“ตรงนั้นนะคะ วิธีนี้ไม่ใช่ค่ะ…”
“อ๋อ แบบนั้นสินะ! ขอบคุณนะ ชิโนโนะเมะจัง!”
“ไม่เป็นไรค่ะ ยินดีช่วยเสมอ”
เรากำลังอยู่ในช่วงติวหนังสือกัน ถึงแม้จะยังมีเวลาอีกพอสมควรก่อนถึงสอบปลายภาค แต่การเตรียมตัวไว้ก่อนย่อมไม่เสียหาย
ผมเป็นคนติวให้เออิจิ ส่วนนิชิซาวะกับฮายามะนั้น นากิเป็นคนดูแล
หลังจากเรียนกันได้ประมาณสองชั่วโมง ตอนที่เวลาใกล้เที่ยง นากิลุกขึ้นยืนแล้วพูดขึ้น
“เอาล่ะค่ะ ได้เวลาอาหารเที่ยงแล้ว งั้นฉันจะทำมื้อเที่ยงให้นะคะ เมนูเป็นนิคุจากะ โอเคไหมคะ?”
“…ห้ะ? ชิโนโนะเมะจังจะทำให้พวกเราทานเหรอ?”
คำพูดนั้นทำให้นิชิซาวะและคนอื่นๆ ทำหน้าตกใจ แต่สำหรับผมที่รู้ล่วงหน้าแล้วจึงไม่ได้ประหลาดใจ
“ใช่ค่ะ เดิมทีว่าจะสั่งเดลิเวอรี แต่ไหนๆ ก็มีโอกาสแบบนี้แล้ว ฉันขอทำเองดีกว่า”
“เย้! ขอบคุณนะ!”
“สุดยอดเลย! อยากกินแล้ว~”
คำพูดของนากิทำให้ทุกคนส่งเสียงยินดีออกมา
“งั้นเดี๋ยวฉันจะไปช่วยนากิในครัว พวกเธอสามคนรอก่อนนะ”
“โอเค!”
ผมทิ้งคำพูดนั้นไว้ก่อนจะเดินตามนากิไปที่ครัว วันนี้ประตูเลื่อนระหว่างห้องนั่งเล่นกับครัวถูกปิดไว้
นากิเปิดตู้เย็นหยิบมันฝรั่งออกมาแล้วหันมามองผม พร้อมกับรอยยิ้ม
“วันนี้ฉันจะทำนิคุจากะสูตรคุณแม่ของโซตะคุงเองค่ะ… ไม่ต้องกังวลนะคะ?”
คำพูดนั้นทำให้ฉันเบิกตากว้าง
…เหมือนเธออ่านความคิดผมออก
ที่ผมเผลอรู้สึกอิจฉาเล็กๆ กับการที่นากิทำอาหารให้คนอื่นนอกจากผม
“อาหารประจำบ้านของฉัน ส่วนใหญ่แล้วจะทำให้ครอบครัวหรือโซตะคุงทานเท่านั้นค่ะ”
เธอพูดพร้อมกับวางมันฝรั่งลงก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ผม
“…ช่วยลูบหัวให้หน่อยได้ไหมคะ?”
เธอก้มหน้าเล็กน้อย ยื่นหัวมาทางผมเหมือนกำลังขอให้ทำอะไรบางอย่าง
“เอ่อ… ตอนนี้เลยเหรอ?”
“ฉันรู้สึกว่าถ้าพลาดโอกาสนี้ ฉันอาจไม่มีโอกาสขออีกแล้วค่ะ ช่วยลูบให้หน่อยนะคะ” [TLN:ขนาดเพื่อนอยู่ใกล้ๆยังไม่เว้น5555]
ตอนนี้เราอยู่ในครัวที่มีแค่ประตูเลื่อนกั้นกับห้องนั่งเล่น ซึ่งหากพูดดังเกินไป คนในห้องนั่งเล่นอาจได้ยิน แต่…
ผมยกมือขึ้นอย่างระมัดระวัง
…ถ้าไม่มีใครเห็น ก็คงไม่เป็นไร
ผมวางมือลงบนหัวของนากิ พลางลูบเบาๆ บนเส้นผมที่เรียบลื่นของเธอ
“อิฮิๆ”
นากิส่งเสียงหัวเราะเบาๆ ด้วยความดีใจ กลิ่นหอมอ่อนๆ ลอยมา และมือของเธอวางลงบนอกผมเบาๆ ช่วงหลังๆ เธอมักจะทำแบบนี้พร้อมกับพูดว่า “ฟังเสียงหัวใจของโซตะคุงแล้วรู้สึกสงบดีค่ะ”
…สำหรับฉัน การที่เสียงหัวใจถูกฟังมันน่าอาย แต่เมื่อเห็นนากิที่ดูมีความสุข ผมก็ปฏิเสธไม่ได้
ขณะที่ผมลูบหัวเธอ เธอหลับตาพริ้ม และผมก็รู้สึกอบอุ่นในหัวใจเช่นกัน
“นี่ ชิโนโนะเมะจัง ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม—”
เสียงฮายามะดังขึ้นพร้อมกับการเลื่อนประตูครัวเปิดออก
ผมกับนากิได้แต่ยืนนิ่งเหมือนถูกแช่แข็ง ทั้งคู่ต่างก็ไม่ได้ทันตั้งตัว
“…”
ไม่เพียงแต่ผมกับนากิเท่านั้น ฮายามะเองก็ยืนนิ่งเช่นกัน บรรยากาศรอบข้างเหมือนหยุดเคลื่อนไหว
“ฮายามะ? มีอะไรเหรอ?”
เสียงจากนิชิซาวะทำให้เวลากลับมาเดินต่อ
ผมรีบเอามือออกจากหัวของนากิ และพยายามจะหันไปคุยกับฮายามะ แต่…
มือของนากิยังวางอยู่บนอกของผม ทำให้ผมหันไม่ได้
ผมหันไปมองนากิ เธอส่งสายตาชุ่มชื้นราวกับกำลังพูดว่า “จะไม่ทำต่อแล้วเหรอ?”
เมื่อผมสบตา เธอพยักหน้าเบาๆ เป็นการยืนยัน ผมจึงวางมือลงบนหัวของเธออีกครั้ง
“จริงจังเหรอเนี่ย…?”
ฮายามะแทบล้มลงไปด้วยความอึ้ง
“…เอ่อ ไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวฉันมา”
ฮายามะพูดอย่างรีบเร่งกับนิชิซาวะก่อนจะปิดประตูครัวแล้วเข้ามา
“…แล้วนี่มันสถานการณ์อะไรกันเนี่ย?”
“คือว่า…”
นากิพูดขึ้นอย่างจริงจังพร้อมพยักหน้าเบาๆ แต่ก็ยังไม่ปล่อยมือจากอกผม
“ที่เธอเห็น ขอเก็บไว้เป็นความลับได้ไหม?”
“โอเคๆ ฉันเข้าใจแล้ว”
นากิยิ้มก่อนเริ่มอธิบาย
“หลังจากได้เจอโซตะคุง ฉันเพิ่งรู้ตัวว่าฉันเป็นคนที่ติดการอ้อนมากๆ ค่ะ”
“อ๋อ… เข้าใจละมั้ง?”
ถึงจะยังดูงงๆ แต่ฮายามะก็พยักหน้า
“แล้วก็… ฉันชอบให้โซตะคุงลูบหัวค่ะ เวลาที่เราอยู่กันสองคนฉันมักจะขอให้เขาทำแบบนี้”
“แต่ตอนนี้ไม่ได้มีแค่สองคนนะ?”
“แต่ว่าถ้าตอนนี้ไม่ได้ลูบ ต่อไปคงอดค่ะ…”
นากิพูดพลางหน้าแดง ผมอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเล็กน้อย
“ถ้านากิต้องการจริงๆ ฉันจะลูบให้กี่ครั้งก็ได้”
“จริงเหรอคะ!?”
เธอเผลอตะโกนด้วยความดีใจ แต่โชคดีที่คนข้างนอกไม่ได้ยิน
“…งั้นวันนี้ฉันขอแค่สองครั้งต่อวันก็พอค่ะ”
ผมหัวเราะเบาๆ ก่อนจะตอบตกลง
“ถ้าวันไหนอยากเพิ่ม ก็บอกได้นะ”
นากิยิ้มกว้าง ขณะที่ผมลูบหัวเธอ ใบหน้าของเธอเริ่มผ่อนคลายมากขึ้น
“นี่ พวกเธอลืมฉันไปแล้วเหรอ?”
เสียงของฮายามะดังขึ้นอีกครั้ง ทำให้ผมและนากิมองหน้ากันก่อนจะหัวเราะออกมา
◆◆◆
“เอ๊ะ! สุดยอด อร่อยมากเลย!”
“โห อร่อยชะมัด!”
“รสชาติอ่อนโยนมากเลย อืม อร่อยสุดๆ ไปเลย”
นิคุจากะที่นากิทำได้รับเสียงตอบรับที่ดีเยี่ยม แน่นอนว่าในความคิดของผม มันก็อร่อย… เป็นรสชาติที่คุ้นเคย
“ฟุฟุ ดีจังเลยค่ะ เป็นนิคุจากะแบบบ้านของโซตะคุงค่ะ”
เมื่อพูดเช่นนั้น เออิจิและนิชิซาวะถึงกับสำลัก
“อึก… แค่กๆ จริงสิ เห็นว่าชิโนโนะเมะเคยเจอแม่ของโซตะนี่นะ”
“ก็เคยพูดถึงเรื่องนั้นอยู่… แต่แม้แต่ฉันก็ไม่เคยได้รับสูตรอาหารจากที่บ้านของเออิจิเลยนะ”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ความสงสัยก็เกิดขึ้นในใจของผม
“พูดถึงเรื่องนี้… ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เธอได้สูตรนิคุจากะจากแม่ของฉันน่ะ?”
“เอ๊ะ? หลังจากแลกเบอร์โทรกันแล้ว แม่ของคุณส่งมาให้ค่ะ… ไม่ใช่แค่นิคุจากะนะคะ ตอนนั้นยังมีสูตรคาราอาเกะกับแกงกะหรี่ด้วยค่ะ”
ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? เอาเถอะ ถ้าเป็นแม่ของผมก็คงไม่แปลกอะไร
ในเมื่อมันอร่อย ก็ไม่มีปัญหา
ขณะกินมันฝรั่งที่อุ่นๆ นากิก็ทำเสียงเหมือนเพิ่งนึกอะไรออก
“อ๊ะ จริงสิคะ มีเรื่องอยากขอ… เอ่อ ถ้าเป็นไปได้ อยากให้ทุกคนไปที่ที่หนึ่งค่ะ”
“ที่ที่อยากให้ไป?”
“ค่ะ! ถึงแม้ตอนนี้กำลังกินอยู่ แต่ขอโทษที่ขัดจังหวะนะคะ”
หลังจากพูด นากิก็หยิบกระเป๋าของเธอขึ้นมา และหยิบกระดาษหนึ่งใบกับสิ่งที่ดูเหมือนบัตรยาวๆ สี่ใบออกมา
กระดาษแผ่นใหญ่ดูเหมือนโฆษณาอะไรบางอย่าง
“จริงๆ แล้ว กลางเดือนพฤศจิกายน… สุดสัปดาห์หลังจากนี้ ฉันจะมีการแสดงรำญี่ปุ่นที่ฉันเรียนอยู่ค่ะ อาจารย์ของฉันจะร่วมแสดงด้วย และฉันเองก็เช่นกัน… เลยมีบัตรสำหรับให้ผู้แสดงเชิญครอบครัวหรือเพื่อนมาได้… ทุกคนสนใจไปไหมคะ?”
“ไปสิ ถ้านากิแสดง”
ผมตอบกลับไปทันทีโดยไม่ทันคิด
ในขณะเดียวกัน ใบหน้าที่ดูเป็นกังวลของนากิก็ผ่อนคลายลง
“โอ้! ฉันก็ชอบอะไรแบบนี้อยู่แล้ว ไปแน่นอน!”
“พูดถึงแล้ว เออิจิ นายชอบอะไรพวกนี้อยู่สินะ งั้นฉันไปด้วย!”
“ฉันก็อยากไปเหมือนกัน ไหนๆ ชิโนโนะเมะจังแสดงทั้งที”
เอจิและคนอื่นๆ ตอบรับด้วยความกระตือรือร้น ผมเองก็เพิ่งรู้ว่าเออิจิสนใจในศิลปะและการแสดงพวกนี้
เมื่อได้ยินคำตอบของทุกคน นากิก็ยิ้มอย่างมีความสุข
“ขอบคุณมากนะคะ! แม้ว่าจะเป็นช่วงก่อนสอบปลายภาค แต่ก็ขอให้สนุกกับการดูการแสดงของฉันนะคะ!”
เมื่อเห็นรอยยิ้มของเธอ ผมเองก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มตามออกมา
