ชิโนโนะเมะนอนหลับสนิทอย่างมีความสุข ผมค่อยๆ ลูบศีรษะเธออย่างอ่อนโยน เพื่อไม่ให้หัวเธอสั่นไหว
รอยยิ้มที่ดูไร้กังวลปรากฏบนแก้มเธอ
…แบบนี้คิดว่ากำลังแกล้งหลับอยู่จริงๆ เหรอ
แม้ชิโนโนะเมะจะดูเป็นสาวงามที่สมบูรณ์แบบ แต่เธอก็มีมุมที่หลุดๆ อยู่บ้าง
นั่นกลับยิ่งทำให้เธอน่ารักขึ้นไปอีก แต่ตอนนี้ขอพักเรื่องนั้นไว้ก่อน
ผมเตือนตัวเองว่าไม่ควรสนใจเธอมากเกินไป ถึงเวลาแล้วที่ผมต้องปลุกเธอ
“ชิโนโนะเมะ ได้เวลาแล้วนะ”
เมื่อผมพูดแบบนั้น ชิโนโนะเมะก็ส่งเสียงเหมือนครางเบาๆ “อืม…อือ” พร้อมกับตื่นขึ้นมา
“อรุณสวัสดิ์นะ ชิโนโนะเมะ”
“อ…อรุณสวัสดิ์ค่ะ มิโนริคุง”
เธอกล่าวทักทายด้วยแก้มแดงเรื่อเล็กน้อย
“ว่าแต่ว่า เรื่องเวลาเธอไม่เป็นปัญหาใช่ไหม?”
“อ๊ะ ไม่เป็นไรค่ะ ฉันบอกคุณแม่ไว้แล้ว”
งั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นก็คงไม่เป็นไร…มั้ง?
“ว่าแต่ ขอถามหน่อยนะ เธอได้บอกเรื่องนี้กับคุณแม่ไหม?”
เมื่อผมถามแบบนั้น ชิโนโนะเมะก็หันหน้าหนีทันที
“…บอกคุณแม่ว่าเป็นเพื่อนค่ะ”
“อย่างนี้นี่เอง”
ก็นะ ผมเองก็ไม่ได้บอกแม่เรื่องชิโนโนะเมะเหมือนกัน ถือว่าเจ๊ากัน
“แต่ว่า ถ้ากลับดึกเกินไป คุณแม่อาจจะเป็นห่วงนะคะ …ฉันว่าฉันควรกลับได้แล้วค่ะ”
“อืม เข้าใจแล้ว เดี๋ยวฉันไปส่ง”
“ขอบคุณค่ะ”
จากนั้นชิโนโนะเมะก็เริ่มเตรียมตัวกลับบ้าน …ระหว่างที่เธอทำอยู่นั้น ผมก็นึกถึงบางอย่างขึ้นมา
“อ้อ ลืมไปเลยเรื่องขนม เอายังไงดี จะกินก่อนกลับไหม?”
เมื่อผมพูดแบบนั้น ชิโนโนะเมะก็ยิ้มบางๆ
“วันนี้ไม่ล่ะค่ะ …พรุ่งนี้ฉันก็จะมาอีก ไว้ค่อยกินพรุ่งนี้ก็ได้”
“อ๋อ พรุ่งนี้วันเสาร์สินะ เข้าใจแล้ว”
พรุ่งนี้ชิโนโนะเมะจะมาที่นี่อีก เมื่อคิดถึงเรื่องนั้น ผมก็อดดีใจไม่ได้ แต่ก็สะบัดหัวเพื่อปัดความคิดฟุ้งซ่านออกไป
“โอเค งั้นไปกันเถอะ”
ผมพูดพร้อมเปิดประตู …โชคดีที่ฝนหยุดตกแล้ว
◆◇◆
“ขอบคุณมากนะคะ ที่มาส่งทุกครั้ง”
“ไม่เป็นไร ระวังตอนกลับด้วยล่ะ”
“วันนี้มีคนมารับค่ะ ไม่น่าจะมีปัญหา มิโนริคุงก็ระวังตัวด้วยนะคะ”
คาอิเป็นคนที่อ่อนโยน… มากจริงๆ
ทุกครั้งที่เขาส่งฉันกลับ เขาจะพาฉันไปส่งถึงสถานีรถไฟเสมอ แม้ว่าเป็นฉันที่ขอให้เขาทำแบบนั้นตั้งแต่แรก
แต่… ฉันไม่ควรคิดว่าสิ่งนี้เป็นเรื่องปกติ
“งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะ”
“อืม เดี๋ยวบอกเวลาที่จะมาให้ทีนะ”
“เข้าใจแล้วค่ะ”
ฉันโบกมือลามิโนริคุง แล้วเดินจากสถานีไป
ทันทีที่ออกจากสถานี ฉันก็เห็นรถของบ้านฉันจอดอยู่ ฉันเดินเข้าไปใกล้ เคาะสองครั้งแล้วขึ้นรถ
…และทันใดนั้น ฉันก็รู้สึกถึงความผิดปกติ
คนขับรถไม่ใช่คนเดิม… ปกติแล้ว คนขับจะเป็นคุณทานาเบะ หญิงวัยกลางคนที่ใจดี
แต่วันนี้กลับเป็น—
“คะ… คุณพ่อ?”
คุณพ่อเป็นคนขับรถ
“อืม กลับมาช้าเลยนะ”
น้ำเสียงเย็นชานั้น ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนหัวใจเย็นลงตาม
…ใช่แล้ว ฉันต้องตั้งสติ
“ขอโทษค่ะ”
“ไม่เป็นไร ฉันได้ยินจากจิเอะแล้ว”
จิเอะคือชื่อของคุณแม่ ฉันโล่งใจที่คุณแม่ได้พูดคุยเรื่องนี้ไว้ให้ แต่ก็ต้องระวังตัวให้มากขึ้น
“ว่าแต่ ทำไมคุณพ่อถึงเป็นคนขับรถล่ะคะ?”
“ก็ไม่มีอะไรซับซ้อน ฉันนึกขึ้นได้ว่าช่วงนี้ไม่ได้คุยกับนากิเลย”
ฉันเริ่มรู้สึกระแวงเล็กน้อย
ถ้าคุณพ่อรู้เรื่องของมิโนริคุง… มันคงไม่จบดีแน่
ฉันต้องเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับสุดหัวใจ แล้วจึงเปิดปากตอบ
“นั่นสินะคะ คุณพ่อเองก็คงยุ่งกับงานมากช่วงนี้”
“ใช่ เพราะอย่างนั้นเลยอยากคุยบ้าง… พอจะคุยด้วยได้ไหม?”
“…เชิญค่ะ”
ฉันกำมือแน่น รอคำพูดของคุณพ่อ
“ช่วงนี้ ได้ยินมาว่าออกไปข้างนอกบ่อยนอกจากตอนฝึกซ้อม”
“ค่ะ”
ฉันรู้สึกกังวลว่าเขาจะตำหนิ เลยเผลอกำมือแน่นกว่าเดิม
แต่—
“สนุกไหม?”
“คะ?”
คำถามที่เขาพูดออกมาอย่างเงียบๆ ทำให้ฉันหลุดเสียงสูงด้วยความประหลาดใจ
สายตาของเราสบกันผ่านกระจกหลัง ใบหน้าของเขาไม่แสดงอารมณ์ใดๆ
“การออกไปเล่นกับเพื่อนสนุกไหม?”
“สนุกค่ะ”
ฉันตอบไปอย่างยากลำบาก คุณพ่อพยักหน้าเบาๆ แล้วพูดต่อ
“ฉันรู้จักนากิดี ฉันไม่คิดว่าเธอจะใช้เวลาเล่นกับเพื่อนจนเสียเรื่องฝึกหรือการเรียน”
“การสอบครั้งก่อนฉันทำได้ดีค่ะ”
“เพราะอย่างนั้น ฉันถึงพูดไง รากิเป็นเด็กที่ขยันมาก… เพราะฉะนั้น ไม่ต้องเกร็งนักหรอก”
เขารู้… คำพูดนั้นทำให้ฉันคลายมือที่กำแน่นลงเล็กน้อย
“เธอก็แจ้งให้จิเอะรู้แล้ว และการได้อยู่กับเพื่อนก็ช่วยให้ได้อะไรดีๆ กลับมา… ถ้านากิสนุก ฉันก็ไม่มีอะไรจะพูด”
คำพูดนั้นทำให้ฉันประหลาดใจอีกครั้ง
เพราะฉันคิดว่าจะถูกดุแน่ๆ
“ฉันกับจิเอะมีชีวิตที่เต็มไปด้วยความเสียใจ… ฉันไม่อยากให้นากิกลายเป็นแบบพวกเรา”
“…ค่ะ ขอบคุณค่ะ”
ฉันพยักหน้าตอบคำพูดนั้น และจดจำไว้ในใจ
สำหรับคุณพ่อและคุณแม่… คนที่รับฉันมาเลี้ยงดู
ฉันจะต้องตอบแทนบุญคุณอันยิ่งใหญ่นี้ให้ได้ [TLN:เหตุผลที่เกิดอะไรไม่คาดคิดตอนช่วงท้ายเล่ม]
◆◇◆
“วันนี้มื้อกลางวันฉันจะทำแฮมเบอร์เกอร์ค่ะ”
“โอ้!”
คำพูดของชิโนโนะเมะทำให้ผมหลุดเสียงออกมาโดยไม่ตั้งใจ
“แม้จะไม่ถึงขั้นเหมือนในร้านคาเฟ่ แต่ฉันพอทำแฮมเบอร์เกอร์ธรรมดาได้แล้ว มิโนริคุงไม่ได้ไม่ชอบใช่ไหมคะ?”
“อืม ชอบมากเลยล่ะ”
“…คะ-ค่ะ อย่างนั้นก็ดีแล้วค่ะ”
ผมชอบแฮมเบอร์เกอร์มาก พอตอบไปแบบนั้น ชิโนโนะเมะก็หน้าแดงขึ้นมาทันที
“ฉันก็ชอบมากเหมือนกันค่ะ”
พูดถึงแล้ว ตอนที่ชิโนโนะเมะได้ลองแฮมเบอร์เกอร์แบบตุ๋นในร้านครั้งนั้น เธอก็ดูมีความสุขมาก
ขณะที่คิดเรื่องนั้นอยู่…ทำไมชิโนโนะเมะถึงได้ทำแก้มพองล่ะ?
“…ชิโนโนะเมะ?”
“ม-ไม่มีอะไรค่ะ!”
เธอหันหน้าหนีไป แล้วเริ่มเตรียมทำอาหาร ผมก็เหมือนเดิม เป็นแค่ผู้ช่วยพูดคุยไปเรื่อยๆ แม้พยายามจะช่วยทำอาหาร แต่ก็ถูกเธอปฏิเสธอย่างอ่อนโยน
สายน้ำผึ้งสวมผ้ากันเปื้อนสีฟ้าอ่อน… พอเห็นด้านหลังของเธอ ผมก็เผลอพูดความคิดในใจออกมา
“มองแบบนี้แล้ว สายน้ำผึ้งดูเหมือนจะเป็นภรรยาที่ดีเลยนะ”
ทันทีที่พูดจบ ผมรู้ตัวว่าพลาดแล้วและปิดปากตัวเอง แต่ดูเหมือนคำพูดนั้นจะเข้าหูเธอไปแล้ว
หูของเธอเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อขึ้นเรื่อยๆ
เมื่อผมคิดว่าสถานการณ์นี้ไม่ดี เธอก็หันกลับมาทันที ใบหน้าที่แดงจัดนั้นมาพร้อมรอยยิ้มเล็กๆ…เป็นรอยยิ้มที่ดูเจ้าเล่ห์นิดๆ
“อย่าแกล้งกันแบบนี้สิคะ มิโนริคุง”
เธอพูดพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้…
“โซตะคุง”
เธอเรียกชื่อผมออกมา
แก้มที่ร้อนอยู่แล้วของผมเหมือนจะลุกเป็นไฟ และสมองก็เริ่มเบลอไปหมด
แบบนี้มันโกงชัดๆ
ชิโนโนะเมะดูเหมือนจะภูมิใจกับชัยชนะครั้งนี้ เธอยิ้มอย่างพึงพอใจ
…แต่ในใจผมก็เริ่มมีความรู้สึกอยากเอาคืนขึ้นมาเล็กน้อย
“นากิ”
ผมเรียกชื่อเธอกลับไป ชิโนโนะเมะชะงักทันที รอยยิ้มของเธอแข็งค้างไป แถมมุมปากยังเริ่มสั่น…
ก่อนที่สีหน้าของเธอจะเปลี่ยน เธอยกมือขึ้นมาปิดหน้า
จากนั้น…ผมเองก็เอามือปิดหน้าตาม
นี่ผมกำลังทำอะไรอยู่กันแน่
ความอายและความเขินทำให้ใบหน้าของผมตอนนี้น่าจะดูแย่สุดๆ
“เ-เลิกเรียกชื่อกันก่อนเถอะค่ะ”
“อ-อืม สำหรับตอนนี้คงยังเร็วเกินไป เอาไว้โอกาสหน้าละกัน”
…วันหนึ่ง เราจะเรียกชื่อกันแบบนี้ได้โดยไม่อายหรือเปล่านะ
ผมพยายามสูดลมหายใจเพื่อสงบใจลง ขณะที่ชิโนโนะเมะแอบมองผมจากช่องนิ้วของเธอ
“อ-เอ่อ…”
“มีอะไรเหรอ? ถ้าเป็นเรื่องเมื่อกี้ ฉันขอโทษนะ”
“ม-ไม่ใช่ค่ะ ไม่ต้องขอโทษ…คือ ฉันแค่อยากถามอะไรหน่อยค่ะ”
“ว่าไงล่ะ?”
ผมมองไปที่สายน้ำผึ้งซึ่งดูลังเลนิดหน่อย ก่อนที่เธอจะพูดต่อ
“มิโนริคุง…คิดว่าฉันจะเป็นภรรยาที่ดีได้จริงๆ เหรอคะ?”
คำพูดของเธอดูแฝงความไม่มั่นใจไว้ ผมรู้สึกแปลกใจที่เธอเองก็มีความกังวลแบบนี้อยู่
“อืม แน่นอนสิ เธอทำอาหารเก่ง ใจดี และอยู่ด้วยแล้วไม่เคยเบื่อเลย…”
และที่สำคัญ เธอน่ารักมาก
ผมลังเลว่าจะพูดข้อนี้ออกไปดีไหม แต่สุดท้ายก็ไม่กล้าพูด
“หึๆ ค่ะ อย่างนั้นก็ดีค่ะ”
ชิโนโนะเมะยิ้มรับคำพูดของผม แล้วลดมือลงในที่สุด
“งั้นเดี๋ยวฉันจะเริ่มทำอาหารกลางวันเลยนะคะ”
เธอหมุนตัวไปทางเคาน์เตอร์ครึ่งรอบ และเริ่มลงมือทำอาหาร ผมมองเห็นเพียงด้านหลัง แต่ก็รู้ว่าเธออารมณ์ดี
ผมจึงเริ่มพูดคุยเรื่องต่างๆ กับเธอต่อไป ระหว่างที่เธอทำอาหาร
…จนกระทั่งถึงเวลาที่เราได้กินอาหาร ความร้อนที่แก้มทั้งสองฝ่ายก็ยังไม่ยอมลดลงเลย
◆◇◆
แฮมเบอร์เกอร์ที่ฉันทำได้รับคำชมจากมิโนริคุงเป็นอย่างมาก
เขากินคำแรกแล้วยิ้มออกมา พร้อมพูดว่ามันอร่อย นั่นทำให้ฉันรู้สึกว่าความพยายามของฉันไม่เสียเปล่าเลย
แม้ว่าเขาจะดูเสียดายนิดหน่อยตอนกินคำสุดท้าย…ท่าทางแบบนั้นก็ดูน่ารักดี
ฉันเลยแบ่งของตัวเองให้เขาไปบ้าง มิโนริคุงดูดีใจมาก และนั่นก็ทำให้ฉันพลอยรู้สึกดีไปด้วย
หลังจากเรากินเสร็จ เราช่วยกันเก็บล้างจาน
จากนั้นเราก็มานั่งกินขนมที่ซื้อไว้เมื่อวานด้วยกัน ขนมกรอบแบบมันฝรั่งแผ่น และช็อกโกแลตอัลมอนด์
ทั้งสองอย่างอร่อยมากจนกินไปเรื่อยๆ แบบไม่รู้ตัว
ขณะที่เราคุยกันไปและกินไป โทรศัพท์ของมิโนริคุงก็ดังขึ้น
“อ่า…แม่โทรมา เดี๋ยวขอไปคุยก่อนนะ”
“ได้ค่ะ”
เขาลุกขึ้นแล้วเดินออกไปอีกห้องหนึ่ง ระหว่างนั้นฉันก็กินขนมต่อ พลางคิดว่าควรเหลือไว้ให้เขาด้วย จึงหยุดมือ
ผ่านไปไม่กี่นาที มิโนริคุงก็กลับมา…พร้อมท่าทางเหมือนมีอะไรจะพูด
“มีอะไรหรือเปล่าคะ?”
“เอ่อ…คือ…”
เขาดูเหมือนจะลังเลที่จะพูด ฉันเลยเอียงคออย่างสงสัย
มิโนริคุงหลับตาลง สูดหายใจลึกหนึ่งครั้ง ก่อนจะมองมาที่ฉัน
“แม่จะมาที่นี่วันเสาร์หน้า”
คำพูดนั้นทำให้ฉันตกใจเล็กน้อย และเริ่มลนลาน
“ค-ค่ะ จริงเหรอคะ! เอาไงดี ฉันควรไปหาซื้อเสื้อผ้าใหม่ใช่ไหมคะ? ชุดปกติที่ใส่อยู่มันอาจจะดูธรรมดาเกินไป…”
ฉันพูดพลางคิดถึงสถานการณ์ต่างๆ ที่อาจเกิดขึ้น แต่มิโนริคุงกลับทำหน้าเหวออย่างเห็นได้ชัด [TLN:เหวอดิโดนพูดใส่แบบนี้55555]
