องค์หญิงหมอเทวะ World-shaking First Daughter: Powerful Medical Princess - ตอนที่ 84

บทที่ 84 ข้าไม่รู้จักท่าน

 

ซูมู่เก้อรู้สึกหนาวราวกับว่านางถูกโยนลงไปในน้ําแข็งและหิมะและตัวสั่นเทา

 

“หนาว หนาวมาก…”

 

เซี่ยโฮวโม่มองไปที่เด็กผู้หญิงตัวผอมที่ตัวสั่นอยู่ในอ้อมแขนของเขาและค่อยๆเอื้อมมือไปกอดนาง

 

“อืม..”

 

เมื่อรู้สึกถึงอุณหภูมิที่อบอุ่นของเซี่ยโฮวโม่ซูมู่เกือก็ยิ้มฮัมอย่างสบายๆและอยู่ในอ้อม แขนของเขาด้วยท่าทางที่สบาย

 

เชี่ยโฮวโม่วางฝ่ามือหนาลงบนไหล่บางของนางเบาๆเมื่อสัมผัสนางเขารู้สึกเหมือนถูกไฟฟ้าช็อตและกอดนางไว้ในอ้อมแขนของเขาแน่นขึ้น

 

ช่วงเวลาที่ใบหน้าเล็ก ๆ ของนางกดเข้ากับหน้าอกของเขา เขารู้สึกได้ถึงกระแสน้ําอุ่นที่ไหลเข้าสู่หัวใจของเขา

 

มันรู้สึกดีถ้าเขาจะกอดนางไว้แบบนี้ตลอดไป

 

ซูมู่เกือรู้สึกขมเล็กน้อยในปากและขมวดคิ้วอย่างอึดอัดนางฟื้นคืนสติอย่างค่อยเป็นค่อยไป

 

“ดูสิ นางตื่นแล้ว”

 

“ดี!”

 

ซูมู่เกือค่อยๆ ลืมตาขึ้นด้วยความเจ็บปวดที่จุดระหว่างนิ้วหัวแม่มือและนิ้วชี้ของนาง

 

เมื่อลืมตาขึ้น นางก็เห็นใบหน้าที่เย็นชาและหล่อเหลาของเซี่ยโฮวโม่ “ฝ่าบาท”

 

เมื่อเห็นนางตื่นขึ้น เซี่ยโฮวโม่ก็ขยับคิ้ว “เจ้าฟื้นแล้ว”

 

ซูมู่เกือลุกขึ้นนั่งด้วยการสนับสนุนจากมือของนางและทันทีที่เห็นกุยหม่าพร้อมกับรอยยิ้มที่เข้าใจยาก “เจ้าโชคดีนะ ถ้าข้าไม่ช่วยเจ้าทันเวลา เจ้าก็คงตายไปแล้ว”

 

ซูมู่เกื้อตะลึงงันไปชั่วขณะและแสดงความขอบคุณทันที่ราวกับว่านางไม่รู้จักเขา “ขอบคุณสําหรับความช่วยเหลือของท่าน”

 

กุยหม่าหัวเราะ “ไม่จําเป็นต้องขอบคุณข้า ข้าจะให้เจ้าชดใช้คืนข้าแน่พิษในร่างกายของเจ้าได้รับการล้างพิษพื้นฐานแล้ว ทานยาขับพิษต่อไปอีกอย่างน้อยสามวัน เพื่อขับพิษที่เหลือออกให้หมด”

 

หลังจากที่นางรู้สึกตัว ซูมู่เก๋อก็นึกบางอย่างขึ้นมาทันทีและยกผ้าห่มขึ้นเพื่อลุกจากเตียง

 

เซี่ยโฮวโม่ขมวดคิ้ว “เจ้ากําลังจะไปไหน?”

 

“ท่านแม่ ข้าจะไปตามหาท่านแม่”

 

“ข้าส่งคนไปตามหานางแล้ว ถ้าจะเกิดอะไรขึ้น มันก็เกิดขึ้นแล้วมันสายไปแล้วสําหรับเจ้าที่จะไปตอนนี้”

 

เมื่อนึกถึงคําพูดขององค์หญิงแปดในสนามล่าสัตว์ซูมู่เก๋อก็ดูเศร้าหมองยิ่งขึ้น

 

“ฝ่าบาท เราพบนางแล้วพะย่ะค่ะ”ตงหลินเข้ามาในห้องและกระซิบรายงาน

 

เชี่ยโฮวโม่พยักหน้าด้วยท่าทางเย็นชา “แม่ของเจ้าถูกพบแล้วไม่ต้องกังวล”

 

เมื่อรู้ว่านางจ้าวสบายดี ซูมู่เกือก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ขอบพระทัยฝ่าบาทเพคะ”

 

“องค์หญิงแปดบอกว่าเจ้าถูกสัตว์ร้ายโจมตีในสนามล่าสัตว์เกิดอะไรขึ้น?”

 

เมื่อนึกถึงฉากนั้น ซูมู่เกือไม่สามารถระงับความโกรธของนางได้ “ตอนนั้นข้าเข้าไปในสนามล่าสัตว์กับองค์หญิงแปด.” นางอธิบายสถานการณ์สั้น ๆ ยิ่งเชี่ยโฮวโม่ได้ยินมากเท่าไหร่เขาก็กลายเป็นคนบึงตึง

 

องค์หญิงเซี่ยโฮวหยิน เจ้ากล้าดียังไง?!

 

“อย่างไรก็ตาม ข้าไม่คิดว่าคนที่วางยาข้าคือองค์หญิงแปด” ด้วยความคิดที่หลากหลายในใจของนางซูมู่เก๋อจึงลังเลว่าจะบอกเซี่ยโฮวโม่ถึงคนที่นางได้พบหรือไม่

 

เมื่อมองไปที่ท่าทางที่รอบคอบของนาง เซี่ยโฮวโม่รู้ว่านางต้องปกปิดอะไรบางอย่างจากเขา

 

“มันเป็นใคร?”

 

อย่างไรก็ตาม นางอยู่บนเรือลําเดียวกันกับเซี่ยโฮวโม่ ดังนั้นจึงไม่จําเป็นต้องซ่อนตัวจากเขา “ชายคนนั้นดูเหมือนองค์จักรพรรดิมากเพคะ”

 

ผู้ชายที่นางเห็นก่อนที่จะคลานออกจากบ้านไม้นั้นคล้ายกับองค์จักรพรรดิเซียโฮวรุยมาก! ในตอนนั้น นางคิดว่ามันคือองค์จักรพรรดิเซียโฮวรุยด้วยซ้ํา!

 

เชี่ยโฮวโม่ หรี่ตา “เหมือนองค์จักรพรรดิ…”

 

“เพคะ หม่อมข้าค่อนข้างแน่ใจในเรื่องนั้น”

 

“ข้ารู้” เซี่ยโฮวโม่ยืนขึ้นหลังจากพูด “ไปกันเถอะ”

 

ซูมู่เกือสับสนอยู่พักหนึ่ง ไปกันเถอะ? ไปที่ไหน?

 

เมื่อเห็นนางไม่มีแนวโน้มที่จะจากไป เซี่ยโฮวโม่จึงหันกลับมามองนาง “ทําไม? เจ้าอยากค้างคืนที่นี่?”

 

“ไม่” ซูมู่เก้อเดินตามไปสองก้าว แต่ยหม่าหยุดกลางคัน

“ข้ายังพูดไม่จบ”

 

เมื่อมองไปที่กุยหม่า ซูมู่เก๋อก็รู้สึกปวดหัว “เจ้าค่ะ มีอันใด?”

 

กุยหม่ามองนางขึ้นและลงอย่างพินิจพิเคราะห์ “อะไร? เจ้าจําข้าไม่ได้? ข้าช่วยเจ้า ไปแล้วสองครั้งเจ้าปฏิบัติต่อผู้ช่วยชีวิตของเจ้าเช่นนี้หรือ?”

 

สําหรับเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ซูมู่เก่อตัดสินใจแสร้งทําเป็นไม่รู้ “ข้าไม่รู้ว่าท่านหมายถึงอะไรใต้เท้า”

 

กุยหม่าใส่ท่าทางดุ ๆ “ผู้หญิงอกตัญญ! ข้าไม่น่าช่วยเจ้าเลย!”

 

“เจ้ากําลังรออะไรอยู่? เจ้าไม่ต้องการออกไป?” เซี่ยโฮวโม่กระตุ้นด้วยเสียงต่ํา

 

ซูมู่เก๋อยิ้มให้กุยหม่า “ข้าจะตอบแทนท่านอย่างแน่นอนใต้เท้า พบกันคราวหน้า” หลังจากพูดจบนางก็เดินผ่านเขาไป

 

เซียโฮวโม่นั่งบนหลังม้าแล้ว

 

ซูมู่เก๋อหยุดชั่วคราว สงสัยว่านางต้องเดินกลับไปที่บ้านพัก

 

“ขึ้นมา” เซี่ยโฮวโม่ยื่นมือเรียวและใหญ่ของเขาไปหานาง

 

“ฝ่าบาท มันไม่เหมาะสมที่ชายและหญิงจะสนิทสนมกันมากขนาดนี้” หากเห็นพวกเขานั่งอยู่บนม้าตัวเดียวกัน พวกเขาอาจประสบปัญหาโดยไม่จําเป็น

 

เซี่ยโฮวโม่ดึงมือออกอย่างไม่แยแส “ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็วิ่งตามหลังม้าได้” หลังจากพูดจบเขาก็ขี่ม้ามุ่งหน้าไปยังเส้นทางข้างหน้า

 

วิ่งตามหลังม้า!?

 

ยังคงมีพิษบางอย่างหลงเหลืออยู่ในร่างกายของนาง ถ้านางวิ่งกลับไปที่บ้านพัก การไหลเวียนของเลือดนางจะถูกเร่งและพิษอาจกําเริบ ดังนั้นนางจึงอยากจะพูดคุยและแสดงความคิดเห็นมากกว่า!

 

“ฝ่าบาท รอหม่อมข้าด้วย..อา!”

 

ในพริบตา ซูมู่เกือก็นั่งบนอานม้าอย่างมั่นคงแล้ว

 

ด้วยการเคลื่อนไหวเล็กน้อย นางรู้สึกได้ถึงอุณหภูมิของเซี่ยโฮวโม่

 

เพื่อที่จะแนบชิดกับเขาน้อยลง ซูมู่เก้อทําได้เพียงยืดตัวของนางให้ตรงและกําบังเหียนไว้ในมือให้แน่น

 

รู้สึกถึงร่างกายที่แข็งเล็กน้อยของนาง เชี่ยโฮ่วโม่จึงยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย และยกแส้ ในมือขึ้นเพื่อฟาดม้าของเขา”จับแน่นๆ!”

 

“โอ้!” ซูมู่เกือร้องด้วยน้ําเสียงต่ําและสะดุดแขนของเซี่ยโฮวโม่ รู้สึกถึงอุณหภูมิที่ร้อนขึ้น ที่หลังของนาง นางกระตือรือร้นที่จะลุกขึ้นนั่ง แต่ความเร็วของม้านั้นเร็วมากจนนางไม่สา มารถนั่งบนหลังได้อย่างมั่นคง นับประสาอะไรกับการนั่งตัวตรง!

 

ไอ้ เซี่ยโฮ่วโม่! เขาต้องตั้งใจ!

 

หลังจากการเดินทางอันยาวนานและเป็นหลุมเป็นบ่อ ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงประตูหลังของที่พักของจักรวรรดิ

 

เซี่ยโฮวโม่กอดเอวของนางด้วยแขนที่แข็งแกร่งของเขาและบินเข้าไปในบ้านพัก

 

“แม่ของเจ้าถูกส่งไปที่ลานบ้านที่มอบให้ตระกูลซูแล้ว”

 

ซูมู่เกือกังวลเมื่อนึกถึงสถานการณ์ที่ไม่รู้จักของนางจ้าว “ขอบพระทัยเพคะ ฝ่าบาท สําหรับความช่วยเหลือของพระองค์ในวันนี้” นางกล่าวด้วยความจริงใจ ถ้าไม่ใช่เซี่ยโฮวโม่ นางคงจะตายไปแล้ว

 

“มั่นใจได้ ข้าจะให้โอกาสเจ้าในการตอบแทนข้าแน่”

 

ซูมู่เกือกล่าวลาเชี่ยโฮวโม่และเดินเข้าไปในบ้านพัก ในขณะที่มันมืดลง มีทหารรักษาการณ์ มากขึ้นเรื่อย ๆ กําลังลาดตระเวน

 

“มันคือใคร? ใครอยู่ที่นั่น?”

 

ซูมู่เก๋อออกมาจากความมืดและลดสายตาลง “ข้ามาจากจวนตระกูลซูของใต้เท้าซู ซูหลุนข้าหลงทางโดยบังเอิญหลังจากเดินเล่น ข้าไม่รู้จะกลับไปทางใด”

 

“ห้องพักของใต้เท้าซูอยู่ด้านหลังสวนหน้าบ้าน มันกําลังจะดึกแล้ว คุณหนูซู ท่า นควรกลับไปให้เร็วเผื่อว่าจะเกิดอันตรายขึ้น”

 

“ขอบคุณท่าน”

 

ซูมู่เกือเดินตามทิศทางของทหารองค์รักษ์บอกและพบลานกว้าง ก่อนที่นางจะเข้าไป นางได้ยินเสียงร้องไห้ของนางจ้าว

 

“พี่สาว อย่าเสียใจ ราชาแห่งจินได้เข้าไปในปาเพื่อมองหานางแล้ว จะมีข่าวเร็ว ๆ นี้” นางอันปลอบโยนนางด้วยน้ําเสียงที่อ่อนโยน

 

“อืม หยุดร้องไห้ซะ! โชคร้ายมาก!”

 

เมื่อซูมู่เกือเดินไปที่ประตูสาวใช้ที่เฝ้าด้านนอกก็ตกตะลึง

 

“คุณหนูใหญ่ คุณหนูกลับมาแล้ว!”

 

เมื่อได้ยินความเคลื่อนไหวข้างนอก คนในห้องก็เงียบลงทันที

 

ทันใดนั้น ประตูห้องก็เปิดออกและนางจ้าวก็ออกมาด้วยดวงตาสีแดงและน้ําตาไหล จากข้างใน เมื่อเห็นซูมู่เกือยืนอยู่ข้างนอก นางจ้าวก็รีบเข้าไปกอดนางไว้ในอ้อมแขน

 

“มูมู่ ในที่สุดเจ้าก็กลับมาแล้ว ข้ากลัวมาก”

 

ซูหลุนและนางอันตามนางจ้าวออกมาและทั้งคู่ก็ตกใจเมื่อเห็นซูมู่เกือยืนอยู่ที่ด้านนอก

 

ซูจิงเหวินตกตะลึงงันในตอนแรกและเผยให้เห็นรูปลักษณ์ที่เป็นอันตราย

 

นางกลับมาได้อย่างไร? ทําไมนางกลับมาได้?!

 

ถ้านางอันไม่ดึงนาง นางคงรีบไปสอบปากคําซูมู่เกือแล้ว

 

ซูหลุนไม่คาดหวังว่าซูมู่เก๋อจะกลับมาอย่างปลอดภัย “ก็ดีแล้วที่ได้กลับมาอีกครั้ง วัน นี้ทุกคนเหนื่อยแล้วไปพักผ่อนเถอะ”

 

“เจ้าค่ะ”

 

ซูมู่เก่อเหลือบมองนางอันและซูจิงเหวินอย่างเย็นชา เมื่อได้พบกับดวงตาของซูมู่เก๋อ นางอันก็ถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัว

 

แอบสงบสติอารมณ์ของตัวเอง ผู้หญิงเลวคนนี้ค้นพบอะไรหรือไม่?

 

ซมู่เกือประคองนางจ้าวเข้าไปในห้องของพวกเขา

 

“ท่านแม่ ท่านไปไหนเมื่อบ่ายนี้?”

 

เมื่อได้ยินคําพูดของนาง นางจ้าวก็ขมวดคิ้วและเทาจ่อที่อยู่ข้างๆ นางพูดอย่างรวดเร็วว่า “คุณหนูเราได้ยินมาว่ามีคนบาดเจ็บและถูกยกออกจากสนามล่าสัตว์ ฮูหยินใหญ่กลัวว่าอาจเป็น ท่านนางจึงไปกับข้าเพื่อดู อย่างไรก็ตาม เราไม่พบใครเลยหลังจากไปถึงที่นั่นและเราหลงทางเจ้าค่ะ”

 

“ยังไงก็ตาม นายหญิงกับข้าเข้าไปในปาและไม่สามารถกลับออกมาได้ ทันใดนั้น หมี ดําก็ออกมาจากปาหมีตัวนั้นสูงเท่าเราสองคน มันน่ากลัวมาก”

 

ซูมู่เกือกําหมัดแน่นในแขนเสื้อ นางสามารถจินตนาการได้ว่าสถานการณ์นั้นอันตรายเพียงใด “โชคดีที่ข้าได้ยินจากผู้สูงอายุว่าเราควรจะปีนขึ้นต้นไม้ถ้าเจอหมีดําดังนั้นเราจึงรอดชีวิตและรอการช่วยเหลือจากองครักษ์ของจักรวรรดิเจ้าค่ะ”

 

นางจ้าวเติบโตในชนบทตั้งแต่อายุยังน้อยและไม่ค่อยละเอียดอ่อน เป็นเรื่องปกติที่นางจะปีนต้นไม้และภูเขาเมื่อนางยังเด็ก หากผู้หญิงคนใดที่เติบโตลึกในห้องส่วนตัว ประสบเหตุเช่นนี้นางจะต้องสูญเสียชีวิต

 

ในเวลานั้น นางจ้าวได้ยินจากสาว ๆ เหล่านั้นว่ามีคนได้รับบาดเจ็บและริเริ่มที่จะไปที่นั่น ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากที่จะหาเบาะแสใด ๆ

 

แต่ตามสัญชาตญาณของซูมู่เก้อ เรื่องนี้ต้องเกี่ยวข้องกับนางอันและบุตรสาวของนาง!

 

และเซียโฮวหยิน! ความจริงแล้วนางไม่ได้เกลียดชังองค์หญิงเซียโฮวหยินมากนัก นางเป็นคนที่น่ายกย่อง ถ้าองค์หญิงเซี่ยโฮวหยินไม่บ้าจี้ตาม นางคงจะเลวร้ายเกินไป

 

แต่ถ้ามีใครบางคนอยู่ข้างหลังนาง ซูมู่เก๋อก็ไม่สามารถนึกถึงใครอื่นได้นอกจากสนมฉิน

 

“วันนี้เกิดอะไรขึ้นอีกบ้าง?”

 

สาวใช้รินชาสองถ้วยให้แม่และลูกสาวก่อนจะพูดว่า “ข้าได้ยินมาว่าองค์ชายสองได้รับบาดเจ็บสาหัสจากหมีดําเพื่อปกป้ององค์จักรพรรดิขณะออกล่าสัตว์เจ้าค่ะ”

 

ซูมู่เกือเลิกคิ้วเล็กน้อย “องค์ชายสองได้รับบาดเจ็บสาหัส?”

 

“เจ้าค่ะ ข้าได้ยินมาว่าองค์จักรพรรดิทรงกริ้วมาก”

 

ทันทีที่คําพูดสุดท้ายของนางออกมา สาวใช้ตัวน้อยก็วิ่งไปที่ประตูด้านนอก “คุณหนูใหญ่คุณหนูเจ้าค่ะ องค์จักรพรรดิส่งคนมาที่นี่เพื่อให้คุณหนูรีบเข้าไปที่พระราชวังจิงอันเจ้าค่ะ”