ตอนที่ 554 จงมั่วเจียงปรากฏตัว
“อาหลาน ออกไปก่อน!”
ซูจิ่วซือโบกมือ อาหลานเห็นว่าซูจิ่วซือรู้จักคนชุดดำ จึงผละไปอยู่ข้างๆ
“ไม่เจอกันตั้งนาน คิดถึงข้าไหม?” จงมั่วเจียงจ้องหน้าซูจิ่วซือตรงๆ น้ำเสียงผ่อนคลาย
“ขออภัย ไม่เคยคิดถึง เจ้าสำนักทำไมจู่ๆ ก็มาที่นี่?” ซูจิ่วซือสีหน้าสงบ พูดกับจงมั่วเจียงด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
จงมั่วเจียงถอนหายใจเบาๆ “ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นผู้หญิงใจดำ ข้าคิดถึงเจ้าตลอดเวลา ถ้าข้าไม่มาหา เจ้าคงจำไม่ได้ว่าข้าเป็นใคร จิ่วซือ ทำไมเจ้าจึงใจแข็งอย่างนี้?”
“เจ้าเองก็ไม่ใช่เพิ่งเห็นข้าครั้งแรก เจ้าสำนักน่าจะรู้อยู่แก่ใจ”
จงมั่วเจียงนั่งบนม้านั่งหน้าซูจิ่วซือ ใบหน้าคมสันนั้นแสดงความคิดถึงซูจิ่วซืออย่างล้ำลึก
หลังจากซูจิ่วซือไปแล้ว เขายังคงคิดถึงซูจิ่วซือมาก นึกอยากมาหานางหลายครั้ง แต่ก็สะกดใจไว้
ถ้ามาตูเฉิงโดยไม่มีเหตุ แม้จะมาแล้ว ซูจิ่วซือคงไม่ต้อนรับเขา อย่างน้อยเขาก็เป็นเจ้าสำนักวิหคเขียว เรื่องที่จะยอมให้ใครรังเกียจ เขารับไม่ได้
ครั้งนี้พอได้รับจดหมายจากเผยปิงปิง เขารีบมาตูเฉิงทันที ในที่สุดเขาก็มีเหตุผลสมควรที่จะมาหาซูจิ่วซือแล้ว
เป็นเหตุผลที่จะให้กับซูจิ่วซือ และให้กับตัวเอง
เขารู้ว่าเหตุการณ์ครั้งก่อนซูจิ่วซือไม่พอใจเขา ผู้หญิงคนนี้ช่างโกรธนานจริงๆ ครั้งนี้ที่เขามาหาอย่างน้อยก็เพื่อแก้ปมครั้งนั้น เขาไม่อยากให้ซูจิ่วซือมองเขาเป็นคนหื่นกระหาย
“ข้าไม่รู้จะทำอย่างไรกับเจ้าจริงๆ ใต้หล้ามีเพียงซูจิ่วซือคนนี้แหละ พอข้าได้รับจดหมายจากปิงปิง นางเล่าเรื่องราวของเจ้าให้ข้าฟัง ข้ารู้จักเจ้าแม่ ข้าจะพาเจ้าไปหาเจ้าแม่ ถือว่าเป็นการชดใช้ที่ข้าเคยลบหลู่เจ้าคราวก่อน”
จงมั่วเจียงเห็นซูจิ่วซือฟังคำพูดของตน จึงพูดต่อ “ข้าเพิ่งมาถึงตูเฉิงเมื่อกี้เห็นรถม้าเจ้าออกไป จึงติดตามเจ้ามาที่นี่ เกิดอะไรกับเจ้าหรือ? ทำไมจึงตกอยู่ในกำมือของซิ่นอ๋อง เขาคงไม่อยากได้ตัวเจ้าใช่หรือไม่!”
“อย่าพูดเหลวไหล” ซูจิ่วซือขมวดคิ้ว “ซิ่นอ๋องจับข้ามาเพื่อจุดหมายอื่น”
“คงต้องการอาศัยเจ้าไปขู่ฟู่เฉินหรง การต่อสู้ระหว่างผู้ชายแต่กลับดึงเจ้ามาเกี่ยวข้อง แม่นาง ตามข้าไปเถอะ! ข้าพาคนมาแล้ว พาเจ้าออกไปจากที่นี่ได้ไม่มีปัญหา สาวใช้เจ้าก็มีวรยุทธ”
จงมั่วเจียงพูดจบก็เตรียมจะพาซูจิ่วซือไป แต่ซูจิ่วซือสั่นหัว “ความหวังดีของเจ้าสำนักข้ารับไว้ เวลานี้ข้ายังไปไม่ได้ พรุ่งนี้ซิ่นอ๋องจึงจะปล่อยแม่ข้ากับพี่สะใภ้”
จงมั่วเจียงเข้าใจคำพูดของซูจิ่วซือแล้ว เขาพูดด้วยความเสียดาย “เจ้าตั้งใจเอาตัวมาแลกนี่เอง เยี่ยมจริงๆ เดิมทีเจ้าต้องการอาศัยตระกูลมู่ แต่พออยู่ไปกํมีความผูกพัน ทำไมเจ้าไม่ผูกพันข้าตอนที่ไปอาศัยข้า”
ซูจิ่วซือมุมปากกระตุก แต่ไม่พูดอะไรออกมา
“ก็ได้ ข้ารออีกหน่อยแล้วค่อยพาเจ้าไป แม่นาง หนอนไหมพิษในตัวเจ้าใครเป็นคนเอาให้เจ้ากิน? ข้าจะช่วยแก้แค้นให้ ไร้คุณธรรมจริงๆ ถึงกับเอาพิษอย่างนี้ให้เจ้ากิน”
“เรื่องนี้ไม่รบกวนเจ้าสำนัก ข้าจะแก้แค้นเอง”
“เจ้าอย่าเกรงใจ ตอนนี้ข้าเองก็ไม่มีอะไรทำ”
ซูจิ่วซือยิ้มน้อยๆ “แก้แค้นด้วยตัวเองจะรู้สึกดีกว่า”
“พูดอย่างนี้ก็ถูก ลงมือจัดการกับคู่แค้นด้วยตัวเองช่างดีจริงๆ เจ้าเป็นคนกล้าหาญมาตลอด และกล้าลงมือ แก้แค้นด้วยตัวเองก็ดี”
ตอนที่ 555 ทำไมทรมานเขาอย่างนี้
อาหลานลอบมองจงโม่เจียง เห็นจงโม่เจียงมีลักษณะตรงกับความต้องการของเจ้าแม่ พอได้ยินซูจิ่วซือเรียกเขาเป็นเจ้าสำนัก นางก็ตัดสินได้ว่าเป็นคนวงการนักเลง จึงถามด้วยความอยากรู้ “คุณชายท่านนี้สังกัดพรรคไหนสำนักไหน?”
“แม่นางดำ ข้าจงโม่เจียง” จงโม่เจียงมองหน้าอาหลานแวบหนึ่ง สาวใช้ของซูจิ่วซือคนนี้ท่าทางซื่อๆ
อาหลานได้ยินจงโม่เจียงเรียกตนว่าแม่นางดำ ก็ไม่ถือสา เพราะเขาไม่ใช่คนแรกที่เรียกนางอย่างนี้
นางกลับประหลาดใจในฐานะของจงโม่เจียง คุณชายหนุ่มคนนี้เป็นเจ้าสำนักวิหคเขียว ประมุของค์กรนักฆ่าในวงการนักเลงคนนี้ยังหนุ่มมาก นางเข้าใจมาตลอดว่าเป็นคนแก่
เมื่อมีเขาอยู่ ไม่ต้องกลัวว่าซูจิ่วซือจะหนีไปไม่ได้ สำนักวิหคเขียวมีบารมีมากในวงการนักเลง
ทำไมคุณหนูของนางจึงรู้จักเจ้าสำนักวิหคเขียว ดูท่าทางคุ้นเคยกันมาก แปลกจริงๆ ฐานะของทั้งสองแตกต่างกันมาก ตามเหตุผลแล้วไม่น่าจะมีโอกาสรู้จักกันด้วยซ้ำ
“เอ่อ…เจ้าสำนักจง เจ้าคิดจะพาคุณหนูไปพบเจ้าแม่จริงหรือ?”
“ข้าจะหลอกทำไม จริงแท้แน่นอน” พูดจบจงโม่เจียงก็มองหน้าซูจิ่วซือ “จิ่วซือ วางใจเถอะ! มีข้าทั้งคน เจ้าแม่ต้องเอาผลเซียงหลิงให้เจ้าแน่”
“เจ้าไม่กลัวเจ้าแม่?”
ซูจิ่วซือขมวดคิ้ว รู้สึกคาดไม่ถึง เขาคงรู้อยู่แล้วว่าเจ้าแม่เป็นคนอย่างไร
“นางจะกินข้าทำไม ข้าเคยบีบคั้นเจ้า เวลานี้ข้ามาอุทิศตัวให้เจ้า ถือว่าเป็นการชดเชย วันหลังเจ้าจะได้ลืมเรื่องนั้น ข้าขอรับรอง จะไม่ทำอย่างนั้นอีก”
ซูจิ่วซือรู้สึกไม่รู้จะตอบอย่างไร ทำไมจึงได้ยินจงโม่เจียงพูดแปลกๆ ว่าอุทิศตัว ถ้าจงโม่เจียงไม่พูดถึงเรื่องนั้น นางก็จำไม่ได้แล้ว นางมีเรื่องราวมากมาย อะไรที่ปล่อยวางได้ นางจะปล่อยวางหมด
“ไม่จำเป็น เรื่องนี้ข้าเลือกคนหนึ่งไว้แล้ว จะให้เจ้าสำนักมาอุทิศตัวได้อย่างไร แต่ข้าก็ต้องการความช่วยเหลือจากเจ้าสำนักจริงๆ”
“เรื่องอะไร?”
พอได้ยินว่าซูจิ่วซือต้องการความช่วยเหลือจากเขา จงโม่เจียงก็รีบถาม
“ข้าอยากให้คนของเจ้าสำนักพาคนนั้นมาให้ข้า”
“เจ้าเลือกใคร?”
ซูจิ่วซือแววตาล้ำลึก “เฟิงเยว่”
จงโม่เจียงตะลึง แล้วหัวเราะออกมาทันที “อ้อ ดีนี่ เอาไปลงที่คนตระกูลเฟิง แต่ข้าได้ยินมาว่าเฟิงเยว่ร่างกายบกพร่อง เจ้าเอาคนอย่างนี้ไปให้เจ้าแม่ นางจะรับหรือ?”
“เขาไม่ได้เป็นมาตั้งแต่เกิด เจ้าแม่ผ่านผู้ชายมานับไม่ถ้วน น่าจะมีวิธีรักษา ถ้ารักษาเฟิงเยว่ให้หายได้ ก็จะน่าท้าทายมากขึ้นไม่ใช่หรือ จงโม่เจียง ให้คนของเจ้าพาเฟิงเยว่ไปที่เขาเป่าหลิงก็พอ เรื่องอื่นจะมีคนจัดการ”
เรื่องอื่นมอบให้ฟู่เยว่อี้จัดการ นางแค้นเฟิงเยว่เข้ากระดูก ต้องยินดีทำเรื่องนี้แน่
จงโม่เจียงรับปากทันที “ไม่มีปัญหา แต่ถ้าเจ้าแม่รังเกียจ…”
“อย่าหวังว่าเขาจะได้กลับมา อยู่รับใช้เจ้าแม่ดีแล้ว”
“ดี ข้าจะแนะนำเฟิงเยว่ให้เจ้าแม่ หากเจ้าแม่ยอมรับเขาไว้ ชาตินี้เฟิงเยว่อย่าหวังว่าจะหนีไปได้ จิ่วซือ เฟิงเยว่ทำอะไรเจ้าหรือ ทำไมทรมานเขาอย่างนี้”
ซูจิ่วซือก้มหน้าดื่มชา “เขาบีบคั้นพี่รองของข้าจนตาย”
คนที่บีบคั้นมู่หยางจนตายก็คือเฟิงเยว่ ความแค้นนี้นางจำไว้เสมอ นางอยากฆ่าเฟิงเยว่ เวลานี้มีโอกาสดี นางย่อมไม่ปล่อยให้สูญเปล่า เรื่องราวในโลกยากจะคาดเดา ถ้าเป็นเมื่อสองสามเดือนก่อน นางคงนึกไม่ถึงว่าสักวันหนึ่งจะได้ร่วมมือกับฟู่เยว่อี้
“เจ้าหมายถึงมู่หยาง? เจ้าเอาใจใส่คนตระกูลมู่จริงๆ”
“พวกเขาเอาใจใส่ข้ามาก”
