องค์หญิงหมอเทวะ World-shaking First Daughter: Powerful Medical Princess - ตอนที่ 62

ห้องทรงอักษรเงียบลงทันที เซี่ยโฮวรุยหรี่ตาลง ด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อยที่ปรากฏบนใบหน้าของเขา

 

“ข้าได้ยินมาว่าลูกสาวของซูหลุนช่วยซีเอ๋อบนเรือ?”

 

ไฟไหม้บนเรือและการลอบสังหารสุภาพสตรีและเจ้านายชั้นสูงมีความเกี่ยวข้องอย่างกว้างขวาง ดังนั้นเซี่ยโฮวรุยต้องได้รับแจ้งโดยละเอียด

 

“หม่อมฉันได้รับข้อมูลเช่นเดียวกันพะย่ะค่ะ”

 

“ หลังจากอยู่ที่เมืองชุนหยางไม่กี่วัน เจ้าได้เบาะแสอะไรบ้าง?” คําถามของเซี่ยโฮวรุยดูเหมือนจะธรรมดา แต่จริงๆแล้วคําถามนั้นบ่งบอกถึงความสงสัยของเขาเกี่ยวกับทักษะทางการแพทย์ของซูมู่เกอ

 

เซี่ยโฮวโม่เป็กตาดําเล็กน้อย รู้ว่าไม่ว่าเขาจะตอบอย่างไร เขาจะทําให้ซูมู่เกอตกอยู่ในสถานการณ์บางอย่าง

 

“นางเป็นคนฉลาด”

 

เมื่อได้ยินคําตอบนี้ เซี่ยโฮวรุยยิ้มและหยุดถาม

 

“ข้าเหนื่อยแล้ว เจ้ากลับไปได้”

 

“หม่อมฉันกราบทูลลาพะย่ะค่ะ เสด็จพ่อ”

 

หลังจากเซี่ยโฮวโม่จากไป ขันทีอีก็เข้ามาพร้อมกับน้ำชา

 

เซี่ยโฮวรุยค่อยๆจิบชาร้อน

 

“ข้าไม่เคยเห็นเขาปกป้องผู้หญิงคนใดมาก่อน” จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุยกล่าวด้วยรอยยิ้ม ซึ่งดูเหมือนจะอารมณ์ดี

 

เมื่อได้ยินเช่นนั้น วันที่ฮีก็รู้ทันทีว่าพระองค์พูดนั้นหมายถึงใคร

 

“ฝ่าบาท ทั้งหมดทั้งมวลแล้ว คุณหนูไม่สามารถโอ้อวดได้ “

 

“ใช่ นางหน้าตาไม่ดี ช่างน่าเสียดาย!” เซี่ยโฮวรุยส่ายหัวและหลับตาลง

 

ทันทีที่เซี่ยโฮวโม่ออกไปจากวัง เขาได้พบกับเซี่ยโฮวคุณที่รออยู่ที่นั่น

 

รอยยิ้มตามปกติของเซี่ยโฮวคุณถูกแทนที่ด้วยตวงตาที่ไร้ความปรานี้ของเขาที่มองไปที่เซี่ยโฮวโม่

 

“ราชาแห่งจินมีความสามารถมาก!”

 

เยี่ยโฮวโม่มองเขาอย่างไม่แยแส

 

“ขอให้ท่านพิสูจน์ความบริสุทธิ์ได้เร็วที่สุด”

 

“เจ้า! ถ้าข้ารู้ว่าใครอยู่เบื้อหลังเรื่องนี้ละก้อ ข้าจะฉีกมันออกเป็นชิ้นๆ!” เสี่ยโฮวคุณจ้องมองเซี่ยโฮวโม่ด้วยอาการกัดฟันแน่น

 

เซียโฮวโม่เดินตรงผ่านเขาและเดินไปที่ตงหลิน จากนั้นเขาก็ขึ้นม้าของเขา ตงหลินขึ้นมาด้วยและทั้งสองก็จากไป

 

เซี่ยโฮวคุณโกรธมากจนหน้าอกของเขาขึ้นและลงอย่างรุนแรง

 

“องค์ชายสอง เราจะทําอย่างไรต่อไปดีพะย่ะค่ะ?”

 

“ส่งใครสักคนและค้นหาคนเหล่านั้นให้พบ! จับตาดูเซี่ยโฮวโม่ด้วย; หากมีสิ่ง ผิดปกติเกิดขึ้นกับเขา แจ้งให้เราทราบทันที”

 

“ พะยะค่ะ”

 

“ฝ่าบาทพะย่ะค่ะ ทําไมองค์จักรพรรดิจึงขอให้องค์ชายสองตรวจสอบด้วยตัวเอง?” ตงหลิน ที่ติดตามเซี่ยโฮวโม่ถามตัวยความสงสัย

 

เซี่ยโฮวโม่ตอบกลับด้วยสีหน้ามีตมัว “งูพิษ” จะต้องถูกล่อออกจากรูด้วยเหยื่อ”

 

มู่เกอทิ้งเรื่องถูกลอบสังหารไว้เบื้องหลัง นางไม่จํา

 

หลังจากกลับจากทะเลสาบพระจันทร์ เป็นต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้

 

แม้ว่าไฟไหม้และการลอบสังหารได้ถูกกลบด้วยการช่วยเหลือองค์หญิงเก้า มันไม่อาจลืมเลือนได้ เพียงไม่กี่วัน มีคนมาเยี่ยมคฤหาสน์ตระกูล

 

เช้านี้ ซูมู่เกอถูกเรียกให้เข้าพบซูหลุนที่ห้องหนังสือของเขา

 

ในห้องหนังสือซูหลุนนั่งอยู่ที่โต๊ะด้วยอาการคิ้วขมวด

 

ซูมู่เกอถูกคนรับใช้ส่วนตัวนํามา

 

“ใต้เท้า คุณหนูใหญ่มาถึงแล้วขอรับ”

 

ซูหลุนเงยหน้าขึ้นมองซูมู่เกอด้วยการแสดงออกที่ซับซ้อน

 

เมื่อพิจารณาจากรูปลักษณ์ของเขา นางรู้ว่าเขาลังเลที่จะขอให้นางทําอะไรบางอย่างให้

 

ซูมู่เกอเบื่อที่จะอ้อมค้อมกับเขาและพูดตรงไปตรงมาว่า “ท่านพ่อ พูดมาตรงๆดีกว่าเจ้าค่ะ”

 

ซูหลุนขมวดคิ้ว “คนของแม่ทัพวัลกิมมาที่นี่เมื่อวานนี้”

 

ซูมู่เกอรู้ว่าวันนี้มีคนมาที่ประตูของพวกเขาทีละคนๆ พวกเขาส่วนใหญ่ถูกซูหลุนปฏิเสธ แต่ เขาไม่สามารถทําให้แม่ทัพวัลกิมขุ่นเคืองได้ คนที่เป็นแม่ทัพระดับ 3 มีกําลังทหาร 50,000 นาย

 

“นายหญิงแห่งนายพลวัลกิมเพิ่งปวย นางอันได้มีการเชิญแพทย์ประจําจักรวรรดิมาตรวจรักษา แต่ไม่สามารถทําอะไรได้ ดังนั้นนางจึงอยากให้เจ้าลองดู”

 

ซูมู่เกอเล็กคิ้วเล็กน้อย สงสัยว่าทําไมนายหญิงแห่งแม่ทัพวัลกิมจึงไม่มาหาซูหลุนโดยตรงแทนที่จะไปหานางอันเพื่อขอการรักษาจากนาง

 

“ข้าได้ให้สัญญากับชายคนนั้นจากคฤหาสน์ท่านแม่ทัพไปแล้ว และพวกเขาจะมารับเจ้าในวันพรุ่งนี้

 

“ท่านพ่อ ท่านไปสัญญากับเขาโดยที่ไม่ถามข้าได้อย่างไร? ข้าไม่สามารถรับผิดชอบได้หากไม่สามารถรักษานางได้”

 

ซูหลุนไม่พอใจท่าที่ที่ไม่เชื่อฟังของซูมู่เกอ

 

“เจ้ากําลังพูดอะไร? อย่างไรชะพ่ออย่างข้าจะทําร้ายลูกสาวได้อย่างไร? ไม่มีใบหน้าที่สวยงาม เจ้าต้องมีพรสวรรค์ที่น่ายกย่อง ไม่เช่นนั้น เจ้าจะสร้างชื่อเสียงที่นี่ได้อย่างไรในอนาคต?”

 

“โปรดอภัยข้าด้วย ถ้าท่านไม่มีอะไรจะพูดแล้ว”

 

ซูหลุนจ้องมองมาที่นาง “เตรียมตัวให้พร้อมคืนนี้และพรุ่งนี้เช้าห้ามเจ้าสาย”

 

ซูมู่เกอออกจากห้องหนังสือ เมื่อนางกลับไปที่ลานดอกท้อบาน สาวใช้สองนางก็นําของขวัญมากมายมาให้

 

“คุณหนู นายหญิง สิ่งเหล่านี้สําหรับพวกท่านเจ้าคะ ใต้เท้าให้นํามา ใต้เท้าบอกว่าท่านทั้งสองมีสุขภาพที่ไม่ดีและแนะนําอาหารเสริมที่มีคุณค่าทางโภชนาการให้มากขึ้นเจ้าค่ะ”

 

ซูมู่เกอมองไปที่รังนกและโสมบนโต๊ะด้วยรอยยิ้มแดกดัน นางมองไปที่เย่วรู่ จากนั้นก้าวไปข้างหน้าและยิ้มอย่างรู้ทัน “ขอบคุณพี่สาวทั้งสอง” ในขณะที่พูดนางยัดกระเป๋าเล็กๆ สองใบที่เต็มไปด้วยเงินใส่มือของพวกเขา

 

“ใต้เท้าเป็นห่วงคุณหนูใหญ่และนายหญิงใหญ่มากเจ้าค่ะ ใต้เท้าบอกตลอดเวลาว่าเขาจะได้ดูนายน้อยเติบโตขึ้นในอนาคต” หลังจากรับเงินแล้ว สองสาวใช้ทั้งสองก็หยิบยกคําพูดดีๆ มาพูด

 

เมื่อเห็นดวงตาของนางจ้าวสว่างไสวด้วยความหวัง ซูมู่เกอทําได้เพียงแค่ถอนหายใจ นางไม่คาดคิดว่านางจ้าวจะยังคงมีความรู้สึกต่อซูหลุนหลังจากผ่านมาหลายปี

 

หลังจากส่งสาวใช้ทั้งสองไปแล้ว นางจ้าวมองไปที่ซูมู่เกอด้วยรอยยิ้ม “พ่อของเจ้าเป็นห่วงเจ้าและโม่เอ๋อมากขึ้นเรื่อยๆ ข้าโล่งใจมาก”

 

มองไปที่ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของนางจ้าว ซูมู่เกอทนไม่ได้ที่จะบอกนางว่านั่นเป็นเพราะคุณค่าของนาง ซึ่งสามารถช่วยชูหลุนในอาชีพทางการของเขาได้ที่เขาทําเช่นนี้

 

สิ่งที่ทําให้ซูมู่เกอประหลาดใจก็คือหลุนไม่เพียงแต่ส่งของมาที่นี่ แต่ยังตรงไปที่ลานดอกท้อบานเพื่อร่วมทานอาหารค่ำกับพวกเขาในคืนนั้นด้วย!

 

เมื่อฟังข่าว นางอันเกือบทุบถ้วยกระเบื้องหยกที่นางถืออยู่”

 

“เจ้าว่ายังไงนะ? ใต้เท้าของข้าไม่เพียงแต่ให้คนส่งของไปให้เท่านั้น แต่ยังไปทานอาหารค่ำที่ลานดอกท้อบานด้วย!?”

 

สาวใช้ตัวน้อยที่ส่งข้อความไม่เคยเห็นนางอันดุร้ายเช่นนี้มาก่อนและตกใจมาก

 

“ใช่ เจ้าค่ะ”

 

“นังแก่! ช่างน่าอัปยศที่นางยั่วยวนท่านพ่อ! ไม่ ข้าต้องไปสอนบทเรียนให้พวกมัน!” จิงเหวินที่เพิ่งหายจากอาการหวาดผวาบนเรือหลังจากได้พักผ่อนมาสองสามวัน

 

ที่บ้าน ซูหลุนมักจะมาที่ลานบ้านของนางอันและทานอาหารกับนางเสมอและซูจิงเหวินจะมาร่วมทานกับทั้งสอง อย่างไรก็ตาม ใครจะรู้ว่าคืนนี้เขาไปที่ลานดอกท้อบาน!

 

“เหวินเอ๋อ หยุด! หายใจเข้าลึกๆ ระงับความโกรธในใจ แล้วไล่เด็กสาวใช้ออกไป

 

“ท่านแม่ หยุดข้าทําไม?! ท่านพ่อไม่เคยทําแบบนี้มาก่อน ท่านอยากเห็นผู้หญิงสองคนนั้นเหยียบย่ำเราจริงๆหรือ?”

 

นางอันจิบชาเพื่อระงับความโกรธให้เบาลง

 

“ถ้าเจ้าไปตอนนี้ พ่อของเจ้าจะคิดว่าเจ้าไม่สุภาพและลงโทษเจ้า”

 

ก่อนหน้านี้นางมองว่าซูมู่เกอไม่มีตัวตน แต่ตั้งแต่ที่ซูม่เกอไปที่เมืองโจวเพื่อหลุน นางอันไม่มีซักครั้งที่ประเมินผู้หญิงเลวตัวน้อยน้ำต่ำไป

 

“ทําไม? ถ้าท่านหยุดข้าไม่ให้ทําอะไรกับมัน ท่านสามารถรอให้แก่นั่นยึดคฤหาสน์ของเราได้เหรอ!” เมื่อคิดว่าซูมู่เกอได้รับความโปรดปรานจากองค์ชายสองบนเรือ ซูจิงเหวินไม่สามารถทนต่อนางได้อีกต่อไป!

 

เมื่อเห็นความวิตกกังวลของซูจิงเหวิน นางอันค่อยๆสงบลง

 

“ไม่ต้องห่วง พ่อของเจ้าเคยทานอาหารร่วมกับพวกเขามานานมากกว่าทศวรรษแล้ว แต่เขาเพิ่งไปทานอาหารกับพวกเขาแค่มื้อเดียว มันสมควรได้รับความวิตกกังวลมากขนาดนี้จริงหรือ?”

 

ซูจิงเหวินส่งเสียงค่อนขอด “ท่านแม่ ไม่ใต้สัญญาว่าจะกําจัดพวกมันก่อนที่จะมาถึงเมืองหลวงหรือ? แต่ตอนนี้พวกเขายังมีชีวิตอยู่และสบายดี”

 

นางอันจ้องมองลงไปที่เล็บสีแดงพราวของนางพร้อมกับความโหดเหี้ยมในดวงตาของนาง “อีกไม่นานพวกมันจะถึงวาระ!”

 

ในเช้าวันรุ่งขึ้น ซูมู่เกอลุกขึ้นเตรียมขุดกล่องเครื่องมือแพทย์ หลังอาหารเช้า นางขึ้นรถที่มาจากคฤหาสน์ท่านแม่ทัพ”

 

คฤหาสน์ของท่านแม่ทัพวัลกิมตั้งอยู่ที่ถนนหมายเลขสามในเมืองหลวง รถม้าไม่ได้หยุดอยู่ที่ประตูหน้าคฤหาสน์ท่านแม่ทัพ แต่เข้าไปในคฤหาสน์โดยตรงผ่านประตูด้านข้าง

 

ในขณะที่รถม้าหยุดลงอย่างมั่นคง

 

“คุณหนูซู เราถึงแล้วขอรับ”

 

ซูมู่เกอลงจากรถม้าโดยถือชุดกล่องเครื่องมือแพทย์ของนาง

 

สาวใช้ในชุดสีฟ้าอ่อนเดินมาข้างหน้า “คุณหนู ข้าขอคารวะ ข้าชื่อซือฮัว นายหญิงรอท่านอยู่เจ้าคะ โปรดตามข้ามา”

 

ซูมู่เกอพยักหน้าและเดินตามนางไป

 

“ข้าสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับนายหญิงของท่านนายพล”

 

เมื่อได้ยินเช่นนั้น สาวใช้ก็หยุดและขมวดคิ้วเล็กน้อย

 

มันเป็นเรื่องปกติที่แพทย์จะถามเกี่ยวกับอาการของผู้ป่วย อย่างไรก็ตามเมื่อมองไปที่ใบหน้าของสาวใช้ นางสงสัยว่ามันยากเกินไปสําหรับนางที่จะพูดถึง

 

“นายหญิงบอกว่าช่วงนี้นายหญิงนอนไม่ค่อยหลับและมักจะรู้สึกอารมณ์เสียเจ้าค่ะ เราได้เชิญหมอหลวงจากวังหลวงมาเพื่อจัดยารักษาแต่หลังจากกินยา นายหญิงก็ดูเหมือนจะไม่ดีขึ้นเลย มีการกล่าวกันว่าคุณหนูชูเป็นแพทย์ที่มีความเชี่ยวชาญในการรักษาโรคระบาดให้หายได้ เราจึงเชิญท่านมาตรวจวินิจฉัยเจ้าค่ะ”

 

ในขณะที่พูด สาวใช้ก็พาซูมู่เกอตรงไปที่ประตูห้องของท่านแม่ทัพ

 

“ พี่สาวเสี่ยหนวน คุณหนูซูมาแล้วเจ้าค่ะ” ซื้อตั๋วเดินไปหาสายใช้ในชุดสีชมพูและกล่าวด้วยความเคารพ

 

ซือฮัวพยักหน้าให้ซูมู่เกอ แล้วหมุนตัวกลับและเดินเข้าไปในห้อง

 

หลังจากนั้นไม่นาน นางก็ออกมาและนาซูมู่เกอเข้าไป

 

“คุณหนูซู เชิญด้านในเจ้าคะ นายหญิงอยู่ข้างใน”

 

หลังจากซือฮัวยกม่านขึ้น ซูมู่เกอข้ามฉากกั้นที่มีภาพวาดของนกกระเรียนนางฟ้าและเห็นนายหญิงของท่านนายพลเอนกายอยู่บนเก้าอี้ยาว

 

นางหลิน (นายหญิงท่านแม่ทัพ) ดูเหมือนจะอายุราวๆ สามสิบ สวมเสื้อโค้ทแบบยาวสีขาวพระจันทร์ ชุดกระโปรงสีแดงซีดและกบหยกสีเขียวเรียบๆ ที่ผมของนาง นางดูเรียบง่ายแต่สง่างามและเฉยชา

 

การได้ยินการเคลื่อนไหว นางหลินลืมตาขึ้นและมองไปที่ซูมู่เกอ

 

สาวใช้ที่ยืนอยู่ข้างๆ รีบเข้าไปพยุงนางให้ลุกขึ้น

 

“คุณหนูซู มาแล้วเจ้าค่ะ เชิญนั่ง”

 

มีรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความพยายามบนใบหน้าของนางหลิน

 

ซูมู่เกอก้าวไปข้างหน้าโค้งคํานับเล็กน้อยแล้วนั่งทางขวามือของนางหลิน

 

“ท่านรู้สึกมีปัญหาอะไรบ้างเจ้าค่ะ นายหญิงหลิน?”

 

ดวงตาของนางหลินดูไม่แน่นอนเล็กน้อยและนางตอบด้วยเสียงต่ำ “ข้าแค่นอนไม่หลับและไม่อยากอาหาร รู้สึกอารมณ์เสียอยู่เสมอ”

 

ซูมู่เกอพยักหน้า “ข้าขอจับชีพจรท่านได้หรือไม่คะ นายหญิง?”

 

นางหลินพยักหน้าและยื่นมือออกมา

 

ซูมู่เกอก้าวไปข้างหน้าและจับชีพจรของนางสักพัก ก่อนที่นางจะปล่อยมือ

 

“นายหญิง โปรดแสดงสิ้นของท่านให้ข้าดูด้วยเจ้าค่ะ”

 

นางหลินทําตามที่นางบอกและขมู่เกอที่ตรวจสอบอย่างรอบคอบก่อนจะนั่งลง

 

“เมื่อพิจารณาจากชีพจร ท่านไม่มีปัญหาร้ายแรงเจ้าค่ะ”

 

ชีพจรของนางอ่อนแรง มันเสถียรมากจึงไม่มีปัญหาใหญ่

 

“นายหญิง ขากลัวว่าความเจ็บปวยของท่านไม่ได้เกิดจากร่างกายของท่าน แต่เกิดจากจิตใจของท่าน ถ้าท่านต้องการฟื้นตัวท่านควรคลายปมในใจของท่านดีกว่าเจ้าค่ะ”

 

จากนั้นนางหลินก็เงยหน้าขึ้นมองซูมู่เกอ “คุณหนูซู ท่านยอดเยี่ยมมากจริงๆ ถูกต้อง ข้าไม่ได้ปวย เป็นคนอื่นที่ข้าอยากให้ท่านตรวจรักษาในวันนี้”

 

ซูมู่เกอเลิกคิ้วเล็กน้อย “คนอื่น?”