“…ถ้าไม่ได้ทำอาหารเอง งั้นปกติทานข้าวยังไงเหรอคะ?”
“ก็…ซื้อข้าวกล่องจากร้านสะดวกซื้อ หรือไม่ก็ไปทานข้างนอกเอาน่ะ”
ตอนนี้ ผมนั่งพับเพียบเรียบร้อยอยู่บนพื้น ขณะที่ชิโนโนะเมะนั่งอยู่ตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม แต่รอยยิ้มนั้นกลับแผ่พลังอันน่ากดดันจนผมเหงื่อแตกซิก
“…ข้าวกล่องร้านสะดวกซื้อ ถึงฉันจะไม่ได้เชี่ยวชาญมาก แต่ก็ได้ยินมาว่าโภชนาการไม่สมดุลและมีปริมาณเกลือสูง คุณว่าไงคะ?”
“คะ…ครับ ก็อย่างที่พูดเลยครับ”
ความกดดันจากชิโนโนะเมะดูจะทวีคูณขึ้นอีก ผมได้แต่ก้มหน้ายอมรับความจริง
“ถึงตอนนี้จะยังไม่เห็นผลกระทบ แต่อนาคตก็อาจส่งผลเสียได้นะคะ…มิโนริคุงเองก็เข้าใจใช่ไหม?”
“…ไม่มีข้อโต้แย้งเลยครับ”
คำพูดนั้นแทงใจดำผมเต็มๆ เพราะมันถูกต้องทุกประการ
ชิโนโนะเมะถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าเหมือนเข้าใจสถานการณ์
“เอาเถอะค่ะ ฉันเข้าใจว่าการอยู่คนเดียวมันลำบาก… แต่ดูเหมือนมิโนริคุงจะดูแลตัวเองเรื่องอื่นๆ ได้ดีอยู่”
“ค…ครับ”
“แล้วก็ เลิกพูดสุภาพเกินไปได้แล้วนะคะ มันแปลกๆ”
“อ่า…เข้าใจแล้ว”
ผมเลิกพูดสุภาพตามที่เธอขอ
“…งั้น มิโนริคุง”
“หืม? มีอะไร?”
“วันเสาร์ มีเวลาว่างไหมคะ?”
“โดยปกติก็ว่างอยู่นะ”
“เข้าใจแล้วค่ะ”
ชิโนโนะเมะพยักหน้า ก่อนจะสบตาผมตรงๆ
“วันเสาร์ ฉันจะมาทำอาหารให้คุณค่ะ” [TLN:แผนทำอาหารมัดใจหมือนใครสักคน]
คำพูดนั้นทำให้ผมตกใจจนตาเบิกกว้าง
“จ…จริงเหรอ?”
“ค่ะ…ฉันไม่อยากให้เพื่อนคนสำคัญเจ็บป่วยหรือร่างกายอ่อนแอลงเพราะโภชนาการไม่ดีค่ะ และ…”
เธอหน้าแดงเล็กน้อย ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่มั่นคง
“ถ้ามิโนริคุงไม่รังเกียจ… ฉันจะทำข้าวกล่องมาให้ในวันที่มีเรียนด้วย ดีไหมคะ?”
ผมอึ้งไปทันที จนคงทำหน้าตาตลกๆ ออกมาแน่ๆ เพราะชิโนโนะเมะหัวเราะเบาๆ
“ฟุฟุ มิโนริคุงก็มีมุมน่ารักเหมือนกันนะคะ”
ผมรีบสะบัดหัวกลับมาตั้งสติ ก่อนจะถามกลับด้วยความกังวล
“แต่มันจะไม่ลำบากเกินไปเหรอ?”
“ไม่ลำบากหรอกค่ะ ทำเพิ่มแค่หนึ่งกล่องเอง แล้วฉันก็ทำข้าวกล่องเองเป็นประจำอยู่แล้ว…อีกอย่าง ถ้าคุยกับแม่บ้านไว้ดีๆ คุณแม่ก็คงไม่รู้เรื่องนี้ค่ะ”
“งะ…งั้น ขอบคุณนะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ถือว่าเป็นการตอบแทนก็แล้วกัน…เพราะฉันอาจจะขออะไรเพิ่มในอนาคต”
“ขอเพิ่ม…?”
“ค่ะ”
เมื่อผมได้ยินคำพูดนั้น ก็อดยิ้มแหยๆ ไม่ได้ จนเผลอพูดล้อไปว่า
“งั้นครั้งหน้าจะให้บริการพร้อมหนุนตักเลยดีไหมล่ะ?” [TLN:ชี้โพรงให้กระรอกชัดๆ]
คิดว่าเป็นแค่เรื่องล้อเล่น แต่ชิโนโนะเมะกลับตอบกลับมาด้วยสีหน้าจริงจัง
“เอ๊ะ?… ถ้าได้ก็ดีนะคะ”
“ห้ะ!?”
และนี่คือจุดเริ่มต้นของอะไรบางอย่างที่ผมเผลอรับปากไปโดยไม่ทันตั้งตัว…
“งั้นพรุ่งนี้ ฉันจะเอาข้าวกล่องมาให้นะคะ”
“อ่า…ขอบคุณนะ”
“ฟุฟุ ไม่เป็นไรค่ะ”
ชิโนโนะเมะยิ้มก่อนจะลุกขึ้นยืน
“เอาล่ะ ไปซื้อของกันเถอะค่ะ”
เธอชวนผมออกไปข้างนอกด้วยรอยยิ้มสดใสที่สุดในวันนั้น
◆◆◆
“อ๊ะ! วันนี้มันฝรั่งราคาถูกจังค่ะ แถมซูเปอร์มาร์เก็ตที่นี่ของก็ราคาถูกโดยรวมเลยนะคะ”
“…ไม่คิดว่าจะได้ยินแบบนี้จากเธอนะ”
ขณะที่ผมมองชิโนโนะเมะกำลังพิจารณาคุณภาพของมันฝรั่ง ผมก็เผลอหลุดปากออกไป เธอหันมามองผมพร้อมเอียงคอน้อยๆ
“ชิโนโนะเมะดูเหมือนลูกคุณหนู…หรือจะเรียกว่าคุณหนูก็ไม่ผิดใช่ไหม? คือ มันอาจจะเป็นอคติของฉันเอง แต่ปกติพวกลูกคนรวยไม่ค่อยสนใจเรื่องราคาของกันไม่ใช่เหรอ?”
“เป็นคำสอนของคุณพ่อน่ะค่ะ ท่านบอกว่า ‘สิ่งที่ควรรู้ก็คือสามัญสำนึก โดยเฉพาะตอนยังเด็ก’”
…อย่างนี้นี่เอง จากที่คิดอยู่ก่อนแล้ว คุณพ่อของชิโนโนะเมะคงเป็นคนที่น่าเกรงขามมากทีเดียว
“ถึงฉันจะยังไม่รู้เรื่องอะไรเยอะแยะ แต่แค่เรื่องซื้อของแบบนี้ ฉันทำเองได้อยู่แล้วค่ะ”
“สุดยอดเลยนะ ชิโนโนะเมะ”
เมื่อผมชมออกไป เธอก็ยิ้มอย่างภูมิใจ
“ฟุฟุ จะชมอีกเยอะๆ ก็ได้นะคะ?”
รู้สึกว่าหลังจากเรื่องเมื่อครู่ ชิโนโนะเมะดูเปลี่ยนไปนิดหน่อย แน่นอนว่าในทางที่ดีขึ้น
“งั้น… ต่อไป— อ้อ ขอบคุณที่ช่วยเข็นรถเข็นให้นะคะ”
“หืม? ไม่เป็นไรหรอก เรื่องแค่นี้เอง”
ผมตอบกลับในขณะที่เธอหย่อนมันฝรั่งลงในรถเข็น แล้วเราก็เริ่มเดินต่อ
ชิโนโนะเมะยังคงเดินข้างๆ ผมเสมอ และเมื่อไปถึงที่วางของ เธอก็เริ่มพิจารณาสินค้าอย่างละเอียดอีกครั้ง ผมมองดูเธออย่างเพลินๆ แล้วก็เผลอคิดขึ้นมา
…เวลามีแฟนมันคงเป็นแบบนี้หรือเปล่านะ?
ทันใดนั้นผมก็สลัดหัวเพื่อไล่ความคิดที่ไม่ควรจะคิดออกไป แบบนี้มันไม่ดีเลยจริงๆ
“มิโนริคุงชอบเนื้อแบบไหนเหรอคะ… เอ๊ะ? มิโนริคุง เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?”
“อ๊ะ เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอก อย่าสนใจเลย”
“เหรอคะ” เธอตอบกลับก่อนจะหยิบเนื้อมาใส่รถเข็น
จากนั้นเราก็เดินต่อไป แต่ความคิดที่เผลอแวบขึ้นมาแล้วกลับลบออกไปไม่ได้ง่ายๆ ใจของผมยังคงเต้นแรงเกินปกติ ราวกับถูกบางสิ่งบางอย่างกระตุ้น…
◆◆◆
ทันทีที่กลับถึงบ้าน ชิโนโนะเมะก็เริ่มลงมือทำแกงกะหรี่ทันที ผมถูกเรียกไปช่วยเล็กๆ น้อยๆ แต่สุดท้ายก็แทบไม่ได้ช่วยอะไรเลย กลายเป็นแค่คนคุยด้วยแทน
ชิโนโนะเมะทำอาหารอย่างคล่องแคล่ว แม้ว่าผมจะไม่ได้สงสัยอะไรตั้งแต่แรก แต่ดูเหมือนว่าเธอจะทำอาหารเก่งจริงๆ
หลังจากเคี่ยวจนได้ที่ เวลาก็ล่วงเลยไปจนเกินหกโมงเย็น
“เสร็จแล้วค่ะ มิโนริคุง”
“โอ้!”
ชิโนโนะเมะวางจานลงเบาๆ และไอร้อนลอยขึ้นมาจากจานทันที
กลิ่นหอมของเครื่องเทศโชยมาเตะจมูก และท้องที่เริ่มหิวของผมก็ร้องออกมา
ในจานเต็มไปด้วยเนื้อและผักหั่นชิ้นโต ข้าวก็เงางามดูน่ากิน
“นี่ค่ะ น้ำดื่ม เรามากินกันเถอะค่ะ”
“อา ขอบคุณ”
ผมคิดจะช่วยเตรียมจาน แต่ชิโนโนะเมะปฏิเสธโดยบอกว่าแค่เดี๋ยวเดียวก็เสร็จ แล้วจัดการทุกอย่างให้เสร็จเรียบร้อย
เธอยิ้มเล็กน้อยตอบกลับคำขอบคุณของผม ก่อนจะนั่งลงข้างๆ
เราสบตากัน ยิ้มให้กัน แล้วพนมมือพร้อมกัน
“ทานแล้วนะครับ/ค่ะ”
การกินเริ่มต้นขึ้น
ผมตักข้าวกับน้ำแกงเพียงเล็กน้อยขึ้นมา ไอร้อนโชยขึ้นมาอีกครั้ง ผมเป่าให้เย็นเล็กน้อยก่อนจะส่งมันเข้าปาก
“…!”
รสเผ็ดร้อนที่เหมือนจะลวกลิ้นพร้อมความร้อนระอุ ถูกข้าวช่วยทำให้ละมุนขึ้น ความอร่อยจากเนื้อและผักที่ซึมซาบในน้ำแกงกะหรี่ทำให้ต่อมรับรสของผมตื่นเต้น
“…อร่อยมาก อร่อยจริงๆ”
“ฟุฟุ ดีใจจังค่ะที่ถูกปาก”
ชิโนโนะเมะมองดูผมที่กำลังกินอย่างตั้งใจ พอได้ยินคำพูดของผม เธอก็ยิ้มอย่างโล่งใจ
ผมตักคำที่สองและสามกินต่อไป
เนื้อที่ใช้เป็นเนื้อวัว พอกัดเข้าไปก็แทบจะละลายในปาก มันฝรั่งที่นุ่มและร้อนจนเกือบลวกลิ้น
“ยังมีอีกเยอะนะคะ ค่อยๆ ทานได้นะคะ”
เธอพูดด้วยสายตาอบอุ่น ขณะที่เป่าแกงกะหรี่ในช้อนของตัวเองให้เย็น
“สุดยอด อร่อยจริงๆ เลย ชิโนโนะเมะ”
“ฟุฟุ ขอบคุณค่ะ”
“ต้องเป็นผมต่างหากที่ต้องขอบคุณ ขอบคุณนะ”
แม้ว่าผมจะตั้งใจลิ้มรส แต่ความเร็วในการกินของผมก็จัดว่ารวดเร็วมาก
ชิโนโนะเมะมองดูผมอย่างพอใจ ดวงตาเป็นประกาย
“การได้ยินคำว่าอาหารอร่อย และเห็นคนกินอย่างเอร็ดอร่อย มันทำให้ฉันรู้สึกดีมากเลยค่ะ”
…อืม เข้าใจแล้ว
“ถึงว่า ทำไมชิโนโนะเมะถึงกินอาหารได้ดูน่าอร่อยมากเลย”
การกินของเธอมันดูเพลินตา แต่เธอกลับทำหน้าแปลกใจ “เอ๋?” พร้อมส่งเสียงออกมา
“ฉันพยายามพูดออกมาเสมอนะคะ แต่ว่า… มันดูออกชัดขนาดนั้นเลยเหรอคะ?”
“…ไม่รู้ตัวเลยเหรอ?”
“มะ-ไม่รู้ตัวค่ะ เอ๊ะ หรือว่าฉันที่กินแบบนั้นให้มิโนริคุงเห็น…”
หน้าของชิโนโนะเมะแดงก่ำขึ้นทันที เธอยกมือทั้งสองขึ้นปิดหน้า
“รู้สึกอายขึ้นมานิดหน่อยค่ะ…”
“ฉันคิดว่ามันดีออกนะ เห็นชิโนโนะเมะกินอย่างเอร็ดอร่อยแล้วรู้สึกดีไปด้วยเลย”
ผมเกือบพูดคำว่า “น่ารัก” ออกไป แต่รู้สึกว่ามันจะเสียมารยาทเกินไปเลยหยุดไว้ก่อน ถึงอย่างนั้น ชิโนโนะเมะก็ยังหน้าแดงอยู่ และสายตาที่แอบมองลอดนิ้วของเธอก็เปลี่ยนไปมองจานแทน
“อ๊ะ เอ่อ มิโนริคุง จะเพิ่มข้าวไหมคะ? เดี๋ยวฉันไปเติมให้นะ!”
“อ๊ะ ขอบคุณนะ”
เธอหยิบจานของผมแล้วเดินไปที่ครัวทันที…
◆◆◆
หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จเรียบร้อย เรานั่งพักกันสักครู่ ก่อนที่ผมจะไปส่งชิโนโนะเมะกลับบ้าน
“ขอบคุณมากจริงๆ เลยค่ะ มิโนริคุง”
ในรถไฟ ชิโนโนะเมะพูดขึ้นมาอย่างกะทันหัน พลางก้มหัวเล็กน้อย
“เพราะมิโนริคุง ฉันถึงได้มีวันหยุดที่สนุกมากๆ เลยค่ะ… อาจจะเป็นวันหยุดที่สนุกที่สุดตั้งแต่เคยมีมาเลยก็ได้”
“ผมต่างหากล่ะที่ต้องขอบคุณ วันนี้สนุกมากเลย แถมอร่อยด้วย พรุ่งนี้ผมจะตั้งหน้าตั้งตารอกินอีกแน่นอน”
แกงกะหรี่ที่เธอทำมีเหลืออยู่ในหม้อสำหรับวันพรุ่งนี้ พอคิดถึงก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาแล้ว
“แล้วก็… เรื่องข้าวกล่องนั่น ขอบคุณมากจริงๆ นะ”
“ฟุฟุ ฉันจะตั้งใจทำให้เต็มที่เลยค่ะ”
ไม่นานนัก รถไฟก็มาถึงสถานีที่อยู่ใกล้บ้านของชิโนโนะเมะที่สุด
“มิโนริคุง”
เธอเรียกชื่อผมด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริง ก่อนจะพูดต่อ
“ขอบคุณมากนะคะ และ… ขอโทษค่ะ ที่ไม่ได้ตอบคุณตั้งแต่แรก”
“อืม ผมเองก็ต้องขอบคุณเหมือนกัน แล้วก็… ยินดีเสมอ”
ผมตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับมองดูเธอยื่นมือมาให้
“จากนี้ไป ฝากตัวด้วยนะคะ”
ผมยิ้มพลางจับมือนั้นกลับ
“อืม จากนี้ไปก็ฝากตัวด้วยเหมือนกันนะ ชิโนโนะเมะ”
วันธรรมดาอันแสนเรียบง่ายของผมที่เปลี่ยนแปลงไปนับตั้งแต่วันนั้น ตอนนี้มันกลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปเสียแล้ว… หรืออาจจะบอกว่าผมได้กลายเป็นส่วนหนึ่งในโลกของชิโนโนะเมะก็ว่าได้
แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ไม่คิดจะปล่อยมือจากชีวิตแบบนี้ มันก็ดีไม่ใช่เหรอ… ผมยิ้มออกมาอย่างสบายใจ
…แต่ในตอนนั้น ผมยังไม่รู้เลยว่า
ในอีกไม่นาน ชีวิตประจำวันของผมจะต้องเปลี่ยนไปอีกครั้ง…
