ตั้งแต่ยุคโบราณ สำหรับผู้ที่ใช้ชีวิตเพียงลำพังหรือปัจเจกบุคคล “การได้รู้ว่าอะไรเป็นอะไร” คือปัญหาที่มีมาอย่างยาวนานเสมอ
การใช้ “ได้พบกันอีกครั้ง” หนึ่งครั้งจะทำให้ได้คำตอบหนึ่งอย่าง
เหลือเพียงสามนาทีเท่านั้น
ดังนั้นกู่ฉิงซานเพียงถามออกไปว่า
“เจ้าเป็นตัวอะไร”
ลูกตาแนวตั้งบนโล่จมอยู่ในความสับสน ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นที่ตรงไหน
“ข้า…”
มันนิ่งไปสักพักก่อนเล่าต่อช้าๆ ว่า
“ข้าเกิดในดินแดนแปลกประหลาด มันอยู่ไกลจากที่นี่มาก ตั้งแต่ที่เกิดมาเมื่อหนึ่งร้อยล้านปีก่อน…”
กู่ฉิงซานขมวดคิ้ว
มีหลายสิ่งที่สามารถบอกได้จากการถามว่า “เจ้าเป็นตัวอะไร” สามนาทีจะไปพอได้อย่างไร
ถ้าอยากได้ข้อมูลมากขึ้น เขาก็ต้อง…
ดวงตาของกู่ฉิงซานสบเข้ากับลูกตาแนวตั้ง
ในวิชาความฝันเสมือนจริงของโลกคู่ขนาน เขาเริ่มพยายามใช้วิชาเนตรอีกครั้ง!
นี่คือการใช้วิชาซ้อนวิชาอีกที!
บนหน้าต่างระบบเทพสงคราม แถวตัวอักษรสีแดงสดใสพลันปรากฏขึ้น
“คำเตือน!”
“วิชาโลกของท่านยังไม่ถูกสร้างขึ้นมา ทำให้ไม่สามารถต้านทานวิชาความฝันเสมือนจริงของโลกคู่ขนานกับวิชาย้อนเวลาพร้อมกันได้!”
“หากฝืนใช้วิชาซ้อนวิชา ดวงตาของท่านจะได้รับบาดเจ็บในระดับหนึ่ง ทำให้ไม่สามารถใช้วิชาเนตรได้สักพักจนกว่าบาดแผลจะหายสนิท!”
กู่ฉิงซานชำเลืองมอง
สิ่งที่เรียกว่าวิชาความฝันเสมือนจริงของโลกคู่ขนานเหมือนกับการเข้าสู่โลกคู่ขนาน ทั้งคนและสิ่งของในโลกนี้จะเชื่อมโยงกับโลกจริงอย่างสมบูรณ์แบบ ทำให้แยกไม่ออกว่าอยู่ในความฝัน
เขาเปิดโลกมายาคู่ขนานเพื่อจับสัตว์ประหลาดเข้าสู่โลกคู่ขนานนี้
แหวนของเทพแห่งชีวิตมีเพียงวงเดียว มีเพียงกู่ฉิงซานที่สามารถรอดชีวิตได้
ดังนั้นสัตว์ประหลาดจึงสังหารจางหยิงห่าวและเหล่าต้าได้ในท้ายที่สุด
แต่สิ่งเหล่านี้ล้วนเกิดขึ้นในความฝันของโลกคู่ขนาน ขณะที่ในโลกจริง สหายพวกเขายังอยู่ดี
แผนของกู่ฉิงซานคือใช้วิชาความฝันเสมือนของโลกคู่ขนานก่อน จากนั้นหาทางใช้ “ได้พบกันอีกครั้ง”
ท้ายที่สุด ด้วยวิชาย้อนเวลา เขาจึงเข้าใจอย่างถ่องแท้เกี่ยวกับสัตว์ประหลาด
สิ่งที่เรียกว่าวิชาย้อนเวลาคือวิชาเนตรที่เขาเชี่ยวชาญ
เขาใช้วิชานี้กับหลินมาครั้งหนึ่ง ทำให้มองเห็นอดีตของหลิน ทำให้มองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นตอนหลินเข้าหุบเหว
ไม่นานก่อนหน้านี้ ในป่าซากศพ เขาใช้วิชาย้อนเวลาจนเห็นอดีตของเทพแห่งความว่างเปล่ากำลังกลืนกินสิ่งมีชีวิตในตำนาน
สามวิชาที่ใช้มาต่างย้อนเวลาไปในอดีต
ทำให้ท้ายที่สุดหาทางคลี่คลายการต่อสู้ได้
แต่ตอนนี้มาถึงขั้นตอนสุดท้าย หน้าต่างระบบเทพสงครามเตือนว่าการใช้วิชาย้อนเวลาจะทำให้เกิดอันตรายกับเขา
กู่ฉิงซานถอนหายใจอย่างไม่เต็มใจก่อนพลันตัดสินใจได้
นี่คือโอกาสเดียวที่จะสืบข้อมูลของสัตว์ประหลาด หากยอมแพ้ขึ้นมา เขาก็จะไม่สามารถหาทางจัดการสัตว์ประหลาดได้
ดวงตาของกู่ฉิงซานสบเข้ากับลูกตาแนวตั้ง
วิชาย้อนเวลา ทำงาน!
เพียงชั่วเวลาสั้นๆ
น้ำพุ ต้นไม้ ศพบนพื้นและแม้กระทั่งทั้งสวนหายไปจากสายตาของกู่ฉิงซาน
โลกทั้งใบหายไป
มีความว่างเปล่าไม่มีสิ้นสุดปรากฏแก่สายตา ไม่มีสิ่งอื่นใด
วินาทีต่อมา
ความว่างเปล่าทั้งหมดหายไป
ความมืดปกคลุมการมองเห็นของกู่ฉิงซาน
จากนั้นเสียงหนึ่งดังขึ้น
“ทุกสิ่งจะถูกทำลาย สหายผู้อ่อนแอเอ๋ย หนีไปซะ เจ้าไม่สามารถเข้าร่วมในการต่อสู้ครั้งสุดท้ายได้หรอก”
หลังจากนั้น กู่ฉิงซานเห็นแสงสีดำ
แสงสีดำนี้ให้ความรู้สึกที่คุ้นเคย
ใช่แล้ว นี่คือวิญญาณ
วิญญาณแปลกประหลาดของนางเงือกที่ถูกกินในสวน!
แสงสีดำทะลวงทุกสิ่ง เข้าสู่วังวนความว่างเปล่าและเริ่มหลบหนีอย่างไม่มีสิ้นสุด
ตอนนี้มันเพิ่งมีสติ ทำให้ไม่เข้าใจทุกสิ่งอย่างชัดเจน
แต่ความตายและการทำลายล้างที่ไล่หลังมากระตุ้นให้มันเค้นพละกำลังทั้งหมดเพื่อหลบหนีจากที่นั่นอย่างสิ้นหวัง
หลังจากนั้น วิญญาณแปลกประหลาดที่คล้ายแสงสีดำนี้เตร็ดเตร่อยู่ในความว่างเปล่า
เมื่อใดที่มันรู้สึกเหนื่อยล้า มันจะหาซากปรักหักพังที่ลอยอยู่เพื่อซ่อนอยู่ในเงามืดเพื่อพักผ่อนสักพัก
เมื่อใดที่หิว มันจะกินสัตว์ประหลาดที่เดินทางอยู่ในความว่างเปล่า
บ่อยครั้งที่อีกฝ่ายไม่สังเกตเห็นอะไร ทำให้วิญญาณแปลกประหลาดสามารถกินวิญญาณและเลือดเนื้อของอีกฝ่ายได้อย่างหมดจด
เวลาผ่านไปอย่างยาวนาน
ในช่วงเวลานี้ วิญญาณแปลกประหลาดยังคงหนีอย่างไม่รู้ตัว ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ไม่มีการหยุดชะงัก
เพื่อหลบหนีจากที่มันถือกำเนิด
การต่อสู้มากมายเกิดขึ้นระหว่างทาง
ส่วนใหญ่มันสามารถจัดการอีกฝ่ายได้ด้วยการเข้าไปบดขยี้
แต่บางครั้งมันก็แพ้
เมื่อใดที่เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น วิญญาณแปลกประหลาดจะใช้ความเร็วของตัวเองเพื่อหลบหนีด้วยพละกำลังทั้งหมดที่มี!
การต่อสู้อันน่าตื่นเต้นได้เปิดหูเปิดตากู่ฉิงซาน
นี่คือวิธีต่อสู้ที่เป็นของสัตว์ประหลาดแห่งความว่างเปล่าที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน อีกทั้งยังเป็นการต่อสู้ที่น่าประทับใจที่สุดในความทรงจำของวิญญาณแปลกประหลาด ทำให้เป็นประโยชน์กับกู่ฉิงซานมาก
นี่คือการต่อสู้ระดับเทพ มนุษย์จะมีโอกาสเห็นได้อย่างไร
กู่ฉิงซานยังคงดูต่อไป
เขาสังเกตเห็นการต่อสู้หลายครั้งอย่างรวดเร็ว
ในการต่อสู้เหล่านี้ วิญญาณแปลกประหลาดล้วนหนี
กู่ฉิงซานจำการต่อสู้เหล่านั้นเอาไว้ในใจ
เวลาผ่านไป
วิชากำลังสิ้นสุดลง
ในความว่างเปล่า แถวหิ่งห้อยขนาดเล็กยังคงปรากฏขึ้นมา
“การใช้วิชาโลกสองครั้งในเวลาเดียวกันเป็นสิ่งที่เกินกว่าท่านจะสามารถแบกรับได้”
“โลกที่ท่านสร้างได้รับความเสียหายในระดับหนึ่ง”
“ในอนาคต ท่านจะไม่สามารถใช้วิชาโลกได้ในบางครั้ง ไม่อย่างนั้นโลกที่ท่านสร้างจะพังทลาย”
“โปรดทราบว่ายังเหลืออีกสามสิบวินาทีก่อนวิชาโลกจะสิ้นสุด”
หลังจากกู่ฉิงซานได้ชมแล้ว ร่างของเขาขยับก่อนค่อยๆ จมเข้าสู่ความว่างเปล่า
เหลือเวลาอีกไม่มาก เขาต้องกลับสู่ความเป็นจริงเพื่อเตรียมการ
จะมีเพียงวิญญาณแปลกประหลาดที่ยังอยู่ที่นี่
“…หืม คนคนนั้นหายไปไหนแล้วล่ะ”
วิญญาณแปลกประหลาดรู้สึกเพียงแค่ว่าหลังจากกินเข้าไป เขาพลันตกอยู่ในภวังค์ คนที่อยู่อีกฝั่งหายไปแล้ว
ลูกตาแนวตั้งบนโล่กวาดมองสวนอย่างรวดเร็ว
คาดไม่ถึง ลูกตาแนวตั้งควบคุมซากศพไร้ศีรษะก่อนพุ่งขึ้นสู่ท้องนภา ทลายเขตอาคมของโลกก่อนออกจากสวนอย่างรวดเร็ว
มันยืนอยู่ในความว่างเปล่าขณะมองรอบข้าง
ในความว่างเปล่ากว้างใหญ่และไม่แน่นอน นอกจากความมืดแล้วก็มีเพียงแสงสว่างกับสายลมอันน้อยนิดเท่านั้น
นี่คือวังวนความว่างเปล่า
ใช่แล้ว
วิญญาณแปลกประหลาดถึงขั้นเห็นภาพมายาของโลกมากมาย
ใช่แล้ว มันจำได้ว่าภาพมายาเหล่านี้ตั้งอยู่ใกล้กับซากปรักหักพังของสวน
ทุกสิ่งยังปกติ
แต่ว่า เจ้าเด็กนั่นหายไปไหนแล้ว
…
อีกด้าน
โลกจริง
กู่ฉิงซานกลับมามีสติทันที
เขาพบว่าตัวเองถูกจางหยิงห่าวและเย่เฟยหลีสนับสนุนขณะลอยอยู่ในความว่างเปล่าอันมืดมิด
“เกิดอะไรขึ้น” กู่ฉิงซานถามทันที
เหล่าต้าอธิบายคร่าวๆ ว่า “ข้าคืนสวนให้หุบเหว ดังนั้นตอนนี้ในเศษเสี้ยวความว่างเปล่าจึงเหลือเพียงสัตว์ประหลาดนั่นใช่หรือเปล่า”
กู่ฉิงซานตอบว่า “มันจะปรากฏตัวในอีกยี่สิบวินาที”
เหล่าต้าวางหิ่งห้อยดาราไว้ที่นิ้วแล้วกล่าวว่า “รับของข้าไปสิ ที่พวกเจ้าต้องทำคือดูแลศพข้าให้ดี”
“จะตายไปพร้อมกันเหรอ? หึ ไม่จำเป็น” กู่ฉิงซานกล่าว
เขามองเย่เฟยหลี “เหลือเวลาสิบกว่าวินาที เจ้าสามารถคลี่คลายร่วมกันกับข้าได้”
“มันเป็นไปได้อย่างไรกัน!” ทุกคนกล่าวเสียงหลง
เย่เฟยหลีนั่งลงก่อนถามว่า “แล้วพวกเราต้องทำเช่นไร”
กู่ฉิงซานรีบตอบว่า “ฟังนะ สัตว์ประหลาดติดอยู่กับส่วนผสมระหว่างร่างกับวิญญาณคนตาย มันใช้วิชาเพื่อปกป้องตัวเอง ทำให้อยู่ในสภาพที่ไม่สามารถถูกฆ่าได้”
“รอจังหวะที่มันปรากฏตัว เจ้ากับข้าร่วมมือกัน เจ้าล่อมันไว้ ข้าจะฆ่าร่างกับวิญญาณของมัน แบบนี้ถึงจะฆ่ามันได้!”
เย่เฟยหลีตั้งใจฟังก่อนถามว่า “เจ้าคาดเดาได้หรือว่ามันจะปรากฏตัวตรงไหน”
“ตรงหน้าข้า”
“เข้าใจล่ะ”
แผนเป็นอันตกลงตามนี้
เย่เฟยหลีดึงตะขอลืมเลือนวิญญาณออกมา
กู่ฉิงซานถือดาบขุนเขาศักดิ์สิทธิ์หกภพในมือข้างหนึ่ง ถือไม้เท้าราชาภูตผีจองจำในมืออีกข้าง
“เหลืออีกห้าวินาที เตรียมตัว”
กู่ฉิงซานกล่าว
เย่เฟยหลีกลั้นหายใจก่อนเข้าสู่สภาต่อสู้
กู่ฉิงซานจริงจังเช่นกัน
ด้วยเหตุผลบางอย่าง ในช่วงเวลาที่สำคัญยิ่งเช่นนี้ จู่ๆ ความคิดที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกลับปรากฏขึ้นในจิตของเขา
ดาบขุนเขาศักดิ์สิทธิ์หกภพ ตะขอลืมเลือนวิญญาณ ไม้เท้าราชาภูตผีจองจำ
มีเทวภัณฑ์สามชิ้นจากยมโลก
คนอย่างเขาที่พึ่งพลังจากเทวภัณฑ์สามชิ้นถึงกับสามารถข้ามระดับมนุษย์และเทพจนออกแบบตัวตนที่น่าสะพรึงอย่างวิญญาณที่ชั่วร้ายและโหดเหี้ยมขึ้นมาได้
ถ้าอย่างนั้น…
หวนคืนชาติภพหกวิถีของจริงจะแข็งแกร่งขนาดไหนกัน
………………………….
