「……เอ๋？」
ฉันหลุดเสียงแปลก ๆ ออกมาเองจนตกใจ เสียงที่ฟังดูเปิ่นจนฉันเองยังรู้สึกอาย
เสียงหัวเราะของฮายามะซังดังมาจากปลายสาย
“ชิโนโนะเมะจังก็มีมุมน่ารักแบบนี้ด้วยนะเนี่ย”
ฉันรู้สึกเขินจนต้องกระแอมเบา ๆ เพื่อกลบเกลื่อน
“น-นั่นแหละค่ะ ฉันอยากฟังเรื่องที่คุณจะบอกมากกว่า”
“โอเค ๆ เรื่องมันง่ายมากเลยนะ”
ฉันพยายามตั้งสติ ขณะที่ฮายามะซังเริ่มอธิบาย
“ชิโนโนะเมะจัง ไม่เคยมีความรักมาก่อนใช่ไหม?”
“ค่ะ… ไม่เคยเลย”
เรื่องความรัก ฉันเคยอ่านจากนิยายอยู่บ้าง แต่ถ้าถามว่าฉันเคยรู้สึกแบบนั้นเองหรือเปล่า… ก็คงตอบไม่ได้
“เพราะแบบนั้นเธอเลยดูสับสนไง งั้นขอถามหน่อย เธอเคยรู้สึกใจเต้นเวลาอยู่กับเขาไหม?”
“ใจเต้น… อย่างนั้นเหรอคะ?”
ฉันเงียบไปครู่หนึ่งเพื่อคิด… เคยไหมนะ ที่อยู่กับเขาแล้วรู้สึกใจเต้น?
“…ไม่เคยค่ะ”
“เอ๊ะ จริงเหรอ?”
“จริงค่ะ ออกจะเป็นความรู้สึกสงบใจมากกว่าเสียอีก”
เวลาฉันอยู่ใกล้เขา ฉันรู้สึกสงบ รู้สึกผ่อนคลายจนบางครั้งเผลอหลับไปเลย
เมื่อฉันตอบไปเช่นนั้น ฮายามะซังก็เปล่งเสียงออกมาเหมือนจะเข้าใจ
“อ้อ แบบนั้นนี่เอง… นี่มันคนที่เหมาะกับการแต่งงานชัด ๆ”
“แ-แต่งงาน!?”
ฉันเผลอขึ้นเสียงจนต้องรีบยกมือปิดปาก โชคดีที่ห้องของคุณแม่อยู่ห่างออกไป
“ใช่ แต่งงาน… แต่ก็ไม่แน่หรอกนะ ถ้าเธอเริ่มรู้ตัว ความรู้สึกมันอาจจะเปลี่ยนไปเป็นแบบรักใคร่ก็ได้ ต้องดูปฏิกิริยาของเธอหลังจากนี้แล้วล่ะ”
เธอพูดต่อไปเรื่อย ๆ
“แต่นะ เธอไม่ชอบเวลาเขาอยู่กับผู้หญิงคนอื่นใช่ไหม? นั่นแหละ ความรักชัด ๆ รักและผูกพันเลยล่ะ”
ฉันรู้สึกสับสนแต่ก็ยังถามถึงสิ่งที่อยากรู้ที่สุด
“อ-เอ่อ ขอวางเรื่องนั้นไว้ก่อนนะคะ ฉันอยากรู้ว่าจะทำยังไงกับสถานการณ์นี้ดี”
เธอหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะตอบ
“ขอโทษ ๆ งั้นฟังนี่นะ ฉันคิดว่าควรเล่าเรื่องของเพื่อนสนิทของเขา และแฟนของเพื่อนคนนั้นก่อน”
คำพูดนั้นทำให้ฉันงงเล็กน้อย ฮายามะซังจึงอธิบายเพิ่มเติม
“ฉันว่า เพื่อนสนิทของเขาน่าจะกำลังพยายาม ‘ดูตัว’ ชิโนโนะเมะจังอยู่ล่ะมั้ง”
“ดูตัว… อย่างนั้นเหรอคะ?”
“ใช่ แบบพยายามตัดสินใจว่าเธอเป็นคนแบบไหนไงล่ะ”
จากนั้นเธอก็อธิบายว่าเพื่อนของเขาอาจมองฉันว่าเป็นคนลึกลับ และอาจสงสัยว่าฉันมีจุดประสงค์อะไร เช่น เป็นคนที่มาเล่นกับความรู้สึกของเขาหรือเปล่า
“ฉันไม่ใช่คนแบบนั้นนะคะ!”
“รู้แล้วล่ะน่า แค่ยกตัวอย่างเฉย ๆ”
เธอยังพูดถึงความเป็นไปได้อื่น ๆ เช่น
เขาอาจรักฉันแต่ไม่รู้ตัว จึงพยายามดูว่าความรู้สึกที่มีนั้นคืออะไร
ฉันอาจรักเขาแต่ไม่รู้ตัว พวกเขาเลยสร้างสถานการณ์ให้ฉันหึง เพื่อให้ฉันตระหนักถึงความรู้สึกตัวเอง
เขาอาจเห็นฉันเป็นแค่เพื่อน
ยิ่งฟัง ฉันก็ยิ่งรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งหน้า ราวกับไข่เจียวจะสุกได้บนหน้าของฉัน
“ที่เล่ามาทั้งหมดเป็นแค่ความเป็นไปได้นะ และถ้าเพื่อนของเขากับแฟนร่วมมือกันจริง พวกเขาก็คงวางแผนมาแบบนี้”
ฉันรู้สึกประหลาดใจกับความคิดซับซ้อนแบบนี้
“แต่ฟังนะ ถ้าพวกเขาโยนหมัดมาแบบนี้ ทำไมเธอไม่สวนกลับด้วยหมัดตรงแบบจัดเต็มไปเลยล่ะ?”
◆◆◆
“เ-เจ้าหญิงน้ำแข็ง!? ไม่นะ…อ้อ เข้าใจแล้ว!”
เพื่อนของมิโนริคุงที่ยืนอยู่ข้างเขาเบิกตากว้างอย่างตกใจ ก่อนจะพยักหน้ารับเหมือนเพิ่งเข้าใจอะไรบางอย่าง ส่วนผู้หญิงที่ดูเหมือนจะเป็นแฟนของเขาก็ยืนนิ่งราวกับช็อก
ใช่ ก่อนอื่นต้องทักทายให้เรียบร้อย
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ คุณคือเพื่อนของมิโนริคุงใช่ไหม? ฉันได้ยินเรื่องของคุณมาบ้างแล้ว ฉันชื่อชิโนโนะเมะ นางิค่ะ ได้รู้จักและสนิทสนมกับมิโนริคุงมาตั้งแต่ก่อนหน้านี้… หลังจากนี้ก็ขอฝากตัวด้วยนะคะ”
ฉันพูดพร้อมกับโค้งตัวลงอย่างสง่างาม เสียงอึกอักของพวกเขาดังตามมา
“อ-อ๋อ เอ่อ ผมชื่อมาจิซากะ เออิจิ ขอฝากตัวด้วย…ล่ะ?”
“นี่พูดเหมือนนักรบเลย ทักทายให้มันปกติเถอะ”
ฉันหัวเราะเบา ๆ กับการตอบโต้ของพวกเขา แล้วหันไปหาผู้หญิงอีกคนที่อยู่ด้วย
“ขอบคุณมากนะคะ ที่ดูแลมิโนริคุงเมื่อวันก่อน”
เมื่อฉันพูดแบบนั้น เสียงลมหายใจสะดุดของเธอก็ดังขึ้น
“ม-ไม่เป็นไรค่ะ ฉันชื่อนิชิซาวะ คิริกะ…ข-ขอร้อง อย่าทำอะไรฉันเลยนะคะ?”
“นี่ เธอเป็นชาวบ้านที่ไปทำอะไรให้ขุนนางไม่พอใจหรือไง? คู่นี้นี่มัน… แล้วชิโนโนะเมะ เธอมาที่นี่ทำไม?”
“เรื่องนั้นไว้คุยกันทีหลังค่ะ มิโนริคุง”
ฉันหันไปบอกเขา แล้วก้มลงกระซิบเบา ๆ ข้างหูคุณนิชิซาวะ
“ขอบคุณนะคะ ที่ทำให้ฉันได้รู้สึกถึงความรู้สึกของตัวเองขึ้นมาบ้าง”
ฉันพูดเพื่อให้เธอรู้ว่าฉันไม่ได้โกรธถึงขั้นนั้นจริง ๆ ถึงจะมีเรื่องที่ค้างคาใจอยู่บ้าง แต่ความรู้สึกขอบคุณมีมากกว่า
คุณนิชิซาวะสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะเข้าใจคำพูดของฉัน เธอยิ้มเจื่อน ๆ ออกมา
“เอาล่ะ มิโนริคุง ฉันได้ทักทายเพื่อนของคุณเรียบร้อยแล้ว ไปกันเถอะค่ะ”
“…เดี๋ยว แต่เหมือนที่บอกไว้เมื่อเช้านะ ฉันไม่มีร่ม”
“…นั่นแหละค่ะ ที่ฉันมานี่ไง?”
ฉันกางร่มสีขาวสะอาดที่คุณแม่ซื้อให้ เป็นร่มที่ฉันชอบมาก และส่งสัญญาณเรียกเขาให้เข้ามา
ที่ฉันมาที่นี่วันนี้ ไม่ใช่แค่เพื่อทักทายเพื่อนของเขา แต่ยังมีเรื่องสำคัญกว่านั้น
มันคือสิ่งที่ฮายามะซังบอกกับฉัน
ฉันยังคงไม่สามารถพูดออกมาอย่างมั่นใจได้ว่า “นี่คือความรัก” แม้ว่าตั้งแต่เช้า เวลาฉันอยู่ข้างมิโนริคุง หัวใจก็เริ่มเต้นแรงขึ้นอย่างน่าประหลาด
แต่ฉันก็ยังไม่แน่ใจ ฉันต้องหาคำตอบให้ได้
จริง ๆ แล้ว มันไม่ใช่เรื่องดีเลย ที่จะใช้มิโนริคุงเพื่อพิสูจน์ความรู้สึกของตัวเอง
แต่ฉันอยากรู้
ว่านี่คือความรักจริง ๆ หรือว่าเป็นอย่างอื่น
ถ้ามันคือความรัก…เหมือนที่เคยอ่านในหนังสือ ฉันอาจเปลี่ยนแปลงตัวเองจากที่เป็นอยู่ในตอนนี้ก็ได้
เพราะฉะนั้น เพื่อสิ่งนั้น…
◆◇◆
สายตาจากรอบข้างจ้องมองมาทางนี้อย่างหนักหน่วง ซึ่งมันก็ไม่แปลกเลย
――เพราะตอนนี้ ผมกำลังเดินกลับบ้านกับชิโนโนะเมะ แถมยังต้องอยู่ใต้ร่มเดียวกัน เป็นการเดินคู่รักแบบ “ไอโอกาสะ”
ระยะห่างก็ใกล้มาก ผมถือร่ม แต่ไหล่ของชิโนโนะเมะก็แนบเข้ามากับแขนของผม
“ว-ว่าแต่ ทำไมเธอถึงมาถึงนี่ได้ล่ะ ชิโนโนะเมะ?”
ผมถามออกไป เธอทำหน้ามุ่ยเล็กน้อย
“ก็เพราะฉันไม่อยากให้มิโนริคุงเป็นหวัดไงล่ะคะ”
“อ-อ้อ… เข้าใจแล้ว”
เออ จริงด้วย… ถ้าเป็นชิโนโนะเมะก็คงพูดแบบนี้อยู่แล้ว
ตอนนั้นเอง สายตาของเธอจับจ้องมาทางผม… ไปที่ไหล่ซ้ายของผม โดนจับได้แล้วสินะ
“มิโนริคุง?”
“ม-มีอะไรเหรอ?”
“ถ้าฉันไม่ได้ตาฝาด ไหล่ซ้ายของคุณดูเหมือนจะเปียกอยู่นะคะ”
“คงเป็นแค่เธอคิดไปเองน่ะ”
เมื่อผมตอบกลับไป เธอก็จ้องมาที่ฉันด้วยสายตาเย็นชา
…โธ่เว้ย แต่ช่วยไม่ได้เลย
ด้วยขนาดของร่ม มันเป็นไปไม่ได้ที่เราสองคนจะอยู่ใต้ร่มได้โดยไม่เบียดกัน
ขณะที่ผมคิดแบบนั้น ชิโนโนะเมะก็เหมือนจะคิดเหมือนกัน เธอมองไปที่ร่ม
แล้ว――
จู่ ๆ กลิ่นหอมหวานก็ลอยมาจู่โจมสมองของผม พร้อมกับความอบอุ่นที่ไหลผ่านแขนและร่างกาย
ชิโนโนะเมะขยับเข้ามาใกล้… เบียดตัวเข้ามาแนบชิด
“ช-ชิโนโนะเมะ!?”
“แ-แบบนี้…ไม่มีปัญหาแล้วใช่ไหมคะ?”
เธอพูดพลางหน้าแดงก่ำ ผมเองก็รู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองเริ่มร้อนขึ้น
“ม-มันชน… ชนน่ะ”
ผมพยายามพูดออกไป… ใช่ มันชนจริง ๆ ชนที่แขนน่ะ
ชิโนโนะเมะหน้าแดงถึงใบหู ดวงตาของเธอเริ่มชื้นเหมือนจะร้องไห้ แต่เธอก็ยังไม่ถอยออก
“ช-ช่วยไม่ได้ค่ะ ก็แค่จนกว่าจะถึงบ้าน”
เธอพูดติดอ่างไปพร้อมกับอาการขวยเขิน… เดี๋ยวนะ
“บ้านเหรอ?”
“อ-อ้อ ลืมบอกไปเลย วันนี้ฉันไปเรียนพิธีชงชามาค่ะ แต่ครูดันไม่สบายก็เลยงดเรียน” [TLN:โอกาสชั่งเหมาะอะไรเยี่ยงนี้]
“…นั่นหมายความว่า”
ชิโนโนะเมะพูดพร้อมรอยยิ้ม บนใบหน้าแดงก่ำของเธอ
“วันนี้ฉันจะทำมื้อเย็นให้คุณค่ะ”
แค่ได้ยินแบบนั้น ผมก็ทั้งดีใจและรู้สึกว่าใจเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ
แต่ในขณะเดียวกัน ผมก็ดันสังเกตเห็นว่า… หัวใจของชิโนโนะเมะก็เต้นแรงไม่แพ้กัน
ความจริงนั้นทำให้ผมทั้งแปลกใจและประหม่าไปพร้อม ๆ กัน หัวใจยิ่งเต้นแรงจนรู้สึกเจ็บ
ต้องตั้งสติหน่อยแล้ว
ระหว่างที่ผมพยายามสงบสติอารมณ์ ชิโนโนะเมะก็เรียกชื่อผมอีกครั้ง
“มิโนริคุง”
“ม-มีอะไรเหรอ?”
เสียงของเธอดังอยู่ใกล้หูจนฉันสะดุ้ง แต่เธอไม่สนใจ
“กลับถึงบ้านแล้ว… อย่าลืมรางวัลด้วยนะคะ?”
เธอพูดพร้อมรอยยิ้ม ใบหน้าแดงก่ำแต่สายตากลับเปี่ยมด้วยความคาดหวัง
…จากนี้ไป ผมจะเป็นยังไงกันแน่
ถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป มันจะไม่ดีแน่
――ผมจะเผลอชอบเธอเข้า [TLN:นายชอบแล้วแค่ยังไม่รู้ตัวเอง]
ทั้งที่คิดแบบนั้น แต่คำตอบที่ออกไปก็มีเพียง…
“…ได้สิ”
ฉันตอบเธอแค่นั้น….
””””””’จบเล่ม 1 แล้วครับ รู้สึกอย่างไรบ้างคอมเม้นท์กันได้น้าา จะแปลต่อแน่นอนครับรอได้เลย”””””””””
