คืนวันจันทร์
ฉันถูกพ่อเรียกตัวไปพบ เพราะท่านบอกว่ามีเรื่องอยากคุยด้วย ซึ่งถือว่าแปลกมาก
เราทานอาหารเย็นด้วยกันแล้ว ฉันสงสัยว่าท่านต้องการพูดเรื่องอะไร จึงเคาะประตูห้องพ่อ
“หนูนากิค่ะ”
“เข้ามาได้เลย”
“ขออนุญาตค่ะ”
หลังจากการสนทนาเพียงไม่กี่คำ ฉันก็เข้าไปในห้อง
ห้องของพ่อเรียบง่าย มีเพียงโต๊ะทำงานที่ดูหรูหรา
พ่อบอกว่าเขาอยากให้สามารถทำงานได้ในห้องตัวเอง ท่านนั่งอยู่บนเก้าอี้หน้าโต๊ะนั้น
“นั่งตามสบายเลยลูก”
“ค่ะ”
ฉันนั่งลงบนเก้าอี้ใกล้ ๆ ใจเต้นระทึก ไม่รู้ว่าท่านจะพูดอะไร
พ่อกระแอมเบา ๆ ก่อนเริ่มพูด
“นากิ ช่วงนี้สนุกกับชีวิตในโรงเรียนมัธยมใช่ไหม?”
“ค่ะ สนุกมากค่ะ”
ฉันตอบตามตรง ไม่มีเหตุผลให้ต้องปิดบัง เพราะเป็นความจริง
แล้วคำถามก็มาถึงอย่างกะทันหัน
“ลูกมีคนที่ชอบอยู่หรือเปล่า?”
หัวใจฉันเต้นโครมครามอย่างแรง
“เอ่อ… หนูไม่เข้าใจจุดประสงค์ของคำถามนี้ค่ะ”
มันผิดไปหมด
ฉันควรจะตอบว่า “มี”
กำหมัดแน่น รอฟังคำพูดต่อไปของพ่อ
“เรื่องมันเป็นแบบนี้ มีคนมาสู่ขอลูก เขายืนยันจะจัดการให้เกิดขึ้นสุดสัปดาห์นี้”
ฉันแทบหยุดหายใจ แต่ก็นิ่งขึ้นมาอย่างน่าประหลาด
“คู่หมั้นเป็นใครหรือคะ?”
ฉันถามไปโดยไม่ควรจะถาม
“ลูกชายของท่านมินามิคาวะ โยโตะ”
ชื่อที่พ่อเอ่ยถึงคือประธานบริษัทคู่แข่ง
“ทำไมต้องเป็นครอบครัวนั้น?”
“เขาตกหลุมรักลูกตอนการแสดงคราวก่อน คนที่จริงใจอย่างเขา พ่อว่าเป็นโอกาสดี”
พ่อพูดพร้อมยื่นภาพของชายคนนั้นให้ฉันดู
แต่ฉันไม่สนใจสิ่งนั้นเลย เพราะหัวใจฉันมีแค่โซตะคุง
ฉันต้องบอกเรื่องโซตะคุงให้พ่อรู้
“แต่พ่อคะ การแต่งงานกับครอบครัวคู่แข่งมัน…”
“อีกฝ่ายเสนอข้อตกลงที่จะช่วยขยายธุรกิจ หากมีการแต่งงานจริงจัง พวกเขายอมลดตัวมาเป็นบริษัทลูกของเรา”
เงื่อนไขที่ล่อตาล่อใจเกินไป…
“หนูว่ามันน่าสงสัยค่ะ”
“พ่อก็คิดเช่นนั้น แต่ได้ตรวจสอบแล้ว เขาทำเพื่อลูกชายจริง ๆ”
ฉันควรปฏิเสธ แต่ก็กลัวว่าการปฏิเสธจะทำลายโอกาสของพ่อ
“พ่อแค่คิดว่า มันเป็นโอกาสที่ดีที่ลูกจะได้ลองเรียนรู้”
ฉันหลับตาลง
โซตะคุงหรือความสุขของพ่อ?
ฉัน—
“เข้าใจแล้วค่ะ”
ฉันพยักหน้า
“สุดสัปดาห์นี้ หนูพร้อมค่ะ”
พ่อมองมาด้วยความกังวล
“แน่ใจนะ เก็บไปคิดให้ดีก่อนก็ได้”
“แน่ใจค่ะ หนูตัดสินใจไว้ตั้งแต่เด็กแล้วว่าจะช่วยพ่อทุกอย่าง”
ฉันนึกถึงคำสัญญาในวัยเยาว์
‘หนูอยากช่วยพ่อ ต้องทำยังไงคะ?’
‘เรียนให้เก่ง และถ้าเจอคู่ที่เหมาะสม ก็ต้องเข้ากับเขาให้ได้’
ฉันเคยรับปากไว้แล้ว
หากนี่คือความสุขของพ่อ ชีวิตนี้ฉันจะทุ่มเทเพื่อพ่อกับแม่บุญธรรมที่ช่วยชีวิตฉันไว้
“ถ้าหลังจากพบหน้าแล้วรู้สึกว่าไม่ไหว ก็บอกพ่อนะ”
“ขอบคุณค่ะ”
แม้ต้องฝืนยิ้ม แต่เพื่อรอยยิ้มของพ่อ…
ฉันจะต้องยอมรับมัน
◆◆◆
หลังจากนั้น… วันเวลาที่เหมือนตกนรกก็เริ่มต้นขึ้น
กลางคืน ฉันนอนไม่หลับ ถูกความเกลียดชังตัวเองกัดกินจิตใจ คิดถึงแต่เรื่องของโซตะอยู่ตลอดเวลา
ฉันรู้ว่าต้องรีบคุยกับโซตะคุง แต่ถึงจะรู้…
ทุกอย่างนี้มันคือผลจากการกระทำของฉันเอง… ไม่สิ มันเลวร้ายยิ่งกว่านั้น เพราะฉันกำลังหลอกโซตะคุง
ฉันรู้สึกคลื่นไส้ อาเจียน และปวดท้องจนต้องขังตัวเองในห้องน้ำ
คุณซึซากะซังที่ช่างสังเกตเกือบจับได้ แต่ฉันกลบเกลื่อนไปด้วยการขอยาแก้ปวดท้อง ฉันตั้งใจว่าจะไม่บอกคุณซึซากะซังจนกว่าจะถึงวันก่อนหน้า และบอกให้พ่อไม่เล่าเรื่องนี้กับใคร
ทั้งพ่อและแม่ก็ไม่ทันสังเกต… เพราะฉันเก่งในการปกปิดมาแต่ไหนแต่ไร
“…”
แม้แต่การถอนหายใจยังไม่อาจอนุญาตให้ตัวเองทำได้… ฉันไม่สมควรจะได้รับการให้อภัย
ความเจ็บปวดนี้มันน้อยเกินไปสำหรับสิ่งที่ฉันทำกับคนอื่น
เวลาสำหรับโทรหาโซตะคุงกำลังใกล้เข้ามา วันนี้ต้องบอก… ต้องบอกให้ได้…
แต่ในที่สุด ฉันก็พูดไม่ออก…
“งั้นไว้เจอกันพรุ่งนี้นะคะ ฝันดีค่ะ โซตะคุง”
‘อืม แล้วเจอกันพรุ่งนี้ ฝันดีนะ นากิ’
อีกครั้ง… ฉันไม่สามารถพูดออกไปได้
สุดท้าย… วันที่ฉันกับโซตะคุงนัดไปสวนสนุกก็มาถึง
◆◆◆
วันนี้ฉันตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าจะบอกโซตะให้ได้
แต่ถ้าพูดออกไปทันที ทั้ง ๆ ที่เขารอวันนี้ด้วยความตื่นเต้นมาตลอด… ฉันจะทำลายทุกอย่าง
และ… ถ้าหากว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้าย ฉันก็อยากสร้างความทรงจำกับเขา
ฉันรู้ว่ามันเลวร้าย… แต่ฉันห้ามใจตัวเองไม่ได้
ฉันจึงเผลอทำตัวสนิทกับเขามากกว่าปกติ และสนุกไปกับวันนั้น
แม้ว่าเขาจะรู้สึกว่าฉันแปลกไป แต่เขาก็ไม่ได้คาดคั้นอะไร
เราสนุกกันมาก… สนุกจนเต็มที่…
“วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่ฉันจะได้เจอโซตะคุงค่ะ”
ฉันพูดออกไปในที่สุด
และฉันก็ทรยศต่อความไว้วางใจของเขา… ฉันทรยศเขาเป็นครั้งแรกในชีวิต…
ฉันเกลียดตัวเองและสาปแช่งตัวเองไปพร้อมกับหวังว่า… โซตะคงจะเกลียดฉันเหมือนกัน
แม้ฉันจะมั่นใจว่าโซตะจะไม่มีทางคิดแบบนั้นก็ตาม
ฉันเตรียมใจไว้แล้ว ไม่ว่าเขาจะพูดอะไร… แม้ว่าจะต้องบังคับ ฉันก็จะปฏิเสธ
…ไม่สิ คนที่ใช้วิธีบังคับกลับเป็นฉันเองต่างหาก
ความโลภที่น่ารังเกียจทำให้ฉันต้องการมากขึ้น
ฉันบอกลาโซตะคุงแล้ววิ่งออกมา… โดยไม่หันกลับไปเลย
ฉันรักเขามาตลอด ฉันรักเขา…
แม้เราจะไม่มีวันได้เจอกันอีกต่อไป… แม้ฉันรู้ดีว่า คนอย่างฉันไม่สมควรจะอธิษฐาน…
แต่ขอเถอะ…
ได้โปรดให้ฉันได้อธิษฐาน…
ขอให้คุณมีความสุขในชีวิตจากนี้ไป
ขอให้คุณได้พบกับคนที่สำคัญในชีวิต
◆◆◆
หลังจากกลับมาถึงบ้าน เรื่องวุ่นวายก็ยังไม่จบ คนที่ก่อเรื่องก็คือ ซึซากะซัง
ซึซากะซังฟังเรื่องราวจากฉันแล้วถึงกับหน้าซีดเผือด จากนั้นก็รีบรุดไปบอกพ่อทันที
“ยังทันค่ะ ยังทันแน่นอนค่ะ!”
ฉันพยายามห้ามไว้สุดกำลัง เพราะถ้าบอกตอนนี้ล่ะก็… ฉันจะลำบากจริง ๆ
เรื่องนี้จะส่งผลกระทบต่อธุรกิจของพ่อ ความเสียหายนั้นประเมินค่าไม่ได้ ฉันอธิบายซ้ำไปซ้ำมาจนเหนื่อยแทบขาดใจ
…และเพราะฉันเองก็ไม่มีหน้าจะไปเจอโซตะคุงอีกแล้ว
ซึซากะซังจึงยอมรับฟังในที่สุด
ฉันซ่อนร่องรอยการร้องไห้ด้วยเครื่องสำอาง แม้ว่าจะรู้สึกคลื่นไส้ตอนกินมื้อเย็น แต่ก็ฝืนกินจนหมด
แม่ดูจะสงสัยเล็กน้อย… แต่ก็น่าจะไม่มีปัญหา
ไม่มีใครคาดคั้นอะไร ฉันจึงรีบกลับห้องเหมือนคนที่กำลังหนี
◆◆◆
ฉันนอนไม่หลับ แต่กลับรู้สึกตื่นตัวอย่างน่าประหลาด
ดวงตาที่เคยบวมแดงกลับมาปกติแล้ว แม้จะยังดูแดงเล็กน้อย แต่ก็พอใช้เครื่องสำอางปกปิดได้
เมื่อฉันมองตัวเองในกระจก ก็ต้องตกใจ
เหมือนกันเลย… กับฉันในวันนั้นเมื่อหลายเดือนก่อน
ฉันไม่รู้ว่าใครเป็นคนเริ่มเรียกฉันว่า “เจ้าหญิงน้ำแข็ง” แต่ไม่ว่าจะยังไง มันก็เหมาะกับฉันเหลือเกิน
สีหน้านั้นไร้อารมณ์… ไม่ใช่ว่าฉันไม่มีอารมณ์ความรู้สึก แต่ฉันแค่ไม่แสดงมันออกมา
…อา ใช่แล้วสินะ ฉันคงไม่มีโอกาสได้แสดงมันอีกแล้ว เพราะจะไม่ได้เจอโซตะคุงอีก
ฉันส่ายหน้า ตบแก้มเบา ๆ เพื่อเรียกสติ
วันนี้แม่จะมาช่วยแต่งหน้าและสวมชุดให้ด้วยตัวเอง
เมื่อถึงเวลา แม่ก็เข้ามาในห้องและมองหน้าฉันนิ่ง ๆ
“…นากิ ดูเหมือนลูกจะเปลี่ยนไปเล็กน้อยนะ?”
คำพูดนั้นทำให้ฉันตกใจ
“ทำไมถึงคิดแบบนั้นคะ?”
“ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว สีหน้าดูเหมือนจะเปลี่ยนไปนิดหน่อย… มีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นหรือเปล่า?”
ฉันนิ่งเงียบไปทันที ใจเต้นแรงขึ้นด้วยความกังวล
“หรือว่า… การแต่งงานวันนี้ เธอไม่อยากทำ? ถ้าบอกพ่อยาก แม่จะ…”
“ไม่ค่ะ ไม่ได้ไม่อยาก”
ฉันส่ายหน้าอย่างหนักแน่น แม่ดูเหมือนจะมีอะไรอยากพูด แต่ก็ไม่ได้พูดต่อ
ฉันหลับตาลง ปล่อยให้แม่แต่งหน้าและช่วยสวมชุดให้
ทั้งการแต่งหน้าและสวมชุด ฉันเรียนมาจากแม่ ฝีมือแม่จึงดีกว่าฉันมากนัก
“…เรียบร้อยแล้ว สวยมากเลยนะ จนแม่เองยังอดมองไม่ได้เลย”
“ขอบคุณค่ะ…”
เมื่อฉันมองเงาในกระจก ก็ต้องตกใจอีกครั้ง ความคิดแรกที่เข้ามาคือ…
อยากให้โซตะเห็นจังเลย
เมื่อหลับตาลง ฉันก็เผลอนึกถึงสัมผัสนั้น… สัมผัสนุ่มนวลจากริมฝีปากของเขา
ฉันไม่อยากให้ใครนอกจากเขาได้เห็นฉันในสภาพนี้
“นากิ?”
“ไม่มีอะไรค่ะ…”
ฉันห้ามร้องไห้ตอนนี้ไม่ได้เด็ดขาด…
รู้ว่ามันไม่ควร แต่หยุดความรู้สึกที่เอ่อท้นไม่อยู่
อยากเจอเขา… อยากให้เขาเห็นฉันในวันนี้
…อยากให้เขาสัมผัสด้วยมือที่อบอุ่น กอดฉันไว้ ให้ฉันได้รู้สึกถึงความอบอุ่นนั้นอีกครั้ง
ทั้งที่รู้ว่ามันไม่มีทางเกิดขึ้นอีกแล้ว…
“นากิ…? เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”
แม้จะพยายามฝืนกลั้น แต่หยดน้ำตาก็ยังร่วงเผาะ
ฉันต้องรีบตั้งสติใหม่ ไม่อย่างนั้น… เครื่องสำอางที่แม่อุตส่าห์แต่งให้จะพังหมด…
“นากิ เดี๋ยวนะ ขอแม่ช่วยสักหน่อย”
กลิ่นหอมหวานอ่อนโยนโอบล้อมฉันไว้
“…แม่คะ?”
“ขอโทษนะ แม่ไม่รู้ว่าทำไมนากิถึงร้องไห้ แต่ถ้าพูดออกมาแล้วสบายใจขึ้น… บอกแม่ได้ไหม?”
ความอบอุ่นและอ่อนโยนนั้น… นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้รู้สึกแบบนี้
แต่ฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะพึ่งพาใครอีกแล้ว…
ติ๊งต่อง
เสียงกริ่งดังขึ้น ในช่วงเช้าตรู่แบบนี้ คนที่กำลังจะมาพบเราคงยังมาไม่ถึง ไม่น่าจะใช่คุณมินามิคาวะ
ในบ้านมีอินเตอร์โฟนอยู่หลายจุด จุดหนึ่งอยู่หน้าห้องของฉัน
ฉันได้ยินเสียงฝีเท้า… คงเป็นซึซากะซังที่เดินไปเปิดอินเตอร์โฟน เสียงเปิดประตูดังขึ้น
“สวัสดีค่ะ ที่นี่บ้านตระกูลชิโนโนะเมะ ดิฉันซึซากะค่ะ… เอ๊ะ?”
เสียงของซึซากะซังแฝงด้วยความสับสน ฉันที่ยังเช็ดน้ำตาอยู่เผลอตั้งใจฟังโดยอัตโนมัติ
“เอ๊ะ?”
เสียงของซึซากะซังดูสับสนอย่างมาก
และจากนั้น…
“…คุณมิโนริ?”
ฉันชะงักงันเมื่อได้ยินชื่อนั้น… [TLN:พระเอกเริ่มเอาจริง]
