ตอนที่ 338 ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอ?
“เธอจะขึ้นมาแทนใช่ไหม?” จิ่งเป่ยเฉินบิดตัวลงเนื่องจากการเคลื่อนไหวของเธอ
“นี่นายฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องจริง ๆ ใช่ไหม?” เธอเริ่มจ้องเขาตาเขม็ง
จิ่งเป่ยเฉินก้มลงไปใกล้ ๆ เธอ ก่อนจะกระซิบข้างหูเธอ แต่ยังไม่ทันจะได้พูดก็ถูกเธอจับไปที่หน้าและหันหน้าหนีไปอีกฝั่ง “นายออกห่างจากฉันเดี๋ยวนี้เลย!”
“ที่รัก เธอหมายความว่าให้หน้าของฉันอยู่ไกลเธอ แต่ว่าตรงอื่น……เข้าใกล้ได้ใช่ไหม?” ใบหน้าของเขาหันไปทางเตียง มืออุ่น ๆ ของเธอแนบไปที่หน้าเขา
“ในหัวของนายนี่มีแต่เรื่องใต้สะดือหรือไง?” เธอนี่นับถือเขาจริง ๆ
“ในหัวของฉันมีแต่เธอ มีเธอก็ต้องมีเรื่องพวกนี้” เขาไม่เคยรู้สึกสนใจเรื่องแบบนี้กับผู้หญิงคนอื่นเลย
“นายคิดว่าพูดแบบนี้แล้วฉันจะซึ้งใจงั้นเหรอ อย่าหวังเลยคืนนี้!” ภายในใจของเธอนั้นยังโกรธเคือง
“ได้ ฉันยอมเธอ อารมณ์ของที่รักสำคัญกว่า” จิ่งเป่ยเฉินพลิกตัวออกจากตัวเธอและรีบลุกขึ้นมานั่งบนเตียง
ก่อนจะก้มหน้าลงไปมองเธอ “แต่ว่าฉันมีเงื่อนไขคือฉันจะนอนกับเธอ”
“นายยังกล้า!” เธอดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มที่ตัวและมองเขาอย่างระมัดระวัง “อะไรคือนอนด้วยกัน นายคิดว่าฉันเพิ่งนอนกับนายครั้งแรกหรือไง! ไม่มีทาง!”
“ที่รัก เธอก็รู้นิสัยใจคอของฉัน” ทั้ง ๆ ที่เขาเป็นคนที่พูดอย่างชัดเจน
“ฉันเคยมีประสบการณ์มาก่อน ตอนที่เรียกนายเบา ๆ นั่นไม่เคยมี คำพูดของนายถือว่าไม่นับ!” เธอดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มอีกครั้ง “นายออกไปซะ! บ้านพักวิลล่าใหญ่แบบนี้มีห้องตั้งมากมาย นายจะไปนอนที่ไหนก็ได้ ถ้านายไม่ไป ฉันไปเอง!”
ดวงตาสีดำสนิทของเขาจ้องมองไปที่เธอ ร่างสูงขยับเข้าไปใกล้เธอ “ตอนนี้เธอกำลังบังคับให้ฉันนอนบนเตียงกับเธอ”
อันโหรวอึ้งไปสักพัก ผู้ชายคนนี้พูดออกมาแล้วย่อมทำจริง ๆ
เธอหมดหนทางประนีประนอมแล้ว “ได้! เตียงใหญ่ขนาดนี้ คนละครึ่งเตียง!”
“ได้”
คืนนี้ทั้งสองคนนอนบนเตียง ครั้งแรกที่อยู่ใกล้และไกลขนาดนี้ อันโหรวเกือบจะนอนที่ขอบเตียง
เธอรู้สึกได้ชัดเจนว่ามีเขาอยู่เคียงข้างเธอภายในห้อง ลมหายใจที่เยือกเย็นจากร่างกายยังวนเวียนอยู่รอบตัวเธอ โดยเฉพาะหลังจากที่ปิดไฟ
เธอรู้สึกกระวนกระวายใจและไม่สบายใจตลอด แต่เมื่อผ่านไปครึ่งชั่วโมงเขายังคงไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ
เธอจึงวางใจลง เมื่อจิ่งเป่ยเฉินไม่ได้พูดอะไรอีก
เธอนอนหลับตาลงและค่อย ๆ ผล็อยหลับไป
เวลาเที่ยงคืน
เธอฝัน ในฝันร่างกายของเธอนั้นถูกก้อนหินใหญ่ทับอยู่ มันหนักจนเธอหายใจไม่ออก
เมื่อเธอลืมตาขึ้นมาก็พบว่าจิ่งเป่ยเฉินกำลังทับอยู่บนตัวของเธอ ภายในห้องที่มืดสนิท มองเห็นหน้าเขาไม่ชัด แต่ว่าเธอกลับรู้สึกถึงความโกรธที่ออกมาจากตัวเขา
เธอเอื้อมมือไปเปิดไฟและหันไปมองเขา “อา…….”
จิ่งเป่ยเฉินจับไปที่คางที่ได้รับการกระแทกจนบาดเจ็บ สีหน้าที่เย็นชาของเขาจับจ้องมาที่เธอ
ที่แท้คำพูดของเขาที่ว่านั้นก็ไม่นับ ถ้าผู้ชายเชื่อถือได้ แม่หมูก็ปีนต้นไม้ได้แล้ว[1]
จิ่งเป่ยเฉินคนโกหก!
เธอจ้องไปที่เขาถึงได้รู้ว่าตอนนี้เธอโป๊เปลือย บนร่างกายของเธอไม่มีเสื้อผ้าอยู่แล้ว
เขาถอดมันออกตั้งแต่เมื่อไหร่?
เธอพยายามดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มที่ตัวของเธอ พลางจ้องไปที่เขาอย่างโกรธเคือง “บอกแล้วไงว่าคืนนี้ไม่ให้มานอนที่เตียงของฉัน! บิ๊กบอส ความซื่อสัตย์ของนาย! ความน่าเชื่อถือของนายอยู่ไหน?!”
“เวลาเที่ยงคืนผ่านไปแล้ว” ลิ้นของจิ่งเป่ยเฉินเลือดออก น้ำเสียงที่พูดออกมาไม่ได้มีท่าทีที่โกรธเคืองแต่อย่างใด
“นาย….” เธอมองไปที่คางของเขาที่ถูกเธอฟาดไป เธอไม่รู้ว่าควรจะโกรธเขาดีไหม
“ลงไป!”
เขาจับไปที่คาง “เธอต้องชดใช้ให้กับฉัน”
เธอกำแก้วที่อยู่ข้างกายเธอเอาไว้แน่น พลางนึกถึงฝันร้ายนั่น “ใครใช้ให้นายจู่โจมมากลางดึกกัน ฉันกำลังฝันร้าย ฝันว่าฉันถูกหินทับไว้ มันหนักมาก!”
“พรุ่งนี้เริ่มลดน้ำหนักละกัน”
อันโหรวมองไปที่ซิกซ์แพคของเขา และกล้ามเนื้อท้องส่วนล่าง…..
มีไขมันส่วนเกินตรงไหนกัน?
เขาจะลดน้ำหนักจากตรงไหน?
“คางของนายเจ็บมากไหม? ต้องไปหาหมอหรือเปล่า?”
“ที่รักแค่จูบฉันก็พอ” เขาพูดพลางดึงผ้าห่มบนตัวเธอออกจนมันร่วงลงไปบนพื้น
“ไม่จูบ!” เธอเม้มริมฝีปาก เพิ่งกัดไปเมื่อครู่จะสูญเสียความจำอะไรไปเร็วขนาดนี้
เขายังคงไม่ขยับเขยื้อน
“ออกไป ๆ ออกไป!” เธอทนไม่ไหวที่จะพูดออกมา
“จิ่งเป่ยเฉิน นายได้ยินที่ฉันพูดหรือเปล่า?”
“อืม…..” จิ่งเป่ยเฉินบังตัวเธอไว้ ก่อนจะออกห่างจากตัวเธอ
เธอโล่งใจขึ้นมาทันที แต่วินาทีต่อมาเธอก็ต้องร้องออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ “อา……”
และวินาทีต่อมาริมฝีปากของเธอก็ถูกประทับลงมาอีกครั้ง เธอที่เพิ่งกัดเขา ตอนนี้จึงไม่กล้าแสดงท่าทีใด ๆ ออกมา จึงทำได้เพียงปล่อยให้เขาหมกมุ่นอยู่กับเธอต่อไป
เธอโกรธจิ่งเป่ยเฉิน เป็นเรื่องไร้สาระที่สุดของวันนี้
ตรรกะบ้า ๆ ของเขา การแก้แค้นระหว่างทั้งสองคนนั้นได้สิ้นสุดลงแล้ว!
ภายในปากมีรสชาติของเลือดจาง ๆ อยู่ เธอเอื้อมมือผลักเขาออก “อย่ามาทำแบบนี้นะ! นายหยุดก่อนได้ไหม ไปหายาทาก่อนเถอะ!”
“ไม่เป็นไร”
“นี่นายจะไม่ฟังคำพูดของฉันแล้วใช่ไหม? นายยังอยากมีคางอยู่ไหม? แข็งเกินไป อ่อนโยนหน่อยได้ไหม?”
เธอหัวเราะออกมาและพูดอย่างออดอ้อน “ฉันไม่ได้บอกว่าจะไม่ทำสักหน่อย! แค่แป๊บเดียว ฉันจะไปหยิบยามาให้ แล้วจะกลับมา”
“ไปด้วยกัน”
อันโหรวที่กำลังนอนอยู่บนเตียงเหมือนศพนั้นถึงกับพูดไม่ออก แค่แป๊บเดียวก็ไม่ให้ห่างเลยงั้นเหรอ?
เป็นแฝดตัวติดกันหรือไง?
ไม่อยากสนใจเขาเลยจริง ๆ
หาเหาใส่หัวจริง ๆ เลย
“ต่อจากนี้เอายามาไว้ตรงหัวนอนเลย” เธอแทบจะกัดฟันพูด
“เอาตามนั้นเลย”
[1] ผู้ชายเชื่อถือไม่ได้สักคน ทำอะไรก็ไม่จริงจัง เชื่อถือไม่ได้ ไม่มีหัวจิตหัวใจ เห็นความรักเป็นผักปลา
