สองสัปดาห์ผ่านไปอย่างรวดเร็วหลังจากจบการติวกลุ่มกับพวกเออิจิ จนถึงเย็นวันศุกร์นี้
อีกแค่สองวันเท่านั้นก็จะถึงงานแสดงรำญี่ปุ่นแล้ว
งานนี้จะแสดงเป็นสองวัน คือวันเสาร์และวันอาทิตย์ เนื่องจากมีผู้แสดงจำนวนมาก การแสดงของนากิถูกจัดให้อยู่ในวันอาทิตย์… และเธอยังได้รับบทปิดท้ายอีกด้วย
ในวันเสาร์ นากิต้องไปชมการแสดงพร้อมครอบครัว ดังนั้นเธอจึงมาเจอผมในวันนี้
เพิ่มเติมคือ คลาสพิธีชงชาและจัดดอกไม้หยุดชั่วคราวในสัปดาห์นี้
“ตื่นเต้นอยู่เหรอ? …แต่ก็นะ มันเป็นเรื่องธรรมดาที่จะตื่นเต้น”
ในวันนี้ หรืออาจจะตลอดสัปดาห์นี้เลยก็ว่าได้ สีหน้าของนากิดูเกร็งเล็กน้อย ซึ่งก็ไม่น่าแปลกใจอะไร
แค่การนำเสนอหน้าชั้นเรียนผมยังรู้สึกประหม่าเลย นี่เป็นการแสดงต่อหน้าคนนับร้อยนับพัน ใครจะไม่ตื่นเต้นล่ะ? แถมเธอยังได้รับบทปิดท้ายอีกต่างหาก
“ค่ะ จะว่าไปแล้วก็รู้สึกประหม่าเล็กน้อยค่ะ น่าอายจังเลยนะคะ”
“ไม่มีอะไรต้องอายหรอก การที่เธอตื่นเต้นแสดงว่าเธอตั้งใจมากแค่ไหน”
ผมพูดไป นากิก็ยิ้มออกมา แม้ว่ารอยยิ้มนั้นจะยังดูเกร็งๆ อยู่ก็ตาม
“ขอบคุณมากนะคะ โซตะคุงพูดแบบนี้แล้วฉันก็รู้สึกดีขึ้นเยอะเลยค่ะ”
นากิถอนหายใจยาว ดูเหมือนเธอยังไม่สามารถสงบลงได้
ผมนั่งคิดว่าพอจะมีอะไรที่ผมทำได้บ้างไหม… แล้วก็คิดออกมาได้อย่างหนึ่ง
“นากิ ไปที่ห้องกับฉันหน่อย”
“เอ๊ะ? …ค่ะ ได้ค่ะ”
ผมพานางิไปที่ห้องนอน
“เอ่อ… โซตะคุง?”
“นากิ เรามาทำเหมือนครั้งก่อนกันเถอะ”
“เหมือนครั้งก่อน… โซตะคุงจะทำให้ฉันเหรอคะ?”
ผมพยักหน้าแล้วนั่งลงที่ขอบเตียง
“มานี่สิ นากิ”
นากินั่งลงข้างๆ สีหน้าดูเหมือนจะมีความคาดหวังเล็กน้อย แต่ยังคงมีความกังวลแฝงอยู่
“มะ… มันจะดีเหรอคะ?”
“ไม่เป็นไรหรอก… รีบมาสิ นากิ”
ผมตบเบาๆ ที่หน้าตัก นากิก็เอนตัวลงอย่างเก้ๆ กังๆ นอนตะแคงข้างแทนที่จะหงายหลัง
“เอ่อ… ขอฉันอ้อนคุณหน่อยได้ไหมคะ?”
“ได้สิ แน่นอน”
นากิเอนหัวพิงตัวผม ความอุ่นจากเธอทำให้ผมรู้สึกเกร็งไปทั้งตัว ตั้งแต่คิ้วจนถึงปลายเท้า
“ฟู่…” นากิถอนหายใจออกมายาวๆ
ผมแหงนหน้ามองเพดานที่เริ่มรู้สึกเหมือนอยู่ใกล้กว่าปกติ แล้ววางมือลงบนศีรษะของเธอเบาๆ
“เอ๊ะเฮะเฮะ…”
เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้นพร้อมแรงกดที่เธอซุกใบหน้าเข้ามาแน่นกว่าเดิม
“กลิ่นของโซตะคุงทำให้ฉันสงบมากเลยค่ะ เป็นกลิ่นที่ฉันชอบมาก”
“…อย่างนั้นเหรอ”
ทั้งที่อายมาก แต่เห็นนากิมีความสุขแบบนี้ก็ทำให้ผมรู้สึกว่าไม่เป็นไร
ผมลูบหัวเธอเบาๆ ต่อไป จนกระทั่งลมหายใจของนากิค่อยๆ เป็นจังหวะสม่ำเสมอ เมื่อผมก้มลงมองก็เห็นเปลือกตาเธอปิดลงแล้วลืมขึ้นช้าๆ สลับกัน
“ตอนนี้ยังมีเวลาอยู่นะ ลองหลับตอนนี้ดีกว่า เดี๋ยวคืนนี้จะนอนไม่พอ”
“อือ… อย่างนั้นก็ได้ค่ะ… เอ่อ โซตะคุง”
“อะไรเหรอ?”
นากิยกมือขึ้นวางใกล้หน้าอกของตัวเอง
“ช่วยจับมือฉันหน่อยได้ไหมคะ?”
หัวใจของผมเต้นแรงจนแทบจะระเบิดออกมา
“ถ้าจับมือแล้วจะหลับได้ง่ายขึ้นไหม?”
“ค่ะ… ขอร้องนะคะ”
“…ได้สิ”
ผมวางมือของผมลงบนมือเธอเบาๆ และเธอก็จับมันไว้แน่น
“อุ่นจังเลยค่ะ”
“…อืม อุ่นจริงๆ”
นากิยิ้มอย่างอ่อนโยน แม้กระทั่งตอนที่เปลือกตาของเธอค่อยๆ ปิดสนิทลง ผมก็มองดูเธออย่างตั้งใจ
“ราตรีสวัสดิ์นะคะ โซตะคุง”
“อืม ราตรีสวัสดิ์ นากิ”
หลังจากพูดคำนั้น นากิก็หลับสนิทไปแล้ว มือของเธอที่จับผมไว้แน่นไม่ได้ผ่อนแรงลงเลย
เมื่อมองดูเธอในตอนนี้ เธอดูเหมือนเด็กน้อยจริงๆ
ผมใช้นิ้วเขี่ยเส้นผมที่ปรกแก้มออกไปทัดหูให้ เธอครางเบาๆ อย่างจั๊กจี้
“…น่ารักจริงๆ”
ผมเผลอพูดออกมาเสียงเบาๆ แต่โชคดีที่เธอไม่ได้ยิน
มือของผมยังลูบหัวเธอต่อ นากิก็ยิ้มอย่างสบายใจ แม้จะอยู่ในห้วงนิทรา
บางทีเธออาจจะรู้สึกเกรงใจครอบครัวของเธอ ไม่ใช่เพราะเป็นลูกบุญธรรม แต่เพราะเธอไม่อยากแสดงตัวตนที่แท้จริงออกไปมากนัก
ยิ่งช่วงนี้ เธอต้องซ้อมรำหนักขึ้นกว่าเดิม เห็นได้ชัดว่าเธอเหนื่อยมาก แม้แต่เวลาที่เราคุยโทรศัพท์กันตอนกลางคืน เธอก็มักจะหลับไปก่อน แต่สัปดาห์นี้เธอจบการโทรตามเวลา ไม่แน่ว่าเธออาจจะหลับยาก
“อย่างน้อยตอนนี้ก็หลับให้เต็มที่เถอะนะ การพักผ่อนสำคัญก่อนวันแสดงจริง”
ผมมองดูเธอพลางยิ้มเบาๆ แต่แล้วความคิดหนึ่งก็แล่นเข้ามาในหัว
ผม…จะอยู่โดยไม่มีนากิได้แล้วรึเปล่า?
อาหารที่เธอทำให้ ไม่ว่าจะเป็นข้าวกล่องในวันธรรมดา หรือของที่เตรียมไว้สำหรับวันหยุด กลายเป็นสิ่งที่ผมตั้งตารอคอย
เรื่องเรียนก็เหมือนกัน เธอคอยช่วยอธิบายสิ่งที่ผมไม่เข้าใจอย่างละเอียดและง่ายดาย
…และไม่ใช่แค่สองเรื่องนี้ แม้แต่ในด้านจิตใจ เธอช่วยพยุงผมเอาไว้เสมอ
เวลาอยู่ใกล้เธอ ผมรู้สึกสงบและอบอุ่นจนเริ่มรู้สึกว่า การอยู่คนเดียวมันเหงาขึ้นมาทันที
นี่ผม…ชอบนากิเข้าแล้วสินะ?
ทันทีที่คิดได้อย่างนั้น ใบหน้าของผมร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“…เดี๋ยวๆ ใจเย็นๆ ก่อน อาจจะคิดเร็วไปก็ได้”
ใช่แล้ว ผมควรลองสิ่งที่เออิจิบอกไว้ก่อนหน้านี้
ตอนที่ฉันถามเขาว่า “การที่เราชอบใครสักคนมันเป็นยังไงเหรอ?”
‘โอ้…มันก็หลายอย่างนะ แต่เอาแบบคร่าวๆ แล้วกัน’
‘เผลอคิดถึงเขาอยู่บ่อยๆ โดยไม่รู้ตัว’
…เข้าข่ายเลยล่ะ ช่วงนี้หลังจากที่นากิกลับไป ผมก็มักจะคิดว่า “อยากคุยเรื่องนี้กับเธอให้มากกว่านี้จัง” หรืออะไรแบบนั้น
‘สายตามักจะคอยมองหาเขาโดยไม่รู้ตัว’
อันนี้ก็ใช่ ตั้งแต่แรกแล้วด้วยซ้ำ
‘อยากจะอยู่ด้วยกันตลอดเวลา’
…เข้าข่ายอีก
‘เผลอใจเต้นกับการกระทำเล็กๆ น้อยๆ ของเขา’
ใช่…เข้าข่ายเต็มๆ
‘อยากทำอะไรให้เขา อยากช่วยเขาให้มากที่สุด’
ใช่เลย…เข้าข่ายอีกแล้ว
‘แล้วก็… ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่ทุกคน แต่ถ้าเห็นเขาสนิทกับผู้ชายคนอื่นแล้วเจ็บปวดในใจล่ะก็…’
ไม่รู้ตัวเลยว่า ตอนนี้ผมกำลังเอามือกุมหน้าอกตัวเองอยู่
อา…แบบนี้คงจะชัดเจนแล้วสินะว่า…
“…โซตะคุง? เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?”
ผมรีบเอามือออกจากหน้าอก แล้วหันไปมองนากิ
“อ-อะ ไม่มีอะไรหรอก อย่ากังวลไปเลย”
จากนั้น ผมก็วางมือลงบนศีรษะเธออีกครั้ง นากิที่ดูเหมือนยังเบลอๆ ก็ค่อยๆ หลับตาลงอีกครั้ง
ผมเฝ้ามองจนแน่ใจว่าเธอหลับสนิท จากนั้นจึงถอนหายใจออกมายาวๆ
ผมควรจะรู้ตัวเร็วกว่านี้หรือเปล่านะ?
หรือการที่รู้ตัวในตอนนี้มันดีแล้ว?
อาการกลัวผู้ชายของนางิดีขึ้นเรื่อยๆ อย่างช้าๆ ถ้าผมบอกความรู้สึกนี้กับเธอตอนนี้…มันจะเกิดอะไรขึ้นกันแน่?
ผมไม่รู้…
นากิไม่ได้เกลียดผมแน่ๆ แต่เธอจะชอบผมไหม…นั่นก็ไม่รู้เหมือนกัน
ไม่สิ ผมอยากเชื่อว่าเธอชอบผมเหมือนกัน
เธอไว้ใจผมขนาดนี้ ถึงขั้นมานอนบนตักผมโดยไม่ปิดกั้นตัวเองเลย
แต่ว่า… บางทีอาจเป็นเพราะเธอเห็นผมเป็นเพื่อนที่ไว้ใจได้เท่านั้น
ถ้าผมบอกว่าชอบเธอไปตอนนี้ ความไว้ใจนี้อาจจะพังทลายลงก็ได้
ไม่ไหวเลย…คิดยังไงก็ไม่เป็นระเบียบซักที
เมื่อผมมองลงมา ก็เห็นดวงตาสีฟ้าคู่หนึ่งจ้องมาที่ผมตรงๆ ทำให้ผมสะดุ้ง
“…โซตะคุง?”
“นากิ ตื่นแล้วเหรอ? หลับต่อก็ได้นะ”
นากิส่ายหน้าแทนคำตอบ
“ฉันเพิ่งตื่นค่ะ แต่เหมือนเห็นโซตะคุงกำลังคิดอะไรอยู่… มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ?”
“…เปล่า ไม่มีอะไรหรอก อย่ากังวลไปเลย”
ผมส่ายหน้าปฏิเสธ บอกเรื่องนี้กับเธอไม่ได้จริงๆ
ผมตัดสินใจแล้ว
ผมลูบศีรษะเธอและจับมือเธอไว้ นากิยิ้มและจับมือฉันกลับเบาๆ
ถ้านากิไม่ได้ชอบผม…ผมก็แค่ทำให้เธอหันมาชอบผมให้ได้ก็พอ
ต้องใช้เวลาจัดการความรู้สึกตัวเองอีกสักหน่อย
แต่ไม่ช้าก็เร็ว ผมจะให้คำตอบเรื่องนี้ได้แน่นอน
