หฤโหดโคตรนักเวทย์ (Mage are too Op) - ตอนที่ 176

ตอนที่ 176 : เหตุการณ์ไม่คาดฝัน

ทุกต่างคนต่างประหลาดใจที่เห็นโรแลนด์สับสน ลี่หลินเข้าใจอะไรผิดรึเปล่า?

ทว่าลี่หลินกลับยิ้มออกมา “สาวคนนั้นดูเหมือนภรรยาที่เอาใจใส่อย่างที่นายอยากได้เลยน เธอสวยมาก ยิ่งกว่านั้นเห็นได้ชัดว่าเธอดีต่อโรแลนด์มาก”

ทุกคนพยักหน้าอย่างสนใจ

โรแลนด์เริ่มลิสต์รายชื่อหญิงสาวในอายุราวๆเขาและจัดประเภทออกมา ไม่นานนักเขาก็พอนึกออกว่าสาวที่ลี่หลินพูดถึงคือใคร เขาแสดงท่าที่ประหลาดใจ “นายหมายถึงซีฉา? เธอเนี่ยนะชอบฉัน? เป็นไปไม่ได้”

ลี่หลินพูดอย่างธรรมดา “นึกถึงตอนที่นายอยู่กับเธอสิ!”

โรแลนด์คิดอยู่ครู่หนึ่งและกว่าวว่า “ฉันมั่นใจว่าเธอไม่ได้ชอบฉันแน่ๆ”

เมื่อหลายเดือนก่อนซีฉาได้สร้างความประทับใจให้กับโรแลนด์ในแง่ของความเย็นชาและความเยือกเย็น เธอไม่เคยใจร้อนกับสิ่งใดเลย ถึงแม้ว่าเธอจะดูใจร้ายนักในตอนที่พวกเขาเจอกันครั้งแรก แต่เธอก็สนิทด้วยไม่ยากนัก

โรแลนด์คิดว่าซีฉาเป็นผู้หญิงที่ดี ทว่าเขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าเธอชอบเขา

โรแลนด์นั้นเคยมีแฟนสาวในมหาลัย เขารู้ดีว่าดวงตาของหญิงสาวจะเปล่งประกายเมื่อเธอเจอผู้ชายที่ชอบดวงตาของซีฉานั้นไม่ได้เปล่งประกายเมื่อเธอมามองที่เขา ทว่าเธอเองก็เป็นหญิงสาวที่เพียบพร้อม เธอทําอาหารได้อร่อยและเก่งด้านการเย็บปักถักร้อย หลังจากที่พวกเขารู้จักกันแล้ว โรแลนด์ก็รู้สึกได้ว่าเธอน่าจะเป็นภรรยาที่ดี

แต่ว่านั่นไม่ได้หมายความว่าเธอจะชอบเขากลับสักหน่อย มันไม่เหมือน

ลี่หลินขมวดคิ้วเมื่อมองไปที่โรแลนด์ “นายมองไม่เห็นเพราะนายมัวแต่อยู่ในเกมต่างหาก”

โรแลนด์ยักไหล่ออกมา “ฉันคิดว่านายนั่นแหละคิดมากไป”

“เอาเถอะ” เมื่อเห็นว่าโรแลนด์ไม่เล่นด้วย ลี่หลินก็ถอนหายใจ

ในตอนนั้นเองชัคก็ถามขึ้นมาว่า “พวกนายได้ทําอะไรสนุกๆร่วมกันรึเปล่า?”

“ก็ใช่” โรแลนด์เล่าถึงเรื่องในสโมสรดาบ ทุกคนต่างหมดคํา

ชัคเทโคล่าใส่แก้วให้กับตัวเองพร้อมพูดว่า “ลี่หลินเป็นเบอเซิร์กเกอร์ มันไม่แปลกหรอกที่เขาจะเรียนวิชาดาบ แต่นายจะเรียนมันไปเพื่ออะไรในเมื่อนายเป็นนักเวทย์?” “ยี่สี่ หลังจากฉันเรียนเวทย์เสริมกําลังแล้ว ฉันจะได้จัดการพวกนายทั้งหมดด้วยวิชาเหมียวเต๋ยังไงล่ะ!” ในเมื่อพวกเขาเป็นเพื่อนสนิทกัน โรแลนด์จึงหัวเราะ และกล่าวออกมาอย่างง่าย “อย่าร้องนะ พวกนายไปอ้อนแม่ก็ได้”

เขาก็ได้รับนิ้วกลางมาทั้งหมด 5 นิ้ว และเบทต้าที่หัวเราะออกมา

ในตอนนี้เอง โรแลนด์ก็กล่าวกับเบทต้าว่า “ฉันรู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติอยู่ตลอด สรุปเป็นนายเองสินะ?”

เบทต้าตกตะลึงไป “ผมมีอะไรผิดปกติเหรอครับ?”

“นายเปิดเทอมตั้งแต่สามเดือนก่อนแล้วนี่ ไหงนายถึงมาอยู่ที่นี่?”

“มหาลัยของผมอยู่ในเมืองใกล้ๆนี่เอง” เบทต่าหัวเราะออกมา “มันใช้เวลาแค่ชั่วโมงเดียวเองครับที่จะไปที่รถไฟ…นอกจากนี้ตอนนี้มันเป็นวันหยุด มันน่าแปลกตรงไหนกันครับที่ผมจะกลับบ้านในระหว่างวัน? ผมสามารถกลับไปที่บ้านก่อนจะถึงสี่ทุ่มในทุกวันนั่นแหละครับ”

นี่เขาเลือกมหาลัยใกล้บ้านเพื่อที่จะเล่นเกมสินะ? บางครั้งนักศึกษาท้องถิ่นไม่จําเป็นต้องอยู่หอ

มันไม่ได้มีมหาลัยดีๆนักในระแวกนี้รวมถึงในระแวกเมืองข้างๆด้วย

โรแลนด์เคยได้ยินมาว่าเบทต่านั้นมีเกรดที่ดี เขาคิดว่าเบทตาควรเลือกมหาลัยที่ดีกว่านี้

แต่เขาก็ไม่ได้สนิทกับเบทต้ามากนัก และนั่นมันก็ไม่ใช่เรื่องของเขา

“เอาล่ะ ปล่อยเรื่องเบทต้าไปก่อน ฉันมีความคิดอะไรบางอย่าง” ลี่หลินพูดขัดจังหวะ “ฉันว่าพวกเราทั้งหมดควรเรียนเหมียวเต๋ด้วยกัน ดูสิขนาดโรแลนด์ที่เป็นนักเวทย์แท้ๆยังมีทักษะในระยะประชิดเลย แล้วพวกนายทั้งหมดต่างเป็นอาชีพระยะใกล้พวกนายสมควรเรียนรู้ให้มากกว่านี้ ชัคเป็นเซนต์ซามูไร, บราซิลเป็นฮันเตอร์, และฮัสเซอเร็ต…ฉันคิดว่านายควรเปลี่ยนไปเล่นโจรที่ถืออาวุธหนักสองมือนะ”

ไม่มีใครปฏิเสธออกเพราะสิ่งที่ลี่หลินพูดออกมาก็เป็นความจริง

“ค่าเรียนมันไม่สูงนัก ฉันจะจ่ายให้พวกนายเอง” ตอนที่เขาพูด เขาก็แอบส่งสัญญาณให้โรแลนด์

โรแลนด์คิดสักครู่และตัดสินใจจะไม่เปิดเผยความจริง

“เอาล่ะ ไว้ค่อยเจอกันใหม่ เดี๋ยวฉันขอตัวไปจ่ายค่าเรียนที่สโมสรดาบก่อน ไว้ค่อยรวมตัวกันพรุ่งนี้” ลี่หลินดื่มเบียร์จนหมดแก้วก่อนจะเดินออกจากห้องไป

ส่วนพวกที่เหลือต่างทยอยออกจากห้องกันในอีกชั่วโมงให้หลัง

โรแลนด์เลือกที่จะไม่ไปสโมสรดาบในวันนี้ เพราะว่าวันนี้เขาต้องไปเคารพหลมศพบรรพบุรุษกับครอบครัวในตอนบ่าย

หลุดศพของบรรพบุรุษของตระกูลเขาอยู่ในหมู่บ้านในชนบท ต่างจากตระกูลอื่นๆ ตระกูลของเขาจะมาไหว้หลุมศพอยู่เสมอในทุกวันสําคัญ

โรแลนด์กลับไปยังบ้านเกิดของเขาพร้อมกับครอบครัว

ครอบครัวของเขามาถึงเป็นกลุ่มแรก

เพราะคนส่วนใหญ่ต่างย้ายไปที่เมืองกันหมด หมู่บ้านที่เคยมีชีวิตชีวาในตอนนี้กลับดูทรุดโทรม เหลือเพียงแค่เหล่าคนเฒ่าคนชราและเหล่าเด็กๆเพียงเท่านั้น

เด็กเหล่านั้นล้วนเป็นญาติห่างๆของโรแลนด์ พวกเขาต้องไปโรงเรียนที่อยู่อีกเมืองซึ่งห่างจากที่นี่นับสิบกิโลด้วยจักรยานในทุกๆวัน

หากเป็นสมัยเมื่อสิบปีก่อนมันจะเป็นการเดินทางที่ยากลําบากเป็นอย่างมาก ทว่าตอนนี้มีถนนถูกสร้างขึ้นแล้ว ระยะสิบกิโลเมตรใช้เวลาเพียงแค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้น โรแลนด์เข้าไปทักทายคนเฒ่าคนแก่ภายในหมู่บ้าน มีทั้งลุงของเขาและทวดของเขา

ในชั่วโมงต่อมา สมาชิกทั้งหมดในตระกูลต่างเริ่มทยอยกลับกันมา มีคนกลับมารวมๆทั้งหมดประมาณหกสิบคนรวมเด็กๆด้วย หลังจากคุยกันสักพัก พวกเขาก็ไปยังหลุมศพบรรพบุรุษที่อยู่ท้ายหมู่บ้าน พร้อมกับประทัด, กระดาษเงินกระดาษทอง และเทียน จริงๆการจุดประทัดเป็นเรื่องต้องห้ามแล้วในตัวเมือง ทว่าไม่มีใครมาตรวจสอบในหมู่บ้านชนบทเช่นนี้หรอก ตราบใดที่มันยังไม่เกิดเหตุเพลิงลุกไหม้

หลุมศพบรรพบุรุษมีการทําใหม่อยู่เสมอดังนั้นมันจึงไม่ดูทรุดโทรม มันมีพื้นที่กว้างขวางด้วยซ้ํา

เหมือนอย่างเคยปู่ลําดับที่สี่ของโรแลนด์นั้นเป็นเจ้าภาพในการทําพิธีกรรม พิธีเป็นไปอย่างเรียบง่าย หากเป็นเมื่อหลายสิบปีก่อนพวกเขาจะต้องปฏิบัติตามกฎอย่างเคร่งครัด เช่นด้ามดื่มหรือกินในวันทําพิธี

ตอนแรกโรแลนด์คิดว่ามันจะเป็นพิธีธรรมดาๆเหมือนครั้งก่อนๆ

ทว่าหลังจากปู่ลําดับที่สี่ของเขาบอกให้ทุกคนก้มหัวและทําความเคารพหลังจากเผากระดาษเงินกระดาษทอง โรแลนด์ก็สังเกตุเห็นบางสิ่งที่อยู่บริเวณเพดานของหลุมศพ

เขาสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่างที่กําลังก่อร่างอยู่เหนือหัวของเขา

แม้มันจะเบาบาง แต่มันต้องเป็นพลังงานบางอย่างแบบไม่ต้องสงสัย มันคล้ายๆกลับคลื่นเวทมนตร์ ทว่ามันมีคลื่นความถี่ของพลังที่ต่างกัน