ตอนที่ 600 อาเจียนเป็นเลือด
เมื่อเห็นว่าขอร้องไม่ได้ผล ชิวซูก็เริ่มแช่ง “นางคนชั่ว องค์รัชทายาททำไมรักคนอย่างเจ้า จิตใจต่ำทราม สักวันหนึ่งต้องพบจุดจบไม่ดีแน่ ข้าขอสาปแช่งให้องค์รัชทายาทเลิกรักเจ้า ไม่มีลูกไปตลอดชีวิต”
พอได้ยินชิวซูแช่งด่า อาหลานก็ยื่นมือไปกดจุดชิวซู ชิวซูพูดไม่ได้ และขยับตัวไม่ได้ แต่ยังคงถลึงตาใส่ซูจิ่วซือ สองตาแดงก่ำ ลูกตาแทบจะถลนออกมา
อาหลานหิ้วชิวซูออกไป นางเป็นคนวงการนักเลง เห็นเลือดสดมามาก เคยฆ่าคนไม่น้อย แต่พอเห็นความเด็ดขาดของซูจิ่วซือ นางก็อดประหลาดใจไม่ได้
นางมาอยู่กับซูจิ่วซือเห็นแต่ด้านที่อ่อนโยน ไม่เคยเห็นด้านที่เด็ดขาดอย่างนี้มาก่อน พอเผชิญหน้ากับปัญหาที่เกิดขึ้นนางจึงรู้แล้วว่าทำไมซูจิ่วซือจึงก้าวมาถึงทุกวันนี้ ซูจิ่วซือไม่ใช่คนที่จะยอมให้ใครมาข่มเหง
ซูจิ่วซือเวลานี้ต่างจากที่นางคิดไว้ แต่นางก็ยินดีติดตามซูจิ่วซือต่อไป นางรู้ว่าโลกนี้เป็นโลกที่คนอ่อนแอตกเป็นเหยื่อของคนที่เข้มแข็ง
พออาหลานพาชิวซูออกไปแล้ว ซูจิ่วซือก็นวดขมับ เรื่องนี้คนที่วางแผนตั้งแต่แรกคือเฟิงชิงสุ่ย แต่เฉพาะหน้านี้นางไม่สามารถจัดการเฟิงชิงสุ่ยได้ เพราะเฟิงชิงสุ่ยไม่ได้ทำอะไร แต่สักวันหนึ่งนางต้องคิดบัญชีกับเฟิงชิงสุ่ยให้ได้
นางไม่รู้ว่าหลิ่วเหวินฉือกับฮูหยินมู่จะทนรับการโจมตีอย่างนี้ได้หรือไม่ ปีใหม่คงไม่ได้อยู่อย่างมีความสุขแน่
นางนั่งลงครู่หนึ่งแล้วไปที่เรือนของฮูหยินมู่ ฮูหยินมู่ฟื้นแล้ว มู่อวิ๋นชางกับมู่เจี๋ยกำลังเฝ้าดูอยู่ สีหน้าของฮูหยินมู่ห่อเ**่ยว ไม่พูดไม่จา นางยังไม่รู้เรื่องที่หลิ่วเหวินฉือแท้งลูก
“ท่านแม่”
ซูจิ่วซือเรียกเบาๆ
ฮูหยินมู่เงยหน้ามองซูจิ่วซือแวบหนึ่ง แล้วกวักมือเรียก “ซือซือ เจ้ามาแล้ว”
“ท่านแม่ ขออภัย พี่รองตายเพราะข้า ถ้าท่านแม่จะโทษใครก็โทษข้าเถอะ! ท่านแม่ดูแลสุขภาพให้ดี” ซูจิ่วซือเดินเข้ามาหาฮูหยินมู่ น้ำเสียงละอายใจ
ฮูหยินมู่พูดพึมพำ “เขาเป็นพี่ ปกป้องน้องสาวไม่ใช่เรื่องผิด มิน่าเขาถึงไม่ได้กลับมาฉลองปีใหม่ ข้าหาผู้หญิงให้เขาแล้ว เดิมทีคิดว่าถ้าเขากลับมาจะปรึกษาเรื่องนี้ ทำไมเขาไม่กลับมาเลย…”
ทั้งสามนิ่งเงียบ ในที่สุดมู่อวิ๋นชางก็พูดขึ้น “ฮูหยิน มู่หยางอยากให้เจ้ามีความสุข อย่าให้ลูกต้องผิดหวัง ให้เขาอยู่ปรโลกอย่างสงบจะได้มาเกิดใหม่”
“เหวินฉือล่ะ? เป็นอย่างไรบ้าง?”
ฮูหยินมู่นึกถึงหลิ่วเหวินฉือ
“พี่สะใภ้ไม่เป็นไร เพียงแต่ตกใจ เวลานี้ยังมาเยี่ยมท่านแม่ไม่ได้”
มู่เจี๋ยพูดขึ้น
“นางไม่เป็นไรก็ดีแล้ว อวิ๋ชาง เจ้ามีงานยุ่ง กลับไปก่อนเถอะ! มู่เจี๋ย เจ้าก็เหมือนกัน ข้ามีซือซืออยู่ด้วยก็พอ”
มู่อวิ๋นชางกับมู่เจี๋ยรู้ว่าฮูหยินมู่มีเรื่องจะคุยกับซูจิ่วซือ จึงทยอยกันเดินออกจากห้อง ซูจิ่วซือนั่งบนเตียงของฮูหยินมู่
“เด็กโง่ อย่าโทษตัวเอง เรื่องนี้ไม่โทษเจ้า”
“ท่านแม่ ข้ากลัวว่าท่านแม่จะเสียใจ จึงไม่กล้าบอกเรื่องนี้ให้ท่านแม่รู้
พี่รองอยากให้ท่านแม่มีความสุข แม้ไม่ได้เห็นหน้าท่านแม่เป็นครั้งสุดท้าย แต่พี่รองก็สั่งเสียไว้ ให้ข้าดูแลท่านแม่ให้ดี อย่าให้ท่านแม่เป็นห่วงพี่รอง พี่รองเป็นคนดี ชาติหน้าคงได้ไปเกิดในครอบครัวที่ดีแน่”
ฮูหยินมู่แววตาหม่นหมองอย่างชัดเจน ครอบครัวมาอยู่พร้อมหน้ากันไม่ใช่ง่ายๆ กลับขาดลูกไปคนหนึ่ง นางพยักหน้า ไม่พูดอะไรอีก และไม่รู้ว่าจะพูดอะไร ครู่ใหญ่จึงพูดขึ้น “ข้าไม่เป็นไร”
ซูจิ่วซืออยู่กับฮูหยินมู่ตลอดเวลา จนกระทั่งฟ้ามืดจึงกลับ ทันทีที่ซูจิ่วซือเดินออกไป จู่ๆ ฮูหยินมู่ก็กระอักเลือดกองใหญ่ ป้าจางซึ่งอยู่ข้างๆ ตกใจรีบเข้าไปหา
ตอนที่ 601 ช่วยข้าจัดการธุระ
“ฮูหยิน …”
“เป็นตายแล้วแต่โชคชะตา ข้าไม่เป็นไร เรื่องนี้อย่าให้ใครรู้”
ฮูหยินมู่กลับสงบลงมาก สุขภาพนางไม่ดีอยู่ก่อนแล้ว ป่วยกระเสาะกระแสะมาหลายปี พอรู้ว่ามู่หยางตาย แม้ภายนอกจะสงบ แต่ไม่อาจปกปิดความหวั่นไหวในใจได้ เรื่องนี้กระทบกระเทือนจิตใจนางมาก นางยังยอมรับไม่ได้
นางกลัวว่าตัวเองจะเหลือเวลาไม่นาน อีกหน่อยซูจิ่วซือก็จะแต่งงาน ไม่ว่าอย่างไรนางก็ต้องอยู่ต่อไปจนกว่าจะเห็นลูกสาวแต่งงานออกไป นางจึงจากไปได้อย่างสบายใจ
คืนนั้น เฟิงชิงสุ่ยได้รับของกำนัลเป็นหัวของชิวซู จวี๋เซียงสาวใช้เปิด**บไม้เห็นหัวคนก็ตกใจจนสะอึก มือสั่น **บไม้ตกลงบนพื้น หัวคนกลิ้งไปที่เท้าของเฟิงชิงสุ่ย
จวี๋เซียงรีบคุกเข่าลงกับพื้น ตัวสั่นงันงก “คุณหนูโปรดยกโทษ”
เฟิงชิงสุ่ยกลับไม่กลัว นางเคยผ่านสงครามมาแล้ว เห็นการตายมามาก หัวของชิวซูไม่ทำให้นางตกใจ แต่นางรู้สึกโกรธ โกรธอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ซูจิ่วซือส่งหัวชิวซูมาให้เป็นการท้าทายนาง
เพิ่งได้รับพระราชทานการหมั้นหมายก็ท้าทายนางอย่างเปิดเผย ซูจิ่วซือ ใจกล้าจริงๆ
ชิวซูแม้ติดตามนางอย่างใกล้ชิดมาหลายปี แต่ก็เป็นสาวใช้ ไม่ทำให้นางเสียใจ ตายก็เปลี่ยนคนใหม่ได้
แม้แต่การตายของมู่หยางพวกนั้นยังปิดบังไว้ แสดงว่าฮูหยินมู่ทนรับแรงกดดันไม่ได้
เลือดที่กระโปรงของหลิ่วเหวินฉือนางเห็นอย่างชัดเจน ลูกในท้องคงแท้งแน่ ไม่งั้นซูจิ่วซือไม่ลงมือเ**้ยมโหดอย่างนี้ ถ้าเดาไม่ผิด เรื่องนี้ฮูหยินมู่ยังไม่รู้ ดูจากนิสัยอ่อนแอของฮูหยินมู่ พวกนั้นคงไม่กล้าบอกฮูหยินมู่ ว่าฮูหยินมู่เป็นคนกระแทกท้องของลูกสะใภ้จนแท้งลูก
ซูจิ่วซือ เจ้าทำให้ตระกูลเฟิงของข้าไม่เป็นอันสงบสุข ตระกูลมู่ก็อย่าหวังว่าจะสงบสุข ถ้าฮูหยินมู่ตาย ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าจะได้แต่งงานสมความตั้งใจ
พอคิดได้อย่างนี้ เฟิงชิงสุ่ยก็ยิ้มหยัน
“หาที่ขุดหลุมฝังชิวซู”
เฟิงชิงสุ่ยออกคำสั่ง
จวี๋เซียงไม่กล้าแตะต้องหัวของชิวซู นางกับชิวซูค่อนข้างสนิทกัน พอเห็นสภาพที่น่าอนาจของชิวซูเวลานี้ นางรู้สึกทั้งกลัวและเสียใจ
“ยังมัวทำอะไรอยู่?”
พอเห็นจวี๋เซียงไม่ขยับ เฟิงชิงสุ่ยก็เริ่มไม่พอใจ
จวี๋เซียงคลานเข่าเข้ามาหา คุกเข่าที่พื้นเป่าลมใส่หัวของชิวซู มือยังคงสั่นตลอดเวลา เอาหัวคนใส่กลับเข้าไปใน**บไม้อย่างทุลักทุเล แล้วยก**บไม้ออกไป
เฟิงชิงสุ่ยเข้าไปที่ห้องเก็บฟืน ในนั้นขังเด็กหนุ่มคนหนึ่ง เด็กหนุ่มคนนั้นก็คือชังไห่
ชังไห่ผมเผ้ารุงรัง มือเท้าถูกล่ามโซ่ ตามตัวมีรอยเลือดเป็นหย่อมๆ เห็นรอยแส้ฟาดอย่างชัดเจนเสื้อผ้ามีรอยฉีกขาดหลายแห่ง
“คุณหนูเฟิง ถ้าจะฆ่าข้าก็ฆ่าเถอะ ขังข้าไว้มีประโยชน์อะไร เปลืองที่เปล่าๆ”
มุมปากชังไห่มีรอยเลือด พอเห็นเฟิงชิงสุ่ยเดินเข้ามา ก็ยิ้มหยัน
“เจ้าอยากตาย แต่ข้าไม่ฆ่าเจ้า เจ้าไม่อยากพบศิษย์ผู้น้องของเจ้าหรือ?
เจ้าช่วยข้าจัดการเรื่องหนึ่ง ถ้าสำเร็จข้าจะแก้พิษในตัวเจ้า เจ้ายังมีโอกาสคืนดีกับศิษย์ผู้น้องของเจ้า เจ้าเป็นคนฉลาด หลอกได้กระทั่งข้า วันหลังเจ้าคงเอาชนะศิษย์ผู้น้องของเจ้าได้ไม่ยาก”
ชังไห่ชำเลืองมองเฟิงชิงสุ่ย “ทำไมข้าต้องเชื่อคำพูดของเจ้า?”
“เพราะเจ้าไม่มีทางเลือก” เฟิงชิงสุ่ยก้มลงมองชังไห่ซึ่งนั่งอยู่ที่พื้น “ถ้าเจ้าอยากมีชีวิตอยู่มีทางเดียวเท่านั้น ไม่งั้นข้าไม่มีวันให้เจ้าตาย ข้าจะทรมานเจ้าช้าๆ ให้เจ้าได้ลิ้มรสความทรมานยิ่งกว่าตาย”
