ตอนที่ 606 ตัดขาดจากกัน
“อาหลาน…”
“เจ้าไม่ต้องเรียกข้า รีบไปให้พ้น ไป” หาหลานตะโกนใส่ชังไห่ “ชังไห่ วันหลังเจ้ากับข้าตัดขาดจากกัน ข้าจะถือว่าไม่เคยรู้จักเจ้า เจ้าเองก็อย่ามาหาข้า”
ชังไห่กำหมัดแน่น เอ็นบนมือโปนขึ้น เขานึกไม่ถึงว่าคืนนี้จะพบอาหลาน และนึกไม่ถึงว่าอาหลานจะมาปกป้องหลิ่วเหวินฉือ
พอฟังออกว่าอาหลานตัดสินใจเด็ดขาด ชังไห่ก็เสียใจมาก เขากับอาหลานรู้จักกันมาหลายปี อาหลานไม่เคยพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงอย่างนี้มาก่อน
เขาทำทุกอย่างเพื่อให้อาหลานไปอยู่เคียงข้างเขา แต่กลับทำให้นางออกห่างจากเขามากขึ้นเรื่อยๆ
ชังไห่ไม่รู้จะทำอย่างไรอาหลานจึงจะให้อภัยเขา เขาไม่พูดไม่จา หันหลังออกจากเรือน
อาหลานรีบกลับเข้าไปในห้อง หลิ่วเหวินฉืออาการดีขึ้นแล้ว พอเห็นอาหลานเข้ามา หลิ่วเหวินฉือก็ถาม “อาหลาน เจ้ารู้จักเขา?”
“ฮูหยินน้อย ขออภัย เขาเป็นศิษย์ผู้พี่ของข้า ข้านึกไม่ถึงว่าเขาจะทำอะไรขาดสติอย่างนี้”
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้า เมื่อกี้ถ้าไม่มีเจ้า ข้าคงตายด้วยน้ำมือเขา”
หลิ่วเหวินฉือเป็นคนมีเมตตา นางไม่โทษอาหลาน พอเห็นอาหลานสีหน้ารู้สึกผิด จึงปลอบใจอาหลาน
“ฮูหยินน้อย ข้า…” อาหลานอยากขอร้องหลิ่วเหวินฉือว่าอย่าบอกเรื่องนี้ให้ซูจิ่วซือรู้ แต่นางไม่กล้าพูด ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก็ไม่ได้พูดออกมา เป็นการขอร้องที่เกินไปจริงๆ
แต่หลิ่วเหวินฉือกลับเข้าใจความหมายของอาหลาน “ดูออกแล้ว เจ้าสองคนสนิทสนมกัน วางใจเถอะ! ข้าไม่เอาเรื่องนี้บอกจิ่วซือแน่ แต่เจ้าต้องระวังศิษย์ผู้พี่ของเจ้าให้ดี”
“วันหลังเขาไม่มาก่อเรื่องแน่ เว้นแต่ว่าเขาอยากให้ข้าฆ่าเขา”
อาหลานก้มหน้า นางไม่รู้ว่าทำไมชังไห่จึงจัดการหลิ่วเหวินฉือ เขาต้องรับคำสั่งมาแน่ หรือว่าเวลานี้เขาทำงานให้เฟิงชิงสุ่ยอีก?
ถ้าเป็นอย่างนี้ นางคิดหาเหตุผลไม่ออก ทำไมอยู่ดีๆ เขาก็ร่วมมือกับเฟิงชิงสุ่ย เขากับเฟิงชิงสุ่ยมีความเกี่ยวข้องกันอย่างไร
เรื่องนี้นางไม่เข้าใจ
พอออกจากจวนตระกูลมู่ ชังไห่ก็กลับไปที่จวนแม่ทัพสยบปฐพี พอเห็นชังไห่กลับมา เฟิงชิงสุ่ยซึ่งกำลังรอวันปีใหม่อยู่ในห้องไม่ได้ลืมตาขึ้นมามอง “ตายหรือยัง?”
ก่อนหน้านี้ชังไห่ถูกเฟิงชิงสุ่ยฟาดจนมีแผลทั่วตัว บาดเจ็บหายแห่ง และยังถูกอาหลานฟาดอีก เขาบาดเจ็บไม่น้อย แต่เขาสามารถรับมือกับเฟิงชิงสุ่ยซึ่งวรยุทธไม่สูงได้ไม่มีปัญหา
พอเห็นเฟิงชิงสุ่ยกำลังติดเครื่องประดับอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้ง ชังไห่ก็ลงมือทันที ขณะที่เขากำลังจะลงมือ คนชุดดำสองคนวรยุทธ์สูงส่งก็กระโดดจากข้างนอก เข้ามาจับชังไห่ทันที
เฟิงชิงสุ่ยลุกขึ้น เดินเข้ามาหาชังไห่ ยิ้มหยัน “ดูแล้วเจ้าไม่ได้ทำงานที่ข้ามอบหมายให้สำเร็จ ไม่งั้นคงไม่คิดจะฆ่าข้า เจ้าคงเจอศิษย์ผู้น้องของเจ้าแล้ว!
ชังไห่ เจ้ายังรักศิษย์ผู้น้องของเจ้าอย่างล้ำลึก ข้าให้โอกาสเจ้ารอดชีวิต ในเมื่อเจ้าไม่รับ ก็อย่ามาโทษข้า”
“คุณหนูเฟิงอายุยังน้อย แต่ใจคอโหดเ**้ยม มิน่าองค์รัชทายาทจึงไม่ต้องการคุณหนูเฟิง”
ชังไห่พูดหยัน
คำพูดนี้ทำให้เฟิงชิงสุ่ยโกรธจัด “เจ้าคิดว่าซูจิ่วซือเป็นคนดีนักหรือ ถ้าพูดถึงความโหดร้าย นางไม่ได้ด้อยกว่าข้า มากกว่าข้าด้วยซ้ำ เจ้ารักศิษย์ผู้น้องของเจ้าปานนี้ ไม่รู้ว่าศิษย์ผู้น้องของเจ้ารักเจ้าหรือไม่ ให้ข้าช่วยพิสูจน์ให้เจ้าเห็นหรือไม่”
ชังไห่สังหรณ์ใจ “เจ้าจะทำอะไร?”
“เดี๋ยวเจ้าก็รู้”
เฟิงชิงสุ่ยพูดจบก็ออกคำสั่งอย่างเย็นชา “วันนี้เป็นวันสุดท้ายของปี ในจวนไม่ควรมีการตกเลือด พรุ่งนี้เป็นวันปีใหม่ก็เหมือนกัน มะรืนตัดมือขวาของเขา”
ตอนที่ 607 ข่มขวัญอาหลาน
“จะฆ่าข้าก็ฆ่าเลย ไม่ต้องมาหลอกล่อ” ชังไห่โกรธจัด เขาตกอยู่ในกำมือของผู้หญิงคนนี้ นึกไม่ถึงว่าคุณหนูตระกูลใหญ่จะมีจิตใจโหดเ**้ยมปานนี้ เขาไม่อาจต่อกรกับนางได้เลย
ครั้งนี้เขากลับมาก็เพื่อจะฆ่าเฟิงชิงสุ่ยให้ตายพร้อมกับเขา ถือว่าช่วยอาหลาน นึกไม่ถึงว่าเฟิงชิงสุ่ยจะเตรียมการไว้แล้ว
“มือขวาของเจ้ามีไฝสองเม็ด ศิษย์ผู้น้องของเจ้าอยู่กับเจ้ามานาน ต้องจำมือเจ้าได้แน่ ข้าจะส่งมือเจ้าไปให้นาง ดูว่านางเป็นห่วงเจ้าหรือไม่ อย่างนี้ดีไหม?”
เฟิงชิงสุ่ยมองหน้าชังไห่พร้อมกับหัวเราะร่า ชังไห่โกรธจนร้องด่า “ฆ่าข้าเถอะ แน่จริงเอามีดแทงข้าให้ตาย”
“เจ้าอยากตาย ข้าไม่ให้เจ้าตาย รอเจ้าหมดประโยชน์ก่อนค่อยตายก็ไม่สาย มานี่ พาเขาออกไป”
ชังไห่ด่าเฟิงชิงสุ่ยตลอดทาง แต่เฟิงชิงสุ่ยไม่ใส่ใจ ปล่อยให้ชังไห่ด่า นางอยากดูว่าอาหลานจะปล่อยให้ชังไห่ตายหรือไม่ ชังไห่อยู่ในกำมือของนางแล้ว ไม่ว่าจะสำเร็จหรือไม่ ไม่มีผลเสียต่อนาง
นางต้องการแก้แค้นซูจิ่วซือ ไม่ปล่อยให้ซูจิ่วซือสมปรารถนาง่ายๆ
สองวันต่อมา ฟู่เฉินหรงก็มาช่วยจัดการงานในศาลบรรพชน ทั้งการเซ่นไหว้และพิธีกรรมต่างๆ
ซูจิ่วซือจึงมีเวลาว่างมากขึ้น แต่ละวันอยู่เป็นเพื่อนฮูหยินมู่และหลิ่วเหวินฉือ เหตุการณ์ในคืนนั้นหลิ่วเหวินฉือไม่ได้บอกใคร ซูจิ่วซือก็ไม่รู้เรื่องนี้
จู่ๆ อาหลานก็ได้รับจดหมายกับกล่องไม้ พอเปิดดูพบมือข้างหนึ่ง นางดูแวบเดียวก็รู้ทันทีว่าเป็นมือขวาของชังไห่ หลังมือขวาของเขามีไฝสองเม็ด
อาหลานกระสับกระส่าย สีหน้าซีดเผือด รีบเปิดจดหมายในกล่อง พออ่านจบนางก็ขยำจดหมาย กำไว้ในมือแน่น
กล่องไม้มีขวดเคลือบสีดำ ในนั้นมียาพิษ
จดหมายบอกว่า หากนางเอายาพิษใส่ในแป้งร่ำของซูจิ่วซือก็จะปล่อยชังไห่ พิษนี้ไม่ถึงแก่ชีวิต แต่จะทำให้เสียโฉม ถ้าไม่ทำตาม ภายในสามวันจะส่งหัวของชังไห่ไปให้
ถ้าเดาไม่ผิด จดหมายฉบับนี้เฟิงชิงสุ่ยเป็นคนเขียน เอาชีวิตของชังไห่มาข่มขู่นาง ที่ชังไห่มาฆ่าหลิ่วเหวินฉือเป็นแพราะถูกเฟิงชิงสุ่ยบังคับใช่หรือไม่?
นางเหม่อมองดูมือในกล่อง ความโหดเ**้ยมทารุณของเฟิงชิงสุ่ยนางเคยเห็นมาแล้ว นางรู้ว่าถ้าไม่ทำตาม เฟิงชิงสุ่ยต้องฆ่าชังไห่แน่
เมื่อสองวันก่อนนางเพิ่งพูดกับชังไห่ว่าจะตัดขาดจากเขา ผ่านไปไม่นานเฟิงชิงสุ่ยก็เอาชีวิตของชังไห่มาบีบนาง
นางผิดหวังในตัวชังไห่มาก แต่ไม่คิดว่าจะฆ่าชังไห่จริงๆ เขาเป็นคนที่นางรักมาหลายปี ถึงอย่างไรนางก็ไม่อาจลงมือจัดการเขา
คำขู่ของเฟิงชิงสุ่ย นางโกรธแค้นมาก แต่ไม่รู้จะทำอย่างไร
ไม่ว่าจะช่วยหรือไม่ช่วย นางก็เจ็บปวด
แน่นอนว่านางไม่อาจตัดใจทำร้ายซูจิ่วซือ และไม่มีวันทำร้ายซูจิ่วซือ แต่กับชังไห่นางจะทำอย่างไรดี? ให้นางมองดูชังไห่ตาย นางก็ทำไม่ได้
อาหลานพะว้าพะวังอยู่นาน สมองว่างเปล่า มีแต่ความรู้สึกมึนงง นางนั่งนิ่งอยู่หนึ่งชั่วยาม แล้วเอามือของชังไห่ไปฝังดิน ฉีกจดหมายทิ้ง เก็บยาพิษไว้ในอกเสื้อ
ขณะเดินไปถึงเรือนหวนคะนึง ปิงซินจับอาหลานไว้ “เจ้าไปไหนหรือ?”
“ข้าเพิ่งกลับจากธุระข้างนอก”
“เจ้ามีงานยุ่ง ออกไปข้างนอกบ่อยๆ อาหลาน เมื่อกี้องค์รัชทายาทให้คนเอาชุดแต่งงานมาให้คุณหนู เราไปช่วยคุณหนูเปลี่ยนชุดกันเถอะ”
ปิงซินอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ไม่ได้สังเกตว่าอาหลานมีอะไรผิดปกติ ดึงมืออาหลานเข้าไปในห้องของซูจิ่วซือทันที
