“――สวัสดีตอนเช้า เธอคือมิโนริ โซตะคุง สินะ?”
…ไม่คาดคิดเลยว่าจะเจอคนนี้เป็นคนแรก…
ชายตรงหน้าสูงกว่าผมมาก น่าจะสูงประมาณ 180 เซนติเมตร ใบหน้าเขาดูอ่อนเยาว์อย่างไม่น่าเชื่อ หากบอกว่าอยู่ในช่วงปลายวัย 20 หรืออายุราว 30 ต้น ๆ ก็ยังดูสมเหตุสมผล
“ต้องขออภัยที่รบกวนตั้งแต่เช้าตรู่ครับ และยินดีที่ได้พบกันครั้งแรก ผมชื่อมิโนริ โซตะ เป็นเพื่อนของชิโนโนเมะ นากิครับ”
“…ฉันไม่เคยได้ยินเลยว่าลูกสาวฉันมีเพื่อนผู้ชาย”
“เป็นเรื่องจริงค่ะ ท่าน คุณมิโนริเป็นเพื่อนของคุณหนู… เพื่อนที่สำคัญมากด้วยค่ะ”
คำพูดของคุณซูซากะช่วยเสริม ผมเห็นชายคนนั้นขมวดคิ้วเล็กน้อย
“…เข้ามาข้างในสิ เรามาคุยกันเถอะ”
“ขอบคุณมากครับ”
“แล้วก็ไม่ต้องพยายามใช้คำพูดสุภาพเกินไป ฉันไม่ได้คาดหวังมารยาทขั้นสูงจากเด็กนักเรียน”
“เข้าใจแล้วครับ ขอบคุณครับ”
พูดตรง ๆ ผมไม่ค่อยถนัดเรื่องใช้ภาษาสุภาพ แม้จะพยายามอยู่ก็ตาม
ผมเดินตามเขาไป โดยมีคุณซูซากะเดินตามมาด้วย
“จริงสิ ยังไม่ได้แนะนำตัวเลย ฉันชื่อชิโนโนเมะ โซอิจิโร่ เป็นพ่อของนากิ”
“…งั้นผมจะเรียกว่าคุณโซอิจิโร่”
“เรียกอะไรก็ได้ที่เธอสะดวก”
บทสนทนาเป็นไปอย่างเรียบง่าย จนกระทั่งพวกเรามาถึงห้องรับแขก
“ตรงนี้แหละ นั่งตามสบาย”
“ค-ครับ”
ห้องนี้เป็นห้องเสื่อทาทามิ มีโต๊ะยาวพร้อมเบาะรองนั่งดูหรูหรามาก
แต่เดี๋ยวนะ… ห้องแบบนี้มีเรื่องของลำดับที่นั่งด้วยใช่ไหม?
“คุณมิโนริ เชิญนั่งทางนี้ค่ะ”
“อ-ขอโทษครับ”
ในที่สุดผมก็นั่งลงตามคำบอกของคุณซูซากะ แล้วชายคนนั้นก็พูดขึ้น
“ฉันมีคำถามมากมายอยากถาม แต่ก่อนอื่น ขอบอกวัตถุประสงค์ของเธอก่อนสิ มิโนริคุง”
“ครับ”
ถึงหัวใจจะเต้นแรง ผมพยายามมองตรงไปที่โซอิจิโร่
“ผมมาที่นี่เพื่อยกเลิกงานดูตัวของกิครับ”
คำพูดของผมทำให้คิ้วของเขาขยับเล็กน้อย ราวกับกำลังถาม ทำไมล่ะ?
“เพราะถ้ายังเป็นแบบนี้ นากิจะไม่มีความสุข”
โซอิจิโร่ไม่ได้แสดงความรู้สึกใด ๆ ออกมา
…เขากำลังคิด
“นายท่าน อันที่จริงแล้ว――”
“โปรดรอสักครู่ คุณซูซากะ”
ผมหยุดเธอไว้ นี่เป็นเรื่องที่เขาต้องตระหนักเอง
“เมื่อวาน ผมกับนากิไปสวนสนุกมาครับ”
“หา…!?”
…ก็แน่ล่ะ เขาคงไม่รู้มาก่อน เพราะนากิไม่เคยเล่าให้ฟัง
“และนากิมาที่บ้านผมทุกวันเสาร์ ช่วยงานบ้าน และพักผ่อนด้วย”
“ที่บ้านของเธอหรือ?”
ผมพยักหน้า
‘ความรู้สึกของพวกคุณคลาดเคลื่อนกัน’
การบอกตรง ๆ คงง่าย แต่ไม่ได้ผล
“งั้นเหรอ… งั้นเอง”
โซอิจิโร่พึมพำซ้ำ ๆ ราวกับกำลังย้ำความจริงในใจตัวเอง
ในที่สุดเขาก็นั่งลงและพูด
“…ฉันทำให้เธอเจ็บปวดมากสินะ ฉันต้องขออภัยด้วย”
“อย่าขอโทษเลยครับ แต่มีบางสิ่งที่ผมอยากถาม”
“อะไรล่ะ?”
“…ช่วยเล่าให้ฟังได้ไหมครับว่า วันนั้นที่นากิเปลี่ยนไปเกิดอะไรขึ้น?”
คำตอบของโซอิจิโร่ทำให้ผมช็อก
“…เพื่ออธิบายเรื่องนั้น ฉันต้องเล่าถึงความผิดพลาดครั้งใหญ่ที่ฉันเคยทำก่อน”
น้ำเสียงของเขาหนักแน่น
“――ในอดีต ฉันเคยคิดว่านากิเป็นแค่เครื่องมือ… ในตอนที่เธอยังเด็ก”
ความเงียบแผ่ปกคลุม
…ผมไม่สามารถละสายตาได้ แม้จะรู้สึกหนักอึ้งในใจ
“แต่นากิบอกว่า เธอเติบโตมาท่ามกลางความรัก…”
“แน่นอน ตอนนี้ฉันรักเธอเหมือนลูกสาวแท้ ๆ …แต่กว่าฉันจะรู้ตัว มันก็สายเกินไปแล้ว”
ผมไม่เข้าใจความหมายของคำพูดนั้น แต่มองดูเขาแล้ว มีสิ่งหนึ่งที่ผมรู้ได้
เขาดูเหมือนจะ—เสียใจกับเรื่องนั้นเป็นอย่างมาก
“ทั้งผมและภรรยา… ใครกันที่เป็นต้นเหตุ ผมไม่เคยตรวจสอบ แต่สิ่งหนึ่งที่แน่นอนคือ เราไม่สามารถมีลูกได้ด้วยวิธีธรรมชาติ”
โซอิจิโร่เริ่มเล่าเรื่องราวในอดีตที่เขาเก็บซ่อนมาตลอด…
◆◇◆
“เรื่องราวของความผิดพลาด”
ภรรยาของผมเคยเป็นเลขาของผมมาก่อน เราผ่านเรื่องราวมากมายมาด้วยกันจนกระทั่งได้แต่งงาน หลังจากนั้นไม่นาน เราก็พบความจริงที่สำคัญอย่างหนึ่ง
ผมพยายามหาคนที่จะมาเป็นผู้สืบทอดในบริษัทของผม แต่ก็ไม่มีใครที่เหมาะสมเลยในองค์กรของเราเอง ผมจึงเกิดความคิดว่า ถ้าอย่างนั้น เราก็สอนให้ลูกของเราเองเป็นผู้สืบทอดสิ
ทั้งผมและภรรยาคิดหนัก แต่ในที่สุดเราก็ได้คำตอบ
“จะต้องเป็นลูกแท้ ๆ เสมอไปหรือคะ คุณโซอิจิโร่?”
คำพูดของภรรยาทำให้เราตัดสินใจรับเด็กมาเลี้ยง
แม้จะเป็นการรับเลี้ยง แต่เราก็ต้องการเด็กที่มีศักยภาพสูง อย่างไรก็ตาม การเลือกเด็กด้วยตัวเองโดยตรงนั้นเป็นไปได้ยากมาก
ในที่สุด ผมก็พบองค์กรที่สามารถเลือกเด็กผ่านรูปถ่ายได้ และเราก็เดินทางไปที่นั่น
ที่นั่น เราได้พบกับ “นากิ”
เหตุผลที่เราเลือกเธอมีสองข้อ
ข้อแรกคือ เธอเป็นเด็กที่มีศักยภาพสูง ผมมีสายตาที่มองคนเก่งมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ผมสังเกตเห็นว่าเธอเป็นเด็กที่ขยัน สุภาพ และฉลาดตั้งแต่แรกเห็น
ข้อที่สองคือ รูปลักษณ์ของเธอ
บริษัทของผมไม่ได้ทำธุรกิจเฉพาะในญี่ปุ่นเท่านั้น แต่ยังมุ่งเป้าไปที่ระดับนานาชาติด้วย รูปลักษณ์จึงกลายเป็นข้อได้เปรียบสำคัญ และเพราะเธอดูเหมือนมีเชื้อสายยุโรปเหนือ ผมจึงเลือกเธอ
สิ่งเดียวที่ทำให้ผมกังวลคือ เธอเป็นเด็กที่ถูกทอดทิ้ง
ตอนที่เรารับเธอมาเลี้ยง นากิอายุประมาณสามขวบ แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ได้เผชิญการทารุณกรรมจากครอบครัวเดิม
“จากนี้ไป เธอชื่อว่านากิ”
“――นากิ?”
“ใช่แล้วจ้ะ เพราะจากนี้ไป เธอจะเป็นลูกของเรา”
ภรรยาของผมกอดเธอไว้แน่น ในขณะที่ผมเริ่มคิด
เราควรจะเลี้ยงดูเธออย่างไรให้เธอกลายเป็นเด็กที่เก่งที่สุด?
เราสอนให้นากิเรียนรำญี่ปุ่น ต่อด้วยพิธีชงชาและจัดดอกไม้
เหตุผลก็เพราะ การที่เด็กที่ดูเหมือนชาวต่างชาติใส่ชุดกิโมโนทำกิจกรรมแบบญี่ปุ่นนั้นมักสร้างความประทับใจได้ดี โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคนที่ชื่นชอบญี่ปุ่น
ถึงอย่างนั้น ผมก็ยังพยายามทำหน้าที่พ่ออยู่บ้าง แม้จะยุ่งแค่ไหน เราเคยไปสวนสัตว์ด้วยกันทั้งสามคนตามคำแนะนำของภรรยา
เมื่อเวลาผ่านไป นากิเริ่มแสดงความเคารพต่อผม
วันหนึ่งเธอพูดว่า
“เมื่อหนูโตขึ้น หนูอยากช่วยงานคุณพ่อค่ะ หนูควรทำอย่างไรดี?”
ผมมองว่านี่เป็นโอกาสทองที่จะทำให้เธอสนใจการเรียน
“ตั้งใจเรียนเยอะ ๆ แล้วถ้าเป็นไปได้ ก็รับช่วงงานของพ่อหรือทำความฝันของพ่อให้สำเร็จ และถ้าวันหนึ่งมีคนดี ๆ มาเป็นคู่ชีวิตของหนู ก็ต้องอยู่กันอย่างมีความสุขนะ”
นากิที่ยังเด็กพยักหน้าอย่างตั้งใจ
“ค่ะ หนูเข้าใจแล้ว! สัญญาเลยค่ะ!”
แต่นั่นคือ ความผิดพลาดครั้งแรกของผม ซึ่งผมเพิ่งรู้ตัวหลังจากได้คุยกับเธอในวันนี้
ไม่กี่วันหลังจากนั้น นางิก็ถามคำถามอีกข้อ
“คุณพ่อคะ เวลาที่ทำงาน คุณพ่อมีสิ่งไหนที่ต้องระวังเป็นพิเศษบ้าง?”
ผมลังเลเล็กน้อย เพราะมีหลายสิ่งที่ผมต้องระวัง แต่ถ้าจะสอนเธอ ควรเลือกสิ่งไหน?
หลังจากคิดอยู่พักใหญ่ ผมตอบเธอไปว่า
“อย่าแสดงจุดอ่อนให้ใครเห็น พ่อพยายามสร้างภาพลักษณ์ที่ดีอยู่เสมอ ซึ่งช่วยให้การทำงานประสบความสำเร็จได้”
ผมพูดออกไปแล้ว…
และนั่นคือ ความผิดพลาดครั้งที่สอง
…มันคือความผิดพลาดครั้งใหญ่ที่สุดของผม
