หฤโหดโคตรนักเวทย์ (Mage are too Op) - ตอนที่ 153

ตอนที่ 153 : ครุ่นคิด

ทําไมกันล่ะ?

โรแลนด์ต้องการจะถามออกมา ทว่าเขาก็นึกขึ้นมาได้ว่าเด็กน้อยทั้งสองคนนั้นเป็นเพียงสามัญชน ทว่านักเวทย์ฝึกหัดทุกคนล้วนแล้วแต่เป็นเชื้อสายของตระกูลขุนนางซึ่งมันก็เป็นปัญหาเดิมๆของขุนนางกับสามัญชน

โดยปกติพวกเขาต่างเป็นคนกลุ่มเล็กๆที่กลมเกลียวกัน ทว่าหลังจากมีคนนอกสองคนที่มีสถานะต่างกันเข้ามา เป็นธรรมดาที่นักเวทย์ฝึกหัดคนอื่นๆจะไม่ชอบใจนัก

“คนอื่นๆรังแกพวกเขาหรือเปล่าล่ะ?”

วิเวียนส่ายหัวออกมา “มันยังไม่เกิดขึ้น เพราะถึงอย่างไรก็ตามสองคนนั้นถูกพามาที่นี่โดยท่าน ท่านรองประธาน”

ตอนนี้มันดึกมากแล้ว เขาคิดไปครู่หนึ่งแต่ก็ยังพูดออกมาอยู่ดี “ไปเรียกเด็กสองคนนั้นมาหน่อยสิ หากพวกเขาหลับอยู่ก็ปลุกพวกเขามาซะ”

วิเวียนดูแปลกใจเล็กน้อย แต่เธอก็เดินลงบันไดไปตามคําสั่ง

ไม่นานนักเด็กน้อยทั้งสองก็มาถึง

เด็กชายและเด็กสาวสองเล็กน้อยขยตาและมองมาที่โรแลนด์อย่างกังวล พวกเขากังวลว่าพวกเขาทําอะไรให้รองประธานหงุดหงิดหรือเปล่าซึ่งทําให้เขาต้องปลุกพวกเขาขึ้นมาบ่น

“พวกเธอคงมีเวลาแย่ๆที่นี่ในช่วงนี้สินะ คนอื่นๆดูเหมือนจะไม่ชอบพวกเธอนัก”

เมื่อได้ยินคําพูดของโรแลนด์ เด็กทั้งสองก็มีดวงตาที่เศร้าหมองลงทันที ทว่ามันกลับแฝงไปด้วยความดื้อรั้น

โรแลนด์หัวเราะออกมาเบาๆ “นั่นมันสําคัญหรอกนะ ไม่ใช่มันเป็นธรรมดาอยู่แล้วงั้นเหรอที่ขุนนางต่างดูถูกสามัญชน? และตอนนี้พวกเธออยู่ที่นี่ พยายามศึกษาให้ดีและไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับคนอื่นๆมากนัก อย่างน้อยด้วยตัวตนของฉันพวกเขาคงไม่กล้ารังแกพวกเธอและพวกเธอก็จะไม่ได้รับผลกระทบในการเรียนใดๆ ทว่าสิ่งที่สําคัญที่สุดก็ยังคงขึ้นอยู่กับตัวพวกเธอเอง ต่อให้พวกเธอเป็นสามัญชน แต่เมื่อพวกเธอสามารถกลายเป็นนักเวทย์แท้จริงในอนาคตได้ ใครจะกล้าดูถูกพวกเธอกัน ใครจะกล้ากล่าวอ้างเกี่ยวกับชนชั้นกัน?”

“พรสวรรค์ของพวกเธอนั้นไม่แย่นัก ตราบใดที่พวกเธอพยายามอย่างหนัก พวกเธอจะสามารถกลายเป็นนักเวทย์แท้จริงได้”

เมื่อได้ยินคําพูด เด็กน้อยทั้งสองก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น ทั้งสองมองไปยังโรแลนด์ด้วยสีหน้าน่าเอ็นดู ใบหน้าของพวกเขาแดงและดวงตาเป็นประกาย

“เอาละ ไปพักผ่อนเถอะ”

เด็กน้อยทั้งสองคนก้มหัวเล็กน้อยก่อนจากไปอย่างมีชีวิตชีวา และหลังจากที่พวกเขาลงบันไดไปแล้วนั้นยังมีเสียงหัวเราะของพวกเขาดังแว่วขึ้นมาด้านบน

วิเวียนปิดปากของเธอและหาวออกมาเบาๆ จากนั้นก็ถามด้วยท่าทางที่อยากรู้ว่า “ทั้งสองคนนั้นมีพรสวรรค์จริงๆงั้นเหรอค่ะ?”

“พวกเขาใช้ได้เลยทีเดียว”

แท้จริงแล้วพวกสวรรค์ของพวกเขานั้นค่อนข้างธรรมดา แต่ที่พวกเขาได้เปรียบคือพวกเขานั้นยังเด็กและเชื่อฟังคําสั่งเป็นอย่างดีตราบใดที่พวกเขาได้รับการสอนอย่างระมัดระวัง และเด็กน้อยทั้งสองไม่ขึ้นเกียจและ พยายามอย่างหนักด้วยความมุ่งมั่น โรแลนด์รู้สึกได้ว่าคงไม่ยากนักหากเด็กทั้งสองจะกลายเป็นนักเวทย์ที่แท้จริงก่อนจะเข้าสู่วัยผู้ใหญ่

“ถ้าอย่างนั้นท่านคิดว่าพรสวรรค์ของข้าอยู่ระดับไหนกัน?”

เมื่อวิเวียนพูดขึ้นมาจ่ๆเธอก็กล้ารุกขึ้นมาทันที เธอเอนตัวลงและวางมือไว้บนโต๊ะของโรแลนด์ เสื้อคลุมเวทย์ในบริเวณคอของเธอนั้นเปิดกว้างขึ้นเล็กน้อยจากนั้นมันก็ร่วงต่ําลงตามแรงดึงดูด

เมื่อโรแลนด์มองไปทางนั้น เขาก็ได้เห็นสิ่งที่เขาไม่ควรจะเห็น

ถึงแม้ว่าเขาจะตกใจครู่หนึ่ง โรแลนด์ก็พูดขึ้นอย่างใจเย็น “เป็นพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยมมากและยากที่จะพบเห็น”

วิเวียนยืนตรงขึ้นอีกครั้ง จู่ๆเธอก็รู้สึกอายขึ้นมา ทว่าเธอก็ยืดอกขึ้นมาเล็กน้อยและดูเหมือนจะภูมิใจกับสิ่งที่ได้ยินเป็นอย่างมาก

แสงจันทร์สาดส่องเข้ามายังตัวของวิเวียน ละอองฝุ่นเมื่อถูกส่องแสงโดยแสงจันทร์ทําให้มันดูราวกับดวงดาวที่ล่องลอยอยู่เต็มท้องฟ้า ผู้ที่อยู่รอบความงดงามนี้คือหญิงสาวที่กล้าหาญมีเกรียติ และดูเขินอายเธอนั้น ราวกับเป็นภูติแห่งแสงจันทร์ที่ปรากฏกายขึ้นมา

ดวงตาของวิเวียนใสราวกับเธอวางสิ่งหนึ่งไว้บนโต๊ะจากนั้นก็กล่าวว่า “ท่านสามารถมาหาข้าได้ทุกเมื่อที่ท่านต้องการ”

หลังจากพูดจบเธอก็เดินออกไปจากห้องวิจัยทันที เธออุทาน “เย้” ออกมาเบาๆ เธอลูบใบหน้าของเธอราวกับว่ามันกําลังสุกงอม จากนั้นก็รีบลงบันไดไปด้วยอาการตื่นตระหนก

บนโต๊ะมีกุญแจไม้สีเหลืองซีดถูกทิ้งเอาไว้

โรแลนด์มองไปยังกุญแจ คิดอยู่ครู่หนึ่ง ในท้ายที่สุดเขาก็เก็บกุญแจดอกนี้ไว้ในกระเป๋ามิติ

จากนั้นเขาก็ไปยังห้องทดลองเวทย์และทําการทดลองหลายสิ่งเพื่อสงบสติอารมณ์จากอาการกระวนกระวายใจของเขา

ในยามเช้ามืดเวลาก็ถูกหยุดลงอีกครั้ง โรแลนด์ลุกขึ้นออกจากแคปซูลเสมือนจริงและหลังจากอาบน้ําเสร็จ เขาก็ทําเหมือนอย่างเคยคือเปิดคอมพิวเตอร์และเข้าไปในฟอรัมของเกม

ถึงแม้ว่ามันจะสามารถอ่านฟอรั่มภายในเกมได้แล้ว แต่เวลาในเกมนั้นสําคัญกว่ามาก ทั้งต้องจัดการปัญหาของหอคอยเวทย์, สอนเหล่านักเวทย์ฝึกหัด และทําการทดลองเวทย์มากมาย เขาไม่มีเวลาให้เสียแม้แต่วิเดียว

ก่อนที่จะถึงเวลาเช้าเขาไม่มีสิ่งอื่นที่ดีกว่านี้ให้ทําดังนั้นเขาเลยใช้ช่วงเวลานี้ในการอ่านกระทู้ต่างๆภายในฟอรั่ม

เจ็ทนั้นได้โพสต์เกี่ยวกับการทําสัญญาของพวกเขากับเหล่าขุนนางเป็นวีดีโอ ในตอนนี้ในบอร์ดสนทนาทั่วไปต่างมีแต่การพูดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในเดลพอน

กลุ่มผู้เล่นจํานวนมากต่างเริ่มวิเคราะห์ถึงวิธีการที่พวกเขาใช้ต่อสู้ และผลประโยชน์ที่ได้รับหลังจากนั้น

โรแลนด์คลึกเข้าไปยังกระทู้หนึ่งซึ่งได้การกดถูกใจจํานวนมากที่สุด

ผลกระทบของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเดลพอนกับเหล่าขุนนางของฮอลเลวิล และอิทธิพลต่อพฤติกรรมของผู้เล่นในอนาคต

ผู้โพสต์กระทู้นี้คือผู้เชี่ยวชาญด้านข้อมูลโอนีลที่โรแลนด์รู้จัก

กระทู้นี้มีรายละเอียดและข้อมูลมากมายทั้งมีการอ้างอิงจากประวัติศาสตร์ที่เคยเกิดขึ้นเพื่อวิเคราะห์เหตุการณ์ในครั้งนี้ ในท้ายที่สุดก็ได้บทสรุปออกมาสองประการ

“ท่าทีที่โหดร้าย, อ่อนแอ และการประณีประนอมของเหล่าชนชั้นสูงและนายทุนทั้งหลายถูกเปิดโปงออกมาอย่างชัดเจน

“การที่มีพลังในการต่อสู้ระดับสูงถือว่ามีบทบาทสําคัญเป็นอย่างมากภายในสงคราม”

โพสต์นี้อธิบายอย่างชัดเจนถึงเหตุการณ์ที่เดลพอล ในแง่ที่เข้าใจได้ง่ายโดยให้รายละเอียดเชิงตรรกะเกี่ยวกับจะเกิดผลกระทบอะไรขึ้นในอนาคตจากการกระทําของพวกเขา

โรแลนด์เองก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยหลังอ่านจบ “ไม่ใช่ว่านี่มันดูจะมากไปหน่อยเหรอ?”

ทว่าหลังจากกลับมาคิด เขาก็รู้ว่าทําไมโอนีลถึงได้ทํางานเกี่ยวกับข้อมูลทั้งๆที่เขาจบเพียงแค่ปริญญาตรีเท่านั้น

หลังจากอ่านฟอรั่มต่ออีกพักหนึ่ง โรแลนด์ก็ขี่จักรยานและไปยังสโมสรดาบ

เขากินอาหารเช้าแสนอร่อยที่ทําโดยซีฉาและพูดคุยกับสองพี่น้อง

เมื่อเขากําลังจะกินเสร็จ ฉีเฉาก็พูดขึ้นมาทันทีว่า “เออใช่เหมือนจะมีนักเรียนอีกคนมาที่นี่เมื่อวานนี้ตอนบ่าย ฉันคิดว่าวันนี้เขาอาจจะมาเพื่อจ่ายค่าเรียน เมื่อเขามาถึงนายช่วยฉันสร้างความน่าประทับใจในตัวฉันให้หน่อยได้ไหม ด้วยวิธีนี้จะทําให้เขายิ่งอยากเรียนที่นี้ เข้าใจไหม?”

“ได้เลย” โรแลนด์พยักหน้าตอบรับ

พวกเขาสามคนนั้นต่างสนิทกันมากแล้ว หากบอกว่าพวกเขาเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันก็ไม่ใช่คําพูดที่เกินเลยแม้ แต่น้อยนอกจากนี้โรแลนด์ยังได้กินอาหารเช้าแสงอร่อยฝีมือของซีฉาในทุกๆวันไม่ว่าใครก็ตามที่ได้รับของขวัญมาก็ถือว่าขายอิสรภาพของตัวเองทิ้งไปเรียบร้อยแล้ว ถึงแม้ว่าไม่อยากทําก็ตามเขาจําเป็นต้องช่วย

หลังจากทานข้าวเช้าจนหมดแล้ว โรแลนด์ก็ต้องการที่จะล้างจานที่เขากิน ทว่าซีฉากลับหยิบจานทั้งหมดไปก่อนแล้ว

จากนั้นโรแลนด์ก็เดินไปยังสนามฝึกขนาดใหญ่ และหลังจากเขาสวมชุดป้องกันแล้วเขาก็เห็นรถสปอร์ตคันหรูสีแดงจอดอยู่หน้าสโมสรดาบ

ฉีเฉาฟุตบไปที่บ่าของโรแลนด์ “เศรษฐีใหญ่มาแล้ว! ทําตัวให้มีชีวิตชีวาเร็วเข้า”

ทว่าโรแลนด์กลับหรีตาลง “รถคันนี้ดูคุ้นๆชอบกล”

ฉีเฉาช่มองไปที่เขาด้วยความสับสน

จากนั้นประตูรถสปอร์ตก็ถูกเปิดออกและมีชายคนหนึ่งเดินออกมา

โรแลนด์อดไม่ได้ที่จะกระตุกมุมปากของเขาขึ้นไรฟระนั่น นั่นลี่หลินไม่ใช่เหรอ? เขามาทําอะไรที่นี่กันแน่? 

ลี่หลินนั้นมองไปยังสโมสรดาบ และเมื่อเห็นโรแลนด์เขาเองก็ตกใจไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว