลมชะมัด
แต่มองในอีกมุมหนึ่งหากเป็นเขาคนนี้มาดูแลฉันก็รู้สึกสบายใจ
「ดูจากนามสกุลแล้ว…โคโนฮานะ…เหรอ」
「อย่าบอกนะว่า……」
「อ้า」
อัลฟ่าที่นึกขึ้นได้ก็แสดงสีหน้าประหลาดใจออกมาทันที
เธอคนนี้รู้เรื่องของโคโนฮานะดีอยู่แล้วก็เลยจับประเด็นได้ทันทีว่าชายที่ออกจากห้องไปคือพ่อของเธอ
「……ไว้ค่อยคุยเรื่องนี้กันทีหลัง」
ในวันที่โคโนฮานะเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดโกสนั่นฉันก็ได้ขอให้อัลฟ่าลบความทรงจำของเธอ สิ่งที่เธอจะจำได้ตอนนั้นก็มีเพียงฉันกับเธอคือเพื่อนร่วมชั้นกัน
「ตอนนี้มีเรื่องของคาเสะอุระซังก่อน」
ฉันต้องไปตรวจสอบอาการของเธอ
จากนั้นก็พบว่าเธอกำลังนอนหลับอยู่บนเตียงภายในห้อง
ไม่มีอาการบาดเจ็บใดๆ ตามร่างกาย เธอก็แค่ยังไม่ฟื้น
ฮาคัวกับอัลฟ่าเองก็ตรวจสอบอาการของเธอ
「จากที่ฉันเห็นก็ไม่มีอะไรผิดปกตินะ……」
「คัตสึมิ ฉันเองก็สัมผัสอะไรแปลกๆ ไม่ได้เลย ทางนายล่ะ?」
「……」
ความรู้สึกนี้มันอะไรกันนะ
คนที่อยู่ตรงหน้าของฉันคือคาเสะอุระอย่างแน่นอน
แต่ในอีกมุมหนึ่งฉันก็รู้สึกเหมือนกับมีตัวตนของฮิลด้าอยู่ข้างในตัวเธอด้วย
「ยังไงกันนะ……?」
จะบอกว่ามีเศษเสี้ยวของฮิลด้าหลงเหลืออยู่ภายในตัวเธอเหรอ?
หรือยัยนั่นจะแอบทำอะไรแปลกๆ กับร่างกายของเธอไม่สิ จากที่ฉันสัมผัสได้ยัยนั่นไม่มีทางจะมาทำอะไรอ้อมค้อมแบบนี้แน่นอน
「คัตสึมิ?」
「ฉันก็ไม่อยากพูดให้เสียกำลังใจอะไรกันหรอกนะ แต่ฉันมั่นใจว่าต้องมีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นกับเธอแหง」
「จากสีหน้านั่นนายดูจะไม่ได้คิดไปเองด้วยสิ」
แม้จะไม่มีหลักฐานแต่ฉันเชื่อมั่นสุดๆ
「แต่ตอนที่ตรวจในสำนักงานใหญ่ทำไมถึงไม่เจออะไรเลยนะ?」
「อ้า」
เรื่องนั้นฉันก็แปลกใจ
ทว่า หญิงสาวที่หลับใหลอยู่ตรงหน้า นี่มันไม่ปกติ
ไม่มีทางเลยที่เธอหลักแยกออกมาจากฮิลด้าจะกลับมาใช้ชีวิตปกติได้ทันที
「เมื่อเธอตื่นขึ้นมา ฉันชักจะเริ่มไม่มั่นใจด้วยซ้ำว่าจะเป็นตัวเธอจริงๆ หรือฮิลด้า」
ยังไงก็คงต้องรอดูกันต่อไป
หลังจากช่วยเธอมาได้สำเร็จ คงไม่มีทางที่เธอจะกลับไปอยู่กับครอบครัวได้เหมือนเดิมแน่นอน
การฟื้นฟูทั้งร่างกายและจิตใจจนทำให้เธอกลับไปใช้ชีวิตในสังคมได้ตามปกติต้องใช้เวลาอีกมาก
「ฉันว่าฉันจะเอาเรื่องนี้ไปคุยกับเรมะอีกรอบ อัลฟ่า ฮาคัว ฉันขอตัวออกไปคุยเดี๋ยวกลับมา」
「อื้อ เข้าใจแล้ว」
「เดี๋ยวพวกเราจะรออยู่ทีนี่แหละ」
ว่าแล้วฉันก็ออกจากห้อง
ก็จริงว่าสามารถติดต่อผ่านอุปกรณ์แปลงร่างได้เลย แต่มันก็ไม่เหมาะสมที่จะเอาเรื่องนี้มาคุยในห้องพัก ฉันจึงตัดสินใจจะขึ้นลิฟต์ออกไปคุยข้างนอกแทน ทันใดนั้นก็พบกับชายสวมชุดสีขาวกำลังยืนรออยู่ข้างนอก
….บางทีเขาอาจจะรอให้ฉันออกมาแต่แรกอยู่แล้วก็ได้
เอาเถอะ เขาก็ไม่ใช่คนห่างไกลอะไรกับฉัน
「เอ่อ ดีใจที่ได้พบนะ คัตสึมิ โฮมุระคุง」
「……นั่นสินะครับ ไม่เจอกันนานเลยคุณหมอ」
「! นี่เธอจำฉันได้ด้วยเหรอ?」
「ต้องขอขอบคุณที่คอยดูแลผมในตอนนั้นนะครับ」
ือันที่จริงพวกเราเคยเจอกันเมื่อปีก่อนแล้วทีหนึ่ง โดยเขาคือคุณหมอที่ดูแลฉันตอนยังเด็ก
อุบัติเหตุเมื่อ 10 ปีก่อน เขาคือคุณหมอที่รับเคสของฉันซึ่งเสียพ่อแม่ไปมาดูแล
คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าเขาจะเป็นพ่อของโคโนฮานะ….โลกนี้มันประหลาดเสียจริง
「ผ่านมา 10 ปีแล้วสินะ」
「ครับ……」
หลังจากเสียพ่อกับแม่ไปฉันก็จิตใจแตกสลาย
ฉันไม่หลงเหลือความตั้งใจจะมีชีวิตอยู่ต่อ ไม่พูดไม่พา ไม่แสดงอารมณ์ ความเศร้าเสียใจใดๆ เลยสักนิด
หากในมุมของคนอื่นฉันคงเป็นเด็กที่ดูน่าขนลุกสุดๆ
แต่คุณหมอคนนี้ก็ไม่เคยยอมแพ้ในการดูแลและให้กำลังใจฉัน
「ฉันยังเป็นห่วงเธอเสมอนะ ก็กังวลอยู่เหมือนกันว่าหลังพบประสบการณ์อันเจ็บปวดเธอจะกลับมาใช้ชีวิตตามปกติได้ไหม มีความสุขอยู่หรือเปล่า」
「……」
「ยิ่งได้รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเธอตอนประสบอุบัติเหตุก็ยิ่งเป็นห่วงกว่าเดิมอีก」
เกาส์คือคนที่เปิดเผยอดีตทั้งหมดของฉันได้คนทั่วโลกได้รับรู้
แน่นอนว่ารวมไปถึงโคโนฮานะลูกสาวของเขา
「……」
「……」
มีเพียงความเงียบงัน
ทั้งฉันและคุณหมอไม่รู้จะไปยังไงกันต่อดี
ไม่เหมือนกับเมื่อก่อนที่มีโคโนฮานะอยู่ด้วย การพูดคุยกันของพวกเราคราวนี้มันน่าอึดอัดแปลกๆ
「โฮมุระคุง」
「ครับ」
ในที่สุดคุณหมอก็เป็นคนที่เปิดปากก่อน
「ตอนนี้เธอมีความสุขดีไหม?」
ฉันนิ่งไปสักพักเพราะคำพูดของคุณหมอ
ไม่เคยคิดเหมือนกันแฮะว่าตัวเองมีความสุขไหม
ฉันจึงได้มองย้อนกลับไปถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับฉัน ไม่นานนักก็ได้คำตอบ
「ผมก็ไม่รู้ว่าจะบอกได้ไหมว่าตัวเองมีความสุข ยิ่งเกิดเรื่องพวกนี้ขึ้นกับโลกของเรา」
「……ฮ่าๆๆ ก็นั่นสินะ」
「แต่อย่างน้อยหากเป็นในแง่ของความสัมพันธ์กับผู้คนผมมีความสุขดีครับ」
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องดีหรือร้าย
แต่อย่างน้อยสายสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นกับชีวิตของฉันก็เป็นสิ่งที่ทำให้ฉันมีความสุข
「ขอโทษด้วยนะครับที่พูดอะไรแอบแปลกๆ」
「เอาน่า เธอก็ยังเป็นวัยรุ่นอยู่เลย ยังมีอะไรให้เจออีกเยอะ」
「ครับ อันที่จริงผมก็ดีใจนะครับที่พวกเราได้มีโอกาสพูดคุยกันอีกครั้ง」
พูดแบบนี้คงไม่แปลกใช่ไหม
แอบเขินนิดหน่อยเหมือนกัน
เพราะมันไม่ใช่สิ่งที่ฉันจะพูดต่อหน้าพวกอากาเนะแน่นอน
….จริงสิ ใช้โอกาสนี้ถามเรื่องของโคโนฮานะเลยแล้วกัน
「จะว่าไปแล้ว…」
「หือ?」
ฉันพูดอย่างเป็นธรรมชาติเพื่อไม่ให้เขาสงสัย
หวังว่าเขาจะไม่คิดว่าฉันเป็นสตอล์กเกอร์ลูกสาวเขาอะไรทำนองนั้นนะ
「ตอนที่ผมเรียนอยู่ ผมเคยเรียนอยู่ชั้นเดียวกับลูกสาวคุณหมอด้วยนะครับ」
「เอ๋ เธอหมายความว่ายังไงกัน? 」
เขาเอียงหัวสงสัย ฉันเลยอธิบายที่เหลือต่อ
「ครับ เพราะนามสกุลโคโนฮานะหาได้ยากด้วย ผมเลยมั่นใจว่าเป็นลูกของคุณหมอเพราะเธอเองก็บอกว่าพ่อตัวเองเป็นหมอ―――」
「ลูกสาว เธอกำลังพูดอะไรอยู่เหรอ? 」
……หา
หมายความว่ายังไงกัน
ทำไมเขาถึงทำหน้าสงสัยสุดๆ เลยล่ะ นั่นลูกสาวคุณหมอเองนะ
ชักรู้สึกแปลกๆ แล้วสิ
ความกังวลที่อยู่ในอกของฉันมันเริ่มเพิ่มพูนขึ้น
ฉันแสดงท่าทางสับสนออกมา และหน้าซีดยิ่งกว่าเดิมเมื่อได้ยินคำพูดถัดไปของเขา
「ฉันไม่เคยมีลูกสาวสักหน่อย……」
ฉันแทบจะไม่เชื่อคำพูดที่ออกมาจากปากของเขา
ในไม่กี่วินาทีฉันก็ทำความเข้าใจได้ทั้งหมดทันทีจากการมองเข้าไปในตาของเขา
ชายคนนี้ไม่ได้โกหก กลับกันสายตาของเขายังแสดงความแปลกใจออกมาอีกด้วยว่าฉันกำลังพูดถึงอะไร ฉันเลยเข้าใจทันทีว่าสถานการณ์ตอนนี้เลวร้ายขนาดไหน
「คุณหมอที่คุณพูด――。―อึก」
『กรี๊ดดดดดดดดด!? 』
เสียงดังออกมาจากห้องที่คาเสะอุระซังกำลังพักอยู่
ความรู้สึกที่น่าขนลุกสุดๆ กำลังกวนใจฉันไม่เลิก ฉันรีบวิ่งกลับไปภายในห้องทันที
แล้วก็เป็นจังหวะเดียวกับที่ฮาคัวเปิดประตูห้องออกมาเหมือนต้องการจะเรียกฉัน
「คะ คัตซึน!! รีบเข้ามาด่วนเลย!!」
「อ้า!!」
ก็จริงว่าเรื่องของโคโนฮานะสำคัญ แต่ฉันต้องจัดการเรื่องตรงหน้าก่อน
คุณหมอรีบวิ่งตามฉันเข้ามาข้างในห้องทันที แล้วสิ่งที่ฉันเห็นก็คือ———
「นี่มันบ้าอะไรกัน」
ภาพที่ฉันเห็นคือ พวกอุปกรณ์การแพทย์และเตียงนอนของเธอกำลังลอยขึ้นไปในอากาศ
「!」
คาเสะอุระซังลอยตัวอยู่ในอากาศและส่งเสียงกรีดร้องออกมา พอเธอตั้งสติได้ร่างของเธอก็ร่วงลงกับพื้น ฉันที่เห็นท่าไม่ดีก็รีบเข้าไปรับร่างของเธอเอาไว้ทันที
「ชิบละ!? 」
「อัศวินดำ…คุง….เกิดอะไรขึ้น…กับฉันกัน…」
เธอร้องไห้ออกมาด้วยความสับสนภายในอ้อมแขนของฉัน
ดวงตาของเธอที่เปิดอกอมาถูกแต่งแต้มไปด้วยแสงสีชมพูคล้ายกับฮิลด้าสุดๆ
「มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกันฟะ……」
พ่อของโคโนฮานะจำลูกสาวตัวเองไม่ได้
โมโมโกะ คาเสะอุระตื่นขึ้นมาพร้อมกับพลังประหลาด
ทำไมเรื่องวุ่นวายมันถึงเกิดขึ้นมาพร้อมกันในทีเดียวกันนะ
–จบ–
แล้วคัตสึมิจะแยกร่างไปช่วยได้ยังไงหว่า จะอันไหนก็งานหยาบ อาสึเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว ส่วนโมโมโกะก็กลายเป็นมนุษย์พลังจิตเหรอ
มาเม้ามอยหลังอ่านกันได้ที่เพจนะครับ แล้วก็ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่ช่วยหารค่าไฟ และสามารถช่วยค่าไฟคนแปลได้ที่ กสิกร 2092612913 หรือ QR Code