หฤโหดโคตรนักเวทย์ (Mage are too Op) - ตอนที่ 155

ตอนที่ 155 : เคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียว

โรแลนด์นั้นเงียบมาก เขายืนอยู่ในท่าเตรียมพร้อม มือทั้งสองจับดาบดาบเอาไว้ขณะที่ส่วนของปลายดาบนั้นพาดไปที่ไหล่ซ้ายของเขา

นั่นเป็นเพราะดาบเหมียวเยาวมาก และมันค่อนข้างเงอะงะหากถือมันด้วยมือเดียว ทั้งยังเป็นไปไม่ได้ที่จะพาดไว้ที่เอว ยิ่งกว่านั้นมันยิ่งยากที่จะนําออกมาใช้หากแบกมันไว้ที่หลัง

เพราะเหตุนั้นดาบเหมียวเด็จึงมันพาดอยู่ที่บ่าตลอดเวลา ซึ่งช่วยทําให้มันง่ายต่อการแบก และการเคลื่อนไหวในการฟาดฟันด้วยดาบเหมียวเต๋าส่วนมากมักจะเริ่มจากท่าทางแบบนี้ก่อนเสมอ

ดาบไม้ของลี่หลินยังคงฟาดกระทบพื้นไปอย่างต่อเนื่อง เสียงกลายเป็นรุนแรงมากขึ้นๆเรื่อยๆเมื่อยามที่ลี่หลินเข้ามาใกล้อย่างช้าๆ

บรรยากาศตึงเครียดขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่อีกฝั่งหนึ่งซีฉากหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว

เมื่อเขาห่างจากโรแลนด์เพียงแค่สามเมตร ดาบไม้ก็ฟาดลงบนพื้นคอนกรีตที่รุนแรงหนักกว่าเดิม และใช้แรงผลักนั้นช่วยส่งเขาไปด้านหน้าอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นเขาก็ฟาดดาบที่อยู่ในมือขวาของเขาลง

ความรวดเร็วของการจู่โจมนี้รวดเร็วมาก ราวกันสายฟ้า

ทว่าการตอบสนองของโรแลนด์นั้นเร็วกว่า ตอนที่ลี่หลินฟาดดาบยาวมาที่เขา เขาก็ได้หลบไปก่อนแล้ว

เขาก้าวถอยหลังอย่างรวดเร็ว ขณะที่ปักดาบลงด้วยแรงจากข้อมือของเขา

โรแลนด์ถอยออกมาอย่างรวดเร็ว ดาบของหลินจึงฟาดฟันได้เพียงอากาศเท่านั้น ต่อที่ลี่หลินจะถอนดาบกลับมาได้ ดาบเหมียวเดําของโรแลนด์ก็ฟาดไปที่ไหล่ของเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ดาบเด้งขึ้นพร้อมเกิดเสียงกระแทก นี่เป็นผลจากการที่โรแลนด์ออมแรงของเขาเอาไว้

“หยุด!”

ในด้านข้างสนามฉีเฉาช่ตะโกนออกมา “โรแลนด์ชนะ”

ลี่หลินนําเครื่องป้องกันออกจากนั้นก็จับไปที่ไหล่ของเขาด้วยความงุนงง ถึงแม้ว่าเขาจะสวมเครื่องป้องกันอยู่และโรแลนด์ก็ได้ออมแรงเอาไว้ แต่ไหล่ของเขาก็ยังรู้สึกปวดอยู่ดีจากการกระแทก

เขาถามออกมาอย่างประหลาดใจ “ไหงนายถึงมีการตอบสนองที่เร็วขนาดนั้นว่ะ?”

โรแลนด์ยิ้ม “บางที่อาจจะเพราะฉันมีพรสวรรค์ก็ได้”

ลี่หลินเดาะลิ้นและไม่พูดอะไรอีกผู้เชี่ยวชาญนักล้วนแล้วแต่พูดจริงหรือเท็จปนไปปนมา ถึงแม้ว่าลี่หลินจะไม่ได้ฝึกกับอาวุธจริงๆมาก่อน แต่เขาก็ฝึกดาบของกองทัพมานานเกือบครึ่งปีแล้วในเกม เขาฝึกสู่เกือบจะพันครั้งด้วยซ้ําถ้านับจากทั้งหมด การตายของเขาเกินยี่สิบครั้งไปแล้ว และเพราะการตายไปหลายครั้งทําให้เขาสูญเสียค่าประสบการณ์ทําให้ตอนนี้เขายังไม่เลเวล 5 เลยด้วยซ้ํา

หลังจากผ่านการต่อสู้มามากมายเขาก็เข้าใกล้ขีดจํากัดในการต่อสู้ระยะประชิดของเขา และถึงแม้ว่าเขาจะเลื่อนระดับขึ้นหรือเรียนความสามารถพิเศษต่างๆ สิ่งเหล่านี้ล้วนแล้วแต่ช่วยเพิ่มค่าตัวเลขมากกว่าทักษะจริงๆ ของเขา

เมื่อพบกับผู้เล่นที่มีอุปกรณ์คล้ายคลึงกันและอยู่ในระดับเดียวกัน เขาอาจจะเสียเปรียบเป็นอย่างมากหากศัตรูมีทักษะที่ดีกว่าเขา

ด้วยความคิดนั้นในหัวเขาเลยใช้เวลาออฟไลน์มาเพื่อฝึกใช้อาวุธจริง

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เหมาะกับเทคนิคนี้นัก ทว่าเขาน่าจะฝึกการมองเห็นได้เป็นอย่างดี

การตอบสนองของโรแลนด์เมื่อครู่นั้นรวดเร็วมาก และทันทีที่เขายกแขนขึ้นมาเพื่อโจมตี โรแลนด์ก็ได้ถอยไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

มันแทบจะเกิดขึ้นพร้อมกัน

ไม่อย่างนั้นดาบของเขาคงไม่พลาดง่ายดายขนาดนี้

“คนที่เร็วกว่าจะตอบสนองได้เร็วกว่า?” ลี่หลินรู้สึกไม่ยุติธรรมเล็กๆภายในใจ เขานั่งลงพิงกับเสาคอนกรีตข้างๆเขา “คนธรรมดาจะมีชีวิตรอดได้ไวหากพวกมีพรสวรรค์อย่างนายเก่งถึงขนาดนี้”

โรแลนด์หัวเราะออกมาพร้อมถอดชุดป้องกันออก “แต่นายมีเงินไง”

เมื่อลี่หลินได้ยินเขากระทั่งดูหงุดหงิดกว่าเดิมอีก เขาพูดอย่างหงุดหงิดว่า “พูดตรงๆนะ นั่นมันบทพูดของพวกเจ้าถิ่นตัวประกอบไม่ใช่เหรอ เมื่อเจอพวกอัจฉริยะและจะรังแกพวกเขา? ไม่สําคัญว่าแกจะเก่งมาจากไหน ฉันแค่ต้องพูดออกไปว่าฉันมีเงิน เขาก็จะดูแลฉันอย่างดี นี่แหละชีวิตในโลก…”

ฉีเฉาชู่หัวเราะพร้อมเดินเข้ามาและพูดว่า “เท่าที่เห็นพื้นฐานนายต่ํามาก ไม่สามารถเคลื่อนไหวในขณะถือดาบด้วยซ้ํา งั้นเราคงต้องเริ่มฝึกกันตั้งแต่ต้น”

ลี่หลินขัดใจเล็กน้อย

เมื่อลี่หลินอยู่ภายใต้การสอนของฉีเฉาชู่ เขาก็เริ่มตั้งแต่เรียนการเคลื่อนไหวพื้นฐานก่อนในขณะที่โรแลนด์นั้นเริ่มฝึกตามปกติ

เมื่อถึงตอนเที่ยงโรแลนด์กําลังจะกลับมาซีฉากดึงเข้าไว้พร้อมถามว่า “การฝึกเต๋าแห่งการหมุนเวียนพลังชีวิตเป็นยังไงบ้าง?”

โรแลนด์ส่ายหัวออกมา “ไม่คืบหน้านัก”

มันเป็นความจริงเขาไม่ก้าวหน้านัก ในปัจจุบันเขาใช้เวลากว่าชั่วโมงก่อนเข้าเริ่มเกมเพื่อฝึกนั่งสมาธิ

แต่เขาไม่ได้รู้สึกถึงปาฏิหารย์ใดๆเลยในตอนนี้ ไม่รู้สึกด้วยซ้ําว่าพลังฉีก่อตัวรึยัง

ถ้าหากเขาต้องบอกถึงความก้าวหน้าก็คงมีแค่เขาไม่ปวดขาขณะนั่งขัดสมาธิแล้วและดูเหมือนเขาจะเริ่มชินกับมันแล้ว

“ไม่จําเป็นต้องรีบหรอก นายพึ่งฝึกมันได้เดือนเดียวเท่านั้น ฉันใช้เวลาฝึกเกือบปีกว่าจะสัมผัสได้ถึงพลังฉี” ซีฉามองมาที่เขาก่อนจะยัดอะไรบางอย่างเข้ามือของเขา “นี่เป็นธูปหอมที่มีฤทธิ์ช่วยสงบใจฉันมักจะจุดมันเมื่อ มีปัญหาในการฝึกฉี ลองเอาไปดูก็ได้”

“ธูปหอมมันแพงมากไม่ใช้เหรอ?” โรแลนด์เห็นธูปหอมถูกห่อไว้ด้วยผ้าเช็ดหน้าซึ่งมีเนื้อผ้าที่เป็นเอกลักษณ์ และจับสบายอย่างมากมันไม่ใช่ของที่ท่าจากโรงงานเหมือนจะเป็นของทํามือเสียมากกว่า “เดี๋ยวฉันจ่ายเงินให้”

“ทําไมพวกผู้ชายที่โตแล้วถึงชอบคิดมากกันนัก! มันไม่แพงสักหน่อย” ซีฉาพูดออกมาเสียงนุ่มจากนั้นก็หันและเดินออกไปทันที

“ขอบคุณนะ” โรแลนด์โบกมือให้กับซีฉา

ทันใดนั้นเอง ลี่หลินก็เดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้ม “ผู้หญิงคนนี้เป็นไงบ้าง?”

“เยี่ยมมากเลยหละ ทั้งเป็นแม่บ้านแม่เรือนและถึงจะดูเย็นชา แต่จริงๆแล้วเธอเป็นคนแข็งนอกอ่อนในจริงๆ แล้วเธอเป็นคนดีมากหากเป็นคนที่เธอสนิทหรือรู้จัก”

โรแลนด์คิดและแสดงความเห็นออกมา

“นั่นเหมาะจะเป็นภรรยาเลยที่เดียว” ลี่หลินหัวเราะออกมาจากนั้นก็ถามว่า “นายอยากให้ฉันไปส่งไหม”

“ไม่เป็นไร ฉันเอาจักรยานมาด้วย” โรแลนด์โบกมือปฏิเสธ

“เอางั้นก็ได้ งั้นฉันขอตัวก่อน”

พวกเขาแยกกันที่หน้าสโมสรดาบและรถสปอร์ตสีแดงก็ขับออกไป

ในขณะที่โรแลนด์ขี่จักรยานอย่างช้าๆกลับบ้าน

หลังจากมื้อเที่ยงโรแลนด์ก็เริ่มท่องฟอรั่มเหมือนปกติ จากนั้นเขาก็พบผู้รวบรวมข้อมูลโอนีลส่งข้อความส่วนตัวมาหาเขา บอกว่าให้เขาเข้าไปดูในแชทให้เร็วที่สุด เมื่อเห็นข้อความเขาก็คิดว่าน่าจะมีเรื่องสําคัญบางอย่าง

จากนั้นเมื่อโรแลนด์เปิดกลุ่มแชทขึ้นมา โอนีลนั้นออนไลน์อยู่แล้ว และเมื่อเขาเห็นโรแลนด์ออนไลน์เขาก็รับส่งข้อความมาทันที

“เมื่อวานมีผู้เล่นพบภาพวาดแปลกๆขายอยู่ในตลาดมืดภายในเมืองหลวงมันดูคล้ายกับแบ่งจําลองเวทย์มาก เขาส่งมาให้ฉันดูสามส่วนแล้วฉันเองก็คิดว่ามันน่าจะใช่ ฉันเลยยอมจ่ายเงินซื้อมันมา”

“แล้วทําไมละ?” โรแลนด์ถาม

“ฉันไม่เข้าใจมันน่ะสิ!!!!!!”

โอนีลาเครื่องหมายตกใจจํานวนมาก

จากนั้นเขาก็พูดต่อ

“แบบจําลองเวทย์ที่พวกเราพบมากว่าหกเดือนนั้นล้วนแล้วแต่มีที่มาเหมือนกัน ทว่าแบบจําลองเวทย์อันนี้ไม่เหมือนกับแบบจําลองเวทย์ในระบบที่พวกเราเรียน”

“เวทย์ของเอล์ฟ?” โรแลนด์ถาม

“เป็นไปได้”

โรแลนด์คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนถามออกมาว่า “ฉันขอดูหน่อยได้ไหม?”

“ได้เลย ถ้าหากนายพบอะไรบางอย่างฝากบอกฉันด้วยละกัน”

โรแลนด์ตอบกลับไป “ไม่มีปัญหา”

ไม่นานนักก็มีเมลถูกส่งมา

โรแลนด์เปิดไฟล์ที่แนบมาซึ่งมันเป็นภาพวาดแปลกๆอยู่ตรงกลางจอคอมพิวเตอร์