หฤโหดโคตรนักเวทย์ (Mage are too Op) - ตอนที่ 159

ตอนที่ 159 : ไม่พบเจอแม้แต่น้อย

ในท้ายของ

หล่าพ่อมดจํานวนมาก รวมถึงพวกนักบวชต่างต้องการเรียนรู้อย่างเขา และต้องการทําสัญญากับหนอนแมลงวันเช่นกัน

เหล่าผู้เล่นพวกนี้มีพรสวรรค์ที่ค่อนข้างธรรมดา และถึงแม้ว่าพวกเขาจะยอดเยี่ยมมากกว่าเหล่า NPC ทั้งหมดในระดับเดียวกัน ทว่าพวกเขาก็ยังเป็นผู้เล่นระดับล่างถึงกลางเท่านั้น

“พวกเราไม่มีความสามารถในการต่อสู้ทั้งยังไม่มีพรสวรรค์ แต่พวกเราสามารถมอบความรังเกียจให้ผู้อื่นจนตายได้

“เยี่ยมไปเลย เยี่ยมไปเลย เรามาสร้างกลุ่มกันเถอะ”

“มันไม่ใช่ชัยชนะก็จริง แต่มาสร้างความขยะแขยงให้พวกผู้เล่นระดับสูงที่ดูถูกพวกเรากันเถอะ”

“ยี่สี่ นั่นน่าสนใจแหะ ขอร่วมวงด้วยคน”

โรแลนด์ขมวดคิ้วทันทีเมื่อเขาอ่าน เจ้าพวกผู้เล่นพวกนี้ที่ชํานาญในการสร้างปัญหากําลังรวมตัวกัน ในอนาคตเกมนี้จะต้องโกลาหลอย่างแน่นอน

จริงๆแล้วสัญชาติญาณของเขานั้นถูกต้อง “อุจจาระบินได้” การต่อสู้สไตล์นี้จะกลายเป็นที่นิยม และถูกเกลียดโดยเหล่าผู้เล่นหญิงทั้งหมดและจุดเริ่มต้นของการรังเกียจผู้เล่นชายทั้งหมดก็เริ่มต้นตั้งแต่ตรงนี้

สไตล์การเล่นนี้คือการสร้างความน่าขยะแขยง โดยอย่างแรกนั้นเป็นความน่าขยะแขยงทางกายภาพ และมันก็จะกลายเป็นความรังเกียจในจิตใจ

ในช่วงกลางหรือช่วงท้าย นักเวทย์เองก็เข้าร่วมกับพวกเขาเช่นกัน การทําการทดลองอย่างหนักในเรื่องแปลกๆทําให้พวกเขามีความผิดปกติในจิตใจ ไม่เพียงแต่ผู้เล่นจะหวาดกลัวพวกเขาเท่านั้น เหล่า NPC ต่างก็ไม่ต้องการจะยั่วยุเจ้าพวกนี้

โรแลนด์ปิดกระทู้ที่ค่อนข้างน่าสนใจนลงและหากระทู้ใหม่อ่าน

สามชั่วโมงผ่านไป เขาก็อ่านกระทู้เกี่ยวกับสัตว์เวทย์จนหมด

ประสบการณ์ของผู้เล่นรวมกันนั้นมากกว่าของอัลโด้หลายเท่า

อย่างแรกคืออัตราความสําเร็จในการทําสัญญานั้นขึ้นอยู่กับขนาดของสัตว์

อย่างเฟลีนนั้นก็เพียงแค่ทําสัญญากับแมวดําธรรมดาๆจึงไม่ยากนัก แต่การทําสัญญากับเสือวัยโตเต็มวัยนั้นแทบเป็นไปไม่ได้ ผู้เล่นคนหนึ่งยอมหัวระเบิดถึงสามครั้งเพื่อพิสูจน์แล้ว

ในท้ายที่สุดเขาก็ขโมยลูกเสือที่ยังไม่หย่านมและทําสัญญาได้สําเร็จ

หลังจากสัตว์ทําสัญญาและกลายเป็นสัตว์เวทย์แล้ว มันจะมีความฉลาดเพิ่มขึ้นราวๆกับหมูป่าอายุแปดปีหรือมากกว่านั้น ด้วยความฉลาดระดับนี้เมื่อมันมีอายุถึงสิบสองปี สัตว์เวทย์จะสามารถสื่อสารกับเจ้าของผ่านทางโทรจิตได้

เหล่าสัตว์เวทย์นั้นไม่ได้ภักดีกับเจ้านายร้อยเปอร์เซน ทั้งสองฝ่ายนั้นต้องก้าวเข้าหากัน

ทว่าสุนัขนั้นจะซื่อสัตว์เป็นอย่างมาก ส่วนเฟจีน(แมว)นั้น…ก็อย่างที่ทุกคนรู้นั่นแหละ

พวกนกส่วนใหญ่นั้นน่ารําคาญ มันจะโทรจิตหาเจ้าของเกือบทุกนาทีตลอดทั้งวัน เพื่อร้องให้ฟังหรือยั่วยุเจ้านายของมัน แต่จริงๆแล้วมันค่อนข้างภักดีเลยทีเดียว

นี่จึงเป็นสาเหตุว่าทําไมสัตว์เวทย์ถึงค่อนข้างมีประโยชน์ในการสอดแนม เพราะมันสามารถสื่อสารทางจิต และรายงานสิ่งที่มันเห็นให้เจ้านายฟังได้ถึงแม้ว่าจะอยู่ห่างกันก็ตาม

ดเหมือนว่าหุ่นสอดแนมของโรแลนด์จะไร้ประโยชน์เสียแล้ว

ทว่ามันก็ไม่ใช่อย่างนั้น เพราะสัตว์เวทย์นั้นมีเพียงแค่ตัวเดียว ทว่าหุ่นเวทย์สามารถร่ายออกมาที่ละห้าตัวพรเอมกัน ในอนาคตอาจจะถึงสิบตัว

สําหรับใครที่เข้าใจความสําคัญของข้อมูลจะไม่บ่นที่มีช่องทางการรับรู้ที่มาก

การได้รับประโยชน์มากมายจากสัตว์เวทย์ ดังนั้นการรีบทําสัญญากับสัตว์เวทย์น่าจะดีที่สุด

โรแลนด์ลิสต์รายชื่อของเหล่าสัตว์ที่เขารู้ พร้อมเขียนจุดแข็งและจุดอ่อนอธิบายเอาไว้ และสร้างตารางออกมาและหลังจากพิจารณาอยู่ครู่หนึ่งและลุกขึ้น

เขาเดินไปยังชั้นสองและชนเข้ากับวิเวียนที่กําลังจะออกไปข้างนอก

หญิงสาวเปลี่ยนชุดคลุมเวทย์ของเธอเป็นชุดกระโปรงยาวสีขาวผมของเธอปล่อยลงและมัดหางม้าเอาไว้ ทั้งยังมีผมหน้าม้าปิดหน้าของเธอเอาไว้ ให้ความรู้สึกเป็นผู้ใหญ่และน่ารัก

เมื่อเธอเห็นโรแลนด์ดวงตาของเธอก็เบิกกว้าขึ้นเธอเดินเข้ามาและถามว่า “ท่านรองท่านวางแผนจะออกไปข้างนอกเช่นกันอย่างงั้นเหรอค่ะ?”

โรแลนด์พยักหน้า

“ข้าเองก็กําลังจะออกไปซื้อของบางอย่างเหมือนกัน ทําไมท่านไม่ไปด้วยกันกับข้าล่ะ?” วิเวียนถามอย่าง คาดหวัง

เมื่องมองไปที่ดวงตาสดใสของหญิงสาว โรแลนด์ก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ลง เขาเลยพยักหน้าออกมา

วิเวียนนั้นยิ้มอย่างมีความสุขและเดินไปอยู่ข้างๆโรแลนด์

เมื่อเธอเข้ามาใกลโรแลนด์ก็เหมือนได้กลิ่นหอมอ่อนๆราวกับกลิ่นของไข่มุก

ทั้งสองออกจากหอคอยแวทย์และเดินไปตามท้องถนน

แม้ชุดของวิเวียนจะไม่ดูเด่นสะดุดตา ทว่าชุดผ้าซาตินสีขาวไม่ใช่สิ่งที่สามัญชนสามารถมีไว้ใส่ได้ และด้วยชุดคลุมเวทย์ของโรแลนด์ ถึงแม้ว่าทั้งสองจะเดินไปตามถนนที่เต็มไปด้วยฝูงชน แต่ไม่มีใครกล้าเหยียบเข้าไปใกลรัศมี 1 เมตรรอบตัวพวกเขาเลย

วิเวียนมองไปที่ใบหน้าด้านข้างของโรแลนด์ ขณะเดินอยู่เธอก็ถามขึ้นมา “รองประธาน คราวนี้ท่านมีแผนจะทําอะไรงั้นเหรอค่ะ?”

“ฉันกําลังมองหาสัตว์เพื่อทําสัญญาเป็นสัตว์เวทย์อยู่ เลยว่าจะไปดูที่ตลาดสัตว์สักหน่อย”

ดวงตาของวิเวียนเป็นประกายขึ้น “เยี่ยมไปเลย ท่านต้องการให้ข้าช่วยแนะนําไหม?”

โรแลนด์พยักหน้า “แน่นอนช่วยเลือกให้หน่อยละกันนะ”

ดวงตาของวิเวียนโค้งเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยวเธอมีความสุขเป็นอย่างมากเมื่อได้ยินโรแลนพูดเช่นนี้

ทั้งสองมายังตลาดค้าสัตว์ มันมีสัตว์ที่มีเอกลักษณ์อยู่สองถึงสามชนิดให้ผู้ซื้อได้เลือก บางคนเลือกพวกมันไปเป็นสัตว์เลี้ยง ในขณะที่บางส่วนมาที่นี่ด้วยความตั้งใจว่าจะมีเนื้อสัตว์อะไรอร่อยๆหรือเปล่า

กรงไม้และกรงเหล็กตั้งอยู่บริเวณสองข้างของถนน ในแต่ละกรงมีสัตว์ป่าถูกขังอยู่ภายใน

หมาและแมวนั้นค่อนข้างธรรมดา แต่มันยังมีพวกนก, งูตัวยาว, รวมถึงสัตว์ที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวต่างๆ

อย่างเช่น แมงมุมหลากสีสัน หรือกบที่มีสีสดใส

สัตว์ส่วนมากในที่นี้ โรแลนด์เห็นมีผู้เล่นบางคนเคยทําสัญญากับพวกมันมาแล้วจากในฟอรั่ม

เขานั้นต้องการสิ่งที่พิเศษ ที่ไม่เคยพบเห็นมาก่อนหรือพบเห็นได้ยากเพื่อมาทําสัญญากับเขา

แน่นอนว่ามันต้องอยู่ในเกณฑ์ปกติเมื่อเทียบกับพวกหนอนแมลงวัน ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่เลือกมันแน่ๆ

ตลาดสัตว์มีกลิ่นที่ไม่ค่อยดีนัก มันมีกลิ่นของมูลสัตว์กลิ่นของฉีภายในกรงขังและรวมถึงพวกกลิ่นของขนสัตว์และร่างกายของสัตว์ผสมปนเปกันไปหมด

นี่จึงเป็นสาเหตุว่าทําไมที่นี่ถึงมีกลิ่นที่แย่มาก

วิเวียนหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาสองผืน ผืนแรกยื่นให้โรแลนด์และอีกผืนสําหรับตัวเอง

พวกเขาสองคนมองเข้าไปในกรงที่อยู่สองข้างทางช้าๆ และสังเกตุสัตว์ที่อยู่ภายใน

หลังจากผ่านไปสักพักวิเวียนก็ถามออกมาว่า “รองประธาน ท่านต้องการสัตว์เลี้ยงประเภทไหนเหรอค่ะ?”

“บางอย่างที่หายาก” โรแลนด์ตอบกลับมา

จริงๆแล้วเขาแค่มีความคิดที่อยากจะลองอะไรใหม่ๆ ในความคิดของเขาความสามารถของสัตว์เวทย์นั้นค่อนข้างหลากหลาย เหล่าผู้เล่นในฟอรั่มต่างพยายามค้นหาสิ่งแปลกๆ และใช้โอกาสเพียงครั้งเดียว เพื่อทําสัญญากับสัตว์เวทย์และมอบข้อมูลให้กับผู้เล่นคนอื่นๆในภายหลัง

โรแลนด์เองก็รู้สึกว่าเขาควรเป็นส่วนหนึ่งในการสร้างลิสต์ความสามารถของสัตว์เวทย์

นี่จึงเป็นเหตุผลว่าทําไมเขาถึงมาที่ตลาดสัตว์

วิเวียนเมื่อได้ยินเธอก็กล่าวว่า “งั้นคงไม่มีประโยชน์ที่จะหาจากที่นี่ สัตว์ที่อยู่ที่นี่นั้นล้วนแล้วแต่ธรรมดาทั้งสิ้น หากท่านต้องการสัตว์ที่หายาก ท่านจะต้องไปยังร้านค้าเฉพาะทางที่เปิดรับเฉพาะขุนนางเท่านั้นซึ่งมีสัตว์หายากถูกวางขายอยู่”

“มันอยู่ที่ไหนงั้นเหรอ?”

“มีร้านขายสัตว์อสูรหายากอยู่เพียงร้านเดียวในเมืองนี้มันอยู่สุดถนนไป”

วิเวียนใช้มือข้างหนึ่งปิดจมูกของเธอด้วยผ้าเช็ดหน้า และอีกมือหนึ่งก็จับมือโรแลนด์และดึงเข้าไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญ

“ท่านควรบอกข้าให้เร็วกว่านี้” วิเวียนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ร้านค้านั่นถูกดูแลโดยตระกูลของข้าเอง”

โรแลนด์มีนงงไปชั่วขณะ จากนั้นก็นึกขึ้นได้ว่า ตระกูลของวิเวียนนั้นเป็นตระกูลขุนนางเล็กๆ ดังนั้นการที่จะมีธุรกิจเป็นของตัวเองก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร