ตอนที่ 586 เจ้าเป็นคนเขียนจดหมายใช่หรือไม่
“คุณหนูมู่คิดมากเกินไป ข้าไม่ดีใจได้อย่างไร เพียงแต่คาดไม่ถึง คิดว่าคงไม่ได้พบคุณหนูมู่แล้ว นึกไม่ถึงว่าคุณหนูมู่ยังกลับมาอย่างปลอดภัย คุณหนูมู่โชคดีจริงๆ”
คำพูดเยาะเย้ยของเฟิงชิงสุ่ย ซูจิ่วซือไม่ใส่ใจ รอยยิ้มบนใบหน้าไม่จางหาย “เสียดายที่ฟ้าไม่เป็นใจ บางเรื่องก็เป็นอย่างนี้ ทั้งๆ ชัยชนะอยู่ในมือ แต่สุดท้ายกลับพ่ายแพ้”
“ยังไม่ถึงตอนจบ ใครจะรู้ว่าผลเป็นอย่างไร? คุณหนูมู่ไม่ต้องกระหยิ่มเกินไป โชคดีมักจะไม่เกิดขึ้นบ่อย”
“คุณหนูเฟิงพูดถูกต้อง เวลานี้ยังไม่ถึงตอนจบ เร็วเกินไปที่จะยืนยัน แต่สิ่งที่คุณหนูเฟิงมองเห็นเวลานี้ไม่มีอยู่แล้ว”
เฟิงชิงสุ่ยมองซูจิ่วซืออย่างระแวง น้ำเสียงหนักแน่น “ข้าไม่รู้ว่าเจ้าใช้วิธีใดมาสยบหนอนไหมพิษ แต่ข้ามั่นใจว่าหนอนไหมพิษในตัวเจ้าไม่มีวันหายไปไหน ชาตินี้เจ้าอย่าหวังว่าจะแก้พิษได้”
“ถ้าคุณหนูเฟิงถูกหลอกล่ะ? หนอนไหมพิษนั่นความจริงไม่ใช่หนอนไหมพิษ ข้ายังสบายดี แผนการของคุณหนูเฟิงล้มเหลว วันหลังขอให้คุณหนูเฟิงดูแลตัวเองให้ดี หนี้นี้ข้าจะจำไว้”
เฟิงชิงสุ่ยสีหน้าซีดเล็กน้อย หรือว่าหนอนไหมพิษที่นางซื้อไม่ใช่ของจริง ไม่งั้นทำไมซูจิ่วซือจึงไม่มีอาการอะไรเลย
หนอนไหมพิษนั้นนางซื้อจากคนเผ่าชิงเสวียนที่ชายแดนภาคเหนือ คนคนนั้นบอกนางว่ามีพิษแน่นอน แต่กลับกลายเป็นว่านางถูกหลอก
พอคิดได้อย่างนี้เฟิงชิงสุ่ยก็โกรธจัด ต้องสั่งสอนเจ้าคนนั้นให้ได้ ใครหลอกนางคนนั้นต้องจ่ายค่าตอบแทน
“งั้นข้าจะรอ ดูว่าคุณหนูมู่ยังมีความสามารถอะไรอีก ระหว่างเจ้ากับข้าสุดท้ายก็เหลือคนเดียวเท่านั้นที่จะครองตำแหน่งพระชายารัชทายาท ข้าไม่ยอมปล่อยให้เจ้าชิงตำแหน่งไปง่ายๆ ซูจิ่วซือ เจ้าอยากเป็นพระชายารัชทายาทไม่ใช่เรื่องง่ายๆ”
ความจริงแล้ววันนี้ซูจิ่วซือมาหาฟู่เยวอี้ ไหนๆ ก็มาที่จวนแม่ทัพสยบปฐพี จึงแวะมาหาเฟิงชิงสุ่ย จะได้ให้เฟิงชิงสุ่ยเห็น ไม่เช่นนั้นนางจะคิดว่านางโชคดีไปหมดทุกเรื่อง
เมื่อเห็นว่าเรื่องที่จะพูดก็พูดไปแล้ว ซูจิ่วซือจึงลุกขึ้นบอกลา “ข้ามีนัดกับฮูหยินเฟิง ไม่รบกวนคุณหนูเฟิงแล้ว ลาก่อน”
พูดจบ ซูจิ่วซือก็ออกไป เฟิงชิงสุ่ยสีหน้าโกรธขึ้ง กำหมัดทุบโต๊ะอย่างแรง นางมีวรยุทธ พอออกแรงมาก โต๊ะก็สะเทือนจนชาหก
ชิวซูไม่ค่อยได้เห็นเฟิงชิงสุ่ยเกรี้ยวกราดอย่างนี้มาก่อน นางตกใจรีบคุกเข่าลงกับพื้น “คุณหนูอย่าโกรธ”
“รีบไปหาคนชิงเสวียนนั่น ข้าจะสั่งสอนมันให้หนำใจ”
“บ่าวจะออกไปสั่ง คุณหนูอย่าโกรธ ถ้าโกรธจะทำลายสุขภาพไม่สมควรอย่างยิ่ง”
ชิงซูคุกเข่าที่พื้น เตือนอย่างระมัดระวัง
เฟิงชิงสุ่ยคลายความโกรธลง ลุกกลับไปที่ห้อง ชิวซูรีบตามไป
ซูจิ่วซือออกจากเรือนของเฟิงชิงสุ่ยแล้วก็ไปที่เรือนของฟู่เยว่อี้ ช่วงนี้ฟู่เยว่อี้กำลังสบายอกสบายใจ
แต่ละวันนางจะดีดพิณเล่นหมากล้อมอยู่ในเรือน เวลานี้นางกำลังเอาดอกเหมยที่ตัดจากสวนหลังเรือนมาจัดแจกัน ถือกรรไกรตัดแต่งกิ่งริดใบอยู่
ข้างนอกลมเหนือพัดกราว ในห้องของฟู่เยว่อี้กลับอบอุ่น นางยืนที่โต๊ะก้มหน้ามองดอกเหมยในมือที่ตัดแต่งเสร็จ พอเห็นซูจิ่วซือเข้ามา นางก็วางกรรไกรในมือลง ยิ้มให้ซูจิ่วซืออย่างอ่อนหวาน “โอกาสนี้หายากที่เจ้ามาเยือนข้า เป็นแขกคนสำคัญ”
ซูจิ่วซือปลดเสื้อคลุมให้อาหลานซึ่งอยู่ข้างหลัง แล้วยื่นเตาเล็กให้อาหลาน เหม่ยพ่านรีบเข้ามารินชาร้อน ทั้งสองนั่งด้วยกัน
“จดหมายฉบับนั้นเจ้าเป็นคนเขียนใช่หรือไม่?”
ตอนที่ 587 จะบอกความลับให้
พอนั่งลงแล้ว ซูจิ่วซือก็ไม่อ้อมค้อม และไม่แตะต้องชาบนโต๊ะ ถามขึ้นทันที
ฟู่เยว่อี้ชะงัก ใบหน้ากลมแสดงความประหลาดใจออกมาแวบหนึ่ง จากนั้นก็ดื่มชาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ข้าไม่เข้าใจคำพูดของคุณหนูมู่ คุณหนูมู่โปรดอธิบาย”
“เจ้าไม่เข้าใจคำพูดของข้าได้อย่างไร เรื่องนี้ข้าคิดอยู่นาน นึกถึงว่าใครบ้างที่อาจจะเขียนจดหมายนี้ และพบว่าเจ้าเป็นคนที่น่าสงสัยที่สุด เฟิงชิงสุ่ยไม่ใช่คนเขียนจดหมายแน่ นางอยากให้ฟู่เฉินหรงได้รับชัยชนะกลับมา เรื่องนี้ถ้าปิดบังฟู่เฉินหรงไปรู้ตลอดชาติยิ่งดี
คนตระกูลมู่ไม่รู้เรื่องนี้ คนใกล้ชิดข้าก็ไม่มีวันเขียนจดหมายนี้แน่
เรื่องนี้จวนซิ่นอ๋องได้ประโยชน์มากที่สุด แต่จวนซิ่นอ๋องไม่รู้เรื่อง สุดท้ายจึงเหลือแต่เจ้า
วันนั้นตอนที่ข้ามาหาเฟิงชิงสุ่ยเจ้าก็เห็น ข้าไม่รู้ว่าเจ้าใช้วิธีใดจึงรู้เรื่องนี้ แต่เจ้ามีเหตุผลที่จะเขียนจดหมาย เจ้าบอกว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับจวนซิ่นอ๋องอีก แต่สุดท้ายเจ้าก็ยังยุ่งเกี่ยว”
ซูจิ่วซือพูดถึงการวิเคราะห์ของตนให้ฟู่เยว่อี้ฟัง ตอนที่มานางยังไม่มั่นใจ เมื่อกี้ขณะที่นางถาม เห็นมือของฟู่เยว่อี้ชะงัก ทำให้นางมั่นใจว่าเป็นฟู่เยว่อี้แน่
ช่างสมกับที่ได้รับการเลี้ยงดูจากจวนซิ่นอ๋อง ยังดีที่ฟู่เฉินหรงไม่ใช้อารมณ์กำหนด ไม่เช่นนั้นคงเกิดความเสียหายใหญ่โตแน่
ฟู่เยว่อี้ฟังจากน้ำเสียงของซูจิ่วซือ รู้ว่าซูจิ่วซือมั่นใจว่าเป็นนาง หากปฏิเสธก็ไม่มีประโยชน์ ท่าทางของนางเมื่อครู่นี้เองที่ทำให้ความลับเปิดเผยออกมา
ซูจิ่วซือรู้จักสังเกตสีหน้าท่าทางของฝ่ายตรงกันข้าม
“ใช่ จดหมายนั้นข้าเป็นคนเขียนเอง เฟิงชิงสุ่ยกับเฟิงเยว่เป็นคนออกความคิดเรื่องนี้ พอดีข้าได้ยินเข้า”
ฟู่เยว่อี้น้ำเสียงราบเรียบ “ข้าเป็นคนกลับคำเอง ข้าไม่มีอะไรจะอธิบาย เป็นอย่างที่เจ้าพูด ถึงอย่างไรข้าเป็นคนของจวนซิ่นอ๋อง
แม้ข้าจะโกรธอย่างไรก็ไม่อาจเปลี่ยนความจริงข้อนี้ ท่านพ่อท่านแม่เป็นผู้ให้กำเนิดและเลี้ยงดูข้า เรื่องนี้ข้าแค่ทำอะไรเล็กน้อย ข้าจึงเขียนจดหมาย เพื่อชดเชยความผิด ข้าจะบอกความลับให้เจ้าฟัง”
ซูจิ่วซือไม่ได้พูดอะไร เดิมทีนางก็ไม่ได้ไว้ใจฟู่เยว่อี้ทั้งหมด การร่วมมือกับฟู่เยว่อี้มีความเสี่ยง ไม่มีใครไว้ใจใครอย่างแท้จริง
“ข้าได้ยินว่าตอนเจ้าอยู่ที่แคว้นเว่ยก็ใกล้ชิดกับไป๋โหรว ดูแล้วเจ้าคงรู้ว่านางเป็นคนของท่านพ่อ เจ้าคงสนใจเรื่องของนาง ข้าจะบอกเรื่องของนางให้เจ้าฟัง เจ้าจะได้ไม่โดนไป๋โหรวหลอก”
เดิมทีซูจิ่วซือก็อยากจะดึงไป๋โหรวเป็นพวก เพราะรู้สึกว่าไป๋โหรวไม่ได้จงรักภักดีต่อซิ่นอ๋อง ไป๋โหรวเพียงแต่ถูกควบคุม ซิ่นอ๋องควบคุมไป๋โหรวอย่างไร เรื่องนี้นางไม่ได้สืบให้ชัดเจน แคว้นเจียงไม่มีข่าวคราวของพระสนมโหรวเลย”
เวลานี้ฟู่เยว่อี้ยอมบอก นางเองก็อยากฟัง นางกับฟู่เยว่อี้ไม่มีอะไรที่ต้องชดเชยกัน
“ความจริงแล้วไป๋โหรวเป็นพี่สาวข้า แม่ของไป๋โหรวเคยเป็นนางรำ ชาติกำเนิดต้อยต่ำ ตอนนางอายุสองขวบแม่ก็ตาย ท่านพ่อเห็นไป๋โหรวหน้าตาน่ารัก จึงอบรมให้นางเป็นเบี้ยที่ใช้ความสวยเป็นประโยชน์”
บเรื่องนี้ซูจิ่วซือนึกไม่ถึง ไป๋โหรวเป็นลูกสาวที่แท้จริงของซิ่นอ๋อง ให้ลูกสาวไปทำเรื่องอย่างนี้ ช่างเป็นพ่อที่ใจร้ายจริงๆ
“ไป๋โหรวรู้ชาติกำเนิดของตัวเองหรือไม่?”
“ไม่รู้ ถ้ารู้ คงจะโกรธท่านพ่อมาก นางนึกว่าตนเองเป็นลูกกำพร้าไร้ที่พึ่ง ถือตัวว่าเป็นบ่าว ทำให้นางทำงานให้ท่านพ่อโดยไม่คำนึงถึงชีวิต
ท่านพ่อให้นางกินยาพิษ ต้องกินยาแก้พิษทุกสองเดือน ไม่เช่นนั้นหน้าตาจะกลายเป็นเหมือนยายแก่อายุเจ็ดสิบ แก่อย่างรวดเร็ว
แต่ไหนแต่ไรผู้หญิงทุกคนรักสวยรักงาม ไป๋โหรวรักหน้าตาของตัวเองมาก เรื่องนี้ทำให้นางเสียใจยิ่งกว่าตาย ทำให้นางไม่กล้าขัดขืน”
