「โย่ว! มาพอดีเลยนะ」
“อ่า… น่าตกใจจริง ๆ”
เมื่อประตูเปิดออก สองเงาร่างที่ดูร่าเริงก็พุ่งเข้ามาในห้อง
คนหนึ่งคือ เออิจิ… และอีกคนหนึ่งก็คือ
“โย่ว ๆ! ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ มิโนริน!”
“อ่า… ใช่สิ นี่เป็นครั้งที่สองที่เจอกันสินะ”
ผมมองอีกคนที่มีผมสีน้ำตาลยาวประบ่าเป็นลอน ซึ่งน่าจะเป็นผลจากการทำสี
เธอใส่ต่างหู มีแก้มที่แดงระเรื่อ และปากทาด้วยลิปสติก
นี่คือ นิชิซาวะ คิริกะ แฟนสาวของเอย์จิ
เธอเป็นคนที่สดใส ร่าเริง และมีนิสัยที่ชวนให้รู้สึกเป็นกันเองตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ จะเรียกว่าคล้ายกับเออิจิก็คงไม่ผิด
“จริงด้วย! นี่มันครั้งที่สองเองนี่นา! มิโนรินไม่ยอมออกมาเล่นด้วยกันเลย!”
“ฉันไม่มีงานอดิเรกที่จะไปเที่ยวกับแฟนของเพื่อนหรอก”
“เอ๋~ แต่เออิจิบอกว่าไม่เป็นไรนี่นา!”
“ใช่แล้ว! แล้วก็ช่วยติวหนังสือให้ด้วยนะ~”
“ไม่เอา~ ไม่อยากเรียน!”
“…พวกเธอสองคนเสียงดังเกินไปแล้วนะ”
ผมบอกกับสองคนที่กำลังตื่นเต้นเกินเหตุ แล้วถอนหายใจออกมา
สองคนนี้ก็เป็นแบบนี้แหละ ทั้งสองคนมีเพื่อนเยอะจนไม่ถือสาแม้ว่าจะออกไปเที่ยวกับเพศตรงข้าม
ถ้าถามว่าพวกเขาไม่หึงกันเหรอ…
“หึงเหรอ? ก็ฉันรู้นี่ว่าเธอชอบฉันที่สุด จะไปหึงทำไมล่ะ?”
…ดูเหมือนพวกเขาจะรักกันมากจริง ๆ
ผมเผลอเหลือบสายตามองไปทางหนึ่ง
สายตาของผมประสานเข้ากับ ชิโนโนะเมะ เธอหลบสายตาทันที
หลังจากคุยกันไม่นาน เราตกลงว่าจะรักษาระยะห่างกันไว้ดีกว่า เพื่อไม่ให้มีใครสังเกตเห็นว่าเราสนิทกัน
“ว่าแต่ ไงล่ะ โซตะ? แฟนสุดที่รักของนายไปไหนแล้ว?”
คำพูดของเออิจิทำให้หูของชิโนโนะเมะกระตุกเล็กน้อย
“ฉันบอกแล้วไงว่าเป็นแค่เพื่อน เธอลงสถานีไปแล้ว ตอนนี้ก็ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว”
“อ้าว~ นึกว่าจะได้เจอซะอีก! เผื่อว่าจะจัดงานติวหนังสือแบบคู่รักสองคู่ที่บ้านของมิโนริน!”
“…เฮ้อ”
ผมถอนหายใจกับความเข้าใจผิดซ้ำซากของเออิจิ
ชิโนโนะเมะมองมาทางเราจากที่ไกล ๆ ดูเหมือนจะมีอะไรในใจ
ในตอนนั้นเอง โทรศัพท์ของผมก็แจ้งเตือน
…? ใครกัน?
“ขอดูโทรศัพท์หน่อย”
“อืม~ ไม่ต้องขออนุญาตก็ได้มั้ง”
ผมดูข้อความในโทรศัพท์ แล้วต้องตกใจ
“ที่ว่ามีธุระ นี่หมายถึงติวหนังสือกันที่บ้านใช่ไหมคะ?”
คนที่ส่งข้อความมาคือ ชิโนโนะเมะ
…จริงสิ ผมไม่ได้บอกเธอสินะ
ผมเหลือบมองชิโนโนะเมะเพื่อไม่ให้ใครสังเกต เธอพองแก้มเล็กน้อยแล้วก้มหน้ามองโทรศัพท์
ท่าทางนั้นทำให้หัวใจของผมเต้นโครมครามอย่างห้ามไม่ได้ ผมส่ายหน้าไล่ความคิดออก แล้วพิมพ์ตอบกลับไป
“ถ้าเธออยากมา ครั้งหน้ามาได้นะ หลังสอบเสร็จ เราอาจจัดงานเลี้ยงกัน”
“ไปค่ะ!”
คำตอบกลับมาทันที ผมแทบจะเห็นภาพเธอขยับหน้าเข้ามาใกล้ด้วยท่าทางร่าเริง
“อ้าว? ใครกัน? แฟนสุดที่รักเหรอ?”
คำพูดของเอย์จิทำให้ผมสะดุ้ง ชิโนโนะเมะที่อยู่ไกล ๆ ก็ดูเหมือนจะสะดุ้งเล็กน้อยเช่นกัน
“บอกแล้วไงว่าแค่เพื่อน! เพื่อนที่เพิ่งรู้จักกัน!”
“เหรอ? ว่าแต่ว่า เด็กคนนั้นเรียนโรงเรียนอื่นใช่ไหม? หรือว่าจะเป็นเพื่อนของคิริกะ?”
“ใช่เหรอ? เป็นเพื่อนฉันหรือเปล่านะ?”
“ไม่ใช่… เธออยู่โรงเรียนในเมืองข้าง ๆ”
ผมตอบกลับไป เอย์จิหัวเราะออกมาอย่างมีเลศนัย ก่อนจะกระซิบที่หูของผม
“นี่… หรือว่านายเจอเธอผ่านเรื่องของ ‘เจ้าหญิงน้ำแข็ง’?”
คำพูดนั้นทำให้ผมตัวแข็งทื่อ
“โห ท่าทางแบบนี้แปลว่าใช่ล่ะสิ”
“…ก็ใช่น่ะสิ”
ใช่ เธอคือ “เจ้าหญิงน้ำแข็ง” ตัวจริงนั่นแหละ
“งั้นก็สู้เขาล่ะ โอกาสต้องคว้าไว้นะเว้ย!”
“เฮ้อ… จะจำไว้”
ผมถอนหายใจ แล้วส่งข้อความไปหาชิโนโนะเมะ
“อย่าใส่ใจนะ หมอนี่เข้าใจผิดไปเองตั้งแต่ต้นแล้ว”
พอถึงสถานีที่ชิโนโนะเมะจะลง เธอมองมาทางผมแวบหนึ่งก่อนจะก้าวลงจากรถไฟ
“ขอบคุณค่ะ แล้วพบกันพรุ่งนี้”
เธอขยับปากเบา ๆ ส่งข้อความมา ผมพยักหน้าโดยพยายามไม่ให้เอย์จิกับคิริกะสังเกตเห็น
เมื่อเธอลงไปแล้ว เอย์จิก็ขยับหน้าเข้ามาใกล้ผมอีกครั้ง
“ว่าแต่… คนเมื่อกี้คือ ‘เจ้าหญิงน้ำแข็ง’ ใช่ไหม?”
“…ใช่”
ผมรู้สึกเหมือนเหงื่อเย็นไหลลงตามหลัง
“โห… นั่นน่ะโคตรสวยเลย”
“หา? นี่จะนอกใจเหรอ? จะให้ฉันกัดหูขาดไหม?”
“อย่านะ! ฉันชอบคิริกะที่สุดอยู่แล้ว!”
“เลิกพูดเรื่องนี้บนรถไฟได้แล้ว เดี๋ยวคนอื่นเขาจะมอง”
ผมบอกให้พวกเขาเงียบลง เพราะไม่อยากรบกวนคนรอบข้าง
“ว่าแต่นะ นายดูจะชอบ ‘เจ้าหญิงน้ำแข็ง’ มากเลยนี่?”
“ชอบบ้าบออะไรล่ะ! ฉันแค่ชอบมองเธอเฉย ๆ เพราะเธอสวยดี”
“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง… แต่จะไม่โดนรังเกียจเอาเหรอ?”
“พอเถอะ…”
ผมรู้สึกอยากร้องไห้ เพราะในอดีตเคยมองเธอด้วยสายตาลุ่มหลง คิดว่าไม่มีวันได้คุยกัน
แต่ตอนนี้… ผมคงต้องหาโอกาสขอโทษเธอสักวัน
เมื่อถึงสถานีใกล้บ้านของผม ผมบอกสองคนให้ลงตามกันมา
“ถึงแล้ว! ไปกันเถอะ!”
“อื้อ!”
“โอเค!”
◆◆◆
「เหนื่อยจังงง!」
“เบื่อเรียนแล้วว!”
“…เอาเถอะ อย่างน้อยแค่นี้ก็คงไม่ตกแล้วล่ะ”
หลังจากนั้น พวกเราก็นั่งติวกันแบบจริงจังกว่า 2 ชั่วโมง ทั้งสองคนดูเหมือนจะไม่มีสมาธิเท่าไหร่ พยายามจะพูดเรื่องนอกประเด็นเป็นระยะๆ แต่ในสถานการณ์แบบนี้ จำเป็นต้องเคี่ยวเข็ญกันหน่อย ไม่งั้นคงรอดยาก
“เอาล่ะ เดี๋ยวเราสั่งอาหารเดลิเวอรี่ดีกว่า ของเบสิคก็ต้องพิซซ่าแหละ แต่มีใครอยากกินอย่างอื่นไหม?”
“พิซซ่า! ฉันอยากกินพร้อมโคล่า!”
“ฉันชอบนักเก็ตกับมันฝรั่งในเมนูข้างเคียง งั้นเอาพิซซ่าละกัน!”
“โอเค งั้นเดี๋ยวฉันดูเมนูก่อน—”
ตอนนั้นเองที่ฉันสังเกตเห็นการแจ้งเตือนบนสมาร์ทโฟน
“เพิ่งเลิกซ้อมรำค่ะ ตอนนี้คุณมิโนริทำอะไรอยู่คะ?”
ข้อความจากชิโนโนะเมะ ส่งมาเมื่อประมาณ 10 นาทีที่แล้ว
“เพิ่งติวหนังสือเสร็จไป และกำลังจะสั่งเดลิเวอรี่”
ฉันพิมพ์ตอบไป และไม่นานก็มีสัญลักษณ์อ่านทันที
“อืม… เฮ้ เออิจิ ช่วยสั่งแทนทีได้ไหม?”
“หา? อ๋อ ได้สิ”
ฉันส่งหน้าที่นี้ให้เออิจิ แล้วหันกลับไปตอบข้อความ
“เดลิเวอรี่เหรอคะ? ฉันไม่เคยสั่งเลย ไม่ทราบว่าปกติสั่งอะไรกันเหรอคะ?”
“ส่วนใหญ่ก็พิซซ่าน่ะ ถึงจะแคลอรีสูง แต่ถ้าได้กินบ้างก็อร่อยดี”
“ฉันไม่เคยกินพิซซ่าเลยค่ะ”
ฉันอุทานเสียงเบาโดยไม่ทันตั้งตัว… คิดดูอีกที ชิโนโนะเมะคงไม่เคยกินจริงๆ
“ถ้างั้น… ลองกินด้วยกันครั้งหน้าดูไหม?”
“ได้เลยค่ะ!”
คำตอบนั้นเร็วมากจนฉันเผลอหัวเราะออกมา
“โอ๊ะ มีอะไรน่าขำ? หรือข้อความจากคนพิเศษล่ะ?”
“นายเนี่ย หน้าออกง่ายจริง”
เออิจิกับคิริกะเดินเข้ามาใกล้ ฉันรีบเลื่อนจอปิดข้อความทันที
“บอกแล้วไงว่าเป็นแค่เพื่อน”
“เหรอ? แต่หน้าแบบนี้ไม่ใช่เวลาคุยกับเพื่อนหรอก”
“ก็นั่นแหละ เวลาฉันโทรคุยกับเออิจิก็ไม่ได้ทำหน้านี้นะ”
“หา? แต่ฉันยิ้มจนแก้มจะแตกตอนคุยกับเธอนะ”
“น่าขนลุกว่ะ”
“เอ๊ะ เจ็บเลยนะเนี่ย?”
“หยุดโชว์หวานได้แล้ว นี่มันในบ้านนะ”
ถึงจะพูดแบบนั้น แต่ก็เห็นได้ชัดว่าทั้งสองคนเข้ากันได้ดี
“คราวหน้าเรากินด้วยกันเยอะๆ เลยนะคะ”
“อืม แน่นอน”
ฉันตอบกลับไป และคิดว่าคราวนี้การสนทนาคงจบแล้ว…
“ว่าแต่พิซซ่าก็มีหลายแบบใช่ไหมคะ? ฉันไม่ค่อยรู้เรื่องนี้ คุณมิโนริชอบแบบไหนเหรอคะ?”
เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นอีกครั้ง
“ชอบหมดแหละ แต่แบบเบสิคอย่างมาร์เกอริต้าก็ดีนะ”
“เคยได้ยินชื่อค่ะ ถ้างั้นคราวหน้าลองแบบนั้นด้วยกันนะคะ”
“อืม”
…คราวนี้น่าจะจบจริงๆ ล่ะมั้ง ฉันวางสมาร์ทโฟนลง—
“พูดถึงแล้ว ฉันยังมีอะไรอีกหลายอย่างที่ไม่เคยลองเลยค่ะ”
“ที่บ้านมีข้อจำกัดเยอะ ถ้าคุณมิโนริไม่รังเกียจ ครั้งหน้าพาฉันไปลองกินอีกได้ไหมคะ?”
ข้อความนั้นทำให้ฉันเผลอยิ้มออกมาอีกครั้ง
“อืม แน่นอน”
“เฮ้ๆ แบบนี้มันหน้าแบบคนที่มีคนพิเศษชัดๆ เลยนะ”
“ใช่เลย! ทำไมถึงยังยืนกรานว่าเป็นแค่เพื่อนอยู่อีก?”
“เงียบซะ!”
ฉันหันไปเอ็ดทั้งสองคนที่หัวเราะอยู่
“นี่มิโนริน นายแพ้อะไรไหม? ถ้าไม่มี เดี๋ยวฉันจะสั่งตามนี้เลยนะ”
“ไม่มีปัญหา”
“แล้วเครื่องดื่มล่ะ? โคล่าโอเคใช่ไหม?”
“อืม โคล่าก็ได้”
“งั้นเมนูข้างเคียงต้องการอะไรเพิ่มไหม?”
“ไม่ต้องหรอก”
“โอเค งั้นไปจัดการสั่งเลย”
คิริกะจัดการเมนูต่อ ขณะที่ฉันถูกปล่อยให้คุยกับชิโนโนะเมะต่อจนกระทั่ง…
…บทสนทนานี้ดำเนินไปจนถึงตอนที่พิซซ่ามาส่ง และเราเริ่มลงมือกินจริงๆ
