“ขอบใจนะ ในสองวันที่ผ่านมาได้ติวเต็มที่เลยล่ะ”
“ไม่เลยค่ะ ฉันต่างหากที่ต้องขอบคุณ…คราวนี้น่าจะได้คะแนนภาษาอังกฤษดีแล้วล่ะค่ะ”
ในรถไฟ เราสองคนยืนจับห่วงจับและโยกตัวไปตามการเคลื่อนที่ของขบวนรถไฟ
วันนี้การเรียนคืบหน้าไปได้มากอีกเช่นเคย ชิโนโนะเมะเก่งเรื่องการสอนมาก จุดที่ไม่เข้าใจก็กลายเป็นชัดเจนขึ้นได้ทุกจุด การจำก็ง่ายขึ้นมาก
“แล้วก็…สนุกมากเลยค่ะ”
“อืม ฉันก็เหมือนกัน”
คำพูดของชิโนโนะเมะที่เปล่งออกมาพร้อมรอยยิ้มทำให้ผมพยักหน้ารับ
สำหรับผมเอง แม้จะไม่ได้เกลียดการเรียน แต่…ต่อให้ผมเกลียด ผมก็คงยังสนุกกับมันได้อยู่ดี
“อาหารก็อร่อยด้วยนะ”
“ใช่ค่ะ! ไว้ไปกินอีกกันนะคะ!”
…ก็ตรงนี้แหละ
ถ้าชิโนโนะเมะมีเพื่อนเยอะ คงไม่ใช่เพราะเรื่องความสามารถในการเข้าสังคมหรอก
เธอคงจะเป็นที่นิยมมากกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้ ทั้งในหมู่ผู้ชายและผู้หญิง และในขณะเดียวกันก็คงจะกลายเป็นคนที่ทำให้ผู้ชายหลายคนหลงรัก
ไม่สิ…ความคิดแบบนี้คงไม่ดีนัก
“อืม ไว้ไปอีกกันนะ”
ผมตอบกลับไป แล้วทันใดนั้นชิโนโนะเมะก็หันมามองฉัน
“ขอโทษค่ะ ขอถามอะไรสักอย่างได้ไหมคะ?”
“อะไรเหรอ?”
“คุณมิโนริเนี่ย ไม่มีแฟนจริงๆ เหรอคะ?”
คำถามที่ไม่เคยมีใครพูดกับผมมาก่อน ทำให้ฉันเผลอหัวเราะแห้งๆ
“ไม่มีหรอก…เศร้าจังเลยเนอะ จริงๆ แล้ว เพื่อนผู้หญิงที่ไม่ใช่ชิโนโนะเมะน่ะ…”
ในชั่วขณะหนึ่ง ผมนึกถึงแฟนของเออิจิ… แบบนี้จะนับว่าเป็นเพื่อนกันได้ไหมนะ
ไม่สิ แฟนของเออิจิก็เป็นแค่แฟนของเออิจิเท่านั้นแหละ
“ไม่เคยมีเลย”
“…รู้สึกเหมือนคุณแอบเว้นวรรคก่อนที่จะตอบนะคะ”
“อย่าไปใส่ใจเลย แฟนของเพื่อนน่ะ เคยคุยบ้าง แต่ไม่รู้ว่าจะเรียกเพื่อนได้หรือเปล่า”
ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องปิดบัง ตอนนี้คงดีกว่าที่จะพูดตรงๆ
“อืม…” ชิโนโนะเมะพยักหน้ารับก่อนจะมองมาที่ผมอีกครั้ง
“ขอโทษค่ะ…แต่ฉันรู้สึกว่าคุณเก่งในการปฏิบัติกับผู้หญิงดีนะคะ จากการกระทำที่ผ่านมา ดูยังไงก็ไม่เหมือนคนที่จะไม่มีแฟนเลย”
“ฮ่าๆ ต่อให้เป็นคำชมลอยๆ ฉันก็ยินดีนะ”
“นี่ไม่ใช่คำชมลอยๆ เลยค่ะ”
เมื่อผมพูดด้วยเสียงหัวเราะแห้งๆ
ชิโนโนะเมะดูเหมือนจะโกรธเล็กน้อย
“คุณมิโนริเป็นคนที่ใส่ใจคนอื่น ใจดี และกล้าหาญ แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ ที่ได้รู้จักกัน แต่มันสื่อถึงชัดเจนค่ะ”
เธอมองตรงมาที่ตาผมแล้วพูดออกมาอย่างตรงไปตรงมา
ชิโนโนะเมะไม่ได้เป็นคนที่จะพูดโกหกในเรื่องแบบนี้ ผมรู้ดี
แต่เพราะในใจยังมีอะไรบางอย่างที่ติดอยู่ ผมเลยเผลอพูดออกไป
“…ใครจะรู้ล่ะ? บางทีฉันอาจแค่อยากทำตัวสนิทกับชิโนโนะเมะ เลยซ่อนเจตนาไม่ดีไว้ก็ได้”
“ฉันมองคนเป็นนะคะ แล้วก็ กรุณาอย่าพูดถึงเพื่อนของฉันในทางนั้นเลยค่ะ ถึงแม้จะเป็นตัวคุณเองก็ตาม ฉันจะโกรธนะ…ไม่มีทางที่คุณจะทำเรื่องแบบนั้นค่ะ”
คำพูดของชิโนโนะเมะทำให้ผมถอนหายใจ
“ขอโทษที ฉันเล่นมุกตัวเองเกินไปหน่อย”
การลดค่าตัวเองเกินจำเป็นไม่ใช่เรื่องดีเลย ฉันคิดอย่างนั้นแล้วสำนึกผิด
“…ไม่ค่ะ ฉันเองก็หัวร้อนเกินไปเหมือนกัน ขอโทษนะคะ แต่ขอให้ฉันพูดสิ่งนี้หน่อยเถอะค่ะ”
ชิโนโนะเมะมองมาที่ผมอีกครั้งด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน
“ตอนนั้นที่ฉันร้องขอความช่วยเหลือจากคุณมิโนริ เป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องค่ะ ถึงตอนนี้ฉันจะยังกลัวผู้ชายอยู่ แต่การได้ใช้ชีวิตประจำวันอย่างสนุกสนานแบบนี้ มันก็เพราะคุณมิโนริค่ะ”
“…ด้วยความยินดี”
“ฟุฟุ พูดถึงแล้ว ตอนที่ฉันเริ่มสนใจคุณมิโนริ ก็คือตอนนั้นสินะคะ”
ผมมองชิโนโนะเมะที่กำลังหัวเราะเบาๆ อยู่ตรงหน้า และพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกไปโดยไม่ได้ตั้งใจ
“ชิโนโนะเมะเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ ในหลายๆ อย่าง อาจจะเรียกได้ว่าตอนนี้เป็นตัวตนที่แท้จริงของเธอก็ได้”
พอพูดออกไปแล้ว ผมก็คิดว่าตัวเองไม่น่าพูดแบบนั้นเลย
“…ก็อาจจะใช่นะคะ ตอนนี้อาจจะเป็นตัวฉันจริงๆ ก็ได้”
ชิโนโนะเมะตอบกลับมาพร้อมรอยยิ้มบางๆ เธอดูไม่ได้โกรธอะไร…หรืออย่างน้อยผมก็หวังว่าอย่างนั้น
“แต่ฉันต้องระวังไม่ให้ตัวจริงของฉันหลุดออกมาในชีวิตประจำวันมากเกินไป ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวจะเกิดปัญหาค่ะ”
อา…นี่มันดูไม่ดีเลย แบบนี้ไม่ใช่เรื่องดีแน่
บรรยากาศเริ่มเปลี่ยนไปอย่างช้าๆ ผมรู้สึกเหงื่อซึมที่หลัง
“สำหรับฉัน ฉันคิดว่าชิโนโนะเมะแบบนี้ก็ดีแล้วนะ”
“ไม่ค่ะ…คือว่า…”
ชิโนโนะเมะดูเหมือนลังเลเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ
“พ่อของฉันเป็นนักธุรกิจที่มีชื่อเสียงค่ะ เขามีความสัมพันธ์กับทั้งคนดังและคนรวยมากมาย”
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินเรื่องครอบครัวของชิโนโนะเมะ ผมฟังต่อไปด้วยความตกใจและสนใจ
“พ่อมักจะพูดกับฉันเสมอว่า ‘ในโลกธุรกิจ เราไม่ควรแสดงจุดอ่อนออกมา เพื่อสิ่งนั้น การเสแสร้งเป็นสิ่งที่ดีที่สุด’”
ช่างเป็นคำสอนที่ร้ายกาจจริงๆ
“เพราะงั้น เธอเลยเสแสร้งอยู่ตลอดเวลาเหรอ?”
“ค่ะ ฉันเองก็ไม่แน่ใจว่าฉันจะต้องสืบทอดธุรกิจของพ่อในอนาคตหรือไม่ แต่ฉันใช้ชีวิตตามที่พ่อบอกเสมอมา ดังนั้น สถานการณ์ตอนนี้สำหรับฉัน…ไม่ใช่สิ่งที่ควรจะเป็นค่ะ”
ผมพยักหน้าเบาๆ พลางครุ่นคิด
ถึงมันจะเป็นเรื่องของครอบครัวคนอื่น แต่ผมก็อดคิดไม่ได้ว่าสิ่งนี้อาจเป็นปัญหาสำหรับชิโนโนะเมะเอง
“แล้วเธอรู้สึกยังไงล่ะ?”
ชิโนโนะเมะมองหน้าผมเล็กน้อยก่อนจะยิ้มเศร้าๆ
“ฉันไม่แน่ใจค่ะ…บางทีฉันอาจจะอยากใช้ชีวิตแบบที่ตัวเองต้องการ แต่มันก็คงไม่ง่ายขนาดนั้น”
“อืม…ถึงฉันจะพูดมากไปก็คงไม่ช่วยอะไร แต่ว่า…ฉันก็อยากเห็นชิโนโนะเมะที่เป็นตัวของตัวเองมากกว่านะ”
เธอมองผมด้วยแววตาที่ดูจะประหลาดใจเล็กน้อย แต่แล้วก็ยิ้มออกมาอย่างอบอุ่น
“…ขอบคุณค่ะ คุณมิโนริ”
แล้วบทสนทนาก็จบลงตรงนั้น รถไฟยังคงเคลื่อนไปตามเส้นทางของมัน แต่ในใจฉันกลับรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับชิโนโนะเมะดูเหมือนจะลึกซึ้งขึ้นทีละนิด…
“เมื่อวันก่อน ในโรงเรียนน่ะค่ะ…ตอนเรียนอยู่ มีคนทักฉันค่ะ บอกว่าหน้าฉันดูผ่อนคลายเกินไป”
“…? ทำไมล่ะ?”
“เพราะฉันนึกถึงช่วงเวลาที่อยู่กับคุณมิโนริน่ะค่ะ มันสนุกมากจนเผลอมีความสุขออกมา”
คำพูดตรงไปตรงมาของชิโนโนะเมะทำให้หน้าของผมเริ่มร้อนขึ้นโดยอัตโนมัติ
“…เพราะอย่างนั้น ฉันเลยคิดว่าต้องพยายามควบคุมตัวเองให้ดีกว่านี้”
ผมพยายามสงบสติอารมณ์พร้อมกับคิดตามคำพูดของชิโนโนะเมะ
“…นี่ ชิโนโนะเมะ”
“คะ?”
“พ่อของเธอนี่…ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาเป็นคนที่เข้มงวดหรือดูเหมือนจะไม่เคยผ่อนคลายเลยใช่ไหม?”
ผมเข้าใจสิ่งที่ชิโนโนะเมะพยายามจะสื่อออกมา และการที่เธอต้องเก็บตัวเพื่อปกปิดตัวตนจริงๆ ของเธอ
แต่แบบนั้น…มันคงเหนื่อยน่าดู
“…ค่ะ อย่างน้อยในตอนที่ฉันเห็น เขาก็เป็นแบบนั้นเสมอ”
“แล้วตอนที่อยู่กับแม่ของเธอล่ะ เขาเคยดูผ่อนคลายไหม? เธอเคยได้ยินหรือเคยถามไหม?”
พอได้ยินคำถามของผม สีหน้าของชิโนโนะเมะก็แข็งทื่อไป
“…ฉันไม่เคยถามค่ะ”
“ฉันไม่ได้จะปฏิเสธความคิดของเธอนะ ขอให้ฟังความเห็นของฉันในฐานะข้อเสนอแนะได้ไหม?”
ถ้าคิดถึงอนาคตของชิโนโนะเมะ บางทีแบบนี้อาจจะดีกับเธอ…แต่ว่า
ในฐานะเพื่อน ผมกลับรู้สึกว่านี่ไม่ใช่เรื่องดีเลย
“…ได้ค่ะ ฉันจะฟัง”
“ขอบคุณ ฉันคิดว่า…การผ่อนคลายก็สำคัญเหมือนกันนะ”
ผมพยายามจัดระเบียบความคิดในหัวแล้วมองตรงไปยังชิโนโนะเมะ
“แน่นอนว่าการตั้งใจพยายามอยู่เสมอเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมและสำคัญ แต่…สักวันหนึ่งมันจะทำให้เธอเหนื่อยล้า และเมื่อถึงตอนนั้น ประสิทธิภาพในสิ่งที่เธอทำก็จะลดลง”
ชิโนโนะเมะพยักหน้าเบาๆ เหมือนจะเข้าใจสิ่งที่ผมพูด
“…ฉันเข้าใจค่ะ”
“ฉันไม่ได้หมายความว่าเธอต้องเปิดเผยตัวตนทั้งหมดของเธอตลอดเวลานะ เพราะฉันรู้ว่าเธออาจไม่ต้องการแบบนั้น”
อา…หน้าเริ่มร้อนอีกแล้ว
แต่ผมต้องพูดสิ่งนี้ออกมา
“อย่างน้อยในตอนที่อยู่กับฉัน…ฉันอยากให้เธอรู้สึกสบายใจ เพราะฉันเองก็รู้สึกดีที่ได้เห็นตัวตนจริงๆ ของเธอ”
ผมมองตรงไปที่ชิโนโนะเมะและบอกความรู้สึกออกไปอย่างซื่อตรง
ชิโนโนะเมะมองฉันนิ่งๆ…อยู่นาน ก่อนที่เธอจะยิ้มออกมาน้อยๆ
“เข้าใจแล้วค่ะ ถ้าเพื่อนขอมาแบบนี้ ฉันปฏิเสธไม่ได้หรอกนะ”
ผมรู้สึกโล่งใจจากใจจริงจนตัวเองยังแปลกใจว่าทำไมถึงได้โล่งขนาดนี้
ก่อนที่ฉันจะหาคำตอบได้ ชิโนโนะเมะก็พูดต่อ
“อีกอย่างนะคะ ตามที่คุณมิโนริพูด การปรับสมดุลในชีวิตก็สำคัญเหมือนกัน ถือเป็นการฝึกตัวเองได้ด้วย”
“อืม…ใช่”
ผมยิ้มให้คำพูดของเธอ แต่แล้วโทรศัพท์มือถือของผมก็ดังขึ้น
“ขอโทษนะ ขอเช็กโทรศัพท์หน่อย”
ผมบอกเธอแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เป็นข้อความจากเออิจิ
“ฉันกำลังจะไปสถานีที่ใกล้บ้านของโซตะก่อน ตอนนี้อยู่ที่สถานีใกล้โรงเรียน จะขึ้นรถไฟรอบถัดไป นายใช้เวลาอีกเท่าไหร่กว่าจะมาถึง?”
ฉันรู้สึกเย็นวาบ
สถานีถัดไปคือสถานีที่ใกล้โรงเรียนที่สุด ซึ่งเป็นสถานีที่ผมขึ้น-ลงทุกวันนี่เอง…
TLN:ผมพึ่งมาแปลครั้งแรกอาจจะแปลงงๆบ้าง แต่จะพยายามให้ดีที่สุดครับ><
