หมอหญิงพลิกธรรมเนียม - บทที่ 5

ปารมิตา…ปารมิตา*

ไม่ได้!

โอม มณีปัทเม ฮุม**

ยังคงไม่ได้!

เอาใหม่ เซซามี! จงเปิด! เซซามี! จงเปิด***

เช้าขึ้นมาเลี่ยวจิ้งชูก็ได้ลองท่องคาถาต่างๆ ที่นางเคยได้ยินได้ฟังมาเมื่อชาติก่อน ท่องจบแล้วจบเล่า แต่ยังคงอ่านหนังสือที่วางอยู่ตรงหน้าไม่ออกสักตัว พิณโบราณยิ่งไม่ต้องพูดถึง ค้นหาในความทรงจำอย่างละเอียดมาแล้วรอบหนึ่ง นางก็ยังคงเค้นแรงบันดาลใจไม่ออกแม้ครึ่งส่วน แต่งบทกวีออกมาไม่ได้สักประโยคเดียว

คาถาศักดิ์สิทธิ์เหล่านี้ สุดท้ายแล้วก็เป็นเพียงตำนานเล่าขานอย่างหนึ่งเท่านั้น!

เลี่ยวจิ้งชูยกเท้าเตะพิณโบราณ เอาหนังสือโยนออกไป หน้าม่อยคอตก ในที่สุดตอนนี้นางก็เข้าใจอย่างถ่องแท้ ร่างร่างนี้นอกจากความงามและความอ่อนแอแล้ว ความปราดเปรื่องและทักษะที่ไม่มีใครเทียบได้นั้น ไม่ได้ทิ้งไว้ให้นางแม้แต่น้อย

แคว้นหลวนเลื่อมใสศรัทธาในศาสตร์ตัวอักษร ไม่ต้องพูดถึงคุณหนูตระกูลใหญ่ กระทั่งสาวใช้บางคนที่พอจะมีหน้ามีตา หญิงสาวในสำนักนางโลมเปิดปากออกมาก็ยังเป็นโคลงกลอน แต่นางกลับทำอะไรไม่เป็นเลย ให้บังเอิญต้องมาอยู่ที่แคว้นหลวน ยังต้องทูนตำแหน่ง ‘บัณฑิตหญิงผู้ยอดเยี่ยมแห่งยุค’ ไว้บนศีรษะอีก จะให้นางเผชิญหน้ากับการตรวจสอบเปรียบเทียบที่ทยอยกันมาอย่างไม่ขาดสายได้อย่างไร

ที่สำคัญที่สุดก็คือลู่เซวียนเป็นปัญญาชนที่มีชื่อเสียงของแคว้นหลวน นางกลับไม่รู้หนังสือแม้แต่ตัวเดียว เช่นนี้จะให้นางไปผูกบุพเพในกาลก่อนได้อย่างไร จะให้นางทนแบกรับความรู้สึกเช่นนี้ได้อย่างไร

“ในยาต้มหมาหวง**** ใส่อบเชย เมล็ดซิ่ง ชะเอมลงไปด้วยทั้งสี่อย่าง”

เลี่ยวจิ้งชูหลับตา ท่องออกมาอยู่เป็นนาน สูตรยาต้ม ตำรายา คัมภีร์หวงตี้เน่ยจิง* ที่เรียนมาเมื่อชาติก่อนยังจำได้ไม่ลืม ยังคงท่องออกมาได้อย่างไหลลื่น

ทว่าทำเรื่องเหล่านี้ได้มีประโยชน์อะไร

ในแคว้นหลวนแพทย์ถูกจัดเป็นอาชีพชั้นต่ำทั้งเก้า ฐานะของแพทย์ต่ำต้อยมาก อีกทั้งสตรีไม่อาจเป็นแพทย์ นึกถึงเรื่องเหล่านี้เลี่ยวจิ้งชูก็ท้อแท้หมดอาลัยตายอยาก

“สะใภ้สี่ นี่ท่านทำอะไรของท่าน” ฝูหรงผลักประตูเข้ามา เห็นข้าวของระเกะระกะก็อดร้องออกมาไม่ได้ “พิณตู๋โยว** เป็นผลงานชิ้นเอกของท่านอาจารย์จงหลีใช้ไม้โบราณที่มีค่ายิ่งกว่าทองคำและหยกชั้นเลิศ เกรงว่าในแคว้นหลวนคงหาชิ้นที่สองไม่ได้อีกแล้ว” ฝูหรงอุ้มพิณขึ้นมาพลางบ่นว่า “บ่าวทราบว่าท่านอารมณ์ไม่ดี ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่อาจระบายอารมณ์กับพิณ ไม่พูดถึงเรื่องล้ำค่าหายาก เพียงพูดถึงเรื่องคุณชายลู่ไม่รู้ต้องสิ้นเปลืองกำลังและสติปัญญาไปเท่าไร หมดเปลืองเงินไปจำนวนมากกว่าจะได้มา ท่านก็ไม่ควรทำให้เขาผิดหวังแล้ว”

“คุณชายลู่?” เลี่ยวจิ้งชูชะงักไป “พิณนี่…เขาเป็นคนมอบให้หรือ”

นึกถึงความรู้สึกลึกล้ำในดวงตาคู่นั้น เลี่ยวจิ้งชูก็รู้สึกอุ่นวาบขึ้นในใจ

“คุณชายลู่บอก พิณคันนี้นอกจากท่านแล้ว คนอื่นไม่สามารถใช้ได้” ฝูหรงเช็ดถูพิณตู๋โยวอย่างระมัดระวังแล้วบ่นต่อ “เพราะกลัวคุณชายสี่จะหวาดระแวง ตอนนั้นท่านน้าบอกไม่ให้ท่านเอามาด้วย ท่านก็ร้องไห้โวยวายจะเอามา”

“อย่าวางไว้ตรงนั้นเลย เก็บไปเถิด”

“สะใภ้สี่ นี่…”

นี่เป็นของรักที่สุดของท่าน เหตุใดจึงบอกให้เก็บไปเล่า

ฝูหรงยังจำได้ว่าพอสะใภ้สี่แต่งงานเข้ามาวันที่สอง นางก็ให้คนยกมาวางไว้ในห้องนอนแล้วดีดบรรเลง คุณชายสี่หน้าตาเศร้าหมองเหม่อลอย จากนั้นก็กระอักโลหิต วันที่สามก็จากโลกนี้ไปตลอดกาล ต่างรู้ว่าพิณคันนี้ลู่เซวียนเป็นคนมอบให้ ด้วยเหตุนี้ในจวนจึงเล่าลือกันไปทั่วว่าสะใภ้สี่ไม่บริสุทธิ์ มีความสัมพันธ์กับลู่เซวียนตั้งแต่ก่อนแต่งงาน ทำให้คุณชายสี่โมโหตาย เป็นดาวหายนะ

คิดไม่ถึงว่ามาบัดนี้คุณชายสี่จากไปแล้ว นางกลับจะให้เก็บพิณ ฝูหรงพูดออกได้ครึ่งเดียวก็กลืนคำพูดที่เหลือกลับลงไป เก็บก็ดีแล้ว สตรีที่ครองพรหมจรรย์ไม่สมควรพบเห็นสิ่งนี้มากที่สุด เรื่องพวกนั้นสมควรลืมไปให้หมดนานแล้ว

“พรุ่งนี้ท่านน้าหลวนจะกลับแล้ว สะใภ้สี่ไปดูหน่อยเถิดเจ้าค่ะ” ฝูหรงเก็บพิณแล้ว ก็ประคองเลี่ยวจิ้งชูมานั่งที่หน้าคันฉ่อง “นางกลับไปครั้งนี้ ต่อไปกว่าจะได้พบกันอีกก็ไม่รู้เมื่อไรแล้ว”

“เหตุใดจึงเงียบเชียบเช่นนี้” เลี่ยวจิ้งชูมองฝูหรงที่กำลังหวีผมแต่งตัวให้นางจากในคันฉ่องแล้วเอ่ยถาม “เช้าตรู่เช่นนี้ ไปไหนกันหมด”

“ตั้งแต่หลิ่วเอ๋อร์เป็นลมวันนั้น นายหญิงใหญ่ก็เรียกตัวไป จนป่านนี้ก็ยังไม่ได้กลับมาเลยเจ้าค่ะ วันนี้ที่ห้องโถงตั้งศพจะรื้อฉากผ้าม่าน อิงเอ๋อร์ไปช่วยตั้งแต่เช้าแล้ว”

“อ้อ…” เลี่ยวจิ้งชูพยักหน้า “เจ้า…รู้หรือไม่ว่าหมู่ตันตายได้อย่างไร”

“นายหญิงใหญ่บอกนางฆ่าตัวตายตามนาย” เอ่ยถึงหมู่ตัน ฝูหรงก็ขอบตาแดงเรื่อขึ้นมา “บ่าวกลับได้ยินหงกูที่อยู่ทะเลสาบลั่วเยี่ยนบอก นางมองจากที่ไกลเห็นท่านกับคุณชายสามพูดคุยกันอยู่ จากนั้นไม่รู้เพราะเหตุใด ท่านก็ตกลงไปในน้ำแล้ว ได้ยินหมู่ตันร้องให้คนช่วย พอนางเงยหน้าขึ้นมองไปก็เห็นหมู่ตันถูกคุณชายสามผลักตกน้ำไป”

คุณชายสาม!

ชายหนุ่มรูปงามที่ห้องโถงตั้งศพผู้นั้น

นึกไม่ถึงว่าหมู่ตันจะถูกเขาทำให้ตาย ไยจึงโหดเหี้ยมเพียงนี้ เพราะอะไรเขาต้องทำร้ายนางกับหมู่ตันด้วย

นึกถึงแววเปิดเผยชัดแจ้งที่เห็นในห้องโถงตั้งศพ เลี่ยวจิ้งชูก็ใจสั่นสะท้าน คล้ายคว้าจับอะไรได้ คำตอบแค่เรียกก็จะออกมา แต่กลับไม่กล้าคิดต่อไป

“หงกูไม่ได้ยินว่าข้ากับคุณชายสามพูดเรื่องอะไรกันหรือ” เห็นฝูหรงสั่นศีรษะ เลี่ยวจิ้งชูหันไปสั่งกำชับ “ตอนค่ำเจ้าเอาเงินติดตัวไปสักหน่อย หาวิธีเรียกนางมา จำไว้ อย่าให้ใครเห็นเป็นอันขาด”

ฝูหรงสีหน้าหม่นขรึม “บ่าวในใจนึกสงสัย หลายวันก่อนจึงไปหานาง จึงพบว่าคนที่ทะเลสาบลั่วเยี่ยนถูกเปลี่ยนไปหมดแล้ว”

“เปลี่ยนแล้ว?!” เลี่ยวจิ้งชูตะลึงงัน “เจ้าไม่ได้ถามดูหรือว่าพวกนางไปที่ใดกัน”

“บ่าวถามแล้วเจ้าค่ะ คนที่ทะเลสาบลั่วเยี่ยนล้วนมาใหม่ ถามอะไรก็ไม่รู้สักเรื่อง คนอื่นๆ พอได้ยินชื่อหงกู สีหน้าก็แปรเปลี่ยนทันที ไม่พูดไม่จาก็หมุนตัวเดินหนีไปเลย” ฝูหรงชายตามองไปที่ประตู แล้วลดเสียงเบาลง “บ่าวสงสัยว่าวันนั้นท่านหาได้ฆ่าตัวตายไม่”

“ถ้าเป็นเช่นนี้ นอกจากคุณชายสามแล้ว ในจวนก็ไม่มีใครรู้เรื่องนี้แล้ว?”

“บางที…”

พูดมาได้ครึ่งหนึ่ง จู่ๆ ฝูหรงก็ปิดปากเงียบ

“บางทีอะไร”

เลี่ยวจิ้งชูแววตาเย็นยะเยือก ฝูหรงตัวสั่นสะท้าน มือชะงักการเคลื่อนไหว

“บางทีคุณชายเจียงน่าจะรู้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงเจ้าค่ะ” จู่ๆ ฝูหรงก็เงยหน้า น้ำเสียงร้อนรนขึ้นมา “คนผู้นี้หน้าซื่อใจเหี้ยม ทั้งยังเจ้าเล่ห์ ท่านอย่าได้ไปยุ่งวุ่นวายกับเขาเด็ดขาด”

“คุณชายเจียง?” เลี่ยวจิ้งชูหมุนตัวมามองฝูหรง “ได้ยินว่าเขาเป็นคนช่วยข้าไว้”

“นายท่านกับนายหญิงใหญ่มอบรางวัลให้แล้ว ก็แค่ที่ปรึกษาคนหนึ่ง ท่านไม่ต้องไปขอบคุณเป็นการพิเศษหรอกเจ้าค่ะ”

“ที่ปรึกษา?”

“ดูความจำของบ่าวสิ ลืมไปอีกแล้วว่าท่านสูญเสียความทรงจำ” ฝูหรงเอามือตบหน้าผาก “คุณชายเจียงผู้นี้นามว่าเจียงเสียน เดิมเป็นท่านโหวแห่งแคว้นหลี สองปีก่อนหลบออกจากแคว้นหลี ถูกกองทหารรักษาพระองค์ไล่ล่าสังหาร ตอนจนตรอกหมดทางไปก็ได้นายท่านช่วยไว้”

แคว้นหลี?

เลี่ยวจิ้งชูนิ่งอึ้ง หรือว่าในห้วงมิตินี้นอกจากแคว้นหลวนแล้ว ยังมีแคว้นอื่นอีก

“แคว้นหลีอยู่ที่ใด”

เห็นนางแม้แต่เรื่องนี้ก็ลืมแล้ว ฝูหรงรู้สึกเศร้าใจขึ้นมา หันไปรินน้ำชาถ้วยหนึ่งยกมาให้ อธิบายอย่างใจเย็น “มีแม่น้ำหลวนกั้นอยู่ แคว้นหลีอยู่ทางเหนือของแคว้นหลวน” แล้วเสริมขึ้น “ยังมีแคว้นชื่ออีกแคว้นหนึ่ง เป็นแคว้นที่เล็กที่สุดในบรรดาสามแคว้น ตั้งอยู่ทางตอนล่างของแม่น้ำหลวน เพียงครอบครองดินแดนด้านตะวันออกเฉียงใต้ส่วนหนึ่งเท่านั้น ต่อไปถ้าสะใภ้สี่ออกไปข้างนอก อย่าได้พูดออกไปเป็นอันขาดว่ากระทั่งเรื่องนี้ก็จำไม่ได้”

ด้วยกลัวว่านางจะเป็นที่ขบขันต่อหน้าผู้คน ฝูหรงจึงบอกเล่าถึงสภาพการณ์ของแคว้นทั้งสามอย่างมีน้ำอดน้ำทน

แคว้นหลีต่างจากแคว้นหลวน เป็นแคว้นที่นิยมฝึกวรยุทธ์กันอย่างกว้างขวาง นักรบได้รับการยกย่องว่าองอาจห้าวหาญ ในหมู่ชาวบ้านมีคำพูดที่พูดสืบต่อกันมาประโยคหนึ่ง ‘อยู่แคว้นหลีอย่าลงไม้ลงมือ อยู่แคว้นหลวนอย่าเอ่ยปาก’ ความหมายก็คือถ้าท่านไปถึงแคว้นหลีก็อย่าได้มีเรื่องลงไม้ลงมือกับผู้อื่นเด็ดขาด ยากจะบอกได้ว่าคนที่อยู่ตรงข้ามกับท่านไม่ใช่ยอดฝีมือในยุทธภพ เพียงหมัดเดียวก็อาจซัดท่านจนฟันร่วงเต็มพื้น มาถึงแคว้นหลวน ถ้าไม่มีความสามารถติดตัวอยู่บ้าง ก็อย่าวิพากษ์วิจารณ์เรื่องบทกวีโคลงกลอน ที่นั่นเด็กสามขวบก็ขับโคลงกลอนได้แล้ว

แคว้นหลวนยึดครองพื้นที่ทางตอนใต้ที่มีดินและทรัพยากรอุดมสมบูรณ์อยู่เพียงแคว้นเดียว แบ่งเขตการปกครองกับแคว้นหลีที่นิยมฝึกวรยุทธ์โดยมีแม่น้ำเป็นตัวกำหนด สามารถยืนตระหง่านมาได้สองร้อยปีโดยไม่เสื่อมถอย ก็ด้วยอาศัยช่องเขาปากมังกรบริเวณต้นน้ำของแม่น้ำหลวนที่มีชัยภูมิที่เต็มไปด้วยอันตรายเป็นหลัก สถานที่แห่งนั้นได้รับการเรียนขานว่า ‘หนึ่งคนขวาง ด่านหมื่นคนก็ข้ามผ่านมาไม่ได้’

ที่แท้ที่นี่ถึงกับมีสามแว่นแคว้นด้วยกัน ไม่รู้อีกสองแคว้นเป็นอย่างไร จะให้ความสำคัญกับแพทย์หรือไม่

เลี่ยวจิ้งชูกุมถ้วยชาที่เริ่มเย็นแล้ว ดวงตาสว่างวาบขึ้นดุจดวงดาว

“แล้ว…” นางยื่นถ้วยชาให้ฝูหรง “เพราะเหตุใดเขาต้องหนีออกจากแคว้นหลี”

“ไม่ทราบเจ้าค่ะ สะใภ้สี่ไม่ต้องไปสนใจเขาหรอก” ฝูหรงสั่นศีรษะ “เขาไม่เพียงเป็นขุนนางทรยศคนหนึ่ง ยังเป็นพวกชอบดื่มสุรามัวเมาในโลกีย์ เป็นแขกประจำของสำนักนางโลมต่างๆ ได้ยินว่าซูชิงเหลียนหญิงงามอันดับหนึ่งแห่งสำนักนางโลมหลิงหลงก็ถูกเขาเหมาตัวมาโดยตลอด บัณฑิตของแคว้นหลวนต่างด่าทอเขา” ฝูหรงหมุนตัวไปเติมน้ำชาร้อนถ้วยหนึ่งพลางยื่นส่งให้ “ท่านสูญเสียความทรงจำแล้ว เขากับคุณชายสามในจวนเรา และสวินเหลียนบุตรชายแม่ทัพใหญ่มีชื่อเสียงโด่งดังเรื่องความหลงระเริง ได้รับการเรียกขานว่า ‘สามเสเพลแห่งเมืองหลวนเฉิง’ ”

เลี่ยวจิ้งชูขมวดคิ้ว

เขาช่วยชีวิตนางไว้ เดิมในใจมีความรู้สึกที่ดีต่อเขาอยู่ส่วนหนึ่งแล้ว ไม่คิดว่าจะเป็นบุคคลที่แย่เพียงนี้ ในเมื่อต่งกั๋วกงกับนายหญิงใหญ่ออกหน้าให้แล้ว นางไม่ขอบคุณก็ไม่เป็นไร

“เขามีประพฤติตนเลวร้ายมากมายเช่นนี้ นายหญิงใหญ่ถึงกับยังรับตัวเขาไว้ ในจวนมีแต่คนบอบบางก็ไม่กลัว?”

“ใครว่าไม่กลัวล่ะเจ้าคะ สะใภ้สามเอะอะโวยวายทุกวันบอกเขาพาคุณชายสามเสียคน จะให้นายหญิงใหญ่ไล่เขาไปเสีย แต่ก็ถูกนายท่านขวางไว้ ดีที่เขาเป็นกระต่ายไม่กินหญ้าข้างรัง* ไม่เหมือนคุณชายสาม คนในจวนขอเพียงมีรูปโฉมงดงามอยู่หลายส่วน ถูกเขาพึงพอใจเข้าเป็นต้องไปตอแยด้วย”

“เพราะเหตุใดนายท่านจึงอยากรั้งเขาไว้”

“เห็นบอกให้เขาอยู่สอนวรยุทธ์ให้คุณชายหลายท่าน” ฝูหรงเอ่ยเตือนขึ้น “วันหน้าถ้าท่านเห็นเขากับคุณชายสามจะต้องเดินอ้อมหลบไปเสีย!”

เลี่ยวจิ้งชูพยักหน้า เรื่องของแคว้นหลีนางสืบถามจากคนอื่นก็ได้ ไม่จำเป็นต้องไปตอแยกับคนเสเพลผู้นั้น นางตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าจะกลับจวนสกุลหลวน คิดว่าคงไม่ต้องเจอคนผู้นี้อีก

“เจ้ากับหมู่ตัน…” นึกถึงเรื่องผ้าพรหมจารีที่โต้เถียงกันในห้องโถงตั้งศพ เลี่ยวจิ้งชูถามขึ้น “ต่างเป็นสาวใช้ที่ติดตามมากับการแต่งงาน เหตุใดจึงมีเพียงนางที่จัดการเรื่องการกินอยู่”

“หลิ่วเอ๋อร์เป็นคนที่นายหญิงใหญ่มอบให้ อิงเอ๋อร์เป็นคนที่สะใภ้ใหญ่มอบให้ ล้วนกำหนดไว้แล้วให้เป็นสาวใช้ห้องข้าง** เพียงรอท่านแต่งเข้ามาแล้วก็จะทำพิธีเปิดหน้า*** ฐานะสูงกว่าบ่าว” ฝูหรงบิดผ้าเช็ดหน้าในมือเต็มแรง ดวงตาเต็มไปด้วยความรู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรม “โดยเฉพาะหลิ่วเอ๋อร์ผู้นั้น คุณชายสี่ไม่อาจอยู่ห่างจากนางแม้ชั่วขณะ ท่านก็ใจกว้างมีเมตตา จึงให้บ่าวไปอยู่ข้างนอก”

ใจกว้างมีเมตตาหรือโง่เขลาอย่างที่สุดกันแน่

บ้านแม่สามีเตรียมอนุไว้แล้วถึงสองคน ไม่พูดถึงว่าควรแสดงอำนาจข่มขวัญ กลับยกย่องขึ้นมา นึกถึงหลิ่วเอ๋อร์ผู้มีรูปร่างหน้าตาละม้ายเหยาหลันที่ร้องไห้จนตาบวมและเป็นลมหมดสติไปในห้องโถงตั้งศพแล้ว เลี่ยวจิ้งชูก็ได้แต่ยิ้ม

“สายมากแล้ว เกรงว่าท่านน้าคงรอจนร้อนใจแล้ว”

หาเสื้อคลุมขนจิ้งจอกสีขาวออกมาได้ตัวหนึ่ง ฝูหรงก็คลุมให้เลี่ยวจิ้งชูพลางร้องเร่ง

เลี่ยวจิ้งชูตื่นจากภวังค์แล้วพยักหน้าน้อยๆ สมควรไปหามารดาได้แล้ว นางจะต้องกลับไปครองความเป็นม่ายที่จวนหัวหน้าสำนักศึกษาหลวงให้ได้

* ปารมิตา (Paramita) หรือบารมี ในภาษาบาลีหมายถึงความสมบูรณ์แบบ

** เป็นภาษาสันสกฤต คือคำภาวนาหรือคาถาหัวใจของพระอวโลกิเตศวรมหาโพธิสัตว์ คนจีนเรียกเจ้าแม่กวนอิน (กวนอิม)

*** ‘เซซามี จงเปิด’ เป็นรหัสในการเปิดถ้ำโจรจากเรื่อง ‘อาลีบาบากับโจร 40 คน’ ในเรื่องอาหรับราตรี

**** หมาหวง หรือต้นเอฟีดรา (Ephedra) ของจีน เป็นไม้พุ่มเตี้ย ลำต้นเล็กยาวนำมาตากแห้งใช้ทำยา

* คัมภีร์หวงตี้เน่ยจิง เป็นตำราที่ฮ่องเต้หวงตี้บันทึกไว้เมื่อสองพันกว่าปีก่อน โดยอ้างอิงเกี่ยวกับการรักษาและเป็นพื้นฐานการแพทย์แผนจีนที่ยังใช้อยู่ในปัจจุบัน

** พิณตู๋โยว หนึ่งในสิบพิณโบราณที่มีชื่อเสียงของจีน ทำขึ้นในสมัยถัง ทำจากไม้ถง ปัจจุบันเก็บรักษาอยู่ในพิพิธภัณฑ์มณฑลหูหนาน

* กระต่ายไม่กินหญ้าข้างรัง เป็นคำเปรียบเปรย หมายถึงไม่ทำเรื่องเลวในพื้นที่ของตน คล้ายสุภาษิตไทยที่ว่า ‘สมภารไม่กินไก่วัด’

** สาวใช้ห้องข้าง เป็นคำเรียกภรรยาบ่าวซึ่งไม่ได้รับการยกย่อง โดยมากรับไว้ก่อนรับอนุภรรยาหรือแต่งภรรยาเอก พักอยู่ในห้องข้างที่ทะลุกับห้องนอนหลักของเจ้านายเพื่อสะดวกในการปรนนิบัติตอนกลางคืน จึงเป็นที่มาของชื่อดังกล่าว

*** เปิดหน้า หมายถึงการใช้ด้ายถอนขนอ่อนบริเวณหน้าผากและจอนผม เป็นวิธีเสริมความงามอย่างหนึ่งของหญิงจีนโบราณ และเป็นธรรมเนียมอย่างหนึ่งก่อนการแต่งงาน คำว่าเปิดหน้าจึงสื่อถึงการแต่งงานตามประเพณีด้วย