◆◇◆
“เฮ้อ…”
เช้าวันจันทร์ สัปดาห์ถัดมา ผมได้แต่นั่งกุมหัวอยู่ในห้องเรียน
“โย่ว! เหนื่อยหน่อยนะ นี่ เอาไปดื่มแก้เครียดหน่อย”
เสียงพูดพร้อมกับกระป๋องโคล่าถูกวางลงบนโต๊ะของฉัน พอเงยหน้าขึ้นไป ก็เจอเออิจิยืนอยู่ตรงนั้น
เออิจินั่งลงที่เก้าอี้ตรงหน้าผม พร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์แบบน่าหมั่นไส้
“ตั้งแต่เช้า นายก็โดนล้อมเลยนะ เพื่อน โชคดีที่ได้ฤดูมีเสน่ห์มาแล้วรึไง?”
“อย่ามากวนสิ มันเหนื่อยจริงๆ นะ”
ตั้งแต่เช้า ผมโดนเพื่อนในห้องรุมถามไม่หยุด
ทำไมถึงสนิทกับ ‘เจ้าหญิงน้ำแข็ง’ ได้?
มีเบอร์ติดต่อไหม?
คบกันอยู่รึเปล่า?
แนะนำให้รู้จักหน่อยสิ
…อะไรพวกนี้ล่ะ เล่นเอาเหนื่อยแทบแย่ ผมได้แต่เลี่ยงตอบหรือปฏิเสธไปตามเรื่อง
“โอเค งั้นมื้อกลางวันวันนี้ ไปเปลี่ยนที่กันเถอะ”
“อืม เอาสิ”
ตอนนี้ก็ยังมีสายตาและหูคอยจับจ้องผมอยู่ตลอด ดูเหมือนทุกคนจะอยากฟังเรื่องน่าสนุกอะไรสักอย่างจากผม
เออิจิเลยลากผมเปลี่ยนที่ทันที และที่ที่เราไปก็คือ…
บันไดทางขึ้นไปดาดฟ้า
“ที่นี่…เป็นจุดที่คนใช้สารภาพรักกันไม่ใช่เหรอ?”
“ใช่เลย เหมาะกับการคุยแบบลับๆ ไง”
“ถ้ามีคนมา จะทำยังไงล่ะ?”
“ไม่มีใครมาแน่นอน วันนี้ฉันเช็กมาแล้ว”
พวกเรานั่งลงบนม้านั่งที่ไม่รู้ใครมาตั้งไว้ตรงนั้น
“เอาล่ะ! สารภาพมาให้หมด!”
“พูดให้มันดีๆ หน่อย… แต่ฉันบอกได้นะว่าบางเรื่องมันพูดไม่ได้หรอก”
“เออๆ แค่ที่พูดได้ก็พอ”
ผมเปิดกล่องข้าวกลางวันวางบนตัก พลางเล่าเรื่องให้เออิจิฟัง
ฉันช่วยเหลือชิโนโนเมะในเรื่องบางอย่างจนได้สนิทกัน จากนั้นเธอก็ช่วยติวหนังสือให้ฉันและพวกเราก็สนิทกันมากขึ้นถึงขั้นเธอทำข้าวกล่องมาให้หรือชวนกันไปเที่ยววันหยุด
“อะไรนะ! นี่มันเหมือน ‘สามีภรรยา’ เลยนี่หว่า!? เกินคาดไปไกลเลย!”
“อย่าพูดแบบนั้นสิ… เอ่อ จริงๆ ชิโนโนเมะก็อาจแค่เห็นฉันเป็นเพื่อนสำคัญก็ได้ เพราะเธอไม่ได้มีเพื่อนเยอะ”
“พูดก็ใช่ แต่ท่าทางเธอไม่ได้มองนายเป็นแค่เพื่อนเท่าไหร่เลยนะ”
“นายแค่คิดไปเองน่ะ”
ผมพูดพลางหยิบไข่หวานขึ้นมากิน …อร่อยมาก
“นั่นมันไข่หวานที่เจ้าหญิงน้ำแข็งทำให้ใช่ไหม?”
“อืม แต่ฉันไม่แบ่งให้นายหรอก”
“ฉันไม่ได้มองแบบอยากได้เลยนะ… แต่ถ้าไม่ได้เห็นกับตาคงไม่เชื่อแน่ๆ ว่าผู้หญิงคนนั้นทำให้”
“ก็จริง ยอมรับเลยว่าเธอดูต่างจากภาพที่เคยเห็นมาก”
ถ้าย้อนกลับไปบอกตัวเองเมื่อเดือนเมษายนว่าผมจะได้กินข้าวกล่องที่ชิโนโนเมะทำให้ หรือแม้แต่เรื่องหนุนตัก ผมคงไม่เชื่อตัวเองแน่ๆ
แต่เรื่องหนุนตักนั่นไม่บอกเออิจิเด็ดขาด โดนล้อเละแน่
“แล้ว? ทำไมวันนี้ถึงถอนหายใจบ่อยขนาดนั้น? มีเรื่องอื่นใช่ไหม?”
…บางครั้ง หมอนี่ก็ช่างสังเกตเกินไปจริงๆ
ผมพิจารณาว่าควรเล่าเรื่องอะไรได้บ้าง แล้วจึงเริ่มพูดออกมา
“วันเสาร์นี้ แม่ของฉันจะมา ฉันเลยบอกเรื่องนี้กับชิโนโนเมะไป”
“อืม แล้วไงต่อ?”
“‘ฉันไม่มีชุดใส่เลย เอาไว้ไปซื้อด้วยกันอีกทีนะคะ เพราะชุดลำลองดูไม่เหมาะ’”
“…!?”
พอได้ฟัง เออิจิก็เบิกตากว้าง ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
“นี่มันไม่ใช่เรื่องน่าขำเลยนะ!”
“ขอโทษๆ แต่ดูยังไงเธอก็ชอบนายมากเลยนี่นา”
“…ไม่แน่ใจหรอก”
“ไอ้ขี้ขลาด”
“มันมีเหตุผลของมัน… ฉันว่าเรื่องนี้ไม่น่าจะใช่แบบนั้น”
ความสัมพันธ์ของเราน่าจะเป็นมิตรภาพหรือความห่วงใยกันมากกว่าจะเป็นความรัก
“ก็อาจใช่ เธออาจแค่รู้สึกเป็นหนี้บุญคุณแล้วอยากตอบแทนนายเท่านั้น”
“…คงงั้น”
“เดี๋ยว ทำไมต้องหยุดพูดไปตั้งนานด้วย?”
“คือว่า…”
◆◆◆
ชิโนโนเมะเดินด้วยท่าทางร่าเริงเหมือนกำลังกระโดดโลดเต้น ใครมองก็ต้องรู้ว่าเธอกำลังอารมณ์ดีสุดๆ
ภาพลักษณ์ของ “เจ้าหญิงน้ำแข็ง” ที่เคยเงียบขรึมกลับไม่เหลืออยู่เลย ทำให้สายตาคนรอบข้างจับจ้องมามากกว่าปกติหลายเท่า
“ดูจะสนุกจังเลยนะ”
“ก็แหม! พรุ่งนี้นี่นา คุณแม่ของมิโนริคุงจะมาหาใช่ไหมล่ะคะ!”
ถึงจะใช่ แต่ปกติคนไม่น่าจะอารมณ์ดีขนาดนี้หรอก เหตุผลที่ชิโนโนเมะดีใจจนออกนอกหน้าขนาดนี้ก็คือ…
“แถมยังจะได้ดูอัลบั้มตอนเด็กของมิโนริคุงด้วย! น่าตื่นเต้นมากค่ะ!” [TLN:เหมือนได้ดูหน้าลูกในอนาคตนั่นแหละ]
…นั่นแหละ
ผมได้เล่าเรื่องของชิโนโนเมะให้แม่ฟังแบบอ้อมๆ บอกว่ามีเพื่อนคนหนึ่งมาที่บ้านทุกวันเสาร์
…จุดประสงค์จริงๆ คือต้องการบอกแม่เป็นนัยๆ ว่าอาจมีวันอื่นที่ดีกว่าสำหรับการมาหา แต่แน่นอนว่ามันไม่เข้าถึงความเข้าใจของแม่เลย ซ้ำยังบอกว่าจะเอาอัลบั้มรูปเก่าๆ มาด้วย พอผมเล่าเรื่องนี้ให้ชิโนโนเมะฟัง เธอก็ดีใจจนเป็นแบบนี้
“แต่ฉันว่ามันไม่ได้มีอะไรน่าสนใจขนาดนั้นหรอกนะ ตอนเด็กๆ ฉัน…แทบไม่มีเพื่อนเลยด้วยซ้ำ”
“รู้สึกเข้าใกล้คุณมากขึ้นเลยค่ะ!”
“…งั้นเหรอ”
ชิโนโนเมะพูดเรื่องที่น่าเศร้าด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม แต่ดูเหมือนตัวเธอเองจะไม่ได้ใส่ใจนัก เธอจึงเดินต่อไปอย่างร่าเริง
“…แต่ว่าตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้วสินะ”
ถึงจะตั้งใจพูดเบาๆ แต่ดูเหมือนเสียงจะลอดเข้าไปในหูของเธอ ชิโนโนเมะหยุดเดินและหันมามองผม
จากนั้น เธอยิ้มอย่างอ่อนโยน
“ใช่ค่ะ เพราะตอนนี้ฉันมีมิโนริคุงอยู่ด้วย ทุกวันเลยสนุกมากค่ะ”
เธอขยับมือเบาๆ จนหลังมือของเธอสัมผัสกับหลังมือของผม
…มือของเธออบอุ่นมาก
◆◆◆
“ยินดีต้อนรับค่า… หืม? โอ้โอ้โอ้?”
“อ-เอ่อ คือว่า…”
พอพวกเราเดินเข้าร้านเสื้อผ้าเจ้าเดิมเพื่อขอความช่วยเหลือ พนักงานสาวที่เป็นพี่สาวของเออิจิก็จ้องมาที่พวกเราด้วยตาโต ก่อนจะยิ้มกริ่มอย่างมีเลศนัย
“โอ้โห นานแค่ไหนแล้วเนี่ย? ดีจังนะที่ได้เจอกันอีก สองคนนี้ดูเปลี่ยนไปนิดหน่อยหรือเปล่า?”
“…ความจริงก็ไม่นานขนาดนั้นหรอกครับ แต่ครั้งนั้นขอบคุณมากนะครับ”
“ขอบคุณมากค่ะ”
“อา ได้ยินแบบนี้แล้วก็ดีใจนะ”
พอผมกับชิโนโนเมะกล่าวขอบคุณ พนักงานก็หัวเราะร่าเริง จากนั้นก็…
“ว่าแต่ วันนี้มาหาเสื้อสำหรับเดทอีกแล้วหรือจ๊ะ?”
ชิโนโนเมะเตรียมตัวตอบคำถามนั้น
“ค-คือว่า ฉันจะได้พบคุณแม่ของเขาค่ะ แต่ไม่รู้ว่าควรใส่เสื้อแบบไหนดี…”
คำพูดของชิโนโนเมะทำให้ทั้งผมและพนักงานชะงักไปชั่วขณะ
“เอ่อ… ยินดีกับการแต่งงานนะคะ? คิดว่าจะแต่งกันเร็วกว่านี้เสียอีก”
“เข้าใจผิดแล้วครับ!”
ผมรีบปฏิเสธ แต่การแก้ไขความเข้าใจผิดนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เพราะใครได้ยินแบบนั้นก็ต้องคิดไปแบบเดียวกันอยู่แล้ว
ระหว่างที่ผมพยายามอธิบายอยู่นานถึงสิบกว่านาที ชิโนโนเมะเองก็…
เธอก้มหน้าด้วยใบหน้าที่แดงก่ำจนลามถึงหู
และพอผมแก้ความเข้าใจผิดสำเร็จ ในที่สุด… ชิโนโนเมะก็จับชายเสื้อของฉันไว้แน่น
“อ-เอ่อ ขอโทษนะคะ มิโนริคุง ฉันทำให้คุณรู้สึกไม่ดีหรือเปล่า…”
ชิโนโนเมะดูเหมือนจะหงอยลงไป เหมือนเด็กที่เพิ่งถูกดุมา
เธอก้มหน้าอย่างรู้สึกผิด มือที่จับเสื้อผมอยู่สั่นเล็กน้อย
ท่าทางแบบนี้แตกต่างจากตัวตนปกติของเธอมาก จนทำให้หัวใจผมเต้นแรงและเสียงในหัวดังก้องไปหมด
…แต่ผมก็ไม่อยากเห็นชิโนโนเมะในสภาพแบบนี้
“…เปล่าหรอก ไม่เห็นจะรู้สึกแย่เลย”
ผมพูดออกไปแบบนั้น พร้อมกับรู้สึกว่าความร้อนกำลังไหลขึ้นมาบนใบหน้าของตัวเอง
“…เอ๊ะ?”
ชิโนโนเมะเงยหน้าขึ้นมามองผมด้วยสายตาเลื่อนลอย
…แต่ผมไม่อยากเห็นสายตาแบบนั้นจากเธออีก
“บอกแล้วไง ว่าฉันไม่ได้รู้สึกแย่”
ผมไม่รู้ว่าตัวเองกำลังพูดอะไรอยู่ สมองเหมือนจะตีกันจนวุ่นวาย แต่ก็พูดออกไปจนได้
ใบหน้าขาวใสของชิโนโนเมะกลับแดงก่ำขึ้นอีกจนเหมือนจะลุกเป็นไฟ
“อ-อืม…”
ชิโนโนเมะเอามือจับแก้มตัวเองไว้ เหมือนพยายามจะควบคุมไม่ให้ใบหน้าของเธอแสดงอารมณ์อะไรออกมา
แต่สายตาไม่เคยโกหก
ดวงตาคู่นั้นดูเหมือนกำลังยิ้มด้วยความสุข… หรืออาจจะเป็นแค่ความคิดของผมเอง
“ว่าแต่… พวกเธอแต่งงานกันแล้วหรือยัง?”
“ยังครับ!”
ผมตะโกนตอบคำถามพนักงาน และได้แต่รอให้ความร้อนบนหน้าของตัวเองสงบลง…
◆◆◆
หลังจากผ่านไปอีกประมาณสิบกว่านาที ในที่สุดผมกับชิโนโนเมะก็สงบลงได้
“เอาล่ะ ยังไงก็ตาม เราก็แค่ต้องเลือกเสื้อผ้าที่เหมาะกับชิโนโนเมะจังใช่ไหม? แบบที่ดูเป็นผู้ใหญ่นิดๆ จะได้ดูเรียบร้อยดี?”
“ช-ใช่ค่ะ รบกวนช่วยเลือกแบบนั้นให้ด้วยนะคะ”
เมื่อชิโนโนเมะตอบกลับ พนักงานก็พยักหน้าแล้วหันมามองผม
“งั้นฉันจะเลือกเสื้อผ้ามาให้หลายชุด แล้วนายช่วยบอกหน่อยสิว่าชอบชุดไหนที่ชิโนโนเมะจังใส่มากที่สุด?”
“ผ-ผมเหรอครับ?”
ผมเผลอถามกลับไปอย่างประหลาดใจ แต่พนักงานก็พยักหน้าตอบอย่างหนักแน่น
“ชิโนโนเมะจังเองก็คงอยากใส่เสื้อผ้าที่นายคิดว่าเหมาะกับเธอใช่ไหมล่ะ?”
“อ-อืม… ค่ะ ถ-ถ้าต้องใส่ในชีวิตประจำวัน ฉันก็อยู่กับมิโนริคุงคนเดียวอยู่แล้ว… ฉ-ฉันอยากใส่เสื้อผ้าที่มิโนริคุงชอบค่ะ”
พูดไป สีหน้าของชิโนโนเมะก็แดงขึ้นจนเห็นได้ชัด
เมื่อได้ยินคำพูดนั้น พนักงานก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ
“โอเค งั้นตามนั้นนะ… นายต้องชมเธอเยอะๆ ด้วยล่ะ เข้าใจไหม?”
พอพูดจบ พนักงานก็พาชิโนโนเมะเดินไปด้านในร้าน ดูเหมือนจะเลือกเสื้อผ้าหลายชุดแล้วให้เธอลองทั้งหมด
ผมมองพวกเธอจนลับสายตา แล้วเอนหลังพิงกำแพง
“นี่มันอะไรกันเนี่ย…”
หัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะของผมทำให้ต้องใช้มือขวากดลงที่หน้าอก
“น่ารักเกินไปแล้ว”
ผมพึมพำออกมาเบาๆ ก่อนจะยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งมีคนเรียก…
