“…แต่ก็น่าประหลาดใจนะ คิดว่าเขาป่วยหนักเสียอีก”
“ค่ะ หมอบอกว่าเป็นเพราะพักผ่อนน้อยและความเหนื่อยล้าที่ถูกเก็บกดไว้ระเบิดออกมาในคราวเดียว โชคดีที่ไม่มีอะไรร้ายแรงค่ะ”
พอได้ยินคำพูดของคุณพ่อและคุณแม่…ฉันเงยหน้าขึ้นมองพวกท่าน
“คุณพ่อคะ คุณแม่คะ”
เมื่อฉันพูดออกไป ทั้งสองก็หันมามองฉัน
“…หนูขอโทษที่ทำให้ต้องเป็นห่วง และต้องขอโทษด้วยค่ะ”
ฉันไม่ได้สังเกตถึงความรู้สึกของคุณพ่อและคุณแม่เลย เอาแต่ทำอะไรผิดพลาดไปเรื่อยๆ
“ถ้าหนูแสดงความรู้สึกของตัวเองให้มากกว่านี้ ถ้าหนูพูดคุยกับพวกท่านให้มากกว่านี้…”
เมื่อฉันพูดไป คุณพ่อก็ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน
“ไม่เป็นไรหรอกนะ นากิ การที่เราไม่อาจก้าวเข้าหากันได้ก็เป็นความผิดของพวกเราด้วย โดยเฉพาะพ่อเองก็ผิดไม่น้อยเลย”
พูดจบ คุณพ่อก็ยื่นมือออกมา…และวางบนหัวฉัน
นานเท่าไหร่แล้วนะ ที่คุณพ่อไม่ได้ลูบหัวฉันแบบนี้
มันช่างน่าดีใจจนทำให้สายตาของฉันเริ่มพร่ามัว
“…เอ่อ คุณพ่อคะ คุณแม่คะ หนูมีคำขอเล็กๆ หนึ่งอย่างค่ะ”
“อะไรเหรอ? บอกมาได้เลยจ้ะ นากิ ลูกควรจะเอาแต่ใจตัวเองให้มากกว่านี้นะ”
คำพูดของคุณแม่ทำให้ฉันยิ้มออกมา และมองพวกท่านทั้งสองผ่านสายตาที่พร่ามัว
“…ตอนที่อยู่บ้าน หนูขอเรียกพวกท่านว่ามาม๊ากับปาป๊าได้ไหมคะ”
ฉันพูดออกไป
ตั้งแต่แรก ฉันก็อยากเรียกพวกท่านแบบนี้ แต่เพราะตอนแรกดันเรียกว่าคุณพ่อคุณแม่เสียแล้ว เลยไม่กล้าเปลี่ยน
ทั้งสองทำหน้าประหลาดใจ…แล้วก็พยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม
“อื้ม ได้สิ นากิ”
“เรียกแบบนั้นเถอะ พวกเราสองคน…มาม๊ากับปาป๊าก็จะดีใจเหมือนกัน”
คำพูดนั้นทำให้ฉันยิ้มออกมาอีกครั้ง
“ค่ะ! ปาป๊า มาม๊า!”
เมื่อฉันพูดออกไปด้วยความดีใจ…ทั้งสองก็มองฉันด้วยใบหน้าประหลาดใจ
อ้อ จริงด้วยสิ ใบหน้าแบบนี้ฉันคงไม่เคยให้พวกท่านเห็น…หรือไม่ก็นานมากแล้วที่ไม่ได้เห็น
“คงต้องขอบโซตะคุงสินะ ต้องไปขอบคุณเขาจริงๆ”
“ใช่ค่ะ”
พูดจบ ปาป๊าก็ยกมือออกจากหัวฉัน
“งั้นปาป๊าไปเตรียมตัวก่อนนะ นากิ ดูแลโซตะให้ดีด้วย”
“ค่ะ เดินทางปลอดภัยนะคะ ปาป๊า”
หลังจากแยกจากปาป๊าและมาม๊า ฉันก็เดินไปยังห้องที่โซตะคุงกำลังนอนพักอยู่
หน้าห้องนั้น มีคุณซูซากะยืนอยู่
“คุณซูซากะ”
“คุณหนู…คือว่า…”
คุณซูซากะทำสีหน้าเหมือนรู้สึกผิด…น่าจะเป็นเรื่องนั้นสินะ
“เรื่องที่แอบเจอโซตะคุงโดยที่ฉันไม่รู้ ใช่ไหมคะ?”
“…ขออภัยค่ะ”
เมื่อได้ยินคำตอบ ฉันก็ยิ้มให้
“ฟุฟุ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ…จริงๆ แล้วคนที่ต้องขอโทษคือฉันต่างหาก”
“ฉันทำให้คุณลำบากมาตลอด ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ค่ะ คุณซูซากะ”
ฉันก้มศีรษะลงขอโทษ…แล้วเงยหน้าขึ้นมามองเธออีกครั้ง
“แล้วก็…ขอบคุณมากนะคะ ที่ช่วยให้โซตะคุงเข้ามาในบ้าน ถ้าไม่มีคุณซูซากะ โซตะคุงคงถูกกันไว้ตรงหน้าประตูแน่ๆ”
“…ไม่หรอกค่ะ ฉันไม่ได้ทำอะไรขนาดนั้นเลย”
“คุณซูซากะ”
ฉันเรียกเธอเบาๆ เพื่อตัดบทความถ่อมตัว
“ในเวลานี้ ควรตอบว่า ‘ด้วยความยินดี’ มากกว่านะคะ”
“…ด้วยความยินดีค่ะ”
“ค่ะ! ขอบคุณมากนะคะ! แล้วก็ฝากตัวด้วยในอนาคตด้วยค่ะ!”
“ค่ะ แน่นอนที่สุดเลยค่ะ คุณหนูยิ้มแบบนี้ได้ ฉันเองก็ดีใจมากจริงๆ”
คุณซูซากะพูดพลางใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำตา
เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น ฉันเองก็รู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมา ก่อนจะกล่าวลาเธอและเดินเข้าไปในห้อง
ในห้อง โซตะคุงยังคงนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง
ฉันทรุดตัวลงนั่งข้างเตียง มองดูเขาที่กำลังหลับอย่างสงบ
“โซตะคุง”
ฉันเรียกชื่อเขาเบาๆ
เขายังคงหลับอยู่ ใบหน้าของเขาดูสงบและน่ารักอย่างบอกไม่ถูก
ฉันมองเขาแล้วพูดต่อ แม้รู้ว่าเขาอาจยังไม่ได้ยิน
“ฉันรักคุณค่ะ โซตะคุง”
มือของฉันเอื้อมไปจับมืออันอบอุ่นของเขาที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่ม
ความอบอุ่นนั้นแผ่ซ่านเข้ามาในใจฉัน
“ฉันสัญญานะคะ ว่าจะทำให้คุณมีความสุขที่สุด”
ฉันมองใบหน้าของโซตะคุงด้วยความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความสุขและความอ่อนโยน
แต่ในขณะเดียวกัน ใจของฉันก็เจ็บปวดขึ้นมาเล็กน้อย
“ฉันอาจจะไม่ได้สมบูรณ์แบบ…แต่คุณคือคนที่เลือกฉันค่ะ เพราะฉะนั้น ฉันจะทำให้คุณมีความสุขที่สุดให้ได้”
ฉันจับมือของโซตะคุงให้แน่นขึ้น และพูดต่อไป
“ตั้งแต่ตอนนี้ไป ไม่ว่าจะเป็นช่วงชีวิตในโรงเรียนมัธยม ชีวิตในมหาวิทยาลัย หรือแม้แต่ตอนโตเป็นผู้ใหญ่และทำงาน ฉันจะอยู่เคียงข้างคุณเสมอค่ะ”
ฉันเอามืออีกข้างที่ว่างวางลงบนศีรษะของโซตะคุง
“เราจะมีลูกด้วยกัน ดูแลลูกให้เติบโต แล้วก็แก่เฒ่าไปด้วยกันค่ะ…แม้แต่ตอนที่วันสุดท้ายของชีวิตมาถึง ฉันอยากให้คุณพูดว่า ‘ชีวิตนี้เป็นชีวิตที่มีความสุขที่สุด’ และฉันจะอยู่ข้างคุณจนถึงลมหายใจสุดท้าย”
ฉันพูดด้วยรอยยิ้ม
“หลังจากนั้น ฉันก็จะรีบตามคุณไปค่ะ…และในโลกหน้า ฉันก็จะทำให้คุณมีความสุขอีกเช่นกัน”
ความรู้สึกอบอุ่นในใจเอ่อล้นออกมาโดยไม่อาจหยุดได้
“ถ้าหากทำได้จริง ฉันอยากพบกับคุณอีกในชาติหน้า…และในชาติต่อๆ ไป อยากใช้ชีวิตร่วมกับคุณเสมอค่ะ”
ฉันพูดจบก็สังเกตเห็นใบหูของโซตะคุงที่เริ่มขึ้นสีแดง
เมื่อเห็นแบบนั้น ฉันก็ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน
“ฉันรักคุณนะคะ โซตะคุง รักมากกว่าคนไหนๆ ในโลกนี้เลยค่ะ”
“…ฉันก็รักเธอเหมือนกัน”
เสียงที่เบาแต่ชัดเจนตอบกลับมา ฉันรู้สึกตื้นตันใจจนอดไม่ได้ที่จะ…
ฉันขยับตัวขึ้นไปบนเตียงเดียวกับเขา
“ดะ-เดี๋ยวสิ นากิ!?”
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ โซตะคุง พอตื่นขึ้นมาก็ขอกอดเลยนะคะ”
ฉันพูดพร้อมกับโผเข้าไปกอดเขาแน่น [TLN:เขาพึ่งฟื้นก็ใส่เลยนะ]
“เฮ้ เดี๋ยวสิ…”
“ฉันจะไม่เก็บความรู้สึกอีกต่อไปแล้วค่ะ”
ฉันกระซิบเบาๆ ข้างหูของเขา
“ฉันจะบอกรักคุณครั้งแล้วครั้งเล่า…ไม่ว่าจะกี่ครั้ง ฉันก็จะพูดค่ะ ถึงคุณจะเบื่อ ฉันก็จะพูดอีก”
“…ฉันไม่มีวันเบื่อหรอก”
โซตะคุงพูดขณะที่ขยับตัวเล็กน้อยและหันมามองหน้าฉัน
“ฉันรักเธอนะ นากิ”
เขาพูดพลางโอบกอดฉันกลับ
ความอบอุ่นนั้นช่างน่าหลงใหลและทำให้ใจฉันเต้นแรง
“ฉันมีความสุขมากค่ะ มากที่สุดเลย”
“ฉันก็เหมือนกัน นากิ”
เสียงของโซตะคุงทำให้ฉันยิ้มออกมา ความสุขเอ่อล้นจนกลายเป็นน้ำตา
“…นี่เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดในชีวิตฉันเลยค่ะ ตั้งแต่เกิดมาจนถึงตอนนี้”
ฉันพูดพลางซุกหน้าเข้ากับอกของเขาเพื่อดื่มด่ำกับความรู้สึกนี้
มือที่กอดฉันของโซตะคุงช่างอบอุ่นและมั่นคง
เมื่อฉันเงยหน้าขึ้นสบตาเขา ริมฝีปากของเราก็สัมผัสกันเบาๆ
“ฉันรักคุณค่ะ โซตะคุง ฉันรักคุณมากที่สุดในโลกนี้”
“อื้ม ฉันก็รักเธอเหมือนกัน”
แม้ในอนาคตจะต้องเผชิญกับเรื่องมากมาย แต่ตอนนี้ฉันไม่กลัวอะไรอีกแล้ว
เพราะฉันรู้ว่า…ตราบใดที่โซตะคุงอยู่เคียงข้าง ทุกอย่างจะกลายเป็นความสุข
“ต่อจากนี้ไป ฝากตัวด้วยนะคะ โซตะคุง”
“อื้ม ฝากตัวด้วยนะ”
รอยยิ้มของโซตะคุงทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่น และฉันเองก็ยิ้มตอบเขา
[TLN:จบเล่ม2แล้ว แอบตับอยู่เหมือนกันแค่3-4ตอนที่เหลือก็หวานตัดขาเหมือนเดิมเล่มต่อไปน่าจะตัดแขนไปด้วย เรื่องราวยังเหลืออีกเยอะมีทั้งเนื้อเรื่องหลักเนื้อเรื่องแยก ขอบคุณทุกคนที่เ้ขามาอ่านด้วยนะครับบบ]
