“พะ…พร้อมหรือยัง?”
“ค่ะ พร้อมแล้ว”
ตอนนี้ผมกับชิโนโนะเมะกำลังจ้องตากันอยู่… เหตุผลนั้นก็เพราะว่า…
ผมกำลังจะลูบหัวของเธอ
คำขอของชิโนโนะเมะคือ “ช่วยลูบหัวและชมฉันหน่อยได้ไหม”
ผมลังเลอยู่นาน มันจะดีจริงๆ เหรอที่ทำแบบนี้? แต่เมื่อชิโนโนะเมะพูดด้วยความกล้าหาญขนาดนั้น ผมจึงตัดสินใจรับปาก
และนี่คือเหตุผลที่ผมอยู่ในสถานการณ์นี้
“งั้น…จะเริ่มแล้วนะ”
“ค่ะ เชิญเลยค่ะ”
ชิโนโนะเมะแก้มแดงจัด แต่เธอยังคงรออยู่เงียบๆ
ผมยื่นมือออกไปด้วยหัวใจที่เต้นแรงจนแทบจะระเบิด และแล้วก็สัมผัสกับเส้นผมนุ่มลื่นเหมือนผ้าไหมของเธอ
เส้นผมของเธอดูแลมาอย่างดีต่างจากของผม มันนุ่มฟูเหมือนสายไหม ฉันเผลออึ้งไปครู่หนึ่ง
ด้วยความระมัดระวังราวกับกำลังสัมผัสงานศิลปะ ผมเริ่มลูบหัวของเธอ
แก้มของชิโนโนะเมอกระตุกเล็กน้อย
เธอบอกให้ผมชมด้วย แต่การหาคำชมมันไม่ง่ายเลย
เอาเถอะ ถือโอกาสนี้ขอบคุณเธอแทนแล้วกัน
“ขอบคุณนะ ชิโนโนะเมะ”
ผมพูดด้วยความจริงใจ
“ทั้งเรื่องการเรียน และทุกๆ อย่าง ชิโนโนะเมะช่วยให้ฉันมีความสุขในทุกๆ วัน ไม่ว่าจะตอนนั่งรถไฟไปกลับ หรือช่วงเวลาในตอนกลางคืน”
ถ้าไม่ได้เจอเธอ ผมคงใช้ชีวิตน่าเบื่อเหมือนเมื่อก่อน
ชิโนโนะเมะแสดงสีหน้าผ่อนคลาย
“ฉันก็เหมือนกันค่ะ ทุกๆ วันสนุกมากจริงๆ”
“ก็ดีแล้ว”
เราสบตากันอีกครั้ง ชิโนโนะเมะยิ้มอย่างพอใจ ทุกครั้งที่ผมลูบหัวเธอ ใบหน้าของเธอดูสดใสขึ้นเรื่อยๆ
…พอลูบไปเรื่อยๆ ฉันเริ่มคิดว่าคงพอแล้วล่ะ แต่ทันทีที่ฉันพยายามเอามือออก
“อ๊ะ…”
ชิโนโนะเมะแสดงสีหน้าเศร้า พร้อมจับมือผมไว้
“ขออีกนิดได้ไหมคะ?”
“…ก็ได้”
ผมวางมือกลับลงไป ชิโนโนะเมะยิ้มขึ้นอีกครั้ง และตอนนี้… มือของเธอวางอยู่บนหน้าตักของผมอย่างไม่รู้ตัว
ผมพยายามไม่แสดงความรู้สึกอะไรออกมาและลูบหัวเธอต่อ
เวลาผ่านไป ชิโนโนะเมะค่อยๆ ผ่อนคลาย ร่างกายของเธออ่อนแรงลงเล็กน้อย
…นานเท่าไหร่แล้วนะที่ผมลูบหัวเธอ?
ทันใดนั้น ใบหน้าของเธอก็กลับมาแดงก่ำ
“อะ…คือว่า”
“มีอะไรเหรอ?”
ผมหยุดมือชั่วคราว ชิโนโนะเมะเงยหน้าขึ้นมองฉัน
“ขอ…ขอฉันอ้อนมากกว่านี้ได้ไหมคะ?”
คำพูดของเธอทำให้ผมนิ่งไปชั่วครู่ สมองฉันบอกว่า “อย่าทำ” แต่ปากฉันกลับ…
“ได้สิ”
ในตอนนั้น ฉันเห็นเธอยิ้มอย่างมีความสุข ก่อนที่เธอจะค่อยๆ เอนตัวเข้ามาหา…
ติ๊งต่อง
เสียงกริ่งดังขึ้น ทั้งฉันและชิโนโนะเมะสะดุ้ง
“ฮัลโหล~ พิซซ่ามาส่งแล้วครับ!” [TLN:ตัวขัดความสุขจริงๆ]
“อะ! ค่ะ เดี๋ยวไปค่ะ!”
ใช่แล้ว…ถึงเวลาที่พิซซ่าจะมาส่งแล้ว…
ผมลูบหัวเธอไปกว่าสิบนาทีเลยเหรอ?
ฉันหันไปมองชิโนโนะเมะ ใบหน้าของเธอแดงจัด เธอดูเหมือนจะหลุดจากภวังค์อย่างช้าๆ
“ฉันจะไปรับพิซซ่าก่อนนะ”
“คะ…ค่ะ”
ผมลุกขึ้น แต่ทันใดนั้น…
“ชิโนโนะเมะ?”
เธอดึงชายเสื้อฉันไว้ เธอมองฉันด้วยแววตาอ้อนวอน
“อีกครั้ง…ช่วยลูบหัวฉันอีกครั้งได้ไหมคะ?”[TLN:อ้อนแบบนี้มีหรือจะปฏิเสธ]
หัวใจฉันเต้นระรัว
ผมรู้ว่าควรจะปฏิเสธ แต่…
“ได้สิ ถ้าชิโนโนะเมะอยากให้ทำ”
และผมก็หลุดปากพูดไปอีกครั้ง…
◆◆◆
“ขะ…ขอโทษค่ะ ฉันคงทำตัวตามใจเกินไปหน่อย”
หลังจากผมนรับพิซซ่ากลับมา ชิโนโนะเมะที่ดูเหมือนจะสงบลงแล้วก็โค้งขอโทษ
“ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ ชิโนโนะเมะก็แค่แสดงตัวตนออกมาบ้างเอง”
ผมตอบเธอพร้อมกับหัวเราะเบาๆ
ระหว่างที่คิดเรื่องนี้ ผมก็นึกขึ้นมาได้ว่า… ชิโนโนะเมะมักจะเก็บตัวและพยายามรักษาภาพลักษณ์อยู่ตลอดเวลา ถ้าการแสดงออกแบบนี้ช่วยให้เธอผ่อนคลายได้บ้าง ถือว่าเป็นของขวัญที่เธอมอบให้ตัวเอง มันก็น่าจะไม่เป็นไรหรอก
ในระหว่างที่ผมคิดแบบนั้น ชิโนโนะเมะก็จ้องฉันนิ่ง
“คะ…คุณไม่ได้โกรธใช่ไหมคะ?”
“โกรธ?”
น้ำเสียงของเธอแฝงความกังวลเล็กน้อยจนฉันอดหัวเราะไม่ได้
ชิโนโนะเมะมองฉันด้วยสีหน้าตกใจ
“ฉันจะโกรธทำไมล่ะ? จริงๆ แล้วฉันดีใจซะอีกนะ ที่ชิโนโนะเมะเริ่มไม่เกรงใจฉันแล้ว”
นอกจากระยะห่างทางร่างกายที่ใกล้ขึ้นแล้ว ผมรู้สึกว่าระยะห่างทางใจก็เหมือนจะใกล้ชิดกันมากขึ้นด้วย
หลังจากได้ยินคำพูดของผม ชิโนโนะเมะก็ตาเบิกกว้าง ก่อนที่จะยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน
“งั้นต่อไป ขอให้ฉันอ้อนบ้างเป็นบางครั้งนะคะ”
“อืม…แต่อ้อนเฉพาะตอนที่ไม่มีคนอื่นอยู่ล่ะกันนะ”
“ทราบค่ะ!”
น้ำเสียงของเธอสดใสอย่างน่าประหลาด มันแฝงความร่าเริงจนผมอดยิ้มตามไม่ได้
ตอนนี้…ดูเหมือนว่า “เจ้าหญิงน้ำแข็ง” จะไม่มีตัวตนเหลืออยู่อีกแล้ว
◆◆◆
“…! …!”
ชิโนโนะเมะกัดพิซซ่าคำใหญ่ ก่อนที่ดวงตาของเธอจะเป็นประกาย
ดูเหมือนเธอจะอยากพูดอะไรสักอย่าง แต่ด้วยมารยาทที่ได้รับการอบรมมาอย่างดี เธอเลือกที่จะเคี้ยวคำในปากให้เรียบร้อยก่อน
จากนั้นเธอก็กลืนลงไป
“มิโนริคุง! มิโนริคุง! อร่อยมากเลยค่ะ!”
“อืม เห็นเธอกินก็รู้แล้วล่ะ”
การได้เห็นชิโนโนะเมะกินอย่างเอร็ดอร่อยอยู่ข้างๆ ทำให้ผมรู้สึกดีไปด้วย
ผมจึงหยิบพิซซ่าขึ้นมากินบ้าง และแน่นอน มันอร่อยมาก
“อร่อยจริงๆ นะ”
“ใช่ค่ะ! อร่อยมากๆ เลย!”
ชิโนโนะเมะตอบพร้อมรอยยิ้มกว้าง จากนั้นเธอก็ดื่มน้ำส้มอย่างมีความสุข สลับกับหยิบมันฝรั่งทอดขึ้นมากิน
ตอนแรกผมคิดว่าอาจจะเหลือบ้าง แต่สุดท้ายเราสองคนก็จัดการพิซซ่าหมดเกลี้ยงในพริบตา
◆◆◆
“ขอบคุณสำหรับอาหารครับ/ค่ะ”
หลังจากที่เราสองคนพนมมือกล่าวขอบคุณสำหรับอาหาร ผมก็เริ่มเก็บจานที่ใช้แล้ว
“ให้ฉันช่วยไหมคะ?”
“ไม่เป็นไร แค่นี้เอง ชิโนโนะเมะไปนั่งพักผ่อนตามสบายเถอะ”
ถึงจะบอกว่าเก็บจาน แต่ก็มีแค่จานรองสองสามใบเท่านั้น เราไม่ได้ใช้ตะเกียบเพราะเธอพูดขึ้นว่า “ไหนๆ ก็กินด้วยมือแล้วลองดูบ้างดีกว่า”
เมื่อผมถือจานเดินไปที่ครัว ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนเดินตามมา
“…? มีอะไรเหรอ?”
“อ๊ะ เอ่อ คือ ฉันแค่อยากตรวจดูครัวค่ะ! อยากทราบตำแหน่งของเครื่องครัวกับเครื่องปรุงเอาไว้ก่อน เผื่อได้ใช้งานทีหลังจะได้สะดวก”
“อ๋อ เข้าใจแล้ว”
ขณะที่ผมกำลังบีบน้ำยาลงบนฟองน้ำ ชิโนโนะเมะก็เริ่มสำรวจครัว
“เครื่องปรุงยังมีอยู่เยอะเลยนะคะ ดูเหมือนไม่ต้องไปซื้อเพิ่ม”
“อ่ะ ใช่ ยังมีอยู่พอใช้เลย”
หัวใจของผมกระตุกเล็กน้อย บางทีชิโนโนะเมะอาจจะคิดว่าผมทำอาหารเองเป็นประจำ
…แต่ผมจะหลอกเธอต่อไปได้อีกนานแค่ไหนกัน?
“อ๊ะ เครื่องครัวก็ยังใหม่มากเลยนะคะ ราวกับไม่เคยใช้”
ชิโนโนะเมะดูแปลกใจเล็กน้อยก่อนจะหันมามองผม เธอจ้องฉันด้วยสายตาคล้ายจะจับผิด
“…”
สายตานั้นจ้องมาไม่หยุดจนผมรู้สึกเหงื่อเริ่มซึม
…ไม่มีทางเลือกสินะ
หลังจากที่ล้างจานเสร็จ ฉันจึงหันไปหาชิโนโนะเมะ
“ความจริงแล้ว ผมไม่ได้ทำอาหารเองเลย”
สุดท้ายผมก็ยอมสารภาพออกไป
