ในรถไฟที่สั่นไหวด้วยเสียง ก๊อกแก๊ก ผมมองไปยังสาวน้อยผู้มีผมสีขาวบริสุทธิ์
ใบหน้าที่งดงามราวกับเทพเจ้าได้ใช้เวลาหลายปีในการสร้างขึ้นมา ดึงดูดทุกสายตาให้เข้าหา… และด้วยแววตาเย็นชาราวกับน้ำแข็งนั้น ทุกคนที่มองสบต่างตกอยู่ในภวังค์
การมองดูเธอตั้งแต่เช้ากลายเป็นความเพลิดเพลินเล็กๆ ของผมเมื่อช่วงก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้――
◆◆◆
「อ๊ะ วันนี้ปลาถูกจังเลย… ทำซุปใสกับปลาตุ๋นดีไหมคะ」
หญิงสาวหน้าตางดงามที่กำลังเลือกปลาอยู่ข้างๆ ผม… ชื่อว่า ชิโนโนะเมะ นากิ
ผมช่วยเธอไว้ตอนที่เธอกำลังถูกลวนลามในรถไฟ และจากความหวาดกลัวผู้ชาย เธอจึงเริ่มไว้ใจผมมากกว่าคนอื่นๆ
เราสนิทกัน… เอ่อ… น่าจะเป็นเพื่อนกัน
「วันนี้ทำอาหารญี่ปุ่นกันไหมคะ? มีของดองเพิ่มกับปลาตุ๋นและซุปใส แค่นี้น่าจะพอแล้ว」
เธอพูดพลางมองหน้าผมด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน กลิ่นหอมหวานลอยมาจากเธอ ดวงตาสีฟ้าเข้มดั่งมหาสมุทรจ้องมาที่ผม
อย่างที่บอกไป เธอเป็นคนสวย… หรือเรียกว่าคนในสเปกของผมเลยก็ว่าได้
ผมสีขาวราวกับผ้าไหมที่ลื่นไหลเหมือนสายน้ำ ขนตายาวรับกับจมูกโด่ง ริมฝีปากนุ่มน่าสัมผัส และเสียงหวานที่เปล่งออกมาทำให้ผมรู้สึกเหมือนถูกสะกด
「อ่ะ…อืม น่าจะพอแล้วล่ะ」
「เข้าใจแล้วค่ะ ฉันมั่นใจเรื่องปลาอยู่แล้ว ฝากรอชิมนะคะ」
เธอหยิบปลาลงตะกร้าพร้อมยิ้มอย่างมีความสุข ความแตกต่างจากฉายา เจ้าหญิงน้ำแข็ง ที่เธอเคยได้รับนั้นราวกับคนละคน
「ว่าแต่… มีอย่างอื่นที่อยากซื้ออีกไหมคะ?」
「อืม… อ๊ะ」
เมื่อผมหยุดเดิน เธอก็หยุดและเอียงคอด้วยความสงสัย
「มีอะไรหรือเปล่าคะ?」
「ในเมื่อมาถึงแล้ว ซื้อขนมไปด้วยดีไหม? แล้วเธอล่ะอยากได้อะไร?」
「เอ่อ… โดรายากิ หรือไม่ก็โยคังน่ะค่ะ」
「ขนมญี่ปุ่น… ก็ไม่แย่หรอก แต่…」
ผมจ้องเธอด้วยความสงสัย
「…เธอเคยกินขนมทั่วไปบ้างไหม?」
「เอ่อ… ช็อกโกแลตนมก็เคยลองค่ะ」
「ก็แค่นั้นเหรอ?」
ไม่ใช่เรื่องผิดหรอกที่ไม่กินขนม แต่มันก็น่าแปลกอยู่
「ตั้งแต่เด็ก บ้านฉันมีแต่ขนมญี่ปุ่นค่ะ ก็เลยชินกับการกินแบบนั้น เวลาไปโซนขนมก็ซื้อแต่แบบเดิม หรือไม่ก็กินที่ร้านขนมหวานเลย」
「ฟังดูเหมือนลูกคุณหนูเลยนะ」
ร้านขนมหวาน… ผมยังไม่เคยไปเลยแฮะ
「แต่แบบนี้จะลำบากในอนาคตไม่ใช่เหรอ? ถ้ามีลูกแล้วไม่รู้เรื่องแคลอรี่หรือโภชนาการ อาจให้ลูกกินเยอะไปหรือไม่พอก็ได้นะ」
ผมพูดขณะคิดถึงภาพอนาคตของเธอที่อาจได้คู่กับชายที่เพียบพร้อม
「ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าถึงตอนนั้น มิโนริคุงจะช่วยสอนฉันกับลูกก็ได้นี่คะ」
เธอตอบด้วยรอยยิ้ม
「ก็จริง…」
…เดี๋ยวนะ?
ผมหยุดกึกและหันไปมองเธอ ใบหน้าขาวสะอาดของเธอค่อยๆ แดงจนเหมือนผลแอปเปิล และลามไปถึงใบหูและลำคอ
「อะ… เอ่อ ฉันพูดผิดค่ะ! ไม่ใช่แบบนั้น! หมายถึง… เอ่อ…」
「ใจเย็นๆ น่า ชิโนโนะเมะ ฉันเข้าใจ… คงหมายถึงอยากเป็นเพื่อนที่ดีไปตลอดใช่ไหม?」 {TLN:เขาพูดจริงนะนั่น]
…น่าจะเป็นแบบนั้นล่ะมั้ง
「อะ…อืม…」
ถึงผมจะพูดปลอบ แต่เธอก็ยังหลบหน้าและพูดอะไรไม่ออก
「งั้นขนมก็ให้ฉันเลือกนะ」
「ค่ะ…」
หลังจากนั้นเธอก็กลับมาเป็นปกติจนเราไปจ่ายเงินเสร็จ แต่ผมดันลืมซื้อร่มอีกจนได้
「ขอโทษนะ ชิโนโนเมะ เดี๋ยวฉันไปซื้อร่มก่อน รอแป๊บหนึ่ง」
「เอ๋? ร่มฉันก็มีอยู่นี่คะ」
เธอหยิบร่มออกมาและถอดถุงพลาสติกที่ครอบอยู่
「ไปกันเถอะค่ะ จะได้ไม่ต้องเสียเงินเพิ่ม」
「…เข้าใจแล้ว」
เธอพูดมีเหตุผล ผมรับร่มมา แต่เธอหลบเลี่ยงอย่างรวดเร็ว
「ชิโนโนเมะ?」
「มิโนริคุงถือของอยู่แล้ว ให้ฉันถือร่มเถอะค่ะ」
「แต่…」
「ไม่เป็นไรค่ะ แค่ให้คุณมาใกล้ๆ ก็พอแล้ว」
เธอกางร่มและเดินใกล้เข้ามา ผมจึงเดินเข้าไปอยู่ในร่มด้วย
แต่เหมือนจะใกล้เกินไปนิดหน่อย…
「มิโนริคุง ถ้าเดินท่านี้นานๆ กระดูกจะเสียรูปนะคะ」
「แต่…」
「ให้ฉันเดินเข้าไปหาเองดีไหมคะ?」[TLN:หาเหตุผลรุกใส่เก่ง]
คำพูดนั้นทำให้ผมยอมปรับท่าทางเดินให้สบายขึ้น แต่…
สัมผัสนั้นทำให้ใจผมเต้นแรงขึ้นมา
「ชิโนโนะเมะ?」
「ฮ่ะ!?」
เธอสะดุ้งจนหยุดเดิน ใบหน้าที่แดงอยู่แล้วยิ่งแดงขึ้นไปอีก เธอหันหน้ามาหาผมด้วยสายตาชวนใจเต้น
เราเผลอมองตากันอยู่นานจนกระทั่ง…
「เอ่อ… ขอโทษนะคะ」
เสียงกระแอมจากด้านหลังทำให้เราสะดุ้งหันไปดู หญิงสาวคนหนึ่งมองเราด้วยสายตาหมายความว่า “ขวางทางนะ”
「ไปกันเถอะ ชิโนโนเมะ」
「คะ!」
เราจึงรีบเดินกลับบ้านพร้อมกันในที่สุด
◆◆◆
“อร่อยมากเลย ชิโนโนะเมะ ขอบคุณสำหรับมื้อเย็นนะ”
หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จ ผมถอนหายใจยาวด้วยความพึงพอใจ
อาหารตุ๋น ซุปใส และของเคียง ทุกอย่างมีรสชาติอร่อยจนไม่น่าเชื่อว่าผมจะทานได้เพลิดเพลินขนาดนี้
สำหรับผมเอง ปกติไม่ได้ชอบปลาขนาดนั้น ส่วนมากจะชอบซูชิมากกว่า และไม่ได้กินอาหารแบบนี้บ่อยนัก
แต่วันนี้… มันอร่อยจนเกือบจะเผลอขอเติมอีกจาน
“ยินดีค่ะ ดีใจที่คุณทานได้เยอะ ฉันเองก็รู้สึกดีใจมากเลย”
ชิโนโนะเมะยิ้มบางๆ แล้วเริ่มเก็บจาน ผมรีบลุกขึ้นยืนเพื่อช่วย แต่เธอห้ามไว้
“มิโนริคุง นั่งรอเฉยๆ เถอะค่ะ… เพราะนี่เป็นส่วนหนึ่งของรางวัลที่ฉันอยากได้รับ”
คำพูดนั้นทำให้หัวใจของผมเต้นแรงจนเกินควบคุม
ใช่แล้ว… ผมเพิ่งนึกออก
รางวัล ที่เธอเคยขอไว้ก่อนหน้านี้ ครั้งนี้ดูเหมือนจะมีอะไรเพิ่มเติมจากเดิม
ผมหลับตาลงลึกและพยายามสงบจิตใจ
“…โอเค ใจเย็นไว้”
หลังจากตั้งสติได้ ผมก็นั่งรอเธอจนเก็บล้างเสร็จ
“ขอโทษที่ให้รอนะคะ มิโนริคุง”
“ไม่เป็นไร ขอบคุณมากนะ ชิโนโนะเมะ”
ผมลุกขึ้นยืนและพูดออกไป
“ชิโนโนเมะ ฉันจะให้รางวัลที่เธอขอไว้… ตามฉันมานะ”
“เอ๊ะ? ค่ะ เข้าใจแล้ว”
ผมพาเธอไปยังห้องนอนของผม
◆◆◆
“เอาล่ะ, ชิโนโนเมะ”
ในห้องนอนของผม… หรือควรเรียกว่าห้องพักที่เรียบง่าย
มีเพียงโต๊ะเขียนหนังสือ เตียง และตู้เสื้อผ้าใส่ชุดนักเรียนและเสื้อผ้าลำลอง
ผมนั่งลงบนเตียง มองชิโนโนเมะที่ดูท่าทางเก้อเขิน
“ชิโนโนะเมะ?”
“ฮะ-ฮะ! อ่ะ… มิ-มิโนริคุง! เอ่อ… ถะ-ถ้าเป็นเรื่องแบบนั้น ฉันคิดว่า… เรายังเร็วเกินไปนะคะ!”
“เธอไม่อยากได้รางวัลแล้วเหรอ?”
ไม่เป็นไรถ้าเธอไม่อยากได้ ผมคิดแบบนั้นแล้วถามกลับไป… ชิโนโนเมะค่อยๆ ขยับเข้ามาใกล้ ก่อนจะนั่งลงข้างๆ ผม
“เอาล่ะ มานี่ นอนลงตรงนี้”
ผมตบที่หน้าตักเบาๆ เป็นเชิงบอกให้เธอนอนลง ชิโนโนะเมะทำหน้างงเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจออกมา
“อ่ะ… แบบนี้เองเหรอคะ” [TLN:คิดไปไกลแล้วแม่คุณ]
“…? หมายความว่ายังไง?”
แล้วผมก็รู้ตัวทันที
ท่าทางที่นั่งอยู่บนเตียง เรียกให้เธอมาใกล้ แล้วพูดเรื่องรางวัล…
มันฟังดูเหมือนเรื่องนั้นชัดๆ
“ขอโทษ… ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้นเลย มันคงทำให้เข้าใจผิดจริงๆ”
ผมรีบแก้ตัว ชิโนโนะเมะที่หน้าแดงจัดค่อยๆ เอาหัวมาหนุนลงบนหน้าตักของผม
“ม-ไม่เป็นไรค่ะ… ฉันรู้ว่ามิโนริคุงไม่ใช่คนที่จะทำอะไรแบบนั้น”
เธอพูดพลางยกมือปิดหน้าที่แดงก่ำของตัวเอง
ผมรู้สึกดีใจที่เธอไว้ใจ แต่ก็รู้ว่าต้องรักษาความไว้วางใจนี้ให้ดี
“อืม, ฉันไม่ใช่คนที่จะทำอะไรแบบนั้นกับคนที่ยังกลัวผู้ชายหรอก”
พูดจบ ผมวางมือลงบนหัวของเธอเบาๆ
“…มิโนริคุงไม่เคยน่ากลัวสำหรับฉันเลยค่ะ”
คำพูดนั้นทำให้ผมเผลอยิ้มออกมา ก่อนจะเริ่มลูบหัวเธอเบาๆ ชิโนโนะเมะไม่ได้ขัดขืนแม้แต่น้อย แต่ยังคงปิดหน้าเอาไว้
“ขอบคุณนะ ชิโนโนะเมะ วันนี้ช่วยฉันไว้ได้มากเลย”
ผมเอ่ยคำขอบคุณ เธอไม่ได้ตอบอะไร แต่ผมรู้ว่าเธอได้ยิน
“ฉันตกใจนะตอนที่เธอโผล่มา แต่ก็ดีใจมาก แบบนี้ฉันจะได้ไม่ต้องปิดบังเรื่องเธอกับพวกเออิจิอีก”
ทันใดนั้น ผมเห็นหูของเธอกระตุกเล็กน้อย
“…มิโนริคุง”
“หืม?”
เธอพูดขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา
“เมื่อวาน… คุณไปคุยอะไรกับคนนั้นเหรอคะ?”
คำถามนั้นทำให้ผมแปลกใจเล็กน้อย… ผมนึกว่าเธอจะไม่ถามเรื่องนี้อีกแล้ว
แต่เมื่อถามมา ผมก็ไม่มีเหตุผลที่จะไม่ตอบ
“เรื่องของเธอนั่นแหละ”
“—เอ๊ะ?”
ชิโนโนะเมะที่ดูตกใจ เธอปล่อยมือที่ปิดหน้าลง เผยให้เห็นใบหน้าที่งดงาม
“ฉันไม่ได้บอกชื่อเธอไปนะ บอกแค่ว่าเป็นเพื่อนใหม่ของฉัน เราคุยกันไม่ละเอียดมากหรอก ก็แค่เรื่องเกี่ยวกับเธอว่ามีลักษณะยังไง แล้วเขาก็สนใจขึ้นมา”
“อ๋อ… อย่างนี้นี่เอง”
ชิโนโนะเมะถอนหายใจออกมาเบาๆ อย่างโล่งอก ก่อนจะมองผมด้วยสายตาอ่อนโยน
“มิโนริคุง”
“อะไรเหรอ?”
“ปลุกฉันทีหลังผ่านไป 10 นาทีนะคะ”
“เอ๊ะ?”
เธอพูดจบก็หลับตาลง ผมแปลกใจเล็กน้อย แต่คิดว่าเธออาจจะเหนื่อย
บางทีเธออาจจะไม่ได้พักผ่อนเต็มที่ หรือไม่ก็อาจเป็นเพราะคุยเรื่องเครียดกับเพื่อน
ผมลูบหัวเธอเบาๆ สัมผัสถึงเส้นผมที่นุ่มลื่นและความอบอุ่นจากศีรษะ
หัวใจของผมค่อยๆ เต้นช้าลงพร้อมกับรอยยิ้มที่เผยออกมาโดยไม่รู้ตัว
เมื่อเวลาผ่านไปใกล้ครบ 10 นาที ผมยังคงลูบหัวเธออยู่อย่างนั้น มองใบหน้าที่หลับสนิทของเธอ
“ชิโนโนะเมะนี่น่ารักจริงๆ”
ผมพูดออกมาด้วยเสียงเบาๆ แต่ทันใดนั้นเอง…
ใบหน้าของเธอแดงก่ำขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
“…ตื่นอยู่เหรอ?”
“…ซ-ซื้ว… ซ-ซื้ว…”
“เนียนจริงนะ…”
เสียงลมหายใจปลอมๆ ทำให้ผมเกือบหลุดขำ
ผมปล่อยให้เธอได้พักอีกสัก 5 นาที ก่อนจะปลุกเธอขึ้นมาอย่างเบามือ…
[TLN:แปลก่อนนอน พน.มีเรียน อาจจะได้มาแปลต่อช่วงเย็นๆ]
