“คุณมิโนริ โซตะคะ ดิฉันมีเรื่องอยากจะบอกคุณ ไม่ทราบว่าคุณพอจะมีเวลาไหมคะ?”
เสียงที่เปล่งออกมาอย่างนุ่มนวลทำให้ผมหันไปมองผู้หญิงที่ยืนอยู่ด้านหลัง เธอคือคุณซูซากะ โชโกะ แม่บ้านประจำตระกูลชิโนโนเมะ
“คะ…ครับ ผมว่างครับ”
ผมตอบกลับด้วยความสงสัยและหันไปมองเพื่อนๆ อย่างอายๆ เพื่อดูว่าพวกเขาควรอยู่ด้วยหรือไม่ แต่เธอก็พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม
“ไม่มีปัญหาค่ะ เพื่อนของคุณอยู่ด้วยได้ ไม่รบกวนเวลานานแน่นอน”
เราเดินออกจากบริเวณงานไปที่มุมหนึ่งของลานจอดรถ ซึ่งมีเครื่องจำหน่ายสินค้าอัตโนมัติและม้านั่ง โชคดีที่ไม่มีใครอยู่แถวนั้น
“อันดับแรก ดิฉันขอขอบคุณที่คุณมิโนริสนิทสนมกับคุณหนูของเรา และคอยช่วยเหลือเธอมาโดยตลอด”
พูดจบ เธอโค้งตัวลงอย่างสง่างาม
“เอ๊ะ! เอ่อ… เรื่องนี้คุณนากิเป็นคนเล่าให้ฟังหรือครับ?”
“ไม่ต้องห่วงค่ะ ดิฉันเป็นคนเดียวที่ได้รับฟังเรื่องนี้ อีกอย่าง คุณไม่จำเป็นต้องพูดแบบเป็นทางการกับดิฉันก็ได้ค่ะ พูดแบบสบายๆ เหมือนเดิมเถอะ”
จู่ๆ ผมก็นึกขึ้นได้ ตอนที่นากิพูดว่าจะทำข้าวกล่องให้ เธอเคยบอกว่าจะเล่าเรื่องนี้ให้ผู้ช่วยของเธอฟัง
คุณซูซากะกระแอมเบาๆ ดึงผมกลับสู่บทสนทนา
“อีกอย่าง ดิฉันอยากขอบคุณสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ค่ะ คุณหนูของเราแสดงความสามารถที่แท้จริงได้ เพราะคุณมิโนริอยู่ตรงนั้น”
“ผมเหรอครับ?”
“ค่ะ ตอนที่เธอเปลี่ยนไป คุณคือคนที่เธอมองอยู่ค่ะ”
…แบบนี้เองหรือ ถึงได้รู้ว่าผมเป็นคนในกลุ่มนั้น
“แต่ว่า… ผมมีเพื่อนๆ อยู่ด้วย อาจจะเป็นใครคนอื่นที่เธอเห็นก็ได้นะครับ?”
“ไม่ใช่ค่ะ ดิฉันมั่นใจ เพราะมีอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ดิฉันแน่ใจ”
เธอยิ้มบางๆ และพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ไม่มีใครในงานนั้นที่จ้องมองคุณหนูของเราอย่างหลงใหล… เท่ากับคุณเลยค่ะ”
คำพูดนั้นทำให้ผมรู้สึกหน้าร้อนขึ้นมา เพื่อนๆ ข้างหลังผมหัวเราะขำอย่างไม่มีอาย
“ดิฉันดีใจที่ได้เห็นคุณหนูของเรายิ้มอย่างมีความสุขแบบนี้ เธอดูเหมือนตัวตนในอดีตที่ร่าเริงและเปิดใจได้อีกครั้ง นั่นเป็นสิ่งที่ดิฉันไม่ได้เห็นมาหลายปีแล้ว”
หลังจากพูดถึงอดีตด้วยสายตาที่ล่องลอย เธอก็กลับมามองผมด้วยสายตาจริงจัง
“ดิฉันทราบว่ามันอาจเป็นการขอร้องที่ดูไม่เหมาะสม แต่ขออนุญาตพูดนะคะ”
ผมพยักหน้าให้เธอพูดต่อ
“คุณหนูของเรารักและเคารพคุณพ่อคุณแม่ของเธอมาก เพราะพวกเขารับเธอมาเลี้ยงดูอย่างดี แต่ด้วยความที่งานของทั้งคู่ยุ่งมาก ทำให้พวกเขามักจะไม่ค่อยได้อยู่กันพร้อมหน้า”
ผมพยักหน้าเบาๆ เพราะเคยได้ยินนากิบอกว่าเธอเป็นลูกคนเดียว และครอบครัวก็ยุ่งกับงานเสมอ
“คุณพ่อของเธอค่อนข้างไม่เก่งเรื่องแสดงความรักค่ะ ถึงแม้จะเก่งในเรื่องงาน แต่กลับทำให้ความสัมพันธ์กับคุณหนูดูห่างเหินไป ดิฉันกลัวว่าในอนาคต หากเกิดความขัดแย้งรุนแรงขึ้น มันอาจทำให้คุณหนูเจ็บปวด และเธอจะไม่แสดงความรู้สึกนั้นออกมาให้ใครเห็นเลย”
เธอพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
“ดิฉันอยากขอร้องให้คุณมิโนริและเพื่อนๆ คอยสนับสนุนคุณหนูของเรา หากเธอรู้สึกอ้างว้างหรือมีปัญหา ได้โปรดอยู่เคียงข้างเธอด้วยนะคะ”
ผมมองเธอด้วยความตั้งใจ ก่อนจะพยักหน้าหนักแน่น
“ถ้านากิต้องการความช่วยเหลือ ผมจะอยู่เคียงข้างเธอแน่นอนครับ”
เพื่อนๆ ของผมก็พูดเสริมด้วยความมั่นใจ
“พวกเราก็เหมือนกัน! ถ้าคุณชิโนโนเมะมีปัญหา เรายินดีช่วยเสมอ!”
ได้ยินดังนั้น คุณซูซากะยิ้มทั้งน้ำตา
“ขอบคุณมากค่ะ คุณหนูของเราจะต้องดีใจแน่ๆ ที่มีคนแบบพวกคุณอยู่เคียงข้าง”
หลังจากนั้น เธอก็ขอบคุณอีกครั้ง และกล่าวลาค่อยๆ เดินจากไป ทิ้งความอบอุ่นไว้ในหัวใจของผมและเพื่อนๆ
◆◇◆◇◆
“อะ อ๊ะ! ขอรางวัลหน่อยได้ไหมคะ?”
วันถัดมา หลังจากกลับจากโรงเรียน นากิพูดขึ้นทันทีด้วยสีหน้าเขินอาย วันจันทร์เป็นวันที่เธอมีเรียนจัดดอกไม้ แต่เมื่อวานที่มีการแสดงใหญ่ เธอจึงได้หยุด
“คือ…เมื่อวานฉันพยายามมาก…ขอไม่ได้เหรอคะ?”
“ไม่ใช่ว่าห้ามหรอก แต่จะเป็นหนุนตัก หรือว่าอย่างอื่นล่ะ?”
จากน้ำเสียงของผม เธอคงรู้ว่าผมหมายถึงอะไรที่ไม่ใช่การลูบหัวเหมือนที่ทำปกติ
“ขอ…หนุนตักค่ะ”
นางิหน้าแดงและตอบเสียงเบา
“เข้าใจแล้ว ไปล้างมือก่อนแล้วค่อยเริ่มกัน”
หลังจากพากันไปล้างมือที่อ่างล้างหน้า เราก็มุ่งหน้าไปที่ห้องนอน
ผมวางกระเป๋าลงและนั่งลงบนเตียง นากิเองก็มานั่งข้างๆ
“ขออนุญาตนะคะ”
“อืม เชิญเลย”
เธอเอนหัวลงมาที่ตักของผม ท่านอนคราวนี้หงายหน้า ผมวางมือเบาๆ บนศีรษะเธอ อีกมือหนึ่ง…จับมือเธอไว้
เธอดูตกใจเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มออกมา
“อุ่นจังค่ะ”
รอยยิ้มนั้นทำให้ผมยิ้มตามไปด้วย ผมลูบหัวเธอเบาๆ
“เกี่ยวกับการแสดงเมื่อวาน…”
ผมเริ่มพูด นากิเองก็มองมาทางผมด้วยรอยยิ้ม …น่ารักเกินไปแล้ว
“มันสุดยอดมากเลย เป็นครั้งแรกที่ได้ดูการแสดงระบำญี่ปุ่น และมันทำให้ฉันหลงใหลจริงๆ ดีใจมากที่ได้ไปดู”
“ดีจังค่ะ ถ้าคุณสนุก ฉันก็สบายใจ ทุกคนดูสวยมากเลยใช่ไหมคะ?”
“ใช่ สวยมาก”
เมื่อได้ยินคำตอบของผม นากิก็ดูจะขมวดคิ้วเล็กน้อย ผมลูบหัวเธอเบาๆ แล้วมองเธอด้วยสายตาจริงจัง
“แต่ที่สวยที่สุด…คือเธอ”
เธอเบิกตากว้าง ก่อนที่ใบหน้าจะเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ
“จ…จริงเหรอคะ?”
“ใช่ เธอสวยอยู่แล้ว ใส่ชุดกิโมโนก็ยิ่งเข้ากัน การเคลื่อนไหวของเธอก็สง่างามมาก ดูเป็นตัวของเธอเองสุดๆ”
พูดไป ผมก็รู้สึกหน้าร้อนขึ้นมา แต่ยังไงก็ต้องบอกให้ครบ
“การแสดงนั้นแสดงให้เห็นว่าเธอพยายามมากแค่ไหน ขอบคุณที่ตั้งใจจริงๆ นะ”
“ข…ขอบคุณมากค่ะ”
แม้ใบหน้าของเธอจะแดงเถือก แต่เธอก็ยังยิ้มออกมา
“แล้วก็…เทคนิคการใช้พัดก็ยอดเยี่ยม ทุกการเคลื่อนไหวมีความหมายและสื่ออารมณ์ได้ดีมาก”
“ย…ยังมีอีกเหรอคะ?”
“แน่นอน ยังมีอีกเยอะเลย”
ผมยิ้มให้เธอที่กำลังเขินอายและพูดชมต่อไปเรื่อยๆ
“—เธอสวยที่สุดในงานนั้น การเต้นก็โดดเด่นจนทำให้ฉันเผลอมองอย่างลืมตัว”
นากิส่งเสียงอึกอักด้วยความเขิน ผมแตะหน้าผากเธอที่ร้อนจนเหมือนจะระเบิด
“เธอคือคนที่เปล่งประกายที่สุดในงานนั้น สวยจริงๆ”
“โซ…โซตะคุงล้อเล่นเกินไปแล้วค่ะ”
“ไม่ได้ล้อเล่นเลย”
ผมตอบกลับพร้อมมองตาเธอ ความรู้สึกทั้งหมดเป็นความจริง และเมื่อผมพูดจบ ใบหูของเธอก็แดงจัดไปถึงลำคอ
“ฉันดีใจนะคะ แต่…มันเขินมากเลยค่ะ”
เธอพูดพร้อมซุกหน้าลงกับหน้าท้องของผม ผมมองเธอและถอนหายใจเบาๆ
…น่ารักเกินไปแล้ว
ไม่นานเธอก็เงยหน้าขึ้นมา
“คราวนี้…ฉันจะทำให้มิโนริคุงบ้างค่ะ”
“เอ๊ะ?”
ผมอึ้งไปสักพักเพราะคำพูดที่ไม่มีบริบท
“ฉันจะให้มิโนริคุงหนุนตักบ้าง แล้วก็จะชมคุณเยอะๆ ค่ะ เพราะงั้น…เปลี่ยนกันเถอะนะคะ”
คำพูดของเธอทำให้ผมถึงกับกระตุกมุมปากอย่างอายๆ
