“ชิโนโนะเมะจังเปลี่ยนไปนะ… เปลี่ยนไปเยอะเลย”
ระหว่างที่ฉันกำลังเลือกเสื้อผ้า พนักงานร้านก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ดูเหมือนจะสังเกตอะไรบางอย่าง
“…เปลี่ยนไปเหรอคะ?”
“ใช่ ทุกอย่างเปลี่ยนไปเลย แต่ที่เปลี่ยนมากที่สุดน่าจะเป็น… บรรยากาศของเธอล่ะมั้ง”
บรรยากาศ?
คำพูดนั้นทำให้ฉันรู้สึกงงเล็กน้อย จนกระทั่งพนักงานอธิบายต่อ
“คือแบบนี้ล่ะ… บรรยากาศของเธอดูอ่อนโยนขึ้นเยอะเลย แล้วก็…”
เธอพูดพลางขยับเข้ามากระซิบที่ข้างหูของฉัน
“ความสัมพันธ์กับเขาดูใกล้ชิดขึ้นมากเลยนะ… เหมือนกับกำลังบอกว่า อย่าให้ใครมาแย่งเขาไป อะไรแบบนั้น” [TLN:อันนี้จริงไม่เถียง5555]
“…!”
ฉันสะดุ้งเฮือก รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างถูกเปิดโปงออกมา
“ม…ไม่จริงใช่ไหมคะ?”
“ไม่จริงเหรอ? หรือว่าเธอไม่รู้ตัว? ตอนที่เขาคุยกับฉัน เธอก็จับชายเสื้อของเขาไว้ตลอดเลยนี่”
“เอ๊ะ!?”
ฉันเริ่มจำได้ว่า ตอนนั้นฉันดึงแขนเสื้อเขาไว้จริงๆ
“อืม… ไม่รู้ตัวสินะ แล้วนี่คบกันแล้วหรือยัง?”
“ย…ยังค่ะ”
ฉันปฏิเสธไป แต่เสียงของฉันกลับเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน
“ฮืม~ เข้าใจละ”
พนักงานพยักหน้าเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง ฉันเองก็ไม่แน่ใจว่าเธอเข้าใจอะไร แต่…
คนๆ นี้ ดูเหมือนจะพึ่งพาได้ ฉันจึงตัดสินใจถามออกไป
“อ…เอ่อ ขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ?”
“ได้สิ ถามมาเลย”
ฉันจ้องมองเธอด้วยสายตาจริงจัง
“ร…รักคืออะไรเหรอคะ?”
พนักงานทำหน้าแปลกใจไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ
“ความรักเหรอ? หืม… ค่อนข้างจะอธิบายยากนะ”
“ข…ขอโทษค่ะ ถามอะไรแปลกๆ ไปหรือเปล่า”
“ไม่หรอก ไม่ได้แปลกอะไร… งั้นเอาแบบนี้แล้วกัน”
เธอยกนิ้วขึ้นมา 1 นิ้ว
“อย่างเช่น เวลาที่อยู่กับเขาแล้วหัวใจเต้นแรง”
“อืมๆ”
ฉันพยักหน้า เธอจึงยกนิ้วขึ้นมาอีกนิ้ว
“อีกอย่างคือ เอาแต่คิดถึงเขาตลอดเวลา”
“…เข้าใจแล้วค่ะ”
ฉันพยักหน้าอีกครั้ง แล้วเธอก็ยกนิ้วที่สามขึ้น
“หรืออย่างเช่น อยากอยู่กับเขาไปนานๆ แบบนั้นน่ะ”
“อ…อา…”
พอได้ยินคำพูดเหล่านั้น ฉันก็อดไม่ได้จนต้องยกมือขึ้นมาปิดแก้มร้อนๆ ของตัวเอง
พนักงานมองฉันแล้วยิ้มกว้าง
“ดูท่าจะมีอะไรที่ตรงกับเธอสินะ?”
“…ค่ะ”
ก่อนหน้านี้ฉันยังพอรับมือได้ แต่พักหลังมานี้ เวลาอยู่กับมิโนริคุง ฉันมักจะรู้สึกหัวใจเต้นแรงอยู่บ่อยครั้ง ทั้งที่รู้สึกอบอุ่นในใจ แต่ก็มีอะไรบางอย่างที่สับสน
แม้แต่ตอนกลับถึงบ้าน ฉันก็ยังเอาแต่คิดถึงเขา ว่าคืนนี้เราจะคุยเรื่องอะไรดี แล้วก็เผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
…ไม่ไหวแล้ว
พอหลับตา ฉันก็เห็นภาพของมิโนริคุงในหัว
แต่ในเมื่อมันเป็นแบบนี้… ก็คงต้องตัดสินใจแล้ว
“พี่พนักงานคะ”
“ว่าไง?”
ฉันตัดสินใจพูดออกไป
“ฉันมีเรื่องอยากปรึกษาค่ะ”
ถึงจะรู้ว่ามันอาจทำให้อนาคตของฉันเปลี่ยนไปจากที่วางแผนไว้
แต่การทำอะไรครึ่งๆ กลางๆ อาจทำให้ฉันและมิโนริคุงต้องเจ็บปวดมากยิ่งขึ้น
เพราะงั้น… ฉันจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง
◆◇◆
“อ…อันนี้เป็นยังไงบ้างคะ?”
เสียงผ้าม่านดัง ชืดดด และภาพของชิโนโนะเมะในชุดใหม่ก็ปรากฏต่อหน้าเรา
เธอสวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวหนาทึบ กับกระโปรงยาวสีน้ำตาล แม้จะดูเรียบง่าย แต่กลับไม่ดูธรรมดาเลย… อาจเป็นเพราะรูปร่างและหน้าตาที่โดดเด่นของเธอทำให้ทุกอย่างดูสะดุดตา
“อ…อืม ดีเลยล่ะ”
“เฮ้อ ไม่ใช่แบบนั้นสิ! พูดให้มันออกมาจริงใจหน่อยสิ!”
“คือ…ไม่ต้องพยายามชมมากก็ได้นะคะ”
“ไม่เลย ผมไม่ได้พยายามหรอก เธอดู…น่ารักนะ มันไม่ได้เป็นความน่ารักแบบที่สะดุดตาเหมือนเดิม แต่เป็นความน่ารักแบบที่ดูสงบ นุ่มนวล ดูเป็นผู้ใหญ่และเป็นธรรมชาติ”
เมื่อผมพูดออกไป ชิโนโนะเมะก็ยิ้มออกมา “ค…ค่ะ จริงเหรอ”
“งั้น ฉันจะเอาชุดนี้กับชุดเมื่อกี้ค่ะ”
“รับทราบค่า~ ขอบคุณที่อุดหนุน!”
เสียงสดใสดังขึ้นในร้านเสื้อผ้าแฟชั่น และชิโนโนะเมะก็จ่ายเงินสำหรับชุดที่เธอเลือก
“ฮึๆ เก็บเงินไว้ใช้แบบนี้มันคุ้มค่าจริงๆ ด้วยค่ะ”
“…ดูท่าจะเก็บได้เยอะน่าดูเลยนะ”
ผมอดไม่ได้ที่จะพูดออกไป และชิโนโนะเมะก็หัวเราะอย่างภูมิใจ
“ยังมีเงินเหลืออีกเยอะเลยค่ะ ไว้ใช้เล่นกับมิโนริคุง และยังพอทำอาหารได้อีกหลายมื้อ ไม่ต้องห่วงนะคะ”
“…อืม”
――
ระหว่างทางกลับบ้าน เราขึ้นรถไฟในช่วงเวลาที่คนหนาแน่น ผมยืนหันหน้าเข้าหาเธอ เพื่อคอยกันไม่ให้ใครมาเบียดเธอมากเกินไป
ชิโนโนะเมะยังคงกลัวผู้ชายแปลกหน้าอยู่ แม้จะดีขึ้นกว่าสมัยก่อน แต่เมื่อมีผู้ชายอยู่ใกล้ เธอจะกระสับกระส่ายและมีท่าทางเหมือนหวาดกลัวเล็กน้อย
ทันใดนั้น รถไฟสะดุดอย่างแรง
“โอ๊ย!”
“ว้าย!”
แรงกระแทกทำให้ผมเซไปข้างหน้าโดยไม่ทันตั้งตัว ผมยื่นมือออกไปยันผนังเพื่อไม่ให้ล้ม แต่…
“มิโนริคุงเป็นอะไรหรือเปล่าคะ!?”
“อ…อืม ไม่เป็นไรหรอก”
แม้จะตอบแบบนั้น แต่ดูเหมือนชิโนโนะเมะจะจับได้ว่าแขนของผมเจ็บ
“ดูไม่เหมือนคนที่ไม่เป็นไรเลยนะคะ”
เธอจ้องมองแขนของผมด้วยสายตาที่แน่วแน่
“มิโนริคุง”
“ว่าไง?”
“ช่วยเอาแขนออกเถอะค่ะ”
“อ…แต่ถ้าทำแบบนั้น…”
“ไม่เป็นไรค่ะ เอาน้ำหนักมาพักไว้ที่ฉันแทนได้เลย”
เธอพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ผมลังเล แต่สุดท้ายก็ทำตาม
แล้วจู่ๆ รถไฟก็สะดุดอีกครั้ง ผมเสียการทรงตัว และ…
ใบหน้าของชิโนโนะเมะอยู่ใกล้แค่ลมหายใจ
“…!”
ลมหายใจของเราแตะกัน ใกล้จนผมได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวเธอ
“ฉ…ฉันขอโทษ” ฉันพยายามจะถอยออก แต่กลับรู้สึกถึงบางสิ่งรั้งตัวฉันไว้
“ไม่ได้ค่ะ มิโนริคุง อย่าฝืนตัวเอง”
แขนของเธอโอบรอบหลังของผมไว้
“ถ้าไม่ทำแบบนี้ มิโนริคุงต้องฝืนตัวเองอีกแน่ๆ… แล้วก็”
เสียงนุ่มนวลของเธอดังก้องในหู ผมรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดนิ่ง
“…ฉันไม่ได้รังเกียจเลยค่ะ ที่ได้อยู่ใกล้กับมิโนริคุงแบบนี้”
หัวใจของผมเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน และในตอนนั้นเอง ผมก็ได้ยินเสียงหัวใจของเธอที่เต้นแรงพอๆ กับผม
“ฉัน…ไม่คิดว่าตัวเองจะอ่อนโยนขนาดนี้ค่ะ ทั้งที่รู้สึกตื่นเต้นแทบตาย แต่กลับรู้สึกสบายใจขึ้นอย่างประหลาด”
“…งั้นเหรอ”
“ค่ะ”
“…ฉันก็เหมือนกัน”
เธอยิ้มออกมาหลังจากได้ยินคำพูดนั้น
――หัวใจของผมสั่นไหวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
